Εμένα πιο πολύ με αγχώνει τί μπορεί να γίνει στο μέλλον για την περίφημη αρχηγία.
Τα αγόρια μου (2 λυκοσκυλοειδή) αφού ζήσανε αρμονικά μαζί για 8 χρόνια, μια ωραία μέρα άρχισαν να σφάζονται για την αρχηγία.
Ο μικρός (η προσωποποίηση του χαλβά) αποφάσισε ξαφνικά να γίνει ο αρχηγός. Ο μεγάλος δεν υποχωρούσε, ο μικρός δεν τα παρατούσε με αποτέλεσμα άγριους καβγάδες, ανοιχτούς σβέρκους και άλλα τέτοια ωραία. Μιλήσαμε με εκπαιδευτές, αλλά δε γινότανε τίποτα. Τα βρωμόσκυλα δε θα σταματούσανε μέχρι να σκοτώσει το ένα το άλλο (μια και κανένα δεν έκανε πίσω).
Στο τέλος αναγκαστήκαμε να δώσουμε τον μικρό σε ένα φίλο μας που είχε πεθάνει το αρσενικό του και είχε μείνει η αγέλη του χωρίς αρχηγό (είχε κι άλλα σκυλιά, όλα κορίτσια). Η θέση ήτανε κενή, ο δικός μας ήθελε το ρόλο και εμείς είχαμε για παρηγοριά ότι ο σκύλος πάει σε μια οικογένεια που τον ξέρουν και τους ξέρει.
Ξέρεις τί είναι να παίρνεις μια μέρα το σκύλο σου βόλτα και να τον αφήνεις σε ξένα χέρια μετά από 8 χρόνια; Για να σου τον γηροκομήσει κάποιος άλλος; Και λίγους μήνες μήνες μετά να σου πεθαίνει αυτός που κράτησες;
Τον περασμένο Μάρτιο ο Έκτωρας πέθανε σε ηλικία 11 χρονών και όταν ήρθανε να μας το πούνε κλαίγαμε δυο οικογένειες μαζί.
Πολύ προσοχή λοιπόν και στην επιλογή του φύλου. Ίσως το καλύτερο να είναι να μην είναι τα σκυλιά του ίδιου φύλου.