Αυτό θα ηταν κανά διαόλι που ήξεραν γιατι το είχαν οι μυστακοφόροι τερριεδοπατέρες...Υπεροχη!!
(εκεινο το μαυρακι ειναι εκτος στανταρντ)
Terriers...
- Thread starter Yorkaddict
- Ημερομηνία δημιουργίας
1839
Πίνακας του Sir Edwin Henry Landseer, με τίτλο " Dignity and Impudence" (αξιοπρέπεια και αυθάδεια). Απεικονίζονται ο Grafton και ο Scratch, ένα bloodhound και ένα σκωτσέζικο terrier (που θυμίζει πολύ Westie) που ανήκαν στον Jacob Bell, φίλο του ζωγράφου που παρήγγειλε τον πίνακα.
Όταν βρω λίγο χρόνο θα γράψω λίγα λόγια για τα τεριέ της Σκωτίας και πως από landraces άρχισαν σιγά σιγά να διαχωρίζονται στις φυλές που ξέρουμε σήμερα.
Καλημέρα
Απίστευτος πίνακας, απεικονίζει τέλεια τον τίτλο του, και αν σκεφτείς και τις φυλές που εκφράζουν την αξιοπρέπεια και την αυθάδεια η ιδέα είναι πραγματικά υπέροχη.
1839
Πίνακας του Sir Edwin Henry Landseer, με τίτλο " Dignity and Impudence" (αξιοπρέπεια και αυθάδεια). Απεικονίζονται ο Grafton και ο Scratch, ένα bloodhound και ένα σκωτσέζικο terrier (που θυμίζει πολύ Westie) που ανήκαν στον Jacob Bell, φίλο του ζωγράφου που παρήγγειλε τον πίνακα.
Όταν βρω λίγο χρόνο θα γράψω λίγα λόγια για τα τεριέ της Σκωτίας και πως από landraces άρχισαν σιγά σιγά να διαχωρίζονται στις φυλές που ξέρουμε σήμερα.
Καλημέρα
Eντωμεταξύ η έκφραση του τεριέ είναι πραγματικά η αποτύπωση της λέξης μπαγάσας στον πίνακα αυτό!
Σκυλόσπιτο, αλυσίδες...... καταγγελία γρήγορα για κακοποίηση κατοικιδίου ζώου
Και το γουέστι πολύ αγκρουμάριστο το βρίσκω, τσίπης ο κηδεμών
Λίγα λόγια για τα τεριέ της Σκωτίας
"Οποιος δει τον χάρτη της Σκωτίας, θα εκπλαγεί από τον τρόπο που πάγος και θάλασσα έχουν συνεργαστεί μαζί για να σχηματίσουν τεράστιες κοιλάδες ανάμεσα σε λόφους και να τις γεμίσουν με θαλασσινό νερό. Κάποιες φορές το νερό περιβάλει ολόκληρα κομμάτια γης και τα χωρίζει από την ενδοχώρα σχηματίζοντας νησιά, όπως για παράδειγμα το νησί του Σκάι ή τις εξωτερικές Εβρίδες. Με αυτόν τον τρόπο τα Δυτικά Χάιλαντς της Σκωτίας είναι προικισμένα με μια τεράστια ακτογραμμή. Λέγεται για παράδειγμα πως δεν υπάρχει σημείο στην επαρχία του Argyll που να απέχει από την θάλασσα πάνω από 5 μίλια. Στο μεγαλύτερο κομμάτι, η θάλασσα έχει πάρει όλα τα μαλακά κομμάτια γης και έχει αφήσει πίσω της σκληρά βράχια."
Κάπως έτσι ξεκινάει το κεφάλαιο των Westie, στο βιβλίο του Robert Leighton "The new book of the dog" γραμμένο από τον συνταγματάρχη Edward Donald Malcolm, 16ο Δούκα του Poltalloch και εκτροφέα λευκών cairn teriers που ονομάστηκαν Poltalloch Terriers.
Η ιστορία πίσω από τον Malcolm και το πως ξεκίνησε να εκτρέφει λευκά τεριέ, είναι αρκετά συγκινητική.
Το αγαπημένο του καφέ cairn terrier, κυνηγούσε μια αλεπού και μπήκαν μαζί στη φωλιά της. Ο συνταγματάρχης που παρακολουθούσε από απόσταση, είδε ξαφνικά μια καφέ σιλουέτα να βγαίνει από τη φωλιά και θεωρόντας πως πρόκειται για την αλεπού, πυροβόλησε. Δυστυχώς σκότωσε το αγαπημένο του καφέ cairn. Βυθισμένος στη θλίψη, αποφάσισε να εκθρέψει λευκά cairn ωστε να μπορεί να τα ξεχωρίζει και να μην κάνει ξανά το ίδιο λάθος.
Σε αυτόν τον τόπο λοιπόν με το απίστευτο ανάγλυφο, δεν ήταν εύκολο για μια αλεπού, έναν ασβό, μια ενυδρίδα ή μια αγριόγατα, να σκάψουν φωλιές στο έδαφος. Συνήθως έβρισκαν καταφύγιο ανάμεσα σε γρανιτένιες πέτρες που είχαν κατρακυλήσει και είχαν σχηματίσει στήλες ή όπως τα έλεγαν "cairns" .
