Καλημέρα.....ώρα για μία ιστορία....
κάποτε, σε μία πόλη, μία φοιτήτρια πέρασε από ένα petshop και είδε μία χαρούμενη μικρή φατσούλα να της κάνει χαρούλες και να θέλει να παίξει μαζί της.... πήρε τηλέφωνα, μάζεψε χρήματα και την άλλη ημέρα αγόρασε τον μικρό μαλτεζάκο και τον βάπτισε Αψού....
στην αρχή όλα ήρεμα, στιγμές γεμάτες παιχνίδι και χαρές. Όμως....κανείς δεν ήξερε πως το σκυλάκι δεν είναι ούτε χρυσόψαρο ούτε διακοσμητικό σαλονιού, πως θέλει να πάει βόλτα για την ανάγκη του, να παίξει, να κάνει παρέα με άλλα σκυλιά. είναι οντότητα με μυαλό (και είναι και πανέξυπνος ο μούργος) με ανάγκες και κάπου εδώ μας βγήκε και τσαμπουκάς και λιγάκι κυριαρχικός.
Σιγά σιγά ο Αψού επέβαλε τα θέλω του μιας και κανένας δεν τον είχε μαλώσει, κανείς δεν είχε προσπαθήσει να του δείξει το τι πρέπει και το τι όχι και, σαν όλα τα σκυλιά, ειδικά τα κυριαρχικά σκυλιά, άσχετα με το μέγεθός του, επέβαλε τους κανόνες του με γρύλισμα, επιθέσεις και απειλές.
ο Αψού έφαγε ξύλο, βρισιές, έμεινε νηστικός προκειμένου να του "δείξουν" ότι κάνει λάθος...
Το αποτέλεσμα γνωστό. Ένα σκυλί αγρίμι που ούτε καν το λουρί του δεν μπορούσαν να του φορέσουν για να πάει βόλτα...ένα σκυλί που δάγκωνε και έκανε επιθέσεις με το παραμικρό..... και έτσι ξεκινάει το ταξίδι του....
το σκυλί παραδόθηκε ως "απαράδεκτο" στην φιλοζωική της Λάρισας....
οι άνθρωποι το φρόντισαν, το κούρεψαν, το τάισαν και μετά από αναζήτηση το έδωσαν προς υιοθεσία σε νέα ιδιοκτήτρια η οποία και πάλι προσπάθησε να το "συμμορφώσει" χωρίς όμως γνώσεις και χωρίς θέληση να μάθει η ίδια. Το σκυλί και πάλι έβγαλε τον κακό του χαρακτήρα, τις επιθέσεις του για να πάρει αυτό που θέλει. Συνάμα, το λάθος ο σκυλάκος να παραμένει χωρίς επιτήρηση μέσα σε αυλή είχε ως αποτέλεσμα να δεχτεί και επίθεση από άλλα σκυλιά σε άσχετες στιγμές.....
έτσι, μέσα στα τρία χρόνια της ζωής του, ο σκυλάκος έιχε αλλάξει τρείς ιδιοκτήτες και, παρόλη ίσως την καλή διάθεση που είχαν, το σκυλί ζούσε μία "κακόμοιρη" ζωή......
κάποια στιγμή χαζεύοντας στο ίντερνετ, βλέπω μία φωτογραφία με έναν μικρόσωμο σκυλάκο τύπου μαλτέζ και από κάτω να γράφει πως χαρίζετε ο σκυλάκος από φιλοζωική σε οικογένεια που μπορεί να τον εκπαιδεύσει γιατί έχει προβλήματα επιθετικότητας.
Το μεγάλο κλικ είχε γίνει...... εκείνες οι ματάρες να με κοιτούν μέσα από την φωτογραφία με έκαναν να στριφογυρνάει το μέλλον στο μυαλό μου....
