Σε είδα στο adespoto.gr, μου άρεσε το μουτράκι σου και τηλεφώνησα στον αριθμό της αγγελίας. Μίλησα με την κοπέλα που σε φιλοξενούσε και την επόμενη μέρα συμφώνησα να σε δω, παρότι ήσουνα πολύ νεαρή γι αυτό που ζητούσα. Από τότε που γύρισα στην Ελλάδα, ήθελα ένα σκυλάκι μαύρο, άτυχο στην προηγούμενη ζωή του και ενήλικο ή γέρικο, από αυτά που δεν υιοθετούνται. Εσύ ήσουν άτυχη και παρατημένη, ήσουνα μαυρούλι και ανεπιθύμητο, αλλά μόνο ενός έτους, ήμουν σίγουρη πως θα έβρισκες σπιτάκι. Σε φιλοξενούσε τότε μια εξαιρετική οικογένεια, που σε αγαπούσε όσο τα δικά της σκυλιά και γατιά (και σε αγαπάει ακόμα, βλέπω τα μάτια τους όταν σε πηγαίνω να τους δεις και βλέπω και τη δική σου χαρά, καταλαβαίνω ότι πέρασες όμορφα μαζί τους). Η κοπέλα που σε βρήκε και σε περιμάζεψε, μου είπε ότι είχαν έρθει κι άλλοι να σε δουν, αλλά δεν τους έκανες ή δεν έκαναν εκείνοι για σένα. Ευτυχώς!
Όταν ήρθα να σε δω και πριν καλά καλά καθίσουμε να σε περιεργαστώ με την ησυχία μου, προχωρούσες μπροστά και είδα το κωλαράκι σου το κουνιστό, πήγαινες όλο καμάρι με τη φουντωτή ουρίτσα σου να ανεμίζει και τα μπουκλάκια στα αυτιά σου να κουνιούνται πέρα δώθε. Σε λάτρεψα από κείνη την ώρα, παρότι δε με γνώριζες, ήρθες, με μύρισες και κάθισες κοντά μου, σου έδωσα ένα φιλί στο κεφαλάκι σου κι εσύ έγειρες προς το μέρος μου για να σε χαϊδέψω. Ήταν να φύγω διακοπές, θα επέστρεφα 16 Αυγούστου -συμφωνήσαμε ότι ήταν καλύτερα να μη σε πάρω ακόμη, θα περνούσες μεγάλη ταλαιπωρία χωρίς λόγο. Πως πέρασαν εκείνες οι μέρες, ούτε που θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο το άγχος μου να είναι όλα έτοιμα όταν θα έρθεις, ήθελα να είναι η ζωή σου η καλύτερη δυνατή που μπορούσα να σου προσφέρω.
Ήταν 17 Αυγούστου του 2013, όταν πρωτομπήκες στο σπίτι μου. Λίγο φοβισμένη, λίγο αμήχανη, ήρθες με την Κ. και τα προικιά σου, το μπωλάκι σου, το αντίσκηνό σου και το λουράκι σου. Όταν μείναμε μόνες, σε άφησα λίγο να ηρεμήσεις αν και ήθελα να σε ζουλήξω όσο τίποτα και να σου πω να μη φοβάσαι, θα σε αγαπάω για πάντα. Αλλά δεν είχες διάθεση, σε έβλεπα. Δεν έφαγες τίποτα, μόνο νεράκι ήπιες. Στεναχωριόμουνα, αλλά δεν ήθελα να στο δείξω. Αντί γι αυτό, προσπαθούσα να σε κάνω να ενδιαφερθείς για τα καινούρια σου παιχνίδια, τα μπαλάκια σου, τα λούτρινα προβατάκια και λαγουδάκια που είχα πάρει πριν ακόμη έρθεις. Κι εσύ αναστέναζες και κοιτούσες το άπειρο. Κι εγώ περίμενα, σε άφησα να πάρεις το χρόνο σου, να έρθεις κοντά μου επειδή το θέλεις και όχι επειδή σε τραβάω. Από τότε που ήρθες όμως, δεν ξεκόλλησες ποτέ!