Ο άνθρωπος κυνηγούσε τις ενυδρίδες και τους ασβούς για το δέρμα τους και τις αλεπούδες γιατί απειλούσαν και έτρωγαν τα ζώα τους. Επειδή ο άνθρωπος αδυνατούσε να κυνηγήσει μόνος του αυτά τα ζώα σε αυτό το πετρώδες ανάγλυφο που έβρισκαν καταφύγιο, χρειάζονταν την βοήθεια ενός σκύλου ικανού να ανταπεξέλθει σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Για να μπορέσει ένας σκύλος να κυνηγήσει εκεί, έπρεπε να έχει μικρότερο σώμα από αυτό της αλεπούς ή του ασβού. Πόδια, δυνατά, κοντά και λίγο γυρισμένα προς τα έξω, ώστε να τον βοηθούν να σκαρφαλώνει σε αυτές τις κακοτράχηλες επιφάνειες. Επειδή δεν ήταν εφικτό να ανοίξει ή να σκάψει παραπάνω το όποιο άνοιγμα υπήρχε, έπρεπε να ζουληχτεί για να μπει μέσα. Έπρεπε να είναι ευλύγιστος ώστε να μπορεί αφενός να κινείται μέσα σε αυτά τα απότομα και στενά πέτρινα περάσματα και αφετέρου να έχει την δυνατότητα να φτάνει ακόμη και στις πιο βαθιές εσοχές της φωλιάς. Και φυσικά έπρεπε να είχε τα κότσια, το θάρρος, την αποφασιστικότητα και την ικανότητα να αναμετρηθεί στα ίσια με τέτοια ζώα. Σύμμαχός του ήταν τα δυνατά του σαγόνια συνεπικουρούμενα από τον δυνατό του λαιμό και φυσικά το μυαλό του.
Εκείνη την εποχή, τα τεριέ εκτρέφονταν αποκλειστικά για να δουλεύουν και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους ήταν τέτοια ώστε να τα βοηθούν να ανταπεξέρχονται στις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής. Κατά αυτόν τον τρόπο αναπτύχθηκαν τοπικές ποικιλίες τεριέ.
Δεν επρόκειτο για «φυλές» με την σύγχρονη έννοια του όρου, αλλά για “landraces”, που διέφεραν αρκετά στην εμφάνιση και συχνά πυκνά ζευγάρωναν μεταξύ τους.
Έτσι λοιπόν στο Argyllshire και γύρω από τη λίμνη Fyne, επέλεγαν τα ανοικτόχρωμα σκυλιά ώστε να ξεχωρίζουν ανάμεσα στα ρείκια το σούρουπο.
Ανάμεσα στο Cheviot Hills και μέχρι τα σύνορα με τη Northumbria, επέλεγαν σκύλους με ψηλότερα πόδια ώστε να μπορούν να ακολουθούν τα άλογα.
Στις βροχερές δυτικές ακτές και στα νησιά Colonsay και Skye επέλεγαν σκύλους με μακρύ, πυκνό και αδιάβροχο τρίχωμα για να τα προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες.
Κατά μήκος της κοιλάδας Great Glen από το Inveraray μέχρι το Inverness, όπου οι συνθήκες δεν ήταν τόσο απαιτητικές, έδιναν βάση στο μικρό μέγεθος του σκύλου.
Όλα αυτά τα «landraces» αποκαλούνταν τότε SCOTCH TERRIERS, και σιγά σιγά, και κυρίως κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, αυτές οι τοπικές ποικιλίες, άρχισαν να αποκτούν ακόμα περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά και τον δικό τους τύπο. Όταν άρχισαν να βελτιώνονται οι οικονομικές συνθήκες στην Σκωτία, σταδιακά ξεκίνησαν πιο οργανωμένα προγράμματα εκτροφής. Ήδη από τον 18ο αιώνα, εκτροφείς foxhound, θέλοντας να βελτιώσουν την ποιότητα των σκύλων τους, είχαν ξεκινήσει να κρατάνε γενεαλόγια, διασφαλίζοντας την «καθαρότητα» αλλά και τις ικανότητες της φυλής. Λόγω της επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος, οι εκτροφείς τεριέ, τους μιμήθηκαν.
Έτσι φτάσαμε στο 1873 που κάθε τύπος μπήκε στο καλούπι μιας φυλής. Βέβαια χρειάστηκε καμιά 35αρια χρόνια από τότε για να διαχωριστούν πλήρως όλοι αυτοί οι τύποι και να αποτελέσουν όλες τις σκωτσέζικες φυλές τεριέ που ξέρουμε σήμερα.
West Highland White Terrier, Border Terrier, Skye Terrier, Scottish Terrier, Dandie Dinmont Terrier, Cairn Terrier.
Κάθε φυλή από αυτές έχει σαφώς την ιστορία της και τους «μύθους» που την περιβάλλουν και χρειάζεται βαθιά μελέτη και ανάλυση κάθε μίας από αυτές ξεχωριστά για να μπορέσει κάποιος να την κατανοήσει πλήρως. Συνεπώς δεν θα εμβαθύνω περαιτέρω.
Παρόλα αυτά, θα σταθώ σε μιας κομβικής σημασίας στιγμή της ιστορίας των τεριέ της Σκωτίας.
Πρόκειται για τότε που από όλα τα σκωτσέζικα τεριέ, επιλέχθηκε ΜΟΝΟ ΕΝΑ να πάρει την ονομασία Scottish Terrier.