Ένας σκυλάκος μέσα στα πόδια μας, ένα τρίτο "παιδί" για εμένα και την γυναίκα μου, ένα τρίτο αδελφάκι για τα παιδιά μου....
Άμεσα τηλέφωνο..... γειά σας είμαι ο τάδε και θέλω τον σκύλο. ζω εκεί, έχω την τάδε εμπειρία από σκυλιά, τα παιδιά μου έχουν σχέσεις με σκυλιά, έχουν τάδε ηλικία κλπ κλπ...
Τελικά, μετά από διάστημα αρκετών ημερών γίνεται το πολυπόθητο ταξίδι για να πάρουμε τον μούργο μας....
πρώτη συνάντηση σε σταθμό των ΚΤΕΛ και ο μούργος μέσα σε τσαντούλα μεταφοράς. Βλέμμα φοβισμένο, ουρά στα σκέλια, επιφύλαξη σε όλο το μεγαλείο της....
Γυρίζουμε σπίτι.... αρχίζει να μυρίζει γύρω γύρω, του δείχνουμε το χώρο του.... κουρασμένοι όλοι, πέφτουμε για ύπνο.....
την επόμενη ημέρα πάμε την πρώτη του βόλτα.....ΤΡΟΜΟΣ.....γωνιά και γαύγισμα, συνάντηση με οποιουδήποτε τύπου και ηλικίας σκυλί και είτε τρέξιμο στην αγκαλιά, είτε γρύλισμα με εκτεθειμένα δόντια.....
επιστροφή σπίτι....δεύτερος Τρόμος......ξεκινά η προσπάθειά του να επιβάλλει τους κανόνες του....επίθεση, γρύλισμα, ξανά επίθεση ξανά δάγκωμα....
σκηνικό που συνεχίστηκε επί πολλές εβδομάδες....
αναζήτηση εκπαιδευτών, επίσκεψη του πρώτου, απογοήτευση, σκέψεις για επιστροφή του στην φιλοζωική....το ένστικτο όμως προηγείται όλων μας....δεν φεύγει τελικά το σκυλί.... επίσκεψη στον δεύτερο...ξεκινά η ομαδική εκπαίδευση και των πέντε μας.....βήμα βήμα, μέρα την ημέρα....
εμείς μαθαίνουμε από τον Αψού και ο Αψού μαθαίνει από εμάς....
δύσκολη η προσπάθεια όλων μας. ένας ενήλικος αλητάκος τριών ετών πρέπει να μάθει τα όριά του. μία τετραμελής οικογένεια πρέπει να υποστεί τις κακουχίες και τις ατασθαλείες είτε συμπεριφοράς είτε παιχνιδιού του μικρού. Στην αρχή είναι πολύ δύσκολα. αντιδρά.....όμως η επιμονή, η υπομονή κι η αγάπη κυριαρχούν.....
δύο μήνες μετά, ο μούργος αρχίζει να νοιώθει μέλος της φαμίλιας μας. αρχίζει και καταλαβαίνει τα πρέπει και τα μη, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι πρέπει να κοιμάται στο crate του και όχι ανεξέλεγκτα όπου θέλει, αρχίζει να καταλαβαίνει πως δεν κερδίζεται τίποτα με δάγκωμα παρά μόνο η τιμωρία της απομόνωσής του μέχρι να ηρεμήσει. αρχίζει να παίζει, να αναζητά τα παιχνίδια μαζί μας......
χθες είχε και την πρώτη του μεγάλη, τεράστια επιβράβευση......ένα τεράστιο κόκκαλο μοσχαρίσιο με τα κρεατάκια του να κρέμονται δεξιά και αριστερά, μόλις φρεσκοκομμένο από τον χασάπη.....3,5 κιλά ο σκύλος, 1,2 κιλά το κόκκαλο.....η μάχη του αιώνα.....5,5 ώρες ταλαιπωρίας με νικητή τον μούργο......
τα σκυλιά δεν είναι χρυσόψαρα.....
