Αρχές Φλεβάρη, έχουμε γυρίσει από βόλτα και μετά από 1 ώρα περίπου η σκυλίτσα μας αρχίζει να τρέμει. Την βουτάω όπως είναι και την πηγαίνω στο γιατρό. Διέγνωσε δηλητηρίαση από οργανοφωσφορικά. Εμετό δεν είχε κάνει καθόλου, ούτε διάρροια, είχε μόνο μια ταχυκαρδία και το τρέμουλο σε όλο το κορμί. Της χορήγησε ατροπίνη και φύγαμε. Την επομένη το πρωί το σκυλί παρέλυσε στα πίσω άκρα. Σερνόταν και πήγαινε μόνο με τα μπροστά. Πανικόβλητος την ξαναπηγαίνω και μου λέει ο γιατρός ότι είναι από το δηλητήριο. Την κράτησε για 24 ώρες νοσηλία με ορό και ατροπίνες. Την άλλη μέρα που πήγα να την πάρω τα ίδια. Μήπως λέει έπεσε από κάπου ή χτύπησε? Του λέω πως δεν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου, ε τότε θα συνέλθει λέει είναι και φοβιτσιάρα γι αυτό πάει έτσι.
Με έτρωγε πάρα πολύ και την πήγα την επομένη σε άλλο γιατρό. Μόλις την είδε λέει "αυτό το σκυλί έχει πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη". Έμεινα ξερός... Την ανέβασε στον πάγκο για εξέταση με σφυράκι και όντως οι αντιδράσεις της δεν ήταν φυσιολογικές. Βγάλαμε ακτίνες όπου παρατηρήθηκε συμπίεση δίσκου σε ένα, ίσως και 2ο σημείο. Της χορήγησαν ενέσιμη κορτιζόνη και την επομένη το σκυλί στάθηκε επιτέλους στα πόδια του. Με δυσκολία, αλλά σηκώθηκε. Συνεχίσαμε για 15 μέρες χορήγηση κορτιζόνης σε χαπάκια με σταδιακή μείωση της δόσης. Αφού ολοκληρώθηκε η θεραπεία και δεν επανήλθε 100% με παρέπεμψαν στην κτηνιατρική σχολή Θεσ/νίκης για μυελογραφία. Η μυελογραφία δεν έδειξε "κάτι εγχειρίσιμο" απ' ότι μου είπαν. Μου συνέστησαν μόνο περιορισμό της κίνησης (μικρές βόλτες) και εννοείται όχι σάλτα, σκάλες και σούζες. Ρώτησα αν θα βοηθούσε η φυσιοθεραπεία και με είπανε ότι οι ανηφόρες ίσως και τα μπάνια στη θάλασσα το καλοκαίρι να βελτιώσουν την κατάσταση η οποία όμως λέει αφού δεν έχει να κάνει με προβολή δίσκου μπορεί να βελτιωθεί από μόνη της.
Δυστυχώς 2 μήνες μετά δεν έχει βελτιωθεί και κάποιες φορές υποτροπιάζει, όχι σε σημείο παράλυσης αλλά με δυσκολία στο περπάτημα. Της δίνουμε κάποια ήπια αντιφλεγμονώδη για 2-3 μέρες (με συνταγή του γιατρού) και απλά περιμένουμε την επόμενη φορά που θα το ξαναπάθει.
Το χειρότερο είναι ότι ο καθηγητής που την εξέτασε στην κτηνιατρική σχολή μου είπε ότι τα πρώτα 24ωρα ήταν τα πιο κρίσιμα και αν της είχε χορηγηθεί αντιβίωση μπορεί να μην έφτανε σε αυτό το σημείο. Δυστυχώς ο 1ος γιατρός μας ήταν άπειρος και εκ του αποτελέσματος, ανεύθυνος.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος "ομοιοπαθής" να με κατευθύνει στο το τι μπορούμε να κάνουμε να βοηθήσουμε το ζωντανό να απολαμβάνει πρωτίστως την καθημερινότητά του χωρίς με το παραμικρό να υποτροπιάζει και σε 2η φάση να μη χρειάζεται συνεχώς να την έχουμε περιορισμένη? Υπ' όψιν ζούμε στην επαρχία και είναι δύσκολο να γίνει ένα "touring" σε γιατρούς της Αθήνας οπότε όσο πιο συγκεκριμένες λύσεις-παραπομπές τόσο το καλύτερο.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
Με έτρωγε πάρα πολύ και την πήγα την επομένη σε άλλο γιατρό. Μόλις την είδε λέει "αυτό το σκυλί έχει πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη". Έμεινα ξερός... Την ανέβασε στον πάγκο για εξέταση με σφυράκι και όντως οι αντιδράσεις της δεν ήταν φυσιολογικές. Βγάλαμε ακτίνες όπου παρατηρήθηκε συμπίεση δίσκου σε ένα, ίσως και 2ο σημείο. Της χορήγησαν ενέσιμη κορτιζόνη και την επομένη το σκυλί στάθηκε επιτέλους στα πόδια του. Με δυσκολία, αλλά σηκώθηκε. Συνεχίσαμε για 15 μέρες χορήγηση κορτιζόνης σε χαπάκια με σταδιακή μείωση της δόσης. Αφού ολοκληρώθηκε η θεραπεία και δεν επανήλθε 100% με παρέπεμψαν στην κτηνιατρική σχολή Θεσ/νίκης για μυελογραφία. Η μυελογραφία δεν έδειξε "κάτι εγχειρίσιμο" απ' ότι μου είπαν. Μου συνέστησαν μόνο περιορισμό της κίνησης (μικρές βόλτες) και εννοείται όχι σάλτα, σκάλες και σούζες. Ρώτησα αν θα βοηθούσε η φυσιοθεραπεία και με είπανε ότι οι ανηφόρες ίσως και τα μπάνια στη θάλασσα το καλοκαίρι να βελτιώσουν την κατάσταση η οποία όμως λέει αφού δεν έχει να κάνει με προβολή δίσκου μπορεί να βελτιωθεί από μόνη της.
Δυστυχώς 2 μήνες μετά δεν έχει βελτιωθεί και κάποιες φορές υποτροπιάζει, όχι σε σημείο παράλυσης αλλά με δυσκολία στο περπάτημα. Της δίνουμε κάποια ήπια αντιφλεγμονώδη για 2-3 μέρες (με συνταγή του γιατρού) και απλά περιμένουμε την επόμενη φορά που θα το ξαναπάθει.
Το χειρότερο είναι ότι ο καθηγητής που την εξέτασε στην κτηνιατρική σχολή μου είπε ότι τα πρώτα 24ωρα ήταν τα πιο κρίσιμα και αν της είχε χορηγηθεί αντιβίωση μπορεί να μην έφτανε σε αυτό το σημείο. Δυστυχώς ο 1ος γιατρός μας ήταν άπειρος και εκ του αποτελέσματος, ανεύθυνος.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος "ομοιοπαθής" να με κατευθύνει στο το τι μπορούμε να κάνουμε να βοηθήσουμε το ζωντανό να απολαμβάνει πρωτίστως την καθημερινότητά του χωρίς με το παραμικρό να υποτροπιάζει και σε 2η φάση να μη χρειάζεται συνεχώς να την έχουμε περιορισμένη? Υπ' όψιν ζούμε στην επαρχία και είναι δύσκολο να γίνει ένα "touring" σε γιατρούς της Αθήνας οπότε όσο πιο συγκεκριμένες λύσεις-παραπομπές τόσο το καλύτερο.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας!