Όλα ξεκίνησαν το 1879, όταν στην έκθεση της πόλης Dundee μετείχε ο κος Thomson με έναν σκύλο από το νησί του Skye, ο οποίος παρουσιάστηκε από τον ίδιο σαν ένα γνήσιο και «αμόλυντο» δείγμα της φυλής των Skye Terrier. Επρόκειτο για έναν σκουρόχρωμο σκύλο, με σηκωμένα αυτιά και θάρρος παρόμοιο αυτού ενός bull terrier της εποχής.
Παρόλα αυτά τον περιέγραψαν απλά σαν ένα Scotch Terrier και έτσι ξεκίνησε ο «πόλεμος» ανάμεσα στους διεκδικητές του τίτλου «scotch».
Τον τίτλο τον διεκδικούσαν το Skye Terrier, το Cairn terrier και το Aberdeen Terrier.
Τελικά το Aberdeen ήταν αυτό που κέρδισε και είναι το τωρινό γνωστό Scottish Terrier.
"Οποιος δει τον χάρτη της Σκωτίας, θα εκπλαγεί από τον τρόπο που πάγος και θάλασσα έχουν συνεργαστεί μαζί για να σχηματίσουν τεράστιες κοιλάδες ανάμεσα σε λόφους και να τις γεμίσουν με θαλασσινό νερό. Κάποιες φορές το νερό περιβάλει ολόκληρα κομμάτια γης και τα χωρίζει από την ενδοχώρα σχηματίζοντας νησιά, όπως για παράδειγμα το νησί του Σκάι ή τις εξωτερικές Εβρίδες. Με αυτόν τον τρόπο τα Δυτικά Χάιλαντς της Σκωτίας είναι προικισμένα με μια τεράστια ακτογραμμή. Λέγεται για παράδειγμα πως δεν υπάρχει σημείο στην επαρχία του Argyll που να απέχει από την θάλασσα πάνω από 5 μίλια. Στο μεγαλύτερο κομμάτι, η θάλασσα έχει πάρει όλα τα μαλακά κομμάτια γης και έχει αφήσει πίσω της σκληρά βράχια."
Κάπως έτσι ξεκινάει το κεφάλαιο των Westie, στο βιβλίο του Robert Leighton "The new book of the dog" γραμμένο από τον συνταγματάρχη Edward Donald Malcolm, 16ο Δούκα του Poltalloch και εκτροφέα λευκών cairn teriers που ονομάστηκαν Poltalloch Terriers.
Η ιστορία πίσω από τον Malcolm και το πως ξεκίνησε να εκτρέφει λευκά τεριέ, είναι αρκετά συγκινητική.
Το αγαπημένο του καφέ cairn terrier, κυνηγούσε μια αλεπού και μπήκαν μαζί στη φωλιά της. Ο συνταγματάρχης που παρακολουθούσε από απόσταση, είδε ξαφνικά μια καφέ σιλουέτα να βγαίνει από τη φωλιά και θεωρόντας πως πρόκειται για την αλεπού, πυροβόλησε. Δυστυχώς σκότωσε το αγαπημένο του καφέ cairn. Βυθισμένος στη θλίψη, αποφάσισε να εκθρέψει λευκά cairn ωστε να μπορεί να τα ξεχωρίζει και να μην κάνει ξανά το ίδιο λάθος.
Σε αυτόν τον τόπο λοιπόν με το απίστευτο ανάγλυφο, δεν ήταν εύκολο για μια αλεπού, έναν ασβό, μια ενυδρίδα ή μια αγριόγατα, να σκάψουν φωλιές στο έδαφος. Συνήθως έβρισκαν καταφύγιο ανάμεσα σε γρανιτένιες πέτρες που είχαν κατρακυλήσει και είχαν σχηματίσει στήλες ή όπως τα έλεγαν "cairns" .
Ο άνθρωπος κυνηγούσε τις ενυδρίδες και τους ασβούς για το δέρμα τους και τις αλεπούδες γιατί απειλούσαν και έτρωγαν τα ζώα τους. Επειδή ο άνθρωπος αδυνατούσε να κυνηγήσει μόνος του αυτά τα ζώα σε αυτό το πετρώδες ανάγλυφο που έβρισκαν καταφύγιο, χρειάζονταν την βοήθεια ενός σκύλου ικανού να ανταπεξέλθει σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Για να μπορέσει ένας σκύλος να κυνηγήσει εκεί, έπρεπε να έχει μικρότερο σώμα από αυτό της αλεπούς ή του ασβού. Πόδια, δυνατά, κοντά και λίγο γυρισμένα προς τα έξω, ώστε να τον βοηθούν να σκαρφαλώνει σε αυτές τις κακοτράχηλες επιφάνειες. Επειδή δεν ήταν εφικτό να ανοίξει ή να σκάψει παραπάνω το όποιο άνοιγμα υπήρχε, έπρεπε να ζουληχτεί για να μπει μέσα. Έπρεπε να είναι ευλύγιστος ώστε να μπορεί αφενός να κινείται μέσα σε αυτά τα απότομα και στενά πέτρινα περάσματα και αφετέρου να έχει την δυνατότητα να φτάνει ακόμη και στις πιο βαθιές εσοχές της φωλιάς. Και φυσικά έπρεπε να είχε τα κότσια, το θάρρος, την αποφασιστικότητα και την ικανότητα να αναμετρηθεί στα ίσια με τέτοια ζώα. Σύμμαχός του ήταν τα δυνατά του σαγόνια συνεπικουρούμενα από τον δυνατό του λαιμό και φυσικά το μυαλό του.
