Ο Μάρλεϋ κι εμείς
- Thread starter Δάφνη
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ευχαριστούμε!
Προσπαθούμε...
Ήδη έχουμε κάνει μιά πρόοδο, είμαστε αισιόδοξοι για τη συνέχεια...Καλός είναι, ο άτιμος! :mrgreen:
Last edited:
Ευχαριστούμε!
Προσπαθούμε...
Καλός είναι, ο άτιμος! :mrgreen:
Είναι τυχερος που εχει εσάς!
*agapoylas* πανεμορφος!!!Να τον χαιρεσαι !
Ειδικα μωρακι ειναι τοοοοοσο ζουμπουρλιδικο!Γουτσου γουτσου!
Ειδικα μωρακι ειναι τοοοοοσο ζουμπουρλιδικο!Γουτσου γουτσου!
Σήμερα κλείνουμε δύο χρόνια συμβίωσης με το αγοράκι μου! Σαν σήμερα ήρθε στο σπίτι μας και δεν λέει να ξεκουμπιστεί
Ήταν ένα μικροσκοπικό τριχωτό κουτάβι, που δεν είχαμε ιδέα πώς να το χειριστούμε. Με έκανε πρώτα παραδουλεύτρα με τη σφουγγαρίστρα και κατόπιν (και μέχρι πάντα προφανώς) φουκαριάρα με την ηλεκτρική. Περάσαμε μια υπέροχη (ημικουταβίσια) περίοδο που ήταν ένα σκυλί μάλαμα, κοινωνικός μέχρι αηδίας, παιχνιδιάρης με όλα τα σκυλιά, χαδιάρης με όλους τους ανθρώπους, μας ακολουθούσε παντού και χαιρόμουν να εξοντώνομαι κάθε μέρα στο παιχνίδι και τις ατελείωτες βόλτες.
Είναι μπελάς, είναι γκρινιάρης, είναι ζημιάρης και με εξοντώνει, αλλά δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ πιά τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ (συχνά και ενδιάμεσα βέβαια, αν έχει όρεξη για βραδινή καντάδα...). Έχει βάλει ολόκληρη τη ζωή μου σε μία εντελώς νέα προοπτική, μου έχει ανοίξει έναν κόσμο που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει.
Έχει υπομείνει τόσα μα τόσα λάθη που έχουμε κάνει σε όλους τους τομείς της ζωούλας του και ελπίζω να μην χρειαστεί να υπομείνει πολλά ακόμη...
Έχει άφταστο νάζι, πονηριά και εξυπνάδα και κάτι εκφραστικά μάτια που δεν περιγράφονται με λόγια. Ξέρει το σκατό σε τι έχουμε ο καθένας μας αδυναμία και προσπαθεί να μας τουμπάρει με σύστημα...
Χίλιες φορές τη μέρα με κάνει να σκέφτομαι πόσο τον αγαπώ και θέλω να τον κακοποιώ με φιλιά και χάδια, το αγοράκι μου, και άλλες χίλιες σκέφτομαι να τον πετάξω από το μπαλκόνι το παλιόσκυλο να ξεμπερδεύω, εναλλάξ. Εξαιτίας του προσπαθώ να μάθω όσο πιο πολλά μπορώ μόνο για να ανακαλύπτω πόσο λίγα ξέρω, κάθε φορά, και όσο τον μαθαίνω συνειδητοποιώ πόσα έχω ακόμα να μάθω για αυτόν.
Αυτά τα δύο χρόνια περάσαμε καταστάσεις που δεν μπορούσαμε να υποψιαστούμε, από όμορφες, γλυκιές και χαρούμενες, μέχρι πολύ δυσάρεστες, στρεσογόνες και απογοητευτικές. Τόσο δάκρυ και τόσο χαμόγελο που έριξα για αυτό το πλάσμα...