Μέσα στα 2 χρόνια που ζεις μαζί μου, η ζωή μου άλλαξε με πολλούς τρόπους. Άλλες συνθήκες, άλλες περιστάσεις, δυσκολίες πολλές. Όμως εσύ ήσουνα και είσαι η φιλενάδα μου, το αγαπημένο μου μουτράκι που έχει πάντα όρεξη να με δεί και να παίξει μαζί μου, ή να ξαπλώσει την κεφάλα του στα πόδια μου όταν δεν είμαι καλά. Περάσαμε ήδη τόσα μαζί, το βράδι που σου επιτέθηκε εκείνο το λυτό σκυλί νόμιζα θα πεθάνω, όταν σε έπιασα αγκαλιά και γέμισαν τα χέρια μου αίματα απ' την κοιλίτσα σου ένιωσα ότι γέρασα απότομα, ώσπου να βεβαιωθούμε ότι δεν έχεις τίποτα σοβαρό τρόμαξα τόσο πολύ μη σε χάσω. Όμως δεν ήταν τίποτα, το ξεπεράσαμε (κι ας κοιτάμε τώρα τα άσπρα και μεγαλόσωμα σκυλιά με μισό μάτι, θα το φτιάξουμε κι αυτό). Όλα τα ξεπερνάμε μαζί, κοπελίτσα μου.
Από τότε που ήρθες κοντά μου, έκανα όσα δεν είχα κάνει ποτέ για κανένα σκυλί από εκείνα που πέρασαν απ' τα χέρια μου -δεν ήταν δική μου ευθύνη, ήμουνα μικρότερη, δεν ήξερα, δε σκέφτηκα καν. Με σένα μου δημιουργήθηκε η δίψα να μάθω να σε καταλαβαίνω, να ξέρω τί νιώθεις κι ας μη μπορείς να το πεις με λόγια. Μέχρι στα θρανία ξανάκατσα για σένα, ήθελα πέρα απ' το ένστικτο να γνωρίζω και τη θεωρία για να είσαι εσύ καλύτερα, να ανατραφείς και να ζήσεις όπως σου αξίζει, να γυμνάζεσαι, να εκπαιδεύεσαι, να τρως σωστά και να ξεπεράσεις τους φόβους σου. Να γίνεσαι καλύτερη κάθε μέρα και κοντά σου, να γίνομαι κι εγώ.
Σήμερα που κλείνουμε δυό χρόνια συγκατοίκησης, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κι εσύ μ'αγαπάς και ήθελα να το πω να το μάθουν όλοι. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος από όσους σε γνώρισαν που να μην τον έχεις κερδίσει, δεν υπάρχει καμία περίπτωση αν μπορώ να σε έχω μαζί μου κάπου, να μη σε πάρω. Είσαι το αστεράκι μου, η οικογένειά μου, η κολλητή μου, το σκυλάκι μου το αγαπημένο.
Έχω τόσα πολλά να πω, αλλά οι λέξεις δε σημαίνουν τίποτα μπροστά στα βλέμματα που ανταλλάσσουμε οι δυό μας. Ξέρω εγώ, ξέρεις κι εσύ.
Σε λατρεύω, Μελινάκι μου.
Όταν ήρθα να σε δω και πριν καλά καλά καθίσουμε να σε περιεργαστώ με την ησυχία μου, προχωρούσες μπροστά και είδα το κωλαράκι σου το κουνιστό, πήγαινες όλο καμάρι με τη φουντωτή ουρίτσα σου να ανεμίζει και τα μπουκλάκια στα αυτιά σου να κουνιούνται πέρα δώθε. Σε λάτρεψα από κείνη την ώρα, παρότι δε με γνώριζες, ήρθες, με μύρισες και κάθισες κοντά μου, σου έδωσα ένα φιλί στο κεφαλάκι σου κι εσύ έγειρες προς το μέρος μου για να σε χαϊδέψω. Ήταν να φύγω διακοπές, θα επέστρεφα 16 Αυγούστου -συμφωνήσαμε ότι ήταν καλύτερα να μη σε πάρω ακόμη, θα περνούσες μεγάλη ταλαιπωρία χωρίς λόγο. Πως πέρασαν εκείνες οι μέρες, ούτε που θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο το άγχος μου να είναι όλα έτοιμα όταν θα έρθεις, ήθελα να είναι η ζωή σου η καλύτερη δυνατή που μπορούσα να σου προσφέρω.
Ήταν 17 Αυγούστου του 2013, όταν πρωτομπήκες στο σπίτι μου. Λίγο φοβισμένη, λίγο αμήχανη, ήρθες με την Κ. και τα προικιά σου, το μπωλάκι σου, το αντίσκηνό σου και το λουράκι σου. Όταν μείναμε μόνες, σε άφησα λίγο να ηρεμήσεις αν και ήθελα να σε ζουλήξω όσο τίποτα και να σου πω να μη φοβάσαι, θα σε αγαπάω για πάντα. Αλλά δεν είχες διάθεση, σε έβλεπα. Δεν έφαγες τίποτα, μόνο νεράκι ήπιες. Στεναχωριόμουνα, αλλά δεν ήθελα να στο δείξω. Αντί γι αυτό, προσπαθούσα να σε κάνω να ενδιαφερθείς για τα καινούρια σου παιχνίδια, τα μπαλάκια σου, τα λούτρινα προβατάκια και λαγουδάκια που είχα πάρει πριν ακόμη έρθεις. Κι εσύ αναστέναζες και κοιτούσες το άπειρο. Κι εγώ περίμενα, σε άφησα να πάρεις το χρόνο σου, να έρθεις κοντά μου επειδή το θέλεις και όχι επειδή σε τραβάω. Από τότε που ήρθες όμως, δεν ξεκόλλησες ποτέ!
Μέσα στα 2 χρόνια που ζεις μαζί μου, η ζωή μου άλλαξε με πολλούς τρόπους. Άλλες συνθήκες, άλλες περιστάσεις, δυσκολίες πολλές. Όμως εσύ ήσουνα και είσαι η φιλενάδα μου, το αγαπημένο μου μουτράκι που έχει πάντα όρεξη να με δεί και να παίξει μαζί μου, ή να ξαπλώσει την κεφάλα του στα πόδια μου όταν δεν είμαι καλά. Περάσαμε ήδη τόσα μαζί, το βράδι που σου επιτέθηκε εκείνο το λυτό σκυλί νόμιζα θα πεθάνω, όταν σε έπιασα αγκαλιά και γέμισαν τα χέρια μου αίματα απ' την κοιλίτσα σου ένιωσα ότι γέρασα απότομα, ώσπου να βεβαιωθούμε ότι δεν έχεις τίποτα σοβαρό τρόμαξα τόσο πολύ μη σε χάσω. Όμως δεν ήταν τίποτα, το ξεπεράσαμε (κι ας κοιτάμε τώρα τα άσπρα και μεγαλόσωμα σκυλιά με μισό μάτι, θα το φτιάξουμε κι αυτό). Όλα τα ξεπερνάμε μαζί, κοπελίτσα μου.
Από τότε που ήρθες κοντά μου, έκανα όσα δεν είχα κάνει ποτέ για κανένα σκυλί από εκείνα που πέρασαν απ' τα χέρια μου -δεν ήταν δική μου ευθύνη, ήμουνα μικρότερη, δεν ήξερα, δε σκέφτηκα καν. Με σένα μου δημιουργήθηκε η δίψα να μάθω να σε καταλαβαίνω, να ξέρω τί νιώθεις κι ας μη μπορείς να το πεις με λόγια. Μέχρι στα θρανία ξανάκατσα για σένα, ήθελα πέρα απ' το ένστικτο να γνωρίζω και τη θεωρία για να είσαι εσύ καλύτερα, να ανατραφείς και να ζήσεις όπως σου αξίζει, να γυμνάζεσαι, να εκπαιδεύεσαι, να τρως σωστά και να ξεπεράσεις τους φόβους σου. Να γίνεσαι καλύτερη κάθε μέρα και κοντά σου, να γίνομαι κι εγώ.
Σήμερα που κλείνουμε δυό χρόνια συγκατοίκησης, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κι εσύ μ'αγαπάς και ήθελα να το πω να το μάθουν όλοι. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος από όσους σε γνώρισαν που να μην τον έχεις κερδίσει, δεν υπάρχει καμία περίπτωση αν μπορώ να σε έχω μαζί μου κάπου, να μη σε πάρω. Είσαι το αστεράκι μου, η οικογένειά μου, η κολλητή μου, το σκυλάκι μου το αγαπημένο.
Έχω τόσα πολλά να πω, αλλά οι λέξεις δε σημαίνουν τίποτα μπροστά στα βλέμματα που ανταλλάσσουμε οι δυό μας. Ξέρω εγώ, ξέρεις κι εσύ.
Σε λατρεύω, Μελινάκι μου.