Εκείνη την εποχή, τα τεριέ εκτρέφονταν αποκλειστικά για να δουλεύουν και τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους ήταν τέτοια ώστε να τα βοηθούν να ανταπεξέρχονται στις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής. Κατά αυτόν τον τρόπο αναπτύχθηκαν τοπικές ποικιλίες τεριέ.
Δεν επρόκειτο για «φυλές» με την σύγχρονη έννοια του όρου, αλλά για “landraces”, που διέφεραν αρκετά στην εμφάνιση και συχνά πυκνά ζευγάρωναν μεταξύ τους.
Έτσι λοιπόν στο Argyllshire και γύρω από τη λίμνη Fyne, επέλεγαν τα ανοικτόχρωμα σκυλιά ώστε να ξεχωρίζουν ανάμεσα στα ρείκια το σούρουπο.
Ανάμεσα στο Cheviot Hills και μέχρι τα σύνορα με τη Northumbria, επέλεγαν σκύλους με ψηλότερα πόδια ώστε να μπορούν να ακολουθούν τα άλογα.
Στις βροχερές δυτικές ακτές και στα νησιά Colonsay και Skye επέλεγαν σκύλους με μακρύ, πυκνό και αδιάβροχο τρίχωμα για να τα προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες.
Κατά μήκος της κοιλάδας Great Glen από το Inveraray μέχρι το Inverness, όπου οι συνθήκες δεν ήταν τόσο απαιτητικές, έδιναν βάση στο μικρό μέγεθος του σκύλου.
Όλα αυτά τα «landraces» αποκαλούνταν τότε SCOTCH TERRIERS, και σιγά σιγά, και κυρίως κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, αυτές οι τοπικές ποικιλίες, άρχισαν να αποκτούν ακόμα περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά και τον δικό τους τύπο. Όταν άρχισαν να βελτιώνονται οι οικονομικές συνθήκες στην Σκωτία, σταδιακά ξεκίνησαν πιο οργανωμένα προγράμματα εκτροφής. Ήδη από τον 18ο αιώνα, εκτροφείς foxhound, θέλοντας να βελτιώσουν την ποιότητα των σκύλων τους, είχαν ξεκινήσει να κρατάνε γενεαλόγια, διασφαλίζοντας την «καθαρότητα» αλλά και τις ικανότητες της φυλής. Λόγω της επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος, οι εκτροφείς τεριέ, τους μιμήθηκαν.
Έτσι φτάσαμε στο 1873 που κάθε τύπος μπήκε στο καλούπι μιας φυλής. Βέβαια χρειάστηκε καμιά 35αρια χρόνια από τότε για να διαχωριστούν πλήρως όλοι αυτοί οι τύποι και να αποτελέσουν όλες τις σκωτσέζικες φυλές τεριέ που ξέρουμε σήμερα.
West Highland White Terrier, Border Terrier, Skye Terrier, Scottish Terrier, Dandie Dinmont Terrier, Cairn Terrier.
Κάθε φυλή από αυτές έχει σαφώς την ιστορία της και τους «μύθους» που την περιβάλλουν και χρειάζεται βαθιά μελέτη και ανάλυση κάθε μίας από αυτές ξεχωριστά για να μπορέσει κάποιος να την κατανοήσει πλήρως. Συνεπώς δεν θα εμβαθύνω περαιτέρω.
Παρόλα αυτά, θα σταθώ σε μιας κομβικής σημασίας στιγμή της ιστορίας των τεριέ της Σκωτίας.
Πρόκειται για τότε που από όλα τα σκωτσέζικα τεριέ, επιλέχθηκε ΜΟΝΟ ΕΝΑ να πάρει την ονομασία Scottish Terrier.
Όλα ξεκίνησαν το 1879, όταν στην έκθεση της πόλης Dundee μετείχε ο κος Thomson με έναν σκύλο από το νησί του Skye, ο οποίος παρουσιάστηκε από τον ίδιο σαν ένα γνήσιο και «αμόλυντο» δείγμα της φυλής των Skye Terrier. Επρόκειτο για έναν σκουρόχρωμο σκύλο, με σηκωμένα αυτιά και θάρρος παρόμοιο αυτού ενός bull terrier της εποχής.
Παρόλα αυτά τον περιέγραψαν απλά σαν ένα Scotch Terrier και έτσι ξεκίνησε ο «πόλεμος» ανάμεσα στους διεκδικητές του τίτλου «scotch».
Τον τίτλο τον διεκδικούσαν το Skye Terrier, το Cairn terrier και το Aberdeen Terrier.
Τελικά το Aberdeen ήταν αυτό που κέρδισε και είναι το τωρινό γνωστό Scottish Terrier.
Δύο ακόμα πίνακες από τον Sir Edwin Henry Landseer.
Ο πρώτος του 1839 με τίτλο Highland Dogs, όπου διακρίνεται ένα λευκό τεριε
Ο δεύτερος είναι του 1829 και έχει τίτλο Highland Music.
Εδώ απεικονίζονται cairn terriers της εποχής.
Ο πρώτος του 1839 με τίτλο Highland Dogs, όπου διακρίνεται ένα λευκό τεριε
Ο δεύτερος είναι του 1829 και έχει τίτλο Highland Music.
Εδώ απεικονίζονται cairn terriers της εποχής.
