...όντως, μιά εικόνα χίλιες λέξεις !!!
Εχω δει και εγώ άστεγους σε τέτοιο δέσιμο με το σκυλί που τους ακολουθούσε. Και, πάντα, το σκυλί δεν είναι δεμένο με λουρί, απλά είναι κολλημένο δίπλα τους...
Πραγματικά, ποτέ δεν θα σου πουν ότι το σκυλί είναι δικό τους. Θα σου πουν, με απόλυτη μετριοφροσύνη, "με ακολουθεί", μιάς και οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ιδιοκτησία...
Και, όμως, μπαίνοντας στη σκέψη των "γιατί?"΄ίσως πολλοί από εμάς, τους "ιδιοκτήτες" (των σκυλιών που τα έχουμε, κυριολεκτικά, στα ώπα-ώπα) αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε μήπως "εκείνα" τα σκυλιά ζουν καλύτερα, είναι πιο ευτυχισμένα...
Ισως, γιατί μοιράζονται τα στοιχειώδη με τον άνθρωπό τους και ίσως γιατί εκείνος (σαν από ένστικτο) τα έχει εκπαιδεύσει - κοινωνικοποιήσει καλύτερα από τον πιο έμπειρο ιδιοκτήτη...
Ισως, γιατί εκείνος τους προσφέρει ακριβώς αυτά που χρειάζονται: Ασκηση --> Τροφή --> Πειθαρχία --> Αγάπη, με αυτή τη σειρά...
Ασκηση, μιάς που περπατούν δίπλα του ολόκληρη την ημέρα, με μερικές ενδιάμεσες στάσεις, για ξεκούραση και για να μοιραστούν τη λιγοστή τροφή, όποτε τη βρίσκουν...
Πειθαρχία, με πολύ πειστικό και άμεσο τρόπο, γιατί αν ο σκύλος κάνει του "κεφαλιού του", ο άνθρωπός του, απλά, θα κάνει μεταβολή και θα φύγει και, με αυτό τον τρόπο, ο σκύλος προσπαθεί και μαθαίνει τι θέλει και τι δεν θέλει ο αρχηγός του...
Αγάπη, όπως δείχνει και η φωτογραφία, χωρίς σχόλια...
