Φόβος για τους ανθρώπους

[kopritis]

Τώρα που το πρόβλημα της τουαλέτας άρχισε να λύνεται, είπα να αναφέρω το δεύτερο (και τρίτο....) πρόβλημα που έχουμε με το σκυλάκο (ό οποίος , αν δεν εχετε παρακολουθήσει το άλλο thread είναι 1.5 χρονών, από σωματείο πολύ καλός και αγαπησιάρης, αλλά πολύ φοβιτσιάρης!)

Γενικά, θέλει πολύ την ανθρώπινη επαφή, αλλά φοβάται.... ειδικά όταν οι άνθρωποι στέκονται όρθιοι, κινουνται γρήγορα, κάνουν φασαρία και απότομες κινήσεις.... δεν είναι σε τραγικό σημείο (πχ χτες πήγαμε στη λαική και τα κατάφερε αρκετά καλα, δηλαδή δεν χρειάστηκε να τον τραβάω από το λουρί για να προχωρήσει, αλλά ήταν αρκετά ζορισμένος....)

Έχετε αντίστοιχη εμπειρία? Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεφοβηθεί? Οταν σταματάνε να τον χαιδέψουν στο δρόμο, κάνει παντα πίσω..... μόνο αν κάποιος κάθεται και έχει και καμια λιχουδιά, μπορεί να πλησιάσει λίγο....

Να υπενθυμίσω, ότι ακόμα κι άν ζορίζεται, δεν έχει βγάλει κανένα σημάδι επιθετικότητας (δεν τον έχουμε ακούσει ποτέ να γρυλίζει ή να γαυγίζει).

Δεύτερο πρόβλημα..... ζορίζεται πολύ όταν φεύγω..... γενικά δεν κάνει ζημιές (δε μασουλάει πραγματα κτλ), αλλά χοροπηδάει σαν τρελος δίπλα στην πόρτα και μετά ανοιγει το πόμολο (!!) της κρεβατοκάμαρας μου και παει και κάθετε φαρδυς πλατύς πάνω στο κρεβάτι..... καμιά φορά βάζει και ρουχα και παπούτσια μου πάνω (δεν τα μασουλάει.). Το πρόβλημα είναι για κανα δεκάλεπτο και μετά πάει για ύπνο (νομίζω....). Δεν είναι ότι κλαίει με τις ωρες δηλαδή (ούτε γαυγίζει... γενικά δε γαυγίζει αυτό το σκυλί....).... αλλά θέλω να είναι ήρεμος όταν φεύγω.... Νομίζετε ότι θα συνιθήσει με τον καιρό? (τον έχω μονο δυο βδομάδες....)


Πως θα γίνει να μάθει ότι όταν φεύγω ξαναγυρίζω?

Ολες οι ιδέες και οι προτάσεις ευπρόσδεκτες!

 

[kango1]

Aρα το σκυλάκι δείχνει ότι είναι φοβικό που προφανώς δεν κοινωνικοποιήθηκε καλά τους πρώτους μήνες της ζωής του.
Το σίγουρο είναι ότι όταν μας παρουσιάζει κάτι τέτοιο δεν ενισχύουμε τον φόβο του με το να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον χαϊδέψουμε..,έτσι κάνουμε το εντελώς αντίθετο με αυτό που πραγματικά θέλουμε ενισχύοντας τον φόβο του..

Επειδή 1.5 ετών είναι πλέον στο στάδιο ενηλικίωσης καλο θα ήταν να τον δει ένας εκπαιδευτής.

Οσον αφορά για το θέμα του όταν φεύγεις..
Το ίδιο που θα κάναμε και στα μωρά..
Πολλά μασουλιτιρια και παιχνίδια, μια μπλούζα φορεμένη από εμάς για να μας μυρίζει..
τηλεόραση ανοιχτή για να αισθάνεται ότι δεν είναι μονος του..


Τα σκυλάκια που τα βρίσκουμε από τον δρόμο ,πολλά τα έχουν αυτά ,ανάλογα με το τι έχουν περάσει..
Πρέπει να του κερδίσεις την εμπιστοσύνη..,με πολύ, πολύ αγάπη...

και ο δικός μου φοβικός ήταν σε κάποια πράγματα ,αλλα ήταν 7 μηνών και τα ξεπεράσαμε σιγά σιγά.. αδιαφορώντας με το οτιδήποτε μας φόβιζε..

Φαντάσου φοβόταν την σακούλα στον δρόμο..
Τώρα ποια την πατάμε κι όλας..