Άλλη μια ενδιαφέρουσα ιστορία που δείχνει τον τρόπο που ένας τύπος σκωτσέζικου τεριε κατάφερε να γίνει μια ξεχωριστή φυλή, μας διηγείται ένας εκ των πρωταγωνιστών της, ο κριτής και συγγραφέας Robert Leighton.
Ήταν στα crufts του 1909, όταν κριτής των Skye Terrier ήταν ο Robert Leighton.
Όταν τελείωσε με τα Skye, ανακάλυψε πως έχει ακόμα να κρίνει κάποια σκυλιά της μη αναγνωρισμενης φυλής των "κοντοτριχων" Skye Terrier.
Ο βοηθός στίβου και ένας δύο εκθέτες Skye Terrier διαμαρτυρηθηκαν έντονα πως δεν υπάρχει τέτοια φυλή και πως σε τέτοια "μπασταρδα" δεν έπρεπε καν να τους επιτραπεί η συμμετοχή στην έκθεση. Παρόλα αυτά, ο κριτής ως όφειλε, τα έκρινε κανονικά.
Επρόκειτο για σκυλιά γεμάτα ενέργεια, που παρά τις διαφορές που είχαν μεταξύ τους, είχαν έναν κοινό τύπο που τα έκανε να ξεχωρίζουν ως μια ξεχωριστή, αυθεντική φυλή.
Όπως περιγράφει ο ίδιος, δεν του ήταν άγνωστος αυτός ο τύπος τεριε. Στα παιδικά του χρόνια στο Argyll, είχε και ο ίδιος στην κατοχή του τέτοια σκυλιά γνωστά ως τα "αυθεντικά και αμόλυντα" εργασιακά τεριε των Highlands.
Όπως γράφει, δεν ήταν "διακοσμητικά" και καλα γκρουμαρισμενα εκθεσιακα σκυλιά, σαν αυτά που έκρινε πιο πριν, αλλά μικρά, γεμάτα ενέργεια σκυλιά, με gameness και soundness.
Η συνοδός αυτών των σκύλων ήταν η κυρία Alastair Campbell που ειχε έρθει από το Ardrishaig της λίμνης Fyne της Σκωτίας.
Αμέσως μετά την έκθεση συγκλήθηκε έκτακτη συνέλευση του Ομίλου Skye Terrier και άρχισαν να διαμαρτυρονται έντονα για τα "μπασταρδα" που φέρουν το όνομα Skye. Ακολούθησε αλληλογραφία στον τύπο με την συμμετοχή και της κυρίας Campbell, μέχρι να γίνει θέμα στο Kennel Club για το αν αυτά τα "άγνωστα σκυλιά από το Dunvegan" πρέπει να αναγνωριστουν επίσημα σαν μια φυλή και αν ναι, με ποιό όνομα.
Πολλά ονόματα έπεσαν στο τραπέζι εκτός φυσικά από το ο, τι είχε σχέση με "Skye".
Τελικά, με την παρότρυνση του Robert Leighton που μετείχε στις συζητήσεις και βάση ιστορικής τεκμηρίωσης, η φυλή αναγνωριστηκε επίσημα ως Cairn Terriers.
Η κυρία Campbell ίδρυσε τον όμιλο της φυλής και για 10 χρόνια διατέλεσε επίτιμη γραμματέας του ομίλου.
O Leighton πιστεύει πως το πρότυπό της φυλής στηρίχθηκε στα 3 σκυλιά της Campbell που ο ίδιος ξεχώρισε στα Crufts του 1909 ανάμεσά τους και ο Roy Mohr που φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.
Ήταν στα crufts του 1909, όταν κριτής των Skye Terrier ήταν ο Robert Leighton.
Όταν τελείωσε με τα Skye, ανακάλυψε πως έχει ακόμα να κρίνει κάποια σκυλιά της μη αναγνωρισμενης φυλής των "κοντοτριχων" Skye Terrier.
Ο βοηθός στίβου και ένας δύο εκθέτες Skye Terrier διαμαρτυρηθηκαν έντονα πως δεν υπάρχει τέτοια φυλή και πως σε τέτοια "μπασταρδα" δεν έπρεπε καν να τους επιτραπεί η συμμετοχή στην έκθεση. Παρόλα αυτά, ο κριτής ως όφειλε, τα έκρινε κανονικά.
Επρόκειτο για σκυλιά γεμάτα ενέργεια, που παρά τις διαφορές που είχαν μεταξύ τους, είχαν έναν κοινό τύπο που τα έκανε να ξεχωρίζουν ως μια ξεχωριστή, αυθεντική φυλή.
Όπως περιγράφει ο ίδιος, δεν του ήταν άγνωστος αυτός ο τύπος τεριε. Στα παιδικά του χρόνια στο Argyll, είχε και ο ίδιος στην κατοχή του τέτοια σκυλιά γνωστά ως τα "αυθεντικά και αμόλυντα" εργασιακά τεριε των Highlands.
Όπως γράφει, δεν ήταν "διακοσμητικά" και καλα γκρουμαρισμενα εκθεσιακα σκυλιά, σαν αυτά που έκρινε πιο πριν, αλλά μικρά, γεμάτα ενέργεια σκυλιά, με gameness και soundness.
Η συνοδός αυτών των σκύλων ήταν η κυρία Alastair Campbell που ειχε έρθει από το Ardrishaig της λίμνης Fyne της Σκωτίας.