Εύχομαι τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του να είναι πρωτίστως όμορφα, να είναι πολλά, να είναι ήρεμα. Να είναι υγιής και γερός και να βρούμε επιτέλους τον κώδικα που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε τι χρειάζεται για να είναι χαρούμενος, να μας εμπιστευτεί, να νιώσει όσο γίνεται πιο καλά μέσα στο σπίτι και την οικογένειά του. Να χαλαρώσουμε κι αυτός κι εμείς και πιά να απολαμβάνουμε την κοινή μας ζωή στο μέγιστο δυνατό, να είναι κάθε μέρα ευτυχισμένος. Του υπόσχομαι, κι ας μην το ξέρει, να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το πετύχω.
Ήταν ένα μικροσκοπικό τριχωτό κουτάβι, που δεν είχαμε ιδέα πώς να το χειριστούμε. Με έκανε πρώτα παραδουλεύτρα με τη σφουγγαρίστρα και κατόπιν (και μέχρι πάντα προφανώς) φουκαριάρα με την ηλεκτρική. Περάσαμε μια υπέροχη (ημικουταβίσια) περίοδο που ήταν ένα σκυλί μάλαμα, κοινωνικός μέχρι αηδίας, παιχνιδιάρης με όλα τα σκυλιά, χαδιάρης με όλους τους ανθρώπους, μας ακολουθούσε παντού και χαιρόμουν να εξοντώνομαι κάθε μέρα στο παιχνίδι και τις ατελείωτες βόλτες.
Είναι μπελάς, είναι γκρινιάρης, είναι ζημιάρης και με εξοντώνει, αλλά δεν μπορώ ούτε να διανοηθώ πιά τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ (συχνά και ενδιάμεσα βέβαια, αν έχει όρεξη για βραδινή καντάδα...). Έχει βάλει ολόκληρη τη ζωή μου σε μία εντελώς νέα προοπτική, μου έχει ανοίξει έναν κόσμο που ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει.
Έχει υπομείνει τόσα μα τόσα λάθη που έχουμε κάνει σε όλους τους τομείς της ζωούλας του και ελπίζω να μην χρειαστεί να υπομείνει πολλά ακόμη...
Έχει άφταστο νάζι, πονηριά και εξυπνάδα και κάτι εκφραστικά μάτια που δεν περιγράφονται με λόγια. Ξέρει το σκατό σε τι έχουμε ο καθένας μας αδυναμία και προσπαθεί να μας τουμπάρει με σύστημα...
Χίλιες φορές τη μέρα με κάνει να σκέφτομαι πόσο τον αγαπώ και θέλω να τον κακοποιώ με φιλιά και χάδια, το αγοράκι μου, και άλλες χίλιες σκέφτομαι να τον πετάξω από το μπαλκόνι το παλιόσκυλο να ξεμπερδεύω, εναλλάξ. Εξαιτίας του προσπαθώ να μάθω όσο πιο πολλά μπορώ μόνο για να ανακαλύπτω πόσο λίγα ξέρω, κάθε φορά, και όσο τον μαθαίνω συνειδητοποιώ πόσα έχω ακόμα να μάθω για αυτόν.
Αυτά τα δύο χρόνια περάσαμε καταστάσεις που δεν μπορούσαμε να υποψιαστούμε, από όμορφες, γλυκιές και χαρούμενες, μέχρι πολύ δυσάρεστες, στρεσογόνες και απογοητευτικές. Τόσο δάκρυ και τόσο χαμόγελο που έριξα για αυτό το πλάσμα...
Εύχομαι τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του να είναι πρωτίστως όμορφα, να είναι πολλά, να είναι ήρεμα. Να είναι υγιής και γερός και να βρούμε επιτέλους τον κώδικα που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε τι χρειάζεται για να είναι χαρούμενος, να μας εμπιστευτεί, να νιώσει όσο γίνεται πιο καλά μέσα στο σπίτι και την οικογένειά του. Να χαλαρώσουμε κι αυτός κι εμείς και πιά να απολαμβάνουμε την κοινή μας ζωή στο μέγιστο δυνατό, να είναι κάθε μέρα ευτυχισμένος. Του υπόσχομαι, κι ας μην το ξέρει, να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το πετύχω.