Πρέπει να αποχτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και σε εσένα..
Πάντα βαθιά μέσα στο μυαλό του θα φοβάται μην τον εγκατάλειψεις και βρεθεί στον δρόμο..
Για αυτό τον λόγο τα σκυλάκια που τα παίρνουμε απο τον δρομο η απο σωματεια δεν ξεχνάνε ποτε και εκτιμάνε για πάντα..

Πολύ ,πολύ αγάπη..και αν θες συμβουλέψου και κάποιον εκπαιδευτη...

Δεν θα μετανιώσεις ποτε για αυτό που έκανες..!!!

 

[Blackheart]

Για τον φόβο του αποχωρισμού προσπάθησε όσο γίνεται πριν φύγεις να μην το φορτίζεις συναισθηματικά το γεγονός. δλδ, να δείχνεις ότι δεν συμβαίνει και κάτι το σπουδαίο.. Και όταν φεύγεις αλλά και όταν γυρνάς..
Και γενικά σταδιακά να τον αφήνεις μόνο του κάθε φορά λίγο περισσότερο.. Και ας μην υπάρχει λόγος, βγες έξω και κάνε ένα τσιγάρο. ΜΗΝ μπεις ενώ κλαψουρίζει ή χτυπιέται στην πόρτα κλπ. Την επόμενη 2 τσιγάρα.. και πάει λέγοντας.. (πακέτο, κούτα... το περίπτερο όλο...) Ανεξάρτητα τις ώρες που τον αφήνεις ήδη. Και μπορεί να μάθει και από τα 10 λεπτά, όχι μόνο από το 8άωρο ή όσο είναι που λείπεις..
(Σε πράξη δεν τα έχω εφαρμώσει πλήρως, αλλά κυρίως έχω διαβάσει κλπ.)

Για τους φόβους, αν συνεχίσεις την κοινωνικοποίηση πιστεύω ότι θα είναι μια χαρά, λαϊκές, βόλτες, κόσμος και τα σχετικά. Θέλει πιο πολύ υπομονή, από ότι θα ήθελε ένα κουτάβι, ίσως και να μην μπορεί να κοινωνικοποιηθεί στο ίδιο ποσοστό ή όπως θες πες το, αλλά όσο προσπαθείτε θα βελτιώνεται..

Μην απογοητεύεσαι κυρίως!!!!! Και καλή συνέχεια στην προσπάθειά σου!

Καλά θα ήτανε να πάρεις και καμιά γνώμη από καναν εκπαιδευτή..
Και συμφωνώ με τα παιχνίδια, αρκεί ν προσέχεις τι του αφήνεις. Όχι μπιχλιμπίδια που θα μπορούσε εύκολα να κομματιάσει, καμιά μπάλα κανένα κόνγκ θα ήτανε καλά..

 

[Dr.Zhivago]

Συμφωνώ με όλα όσα είπαν τα παιδιά -θέλω μόνο να προσθέσω κάτι.

Ίσως θα αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια (άρα και ηρεμία) αν τον περιορίζεις σε μικρότερο χώρο όταν λείπεις. Για κάποιο λόγο οι σκύλοι με παρόμοιες ανασφάλειες "αυτοαγχώνονται" όσο περισσότερο κινούνται. Ίσως να έχει να κάνει με την αδρεναλίνη τους (να συνδέεται εγκεφαλικά με τη φοβία).

Θα το δοκίμαζα κι αυτό (να μένει μόνο σ' ένα δωμάτιο όσο λείπεις) για περίπου ένα εξάμηνο μέχρι να ωριμάσει λίγο ακόμη και μετά πάλι θα του έδινα όλο το σπίτι (αρχικά για μόνο μία ώρα και μετά σταδιακά εντελώς ελεύθερος).

Πιστεύω πως θα δεις μεγάλη βελτίωση αν συνεχίσεις να τον βγάζεις καθημερινά έξω σε (καλό) κόσμο, φροντίζοντας πάντα να είναι θετικές οι εμπειρίες και όχι πολύωρες ή κουραστικές.

Προσπάθησε να τον ενθαρύννεις να παίζει μαζί σου περισσότερο (με παιχνίδι τύπου μπάλα -όχι τα άκρα σου) γιατί κι αυτό θα του δώσει αυτοπεπίθηση. Μετά απλώς μεταφέρεις το παιχνίδι σας σε διάφορα καινούργια μέρη.

Γίνε το καλό παράδειγμα. Μ'αυτό εννοώ να ΜΗΝ σκέφτεσαι πως φοβάται και γιατί συνεχώς.... Το θάρρος σου (και την καλή σου διάθεση) θα την μεταφέρεις εύκολα. Με το να το σκέφτεσαι συνεχώς, του μεταφέρεις την ανησυχία σου (κι ας μην το καταλαβαίνεις πολλές φορές).