Αμέσως μετά την έκθεση συγκλήθηκε έκτακτη συνέλευση του Ομίλου Skye Terrier και άρχισαν να διαμαρτυρονται έντονα για τα "μπασταρδα" που φέρουν το όνομα Skye. Ακολούθησε αλληλογραφία στον τύπο με την συμμετοχή και της κυρίας Campbell, μέχρι να γίνει θέμα στο Kennel Club για το αν αυτά τα "άγνωστα σκυλιά από το Dunvegan" πρέπει να αναγνωριστουν επίσημα σαν μια φυλή και αν ναι, με ποιό όνομα.
Πολλά ονόματα έπεσαν στο τραπέζι εκτός φυσικά από το ο, τι είχε σχέση με "Skye".
Τελικά, με την παρότρυνση του Robert Leighton που μετείχε στις συζητήσεις και βάση ιστορικής τεκμηρίωσης, η φυλή αναγνωριστηκε επίσημα ως Cairn Terriers.
Η κυρία Campbell ίδρυσε τον όμιλο της φυλής και για 10 χρόνια διατέλεσε επίτιμη γραμματέας του ομίλου.
O Leighton πιστεύει πως το πρότυπό της φυλής στηρίχθηκε στα 3 σκυλιά της Campbell που ο ίδιος ξεχώρισε στα Crufts του 1909 ανάμεσά τους και ο Roy Mohr που φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.
Alastair Campbell και Gesto το 1912
Και εδώ το 1946, την χρονιά που πέθανε. Ήταν 75 ετών
Και εδώ το 1946, την χρονιά που πέθανε. Ήταν 75 ετών
Μιας και αναφέρθηκε το Skye Terrier, έχει νομίζω ενδιαφέρον να δείτε μερικές φωτογραφίες από το βιβλίο του κριτή και συγγραφέα Hugh Dalziel με τίτλο "British Dogs" γραμμένο κάπου στη δεκαετία του 1880.
Θεωρώ πως απεικονίζουν πλήρως το αλαλούμ που υπήρχε τότε για το ποιός "τύπος" αυτού του τεριέ είναι ο "αυθεντικός".
Ο πρώτος λόγος διαφωνίας αφορούσε το αν το τρίχωμα πρέπει να είναι σκληρό ή μαλακό και σε κάποιες περιπτώσεις μεταξωτό. Διαμαρτύρονταν πως στις εκθέσεις της Αγγλίας, έδιναν την πρώτη θέση σε σκυλιά με μεταξωτό τρίχωμα κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην φυλή και τα "γνήσια" χαρακτηριστικά της.
Ο λόγος, προφανής. Δεν μπορεί ένα εργασιακό τεριέ να αντέξει τις καιρικές συνθήκες του νησιού, χωρίς να έχει ένα πλήρως αδιάβροχο τρίχωμα που θα το προστατεύει.
Για την ιστορία και τα 3 σκυλιά των παραπάνω φωτογραφιών, έχουν - σύμφωνα με τον Dalziel που τα έκρινε το 1879- σκληρό εξωτερικό τρίχωμα.
Ενας άλλος λόγος διαφωνίας, αφορούσε το μήκος του τριχώματος των σκύλων που νικούσαν στις εκθέσεις. Οι μεν ισχυρίζονταν πως το μήκος είναι αποτέλεσμα φροντίδας και συστηματικής περιποίησης, οι δε πως το μήκος του τριχώματος αυτών των σκύλων είναι αποτέλεσμα πρόσμιξης άλλης μακρύτριχης φυλής.
Και τέλος η κλασσική διαφωνία για το αν τα "σημερινά" (του τότε δηλαδή) σκυλιά που κάποιοι τα αποκαλούν "Skye Terriers" είναι ικανά να δουλέψουν σαν γνήσια τεριέ.
Μάλιστα οι υποστηρικτές των "γνήσιων Skye terrier" είχαν στείλει και ένα μανιφέστο σε μια εφημερίδα της εποχής, αμφισβητώντας ανοικτά την προέλευση των "εκθεσιακών" skye, αλλά και τις εργασιακές τους ικανότητες. Σε κάποια φάση μάλιστα τα αποκαλούν και "χαλάκια της πόρτας".
Ανάμεσα στα 22 άτομα που υπέγραφαν το μανιφέστο, υπήρχε και ένας κύριος J.G. Murray, του οποίου ο σκύλος με όνομα "OTTER" είναι πολύ κοντά σε αυτό που εκείνοι θεωρούν "γνήσιο Skye Terrier"
Σε όλα αυτά προσθέστε και το μπάχαλο με τα Cairn που πήραν μέρος στην κατηγορία των Skye, συν βέβαια τα blue and tan "μπάσταρδα" όπως τα έλεγαν, τα Clydesdale, που εξέτρεφαν στην Γλασκόβη και τις γύρω περιοχές. Άλλος "πόλεμος" είχε ξεσπάσει και με αυτά.
Θεωρώ πως απεικονίζουν πλήρως το αλαλούμ που υπήρχε τότε για το ποιός "τύπος" αυτού του τεριέ είναι ο "αυθεντικός".
Ο πρώτος λόγος διαφωνίας αφορούσε το αν το τρίχωμα πρέπει να είναι σκληρό ή μαλακό και σε κάποιες περιπτώσεις μεταξωτό. Διαμαρτύρονταν πως στις εκθέσεις της Αγγλίας, έδιναν την πρώτη θέση σε σκυλιά με μεταξωτό τρίχωμα κάτι που δεν ανταποκρίνεται στην φυλή και τα "γνήσια" χαρακτηριστικά της.
