FHO - ένας χρόνος μετά

[Berna]

Sequel των θεμάτων:

http://www.dogforum.gr/community/threads/Τον-χτύπησε-αυτοκίνητο.30421/

και

http://www.dogforum.gr/community/threads/Ξεκινήσαμε-σήμερα-φυσιοθεραπεία.31295/

Στις 19 Αυγούστου λοιπόν το 2015 έγινε επέμβαση FHO (femoral head osteotomy) στον Κούκη λόγω τραυματισμού. Είχαμε πολλά παρατράγουδα μετά την επέμβαση (από ατροφίες μέχρι τραυματισμό νεύρου) αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Ξεκινήσαμε φυσιοθεραπείες τον Ιανουάριο και υδροθεραπείες μόλις ζέστανε ο καιρός. Σχεδόν κάθε μέρα περπατάμε στο συντριβάνι εδώ κοντά. Αν και φαίνεται ακόμα η διαφορά στην μυική μάζα ανάμεσα στα δύο πόδια, έχει δυναμώσει αρκετά. Περίπου 8 μήνες μετά την επέμβαση ξεκίνησε το trot, για μικρά χρονικά διαστήματα στην αρχή, τώρα πλέον είναι το κανονικό περπάτημά του. Και επειδή υπάρχει ακόμα αυτή η διαφορά στη μυική μάζα, πιστεύω πως υπάρχουν περιθόρια να γίνει ακόμα καλύτερα.

Σήμερα πήγαμε για μπάνιο στη λίμνη να το γιορτάσουμε.

Πέρισυ, Αυγουστος 2015:

Αυγουστος 2016:

 

[l.Kyveli]

Πώς άλλαξε η ζωή σου αυτό το χρόνο; Πόσο χρειάστηκε να προσαρμοστείς στην τεράστια αυτή αλλαγή που έφερε ο τραυματισμός του Κούκη; Είσαι από τα μέλη του φόρουμ αυτού που μπορείς να πεις ότι και στα καλά και στα κακά ο Κούκης έχει ένα σύντροφο δίπλα του που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.

 

[Berna]

Πώς άλλαξε η ζωή σου αυτό το χρόνο; Πόσο χρειάστηκε να προσαρμοστείς στην τεράστια αυτή αλλαγή που έφερε ο τραυματισμός του Κούκη; Είσαι από τα μέλη του φόρουμ αυτού που μπορείς να πεις ότι και στα καλά και στα κακά ο Κούκης έχει ένα σύντροφο δίπλα του που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.

Κοίτα, οι μεγαλύτερες αλλαγές στην καθημερινότητά μας έγιναν μετά το ατύχημα και την εγχείρηση και στους μήνες που ακολούθησαν. Οπως γνωρίζουν οι περισσότεροι εδώ, ο Κούκης ήταν, παρά την ηλικία του, ένα δραστήριο σκυλί με φοβερή ενέργεια. Τα χιλιόμετρα που περπατήσαμε μαζί είναι πάρα πολλά και πήγαμε κυριολεκτικά σε κάθε άκρη του Βελιγραδίου (με τα πόδια) μαζί. Εχουμε ανέβει βουνά και έχουμε περάσει ώρες παίζοντας με το μπαλάκι. Το πιο δύσκολο απ' όλα για μένα ήταν να το πάρω απόφαση πως αυτές οι μέρες έχουν πλέον τελειώσει. Ναι, ήταν σε "μεγάλη" ηλικία και θα ερχόταν η μέρα που αυτά θα τελείωναν ούτως ή άλλως, αλλά εκείνη η μέρα, δεν έπρεπε να είναι αυτή η μέρα και αυτό είναι που με τρώει ακόμα και σήμερα. Γιατί ξέρω πως αυτό το σκυλί μπορούσε ακόμα. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό το ισχίο να έβγαινε κάποια μέρα που θα στραβοπατούσε όσο κατέβαινε τα σκαλοπάτια, αλλά η 8. Αυγούστου 2015. δεν έπρεπε να είναι αυτή η μέρα.

