Έγραψα πρόσφατα σε ποστ νέου μέλους ότι όλοι έχουμε κάνει λάθη και μάθαμε μέσα από αυτά...
Για του λόγου το αληθές λοιπόν, σκέφτηκα να σας παρουσιάσω μερικά από τα "λάθη" μου... Σκυλιά από τα παιδικά μέχρι και εφηβικά μου χρόνια, με τα οποία μεγάλωσα, έκανα λάθη μαζί τους και αυτά ήταν πάντα εκεί για μένα, έτοιμα να με συγχωρέσουν...
Τους οφείλω πολλά, με μάθανε πολλά, με ένα από τα σημαντικότερα πώς να είμαι καλύτερη με τα τωρινά μου σκυλιά... Χωρίς να σημαίνει ότι τώρα έχω το αλάθητο, πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση και περισσότερη γνώση!
Ξεκινάω λοιπόν...
Καλοκαίρι 1989. "Μπόμπιρας"
Κλασική περίπτωση βλάβης...
"Μαμά κοίτα τι βρήκα! Να το κρατήσουμε?"
(Παρακαλώ δεν θέλω σχόλια για το μαλλί-καταραμένα 80s! )
Δεν τον κρατήσαμε γιατί ήταν αρσενικός και η μόνη μέθοδος αποφυγής ζευγαρώματος που ξέραμε τότε ήταν να έχουμε σκυλιά του ίδιου φύλου και υπήρχε ήδη θηλυκό στο σπίτι. Τον μαζέψαμε, ρωτήσαμε γνωστούς και φίλους, δεν τον ήθελε κανένας και κατέληξε σε μάντρα όπου ελπίζω να είχε τουλάχιστον τα βασικά... Δεν τον ξαναείδα ποτέ, αλλά τον σκέφτηκα άπειρες φορές από τότε :-|
Απρίλιος 1991. Λαρ.
Λυκόσκυλος
"Κοινόχρηστος" σκύλος της διπλανής πολυκατοικίας. Τον είχαν όλοι μαζί και κανένας... Αφού πήδηξε κάμποσες φορές τα κάγκελα και μια από αυτές παλουκώθηκε και έσκισε την κοιλιά του, κατέληξαν να του ανοίγουν την πόρτα για να βολτάρει κατά βούληση... (Εννοείται ότι δεν ήταν στειρωμένος). Κάθε φορά που με έβλεπε έξω με ακολουθούσε μέχρι... τελικής πτώσεως! Θυμάμαι σαν σήμερα τον καθηγητή των αρχαίων στο σχολείο να μπαίνει μέσα στην τάξη και να βλέπει τον Λαρ καθισμένο δίπλα στο θρανίο μου ("Εγώ κύριε καθηγητά δεν ξέρω τίποτα!" :-\" ). Περιττό να πω ότι δεν μπόρεσε ο άνθρωπος να ηρεμήσει τους μαθητές που λύθηκαν στο γέλιο με το θέαμα του άμοιρου καθηγητή που προσπαθούσε να σύρει έξω απ'την αίθουσα τον σκύλο που είχε μουλαρώσει σαν γαϊδουρι!
Ο Λαρ με είχε ακολουθήσει επίσης μέχρι το μάθημα των αγγλικών αλλά και στο σινεμά, τρέχοντας δίπλα από το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόμουν επί 2-3 χιλιόμετρα. Δεν ήταν δικός μου σκύλος, αλλά αυτές οι "παράνομες" εξορμήσεις μας με έκαναν να τον θεωρώ ίσως πιο κοντά μου και από τα δικά μας σκυλιά...
Μάιος 1991. Gilda.
"Λυκόσκυλο" ή ημίαιμο Γερμανικό Ποιμενικό ή "εργασιακό" γκρίζο Γερμανικό Ποιμενικό παλιού τύπου Διαλέγετε και παίρνετε
Την παράτησε κάποιος έξω από το σπίτι μας. Ήταν ήδη ενήλικη ή τουλάχιστον πάνω από 6-8 μηνών. Την κρατήσαμε μαζί με με τη Blacky, ημίαιμη θηλυκιά που είχαμε ήδη τότε.
Απρίλιος 1992.
Η Gilda γεννάει κατόπιν προτροπής του γιατρού ώστε να μην πάθει καρκίνο :shock: :-|
Ζευγάρωσε με ένα μαύρο λυκόσκυλο συναδέλφου του πατέρα μου. Το ότι ήταν μεγάλο με όρθια αυτιά αρκούσε...
(Είναι η γέννα που αναφέρω στο γνωστό γιατι ΔΕΝ ζευγαρωνουμε τα σκυλια) Μέσα στις πρώτες 24 ώρες έχασε το ένα κουτάβι. Τα αρσενικά τα χαρίσαμε και κρατήσαμε (κατόπιν τρελού ψηστηριού από εμένα) το μόνο θηλυκό, την Amy.
Η Blacky στο μεταξύ είχε δωθεί σε άνθρωπο που ζούσε σε κτήμα εκτός Αθήνας γιατί γάβγιζε πολύ, παραπονιόντουσαν οι γείτονες και φοβηθήκαμε για καμιά φόλα... Πετούσαν ήδη στον κήπο πατάτες, κρεμμύδια και ότι άλλο βρίσκαν εύκαιρο για να την κάνουν να σταματήσει :shock: Οι οποίοι γείτονες λίγο καιρό μετά μας ρώτησαν που είναι και είπαν ότι είναι κρίμα που την δώσαμε γιατί ήταν καλός φύλακας και φυλούσε και τα δικά τους σπίτιαaja1:
Για του λόγου το αληθές λοιπόν, σκέφτηκα να σας παρουσιάσω μερικά από τα "λάθη" μου... Σκυλιά από τα παιδικά μέχρι και εφηβικά μου χρόνια, με τα οποία μεγάλωσα, έκανα λάθη μαζί τους και αυτά ήταν πάντα εκεί για μένα, έτοιμα να με συγχωρέσουν...