Ο λόγος, προφανής. Δεν μπορεί ένα εργασιακό τεριέ να αντέξει τις καιρικές συνθήκες του νησιού, χωρίς να έχει ένα πλήρως αδιάβροχο τρίχωμα που θα το προστατεύει.
Για την ιστορία και τα 3 σκυλιά των παραπάνω φωτογραφιών, έχουν - σύμφωνα με τον Dalziel που τα έκρινε το 1879- σκληρό εξωτερικό τρίχωμα.
Ενας άλλος λόγος διαφωνίας, αφορούσε το μήκος του τριχώματος των σκύλων που νικούσαν στις εκθέσεις. Οι μεν ισχυρίζονταν πως το μήκος είναι αποτέλεσμα φροντίδας και συστηματικής περιποίησης, οι δε πως το μήκος του τριχώματος αυτών των σκύλων είναι αποτέλεσμα πρόσμιξης άλλης μακρύτριχης φυλής.
Και τέλος η κλασσική διαφωνία για το αν τα "σημερινά" (του τότε δηλαδή) σκυλιά που κάποιοι τα αποκαλούν "Skye Terriers" είναι ικανά να δουλέψουν σαν γνήσια τεριέ.
Μάλιστα οι υποστηρικτές των "γνήσιων Skye terrier" είχαν στείλει και ένα μανιφέστο σε μια εφημερίδα της εποχής, αμφισβητώντας ανοικτά την προέλευση των "εκθεσιακών" skye, αλλά και τις εργασιακές τους ικανότητες. Σε κάποια φάση μάλιστα τα αποκαλούν και "χαλάκια της πόρτας".
Ανάμεσα στα 22 άτομα που υπέγραφαν το μανιφέστο, υπήρχε και ένας κύριος J.G. Murray, του οποίου ο σκύλος με όνομα "OTTER" είναι πολύ κοντά σε αυτό που εκείνοι θεωρούν "γνήσιο Skye Terrier"
Σε όλα αυτά προσθέστε και το μπάχαλο με τα Cairn που πήραν μέρος στην κατηγορία των Skye, συν βέβαια τα blue and tan "μπάσταρδα" όπως τα έλεγαν, τα Clydesdale, που εξέτρεφαν στην Γλασκόβη και τις γύρω περιοχές. Άλλος "πόλεμος" είχε ξεσπάσει και με αυτά.
ενα αποσπασμα απο τη βιογραφια της Claire Tomalin του αγγλου ποιητη και πεζογραφου Thomas Hardy με τιτλο "Thomas Hardy: The Time- Torn Man", για το σκυλο της δευτερης γυναικας του Florence Dugdale, Wessex aka Wessie.
o Wessie εχει αναφερθει και παλιοτερα στο φορουμ, post 113 (me remembers, betty c ): https://www.dogforum.gr/community/threads/Παλιές-φωτογραφίες-vintage-dog-photos.25367/page-6
νομιζω οτι ειναι ενα πολυ χαρακτηριστικο κειμενο για τις προσωπικοτητες των τεριε γενικοτερα.
βρισκομαστε στην αγγλια, λιγο πριν ξεσπασει ο πρωτος παγκοσμιος πολεμος, η γυναικα του Hardy Emma, εχει προσφατα πεθανει και ο Hardy αποφασιζει να συγκατοικησει στο σπιτι του στο Max Gate με την κατα πολυ νεοτερη του φιλη και μετεπειτα γυναικα του Florence:
"As Lilian (ανηψια του Hardy) departed, Florence' s dog arrived: Wessex, a rough- haired terrier, white with brown ears and a brown splotch above his tail. Already a biter, he was soon known to one visitor as 'Florence' s unspeakable dog Wessie'. Neither Florence nor Hardy would ever attempt to discipline him: 'all of his kind are fighters', she said, as though to justify his attacks. They doted on him together, ignoring the fear he inspired in postmen, maids and visitors alike, as well as repeated demands from local people that he should be put down. He was fed from their own plates at table, and sometimes on the table. Hardy laid an eiderdown* on the floor of his study for him to sleep on during the day and kissed him goodnight at bedtime. They indulged him in every way, like a delicate, delinquent child, and he behaved accordingly."
* eider ειναι ενα ειδος αρκτικης θαλασσιας παπιας, το eiderdown ειναι κατι σαν ενα παπλωματακι γεμισμενο με τα πουπουλα της παπιας αυτης.
φωτογραφιες του Hardy και της Florence με τον Wessex στο Max Gate και στο τελος ο ταφος του σκυλου:
![HardyWithDog2[1].JPG](https://www.dogforum.gr/community/data/attachments/36/36509-e8ecde2772e7e5c17b44d517e64970d8.jpg "HardyWithDog2[1].JPG")
o Wessie εχει αναφερθει και παλιοτερα στο φορουμ, post 113 (me remembers, betty c
): https://www.dogforum.gr/community/threads/Παλιές-φωτογραφίες-vintage-dog-photos.25367/page-6νομιζω οτι ειναι ενα πολυ χαρακτηριστικο κειμενο για τις προσωπικοτητες των τεριε γενικοτερα.