Sent from my T100TA using Tapatalk
κάποτε, σε μία πόλη, μία φοιτήτρια πέρασε από ένα petshop και είδε μία χαρούμενη μικρή φατσούλα να της κάνει χαρούλες και να θέλει να παίξει μαζί της.... πήρε τηλέφωνα, μάζεψε χρήματα και την άλλη ημέρα αγόρασε τον μικρό μαλτεζάκο και τον βάπτισε Αψού....
στην αρχή όλα ήρεμα, στιγμές γεμάτες παιχνίδι και χαρές. Όμως....κανείς δεν ήξερε πως το σκυλάκι δεν είναι ούτε χρυσόψαρο ούτε διακοσμητικό σαλονιού, πως θέλει να πάει βόλτα για την ανάγκη του, να παίξει, να κάνει παρέα με άλλα σκυλιά. είναι οντότητα με μυαλό (και είναι και πανέξυπνος ο μούργος) με ανάγκες και κάπου εδώ μας βγήκε και τσαμπουκάς και λιγάκι κυριαρχικός.
Σιγά σιγά ο Αψού επέβαλε τα θέλω του μιας και κανένας δεν τον είχε μαλώσει, κανείς δεν είχε προσπαθήσει να του δείξει το τι πρέπει και το τι όχι και, σαν όλα τα σκυλιά, ειδικά τα κυριαρχικά σκυλιά, άσχετα με το μέγεθός του, επέβαλε τους κανόνες του με γρύλισμα, επιθέσεις και απειλές.
ο Αψού έφαγε ξύλο, βρισιές, έμεινε νηστικός προκειμένου να του "δείξουν" ότι κάνει λάθος...
Το αποτέλεσμα γνωστό. Ένα σκυλί αγρίμι που ούτε καν το λουρί του δεν μπορούσαν να του φορέσουν για να πάει βόλτα...ένα σκυλί που δάγκωνε και έκανε επιθέσεις με το παραμικρό..... και έτσι ξεκινάει το ταξίδι του....
το σκυλί παραδόθηκε ως "απαράδεκτο" στην φιλοζωική της Λάρισας....
οι άνθρωποι το φρόντισαν, το κούρεψαν, το τάισαν και μετά από αναζήτηση το έδωσαν προς υιοθεσία σε νέα ιδιοκτήτρια η οποία και πάλι προσπάθησε να το "συμμορφώσει" χωρίς όμως γνώσεις και χωρίς θέληση να μάθει η ίδια. Το σκυλί και πάλι έβγαλε τον κακό του χαρακτήρα, τις επιθέσεις του για να πάρει αυτό που θέλει. Συνάμα, το λάθος ο σκυλάκος να παραμένει χωρίς επιτήρηση μέσα σε αυλή είχε ως αποτέλεσμα να δεχτεί και επίθεση από άλλα σκυλιά σε άσχετες στιγμές.....
έτσι, μέσα στα τρία χρόνια της ζωής του, ο σκυλάκος έιχε αλλάξει τρείς ιδιοκτήτες και, παρόλη ίσως την καλή διάθεση που είχαν, το σκυλί ζούσε μία "κακόμοιρη" ζωή......
κάποια στιγμή χαζεύοντας στο ίντερνετ, βλέπω μία φωτογραφία με έναν μικρόσωμο σκυλάκο τύπου μαλτέζ και από κάτω να γράφει πως χαρίζετε ο σκυλάκος από φιλοζωική σε οικογένεια που μπορεί να τον εκπαιδεύσει γιατί έχει προβλήματα επιθετικότητας.
Το μεγάλο κλικ είχε γίνει...... εκείνες οι ματάρες να με κοιτούν μέσα από την φωτογραφία με έκαναν να στριφογυρνάει το μέλλον στο μυαλό μου....
Ένας σκυλάκος μέσα στα πόδια μας, ένα τρίτο "παιδί" για εμένα και την γυναίκα μου, ένα τρίτο αδελφάκι για τα παιδιά μου....
