Καλησπέρα σε όλους. για να προλάβω τις εντυπώσεις, αυτή τη στιγμή που γράφω το σκυλάκι μας είναι καλά και ασφαλές. το post έχει να κάνει απλά με την καταγραφή της εμπειρίας, αφού ευτυχώς το τέλος ήταν καλό στην δική μας περίπτωση. Για τον Σπάικ που ήρθε στη ζωή μας και τον αγαπήσαμε οικογενειακά, έχω γράψει σε άλλο ποστ. Ο μικρός μας κούταβος έκλεισε πια τους 4 μήνες και είναι πλέον αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας μας.
Κάθε απόγευμα, πάντα με κάποιον από εμάς, βρίσκεται στην αυλή μας, διαμορφωμένη πλέον κατά τις ανάγκες του, και τρέχει και παίζει σαν τρελός. Την προηγούμενη εβδομάδα, όπως κάθε μέρα, ήταν έξω και τον επέβλεπε ο σύζυγος. Σημειώνω ότι το σπίτι μας είναι εκτός πόλης, στην κορυφή ενός λόφου. Για τον φόβο των ιουδαίων, γύρω από το σπίτι και την αυλή -και έξω από αυτήν- πάντα έχουμε ριγμένο θειάφι από την άνοιξη έως και το τέλος του φθινοπώρου.
Εκείνο το απόγευμα όμως, ο σύζυγος παρατήρησε έξω από τα κάγκελα της αυλής κάτι αφύσικο -έτσι το περιέγραψε- ακίνητο, που έμοιαζε κάπως με κούτσουρο. Πλησίασε και με ένα ξύλο το κτύπησε ελαφρά. Το φίδι-περί οχιάς επρόκειτο όπως μάθαμε αργότερα- σηκώθηκε αργά και ο άντρας μου πήγε να το χτυπήσει με το ξύλο. Έστρεψε δίπλα του να πιάσει και ένα φτυάρι για να το χτυπήσει και με αυτό, και το σκυλάκι μας, που προφανώς αισθάνθηκε την αναστάτωση του συζύγου, έτρεξε προς τα εκεί γαβγίζοντας, προσπαθώντας να τρομάξει το φίδι.
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, όπως το σκυλάκι μας πλησίασε, το φίδι -ενώ δεν μπορούσε να μπει στην αυλή από το θειάφι που ήταν σκορπισμένο γύρω γύρω- απλά σήκωσε το κεφάλι του και τσίμπησε το σκυλάκι μας στη μουσούδα, την ώρα που ο άντρας μου από τη μια χτυπούσε το φίδι και από την άλλη φώναζε στο σκυλί να απομακρυνθεί. Αμέσως μετά ο σύζυγος πέτυχε με το φτυάρι το φίδι και το σκότωσε. Σε ένα λεπτό είχε πάρει την κτηνίατρο μας, η οποία του είπε ότι επείγει εντός δεκαλέπτου να γίνει ένεση κορτιζόνης στο σκυλί, για να έχει πιθανότητες να επιβιώσει. Ο σύζυγος πήγε τρέχοντας στο διπλανό οικισμό, αγόρασε την ένεση που του είπε η κτηνίατρος, και με τις οδηγίες της από το τηλ επέστρεψε και την έκανε ο ίδιος στο σκυλάκι μας. Το κεφαλάκι του είχε ήδη αρχίσει να πρήζεται πολύ.
Η νύχτα εκείνη ήταν δύσκολη. Ακόμα και ο εννιάχρονος γιος μου αρνούνταν να πάει για ύπνο και είμαστε όλοι δίπλα στο σκυλάκι. Ούτε να περπατήσει δεν μπορούσε. Νερό και ελάχιστο φαγητό του δίναμε με σύριγγα, ακολουθώντας τις οδηγίες της κτηνιάτρου, η οποία μας είπε ότι πλέον θα έπρεπε να τον δει πολύ νωρίς την επόμενη ημέρα. Έτσι και έγινε, όπου και του έκανε δεύτερη ένεση κορτιζόνης. συνεχίστηκε το τάισμα με κουταλάκι και το νερό με τη σύριγγα, και μας έδωσε και 3 χάπια -ένα κάθε βράδυ- να δίνουμε στο σκυλάκι μας, μαζί με μια μικρή κονσέρβα με πρωτεΐνες για να δυναμώσει.
Και το θαύμα έγινε! Από το απόγευμα της δεύτερης ημέρας, άρχισε να αναρρώνει ο κούκλος μας... Πρησμένος βέβαια -4 ημέρες έκανε να φύγει το πρήξιμο- αλλά ενεργητικός χαρούμενος και με όρεξη για ζωή! Από ότι μας είπε ο κτηνίατρος ήταν πολύ τυχερό που επέζησε και άμεσο ρόλο έπαιξε η σχεδόν ταυτόχρονη χορήγηση της πρώτης ένεσης κορτιζόνης! Τώρα, παραπάνω από μια εβδομάδα μετά, σχεδόν μου φαίνεται σαν όνειρο όλο αυτό που ζήσαμε και χαίρομαι που βλέπω το κουταβάκι μας υγιές και ζωηρό!