Η επέμβαση που έγινε ήταν η καλύτερη επιλογή που υπήρχε. Απ' την επιλογή να μη γίνει τίποτα ή την επιλογή να μείνει χωρίς πόδι, που δεν τις θεώρησα καν επιλογές, έγινε η εγχείρηση FHO. Μου είχαν πει πως σε 3 μήνες θα ξεκινούσε να το πατάει το πόδι του, όμως ο Κούκης το πατούσε μερικές μέρες μετά την επέμβαση. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά, στα τέλη Νοεμβρίου είχε πάθει κάποιες (επιληπτικές; ) κρίσεις και είχε πέσει πάνω στο εγχειρισμένο πόδι. Οι κρίσεις ευτυχώς δεν ξανασυνέβησαν. όμως το πόδι ήταν χάλια. Ηταν στιγμές που είχα χάσει κάθε ελπίδα. Ξεκινήσαμε φυσιοθεραπεία τον Ιανουάριο. Μέχρι τότε οι μυς του ποδιού είχαν ατρωφήσει σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν να μην υπήρχαν. Το πόδι φαινόταν σαν να κρέμεται και δεν τον κρατούσε. Σιγά σιγά. Κούτσα κούτσα. Τα πρώτα αποτελέσματα φαινόταν ήδη μετά από ένα μήνα. Με πολλή θέληση και πολλή υπομονή κι εγώ και αυτός. Σαν να ήθελε να μου πει "εγώ δεν είμαι σκύλος που από τώρα θα βγαίνω βόλτα 5 λεπτά στο πάρκο δίπλα απ' το σπίτι μέχρι το τέλος της μίζερης ζωής μου".

Ηρθε και η άνοιξη. Είχαμε την ευκαιρία να πάμε Ελλάδα και τον Απρίλιο ανοίξαμε την κολυμβητική σεζόν. Οταν επιστρέψαμε, είδαμε με μεγάλη χαρά πως δουλεύει το συντριβάνι "μας". Σιγά σιγά, πάει και η άνοιξη, τελειώνει και το καλοκαίρι. Και να 'μαστε. Απ' τα 5 λεπτά στο πάρκο, φτάσαμε στις 2 ώρες βόλτα (περίπου μισή ώρα περπάτημα στο συντριβάνι). Εχουμε και δυο μικρότερες βόλτες τη μέρα, 15 λεπτών, στο πάρκο. Οταν θέλω να τον πάω στη λίμνη ή στο ποτάμι ή σε κάποιο δάσος εκτός πόλης, που πριν πηγαίναμε με τα πόδια, καλώ ταξί. Εντάξει, είναι χαρούμενος, περπατάει, τρέχει, κολυμπάει. Είναι και 10 χρονών. Αλλά το παράπονο μου μένει, μπορούσε ακόμα....

Αυτό που έχει αλλάξει επίσης στις βόλτες μας είναι ότι προσέχω πολύ με ποια παρέα θα βολτάρουμε. Αποφεύγω ατσούμπαλα κουτάβια και περπατάμε με ήρεμα ή μικρότερα σκυλάκια. Ή μόνοι. Αλλά επειδή βλέπω πως το χαίρεται περισσότερο όταν έχουμε παρέα, προσπαθώ να βγαίνουμε ώρες που βγαίνει και η παρέα, αν γίνεται. Επαναφορές στο έδαφος, γιοκ. Οχι επειδή δεν θέλω να τρέχει, αλλά επειδή τρέχει σαν τρελός πίσω απ' το μπαλάκι και φοβάμαι πως θα πέσει ή θα στραβοπατήσει κατά τη διάρκεια. Οπότε επεναφορές μόνο σε νερό γίνονται.

Οσον αφορά την τροφή, δεν έχω αλλάξει τίποτα. Δίνω συμπληρώματα που ίσως βοηθάνε στα αρθριτικά: κουρκουμά, γλυκοζαμίνη χονδροιτίνη (YuMove), ω3 λιπαρά, κλπ. Πάνω από 3 χρόνια τρώει BARF.

Και τέλος, ναι, είναι 10 χρονών, και πολύ θα το έβαζαν κάτω, αλλά εγώ αποφάσισα να μην το βάλω κάτω πάνω απ' όλα γιατί ο Κούκης δεν το βάζει κάτω. Το πόση ενέργεια και θέληση έχει αυτός ο σκύλος δεν περιγράφεται, ακόμα και όταν περπατούσε με τα τρία. Υπάρχουν περιθόρια να δυναμώσει το πόδι ακόμα, και να γίνει ακόμα καλύτερα, και μέχρι να τα καταφέρουμε, θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε για φυσιοθεραπείες, να κάνουμε ασκήσεις, και αυτό που ελπίζω είναι πως όσος χρόνος να του έμεινε σε αυτόν τον κόσμο, να περάσει κάθε μέρα δραστήριος και χαρούμενος.