Είμαι της άποψης πως όλη η σταυροφορία κατά του Vasgial ίσως να είναι λίγο άδικη. Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι εννοεί ο άλλος με τον τρόπο που το γράφει. Μιλάμε για εστιατόριο αλλά δε μπορεί ν' απαγορεύσετε στο Vasgial, σε 'μενα, σε κάποιον άλλον να κάνει ένα παραλληλισμό στο μυαλό του και να σκεφτεί τα παιδιά που μένουν στο κέντρο της Αθήνας αντί για το παιδί σε μια άλλη χώρα που υπάρχει μεγαλύτερη παιδεία. Φυσικα και ο ιδιοκτήτης του σκύλου απ' τη στιγμή που επέλεξε να πάρει το σκυλο στο εστιατόριο έπρεπε να έχει το νου του πρώτα στο σκύλο και μετά στη μακαρονάδα και δεν υπάρχει κανένα απολύτως σφάλμα στη συμπεριφορά του παιδιού. Αλλά ο γονέας του παιδιού που δέχομαι ότι μπορεί να μην πρόλαβε δε θα έπρεπε ίσως να πει στο παιδί του να μην είναι πολύ ορμητικό τρέχοντας προς το σκύλο; Είναι μια σκέψη, που μπορεί και να έγινε όμως. Αλλά και πάλι δεν αναιρεί την ευθύνη του ιδιοκτήτη του σκύλου (ξαναλέω του ιδιοκτήτη του σκύλου, αυτός είναι ο φταίχτης και όχι ο σκύλος).
Και τέλος επειδή δε μου αρέσει ο τίτλος του τόπικ και τί έγινε που το εκπαίδευσε ο Τρέχα Γύρευε; Άνθρωπος δεν είναι;
Αλλά θα μου επιτρέψετε να σας αποπροσανατολίσω για λιγάκι μόνο και να σάς εφιστήσω την προσοχή για άλλη μια φορά παρότι ξέρω ότι είστε έμπειρο κοινό και να μη στοχοποιήσετε τη ράτσα του σκύλου, διότι δε φταίει ο σκύλος.
Κλείνοντας
Και επειδή μόλις τώρα είδα αυτό που έγραψες εδώ, έχω να σου πω ότι είμαι τόσο μαλάκας που αν ήσουν εσύ και ο σκύλος σου στη θέση αυτου και η δική μου η κόρη στη θέση της μικρής, εσύ τώρα δεν θα είχες ούτε σκύλο, ούτε φάτσα.
Μάριε δεν προσπαθώ να σου την πω και καταλαβαίνω την ένσταση και την ένταση σου αλλά αυτές οι σφοδρές επιθέσεις του πληκτρολογίου, όπως θα έλεγε κι ο φίλος JohnK αν συναντιόσασταν με το Vasgial κάποια στιγμή μόνο αμηχανία θα προκαλούσαν και στους δυο. Έχω μια εντύπωση πάντως ότι ο Vasgial δεν εννοεί ακριβώς αυτό που φανταστήκατε, δώστε του λοιπόν ώσπου ν' απαντήσει το πλεονέκτημα της αμφιβολίας και μη βιάζεστε, είναι καλός συζητητής κι απ' όσο έχει αποδείξει ως τώρα δεν είναι βλαμμένος.
Επίσης δώστε το περιθώριο του λάθους σε όλους εμάς που δεν έχουμε δικά μας παιδιά και προσπαθήστε να μάς εξηγήσετε φρόνιμα, χωρίς χαρακτηρισμούς, να καταλάβουμε όχι πόσο σημαντικά είναι τα παιδιά σας για 'σας, όχι την αξία της ανθρώπινης ζωής, αλλά το παιδί σαν παιδί, σαν ένα θέμα που δεν κατέχουμε και που έχουν περάσει αρκετά χρόνια για να θυμόμαστε τους εαυτούς μας.