Κάθε απόγευμα, πάντα με κάποιον από εμάς, βρίσκεται στην αυλή μας, διαμορφωμένη πλέον κατά τις ανάγκες του, και τρέχει και παίζει σαν τρελός. Την προηγούμενη εβδομάδα, όπως κάθε μέρα, ήταν έξω και τον επέβλεπε ο σύζυγος. Σημειώνω ότι το σπίτι μας είναι εκτός πόλης, στην κορυφή ενός λόφου. Για τον φόβο των ιουδαίων, γύρω από το σπίτι και την αυλή -και έξω από αυτήν- πάντα έχουμε ριγμένο θειάφι από την άνοιξη έως και το τέλος του φθινοπώρου.
Εκείνο το απόγευμα όμως, ο σύζυγος παρατήρησε έξω από τα κάγκελα της αυλής κάτι αφύσικο -έτσι το περιέγραψε- ακίνητο, που έμοιαζε κάπως με κούτσουρο. Πλησίασε και με ένα ξύλο το κτύπησε ελαφρά. Το φίδι-περί οχιάς επρόκειτο όπως μάθαμε αργότερα- σηκώθηκε αργά και ο άντρας μου πήγε να το χτυπήσει με το ξύλο. Έστρεψε δίπλα του να πιάσει και ένα φτυάρι για να το χτυπήσει και με αυτό, και το σκυλάκι μας, που προφανώς αισθάνθηκε την αναστάτωση του συζύγου, έτρεξε προς τα εκεί γαβγίζοντας, προσπαθώντας να τρομάξει το φίδι.
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, όπως το σκυλάκι μας πλησίασε, το φίδι -ενώ δεν μπορούσε να μπει στην αυλή από το θειάφι που ήταν σκορπισμένο γύρω γύρω- απλά σήκωσε το κεφάλι του και τσίμπησε το σκυλάκι μας στη μουσούδα, την ώρα που ο άντρας μου από τη μια χτυπούσε το φίδι και από την άλλη φώναζε στο σκυλί να απομακρυνθεί. Αμέσως μετά ο σύζυγος πέτυχε με το φτυάρι το φίδι και το σκότωσε. Σε ένα λεπτό είχε πάρει την κτηνίατρο μας, η οποία του είπε ότι επείγει εντός δεκαλέπτου να γίνει ένεση κορτιζόνης στο σκυλί, για να έχει πιθανότητες να επιβιώσει. Ο σύζυγος πήγε τρέχοντας στο διπλανό οικισμό, αγόρασε την ένεση που του είπε η κτηνίατρος, και με τις οδηγίες της από το τηλ επέστρεψε και την έκανε ο ίδιος στο σκυλάκι μας. Το κεφαλάκι του είχε ήδη αρχίσει να πρήζεται πολύ.
Η νύχτα εκείνη ήταν δύσκολη. Ακόμα και ο εννιάχρονος γιος μου αρνούνταν να πάει για ύπνο και είμαστε όλοι δίπλα στο σκυλάκι. Ούτε να περπατήσει δεν μπορούσε. Νερό και ελάχιστο φαγητό του δίναμε με σύριγγα, ακολουθώντας τις οδηγίες της κτηνιάτρου, η οποία μας είπε ότι πλέον θα έπρεπε να τον δει πολύ νωρίς την επόμενη ημέρα. Έτσι και έγινε, όπου και του έκανε δεύτερη ένεση κορτιζόνης. συνεχίστηκε το τάισμα με κουταλάκι και το νερό με τη σύριγγα, και μας έδωσε και 3 χάπια -ένα κάθε βράδυ- να δίνουμε στο σκυλάκι μας, μαζί με μια μικρή κονσέρβα με πρωτεΐνες για να δυναμώσει.
Και το θαύμα έγινε! Από το απόγευμα της δεύτερης ημέρας, άρχισε να αναρρώνει ο κούκλος μας... Πρησμένος βέβαια -4 ημέρες έκανε να φύγει το πρήξιμο- αλλά ενεργητικός χαρούμενος και με όρεξη για ζωή! Από ότι μας είπε ο κτηνίατρος ήταν πολύ τυχερό που επέζησε και άμεσο ρόλο έπαιξε η σχεδόν ταυτόχρονη χορήγηση της πρώτης ένεσης κορτιζόνης! Τώρα, παραπάνω από μια εβδομάδα μετά, σχεδόν μου φαίνεται σαν όνειρο όλο αυτό που ζήσαμε και χαίρομαι που βλέπω το κουταβάκι μας υγιές και ζωηρό!
