Προχθές είχαμε πάει στο κτήμα όπως σχεδόν κάθε απόγευμα με τον Ερμή. Χρειάστηκε περίπου μισό λεπτό για να πάει η ψυχή μου εκεί που δεν έπρεπε και η αδρεναλίνη μου στα ύψη 2,5 μέρες τώρα. Στο κτήμα υπάρχουν κάποια οικήματα άλλα για μείνεις και κάποιο σαν αποθηκευτικός χώρος με την πόρτα κλειδωμένη πάντα. Εκεί λοιπόν υπήρχε ενα κυπελάκι με ποντικοφάρμακο στην μορφή όπως το σιτάρι. Είχε έρθει ενας εργάτης που χρειάστηκε να πάρει κάτι απο εκεί και βγαίνοντας άφησε ο άνθρωπος την πόρτα ανοιχτή χωρίς να πάρει είδηση κανείς μας. Ο Ερμής πηγαινοερχόταν με το μπαλάκι πάνω-κάτω. Να σημειώσω οτι πάντα το μάτι μου είναι πάνω του σε σημείο καταπίεσης πιά. Την ώρα που τον έβλεπα να έρχεται βάζω ενα ποτήρι νερό να πιω. Πόση ώρα να έκανα να πιω το νερό ...μισό λεπτό και δεν τον βλέπω. Αμέσως (λες και κάτι με έτρωγε...) πάω προς την αποθήκη (απόσταση ούτε 5 μέτρα) και τον βλέπω πάνω απο το κυπελάκι και έγλυφε τα χείλια του. Όλα αυτά μέσα σε ενα λεπτό. Φυσικά παθαίνω, τον βγάζω έξω αμέσως θεωρώ οτι μάλλον έχει φάει παρά οτι δεν έχει φάει και παίρνω τηλέφωνο τον κτηνίατρο να με περιμένει. Φυσικά του κάναμε τα αντίδοτα και τις δύο συνεχόμενες μέρες. Χθές που έκανε κακά του βρήκα 4-5 σποράκια μέσα, οπότε πρόλαβε να φάει έστω και ελάχιστο. Οι αιματολογικές του εξετάσεις (σήμερα) είναι άριστες και δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα. Τις βιοχημικές θα τις πάρω την Παρασκευή. Συμπέρασμα : η βλακεία μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε, οπουδήποτε και σε οποιονδήποτε, σημασία έχει να είσαι εκεί όταν συμβαίνει και να ξέρεις τι να κάνεις. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά ...και το θέμα θα τελειώσει οριστικά την Παρασκευή. Ο σκύλος είναι απρόβλεπτος...ο Ερμής δεν πηγαίνει πουθενά στο κτήμα που δεν τον βλέπω, δεν τρώει ποτέ τίποτα που δεν το έχει δώσει κάποιος από εμάς, δεν του έχει συμβεί ποτέ τίποτα εκεί...στην περίπτωση αυτή τα έκανε όλα μέσα σε μισό λεπτό.