Τους οφείλω πολλά, με μάθανε πολλά, με ένα από τα σημαντικότερα πώς να είμαι καλύτερη με τα τωρινά μου σκυλιά... Χωρίς να σημαίνει ότι τώρα έχω το αλάθητο, πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση και περισσότερη γνώση!
Ξεκινάω λοιπόν...
Καλοκαίρι 1989. "Μπόμπιρας"
Κλασική περίπτωση βλάβης...
"Μαμά κοίτα τι βρήκα! Να το κρατήσουμε?"
(Παρακαλώ δεν θέλω σχόλια για το μαλλί-καταραμένα 80s!
)Δεν τον κρατήσαμε γιατί ήταν αρσενικός και η μόνη μέθοδος αποφυγής ζευγαρώματος που ξέραμε τότε ήταν να έχουμε σκυλιά του ίδιου φύλου και υπήρχε ήδη θηλυκό στο σπίτι. Τον μαζέψαμε, ρωτήσαμε γνωστούς και φίλους, δεν τον ήθελε κανένας και κατέληξε σε μάντρα όπου ελπίζω να είχε τουλάχιστον τα βασικά... Δεν τον ξαναείδα ποτέ, αλλά τον σκέφτηκα άπειρες φορές από τότε :-|
Απρίλιος 1991. Λαρ.
Λυκόσκυλος
"Κοινόχρηστος" σκύλος της διπλανής πολυκατοικίας. Τον είχαν όλοι μαζί και κανένας... Αφού πήδηξε κάμποσες φορές τα κάγκελα και μια από αυτές παλουκώθηκε και έσκισε την κοιλιά του, κατέληξαν να του ανοίγουν την πόρτα για να βολτάρει κατά βούληση... (Εννοείται ότι δεν ήταν στειρωμένος). Κάθε φορά που με έβλεπε έξω με ακολουθούσε μέχρι... τελικής πτώσεως! Θυμάμαι σαν σήμερα τον καθηγητή των αρχαίων στο σχολείο να μπαίνει μέσα στην τάξη και να βλέπει τον Λαρ καθισμένο δίπλα στο θρανίο μου ("Εγώ κύριε καθηγητά δεν ξέρω τίποτα!" :-\" ). Περιττό να πω ότι δεν μπόρεσε ο άνθρωπος να ηρεμήσει τους μαθητές που λύθηκαν στο γέλιο με το θέαμα του άμοιρου καθηγητή που προσπαθούσε να σύρει έξω απ'την αίθουσα τον σκύλο που είχε μουλαρώσει σαν γαϊδουρι!
Ο Λαρ με είχε ακολουθήσει επίσης μέχρι το μάθημα των αγγλικών αλλά και στο σινεμά, τρέχοντας δίπλα από το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόμουν επί 2-3 χιλιόμετρα. Δεν ήταν δικός μου σκύλος, αλλά αυτές οι "παράνομες" εξορμήσεις μας με έκαναν να τον θεωρώ ίσως πιο κοντά μου και από τα δικά μας σκυλιά...
Μάιος 1991. Gilda.
"Λυκόσκυλο" ή ημίαιμο Γερμανικό Ποιμενικό ή "εργασιακό" γκρίζο Γερμανικό Ποιμενικό παλιού τύπου
Διαλέγετε και παίρνετε Την παράτησε κάποιος έξω από το σπίτι μας. Ήταν ήδη ενήλικη ή τουλάχιστον πάνω από 6-8 μηνών. Την κρατήσαμε μαζί με με τη Blacky, ημίαιμη θηλυκιά που είχαμε ήδη τότε.
Απρίλιος 1992.
Η Gilda γεννάει κατόπιν προτροπής του γιατρού ώστε να μην πάθει καρκίνο :shock: :-|
Ζευγάρωσε με ένα μαύρο λυκόσκυλο συναδέλφου του πατέρα μου. Το ότι ήταν μεγάλο με όρθια αυτιά αρκούσε...
(Είναι η γέννα που αναφέρω στο γνωστό γιατι ΔΕΝ ζευγαρωνουμε τα σκυλια) Μέσα στις πρώτες 24 ώρες έχασε το ένα κουτάβι. Τα αρσενικά τα χαρίσαμε και κρατήσαμε (κατόπιν τρελού ψηστηριού από εμένα) το μόνο θηλυκό, την Amy.
Η Blacky στο μεταξύ είχε δωθεί σε άνθρωπο που ζούσε σε κτήμα εκτός Αθήνας γιατί γάβγιζε πολύ, παραπονιόντουσαν οι γείτονες και φοβηθήκαμε για καμιά φόλα... Πετούσαν ήδη στον κήπο πατάτες, κρεμμύδια και ότι άλλο βρίσκαν εύκαιρο για να την κάνουν να σταματήσει :shock: Οι οποίοι γείτονες λίγο καιρό μετά μας ρώτησαν που είναι και είπαν ότι είναι κρίμα που την δώσαμε γιατί ήταν καλός φύλακας και φυλούσε και τα δικά τους σπίτια
aja1:
Last edited:
