Τον τελευταίο χρόνο δουλεύω baby sitter σε δίδυμα. Δικά μου παιδιά δεν έχω, άρα θεωρητικά οι ευθύνες μου είναι μειωμένες και οι ανέσεις μου σχετικά αρκετές (λέμε τώρα).
Στην αρχή ξεκίνησα 4ωρη. Όλα ωραία και καλά. Κάποια στιγμή έγινα 8ωρη. Λιγότερη ώρα με τα σκυλιά, λιγότερη ώρα βόλτα, λιγότερα χάδια.
Κάποιες φορές (αρκετές θα έλεγα) η δουλειά μου απαιτεί να μείνω παραπάνω από 8 ώρες. Έχω φτάσει και τις 13 και τις 14 ώρες σερί. Οι τύψεις μου άπειρες και η μόνη μου σκέψη για να ηρεμώ είναι οτι έχω τον άντρα μου στο σπίτι να τα αναλαμβάνει, όπως και τον πατέρα μου.
Όταν ο άντρας μου χρειάστηκε να φύγει για μία βδομάδα, τώρα για το Πάσχα και εγώ δούλευα 12ωρα (αργίες;; ποιες αργίες; ), τα σκυλιά κατασκήνωναν κανονικά και με το νόμο στο πατρικό μου. Να είναι καλά ο μπαμπάς μου που τα φρόντιζε και αναλάμβανε τις βόλτες τους μέχρι να γυρίσω το βράδυ σπίτι.
Αν λοιπόν δεν είχα τον άντρα μου και τους γονείς μου, στην παρούσα φάση της ζωής μου, με τη συγκεκριμένη εργασία, όχι, δε θα μπορούσα να έχω σκύλο. Ούτε καν για συντροφιά. Θα ήμουν ανίκανη να φροντίσω έστω και στο ελάχιστο τις βασικές του ανάγκες.
Πολλές φορές απλά επιστρέφω σπίτι, τρώω και κοιμάμαι μέχρι τις 23.00 για να σηκωθώ και να τα βγάλω βόλτα. Να χαλαρώσω και να τα χαρώ έστω αυτό το μισάωρο.
Δεν είναι όλες οι φάσεις της ζωής μας κατάλληλες για ένα ζώο. Νομίζω πως στη δική σου περίπτωση καλό είναι να δώσεις προτεραιότητα στα μικρά σου, ίσως να δουλέψετε και στις φοβίες του και αργότερα, αν με το καλό λυθούν και το έδαφος είναι πιο πρόσφορο για την απόκτηση σκύλου, το ξανασυζητάτε. Δε χάθηκαν τα σκυλιά, ούτε σας πήραν τα χρόνια.
Υ.Γ.: Είμαι η παλαβή που τα θέλω πάνω στο κρεβάτι μου, τους κάνω όσα χατίρια μπορώ, οι καναπέδες είναι δικοί τους και αν κάποιος δε θέλει τις τρίχες τους, απλά δεν επιτρέπεται να έρθει στο σπίτι μου.