βρισκομαστε στην αγγλια, λιγο πριν ξεσπασει ο πρωτος παγκοσμιος πολεμος, η γυναικα του Hardy Emma, εχει προσφατα πεθανει και ο Hardy αποφασιζει να συγκατοικησει στο σπιτι του στο Max Gate με την κατα πολυ νεοτερη του φιλη και μετεπειτα γυναικα του Florence:
"As Lilian (ανηψια του Hardy) departed, Florence' s dog arrived: Wessex, a rough- haired terrier, white with brown ears and a brown splotch above his tail. Already a biter, he was soon known to one visitor as 'Florence' s unspeakable dog Wessie'. Neither Florence nor Hardy would ever attempt to discipline him: 'all of his kind are fighters', she said, as though to justify his attacks. They doted on him together, ignoring the fear he inspired in postmen, maids and visitors alike, as well as repeated demands from local people that he should be put down. He was fed from their own plates at table, and sometimes on the table. Hardy laid an eiderdown* on the floor of his study for him to sleep on during the day and kissed him goodnight at bedtime. They indulged him in every way, like a delicate, delinquent child, and he behaved accordingly."
* eider ειναι ενα ειδος αρκτικης θαλασσιας παπιας, το eiderdown ειναι κατι σαν ενα παπλωματακι γεμισμενο με τα πουπουλα της παπιας αυτης.
φωτογραφιες του Hardy και της Florence με τον Wessex στο Max Gate και στο τελος ο ταφος του σκυλου:
Last edited:
δυο εργα, δυο διαφορετικες προσεγγισεις των τεριε.
"Two Dogs Cowering before Rats", 1866 του αμερικανού James Henry Beard.
A successful ratter, 19ος αιωνας του γαλλου Alexandre Léonard.
Chien attrapant des souris (Σκυλος πιανει ποντικους), του ιδιου.
"Two Dogs Cowering before Rats", 1866 του αμερικανού James Henry Beard.
A successful ratter, 19ος αιωνας του γαλλου Alexandre Léonard.
Chien attrapant des souris (Σκυλος πιανει ποντικους), του ιδιου.
2 σεπτεμβριου του 1972 και στο Hippodrome de Sangruère στο Sainte Livrade της Γαλλιας, ενα... fox terrier με το ονομα Milou, πηδαει την ωρα του αγωνα στο στιβο για μια ατυπη "κοντρα" με τον νικητη της κουρσας Doudrac.
αυτη ειναι η φωτογραφια του τερματισμου:
αυτη ειναι η φωτογραφια του τερματισμου:
όλα εξαιρετικά posts. κατάλαβα γιατί το ημίαιμο τεριέ που έχω είναι ατρόμητο, ξεροκέφαλο, πεισματάρικο, αεικίνητο δηλ. απλά τεριέ
πως "επαναφέρεις στην τάξη" ένα καλά εκπαιδευμένο τεριέ που ξαφνικά ανακάλυψε τα ένστικτά του; δηλ. απλά το αφήνεις να κάνει το κέφι του, και μετά να γυρίσει σε σένα;
τρέμω για την ώρα που θα πάμε ελεύθερο κάμπινγκ στο βουνό ή στη θάλασσα και θα έχει τόσους "πειρασμούς" τριγύρω.
πως "επαναφέρεις στην τάξη" ένα καλά εκπαιδευμένο τεριέ που ξαφνικά ανακάλυψε τα ένστικτά του; δηλ. απλά το αφήνεις να κάνει το κέφι του, και μετά να γυρίσει σε σένα;
τρέμω για την ώρα που θα πάμε ελεύθερο κάμπινγκ στο βουνό ή στη θάλασσα και θα έχει τόσους "πειρασμούς" τριγύρω.
Υπαρχουν λύσεις για τεριέόλα εξαιρετικά posts. κατάλαβα γιατί το ημίαιμο τεριέ που έχω είναι ατρόμητο, ξεροκέφαλο, πεισματάρικο, αεικίνητο δηλ. απλά τεριέ
πως "επαναφέρεις στην τάξη" ένα καλά εκπαιδευμένο τεριέ που ξαφνικά ανακάλυψε τα ένστικτά του; δηλ. απλά το αφήνεις να κάνει το κέφι του, και μετά να γυρίσει σε σένα;
τρέμω για την ώρα που θα πάμε ελεύθερο κάμπινγκ στο βουνό ή στη θάλασσα και θα έχει τόσους "πειρασμούς" τριγύρω.
Δοκιμασμενο σε γκρεμλιν
Ωραιοτατες βραχονησιδες
Για να μπορέσεις να το διαχειριστείς, προνοείς ώστε να μην φτάσει στα κόκκινα η αδρεναλίνη του.
Απαξ και μπει στα κόκκινα, όσο καλά εκπαιδευμένο και να είναι δεν υπάρχει περίπτωση να σε ακούσει - δεν υπάρχεις καν μέχρι να πετύχει τον στόχο που έχει βάλει.
Οπότε φροντίζεις να σκανάρεις τον χώρο πριν από τον σκύλο και να τον έχεις με λουρι γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα τον εξιτάρει.
Απαξ και μπει στα κόκκινα, όσο καλά εκπαιδευμένο και να είναι δεν υπάρχει περίπτωση να σε ακούσει - δεν υπάρχεις καν μέχρι να πετύχει τον στόχο που έχει βάλει.
Οπότε φροντίζεις να σκανάρεις τον χώρο πριν από τον σκύλο και να τον έχεις με λουρι γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα τον εξιτάρει.
Αν υποψιαστώ ότι ο ρουμάνος είναι ΚΑΙ terrier...!!!!!!
Από τις καλύτερες περιγραφές ΤΟΥ!