Άμεσα τηλέφωνο..... γειά σας είμαι ο τάδε και θέλω τον σκύλο. ζω εκεί, έχω την τάδε εμπειρία από σκυλιά, τα παιδιά μου έχουν σχέσεις με σκυλιά, έχουν τάδε ηλικία κλπ κλπ...
Τελικά, μετά από διάστημα αρκετών ημερών γίνεται το πολυπόθητο ταξίδι για να πάρουμε τον μούργο μας....
πρώτη συνάντηση σε σταθμό των ΚΤΕΛ και ο μούργος μέσα σε τσαντούλα μεταφοράς. Βλέμμα φοβισμένο, ουρά στα σκέλια, επιφύλαξη σε όλο το μεγαλείο της....
Γυρίζουμε σπίτι.... αρχίζει να μυρίζει γύρω γύρω, του δείχνουμε το χώρο του.... κουρασμένοι όλοι, πέφτουμε για ύπνο.....
την επόμενη ημέρα πάμε την πρώτη του βόλτα.....ΤΡΟΜΟΣ.....γωνιά και γαύγισμα, συνάντηση με οποιουδήποτε τύπου και ηλικίας σκυλί και είτε τρέξιμο στην αγκαλιά, είτε γρύλισμα με εκτεθειμένα δόντια.....
επιστροφή σπίτι....δεύτερος Τρόμος......ξεκινά η προσπάθειά του να επιβάλλει τους κανόνες του....επίθεση, γρύλισμα, ξανά επίθεση ξανά δάγκωμα....
σκηνικό που συνεχίστηκε επί πολλές εβδομάδες....
αναζήτηση εκπαιδευτών, επίσκεψη του πρώτου, απογοήτευση, σκέψεις για επιστροφή του στην φιλοζωική....το ένστικτο όμως προηγείται όλων μας....δεν φεύγει τελικά το σκυλί.... επίσκεψη στον δεύτερο...ξεκινά η ομαδική εκπαίδευση και των πέντε μας.....βήμα βήμα, μέρα την ημέρα....
εμείς μαθαίνουμε από τον Αψού και ο Αψού μαθαίνει από εμάς....
δύσκολη η προσπάθεια όλων μας. ένας ενήλικος αλητάκος τριών ετών πρέπει να μάθει τα όριά του. μία τετραμελής οικογένεια πρέπει να υποστεί τις κακουχίες και τις ατασθαλείες είτε συμπεριφοράς είτε παιχνιδιού του μικρού. Στην αρχή είναι πολύ δύσκολα. αντιδρά.....όμως η επιμονή, η υπομονή κι η αγάπη κυριαρχούν.....
δύο μήνες μετά, ο μούργος αρχίζει να νοιώθει μέλος της φαμίλιας μας. αρχίζει και καταλαβαίνει τα πρέπει και τα μη, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι πρέπει να κοιμάται στο crate του και όχι ανεξέλεγκτα όπου θέλει, αρχίζει να καταλαβαίνει πως δεν κερδίζεται τίποτα με δάγκωμα παρά μόνο η τιμωρία της απομόνωσής του μέχρι να ηρεμήσει. αρχίζει να παίζει, να αναζητά τα παιχνίδια μαζί μας......
χθες είχε και την πρώτη του μεγάλη, τεράστια επιβράβευση......ένα τεράστιο κόκκαλο μοσχαρίσιο με τα κρεατάκια του να κρέμονται δεξιά και αριστερά, μόλις φρεσκοκομμένο από τον χασάπη.....3,5 κιλά ο σκύλος, 1,2 κιλά το κόκκαλο.....η μάχη του αιώνα.....5,5 ώρες ταλαιπωρίας με νικητή τον μούργο......
τα σκυλιά δεν είναι χρυσόψαρα.....
Sent from my T100TA using Tapatalk