Καλή τύχη!

 

[kopritis]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Λοιπον, καταρχήν, για τον περιορισμό..... υποτίθεται ότι τον έχω στο σαλόνι μόνο (γιατι βλέπει απ'εξω κοσμο που περνάει και απασχολείται....), αλλα όταν φεύγω έχει μάθει να ανοιγει τις πόρτες (με τα πομολα!) που δυστυχως δεν έχουν κλειδι και πάει κι αλλού, κυρίως στο κρεβάτι μου..... εκει νομίζω ότι τι βγάζει, γιατι είναι πάντα ζεστό όταν γυρίζω!!!

Ναι, εκπαιδευτή έχουμε και λέει κι αυτός το ίδιο, ότι δηλαδή πρεπει να φεύγω από λίγο συχνά μέχρι να απευαισθητοποιηθεί, αλλά φοβάμαι ότι όταν πρέπει πράγματι να φύγω για πολύ, χαλάει η δουλειά.....

Οσο για το παιχνίδι: δεν ξέρω γιατί, αλλά ο συγκεκριμένος σκύλος.... δεν παιζει! Ούτε μαζί μου, ούτε με άλλα σκυλιά! Δεν ασχολειται καθόλου με παιχνιδια και μάσουλάει μόνο ότι τρωγεται!!! Ισως επειδή είναι αδεσποτάκι, ποτέ δεν έμαθε..... Με τους ανθρώπους που εμπιστεύεται πάντως είναι πολύ χαδιάρης και ναζιάρης!

Και ναι, κάνω τα προφανή (όχι πολλές φανφάρες πριν φύγω και μετά, δεν τον αφήνω να με κυνηγάει από πίσω όταν είμαι στο σπίτι, δεν κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτιο κτλ....).

Τελος πάντω, θα συνεχίσω να μπαινοβγαίνω στο σπίτι σε άσχετες ώρες και θα δούμε....


Αν πάντως κάποιος έχει ανάλογες εμπειρίες, ας μας πει πως πήγε....

Ευχαριστώ και πάλι!

 

[kango1]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!
Αν πάντως κάποιος έχει ανάλογες εμπειρίες, ας μας πει πως πήγε....

Ευχαριστώ και πάλι!

Οταν τον πρώτο έφερα σπίτι χαλούσε τον κόσμο μόλις φεύγαμε..
και όταν κάποτε πήγαμε Ιταλία και τον αφησα στην μαμά μου μετά από ένα χρόνο για δυο εβδομάδες, όταν μας είδε έκανε σαν να μην μας ξαναέβλεπε..

Τι κάναμε...
Το να φύγουμε και το να γυρίσουμε ήταν μια συνοπτική διαδικασία..
Αα αγάπη μου γύρισα..
Αα αγαπη μου φευγω..

Σίγουρα δεν εντείναμε αυτόν τον μικρό αποχαιρετισμό φορτίζοντας το περισσότερο..

Σε αυτά τα σκυλάκια δεν είναι κάτι που αποκτιέται από την μια μέρα στην άλλη...
Εχουν βιώσει εγκατάλειψη,άρνηση και οτιδήποτε μπορεί να συνάντηση ένα σκυλάκι στον δρόμο..Τον δικό μου τον κλωτσάγανε κι όλας..
Οταν πήγαινες να τον χαϊδέψεις με το πόδι..,έτρεμε και τα έκανε πάνω του..

Ολα αυτά δεν ξεχνιόνται εύκολα..,θέλει πολύ δουλειά..
Είναι ότι σου πούνε στο διπλάσιο..
Δεν ξέρω πόσοι εκπαιδευτές ασχολούνται με την ψυχολογία για αυτές τις κατηγοριες σκυλιών ..
Σίγουρα είναι η ευαίσθητη κατηγορια..και θέλει λίγο ιδιαίτερη προσέγγιση και ευαισθητοποίηση..
Πρέπει να του αποδείξεις ότι τώρα έχεις εμενα και όλα θα πάνε καλά..
Δεν πρέπει να με φοβάσαι..
Δεν θα σε παρατήσω εγώ..

Το παιχνίδι δένει τον ιδιοκτητη με τον σκύλο και κυριως όχι ανταγωνιστικά παιχνίδια όπως το σκοινί αλλα το δώσε πάρε με το μπαλάκι..
Θα μου το δώσεις..αλλα θα στο ξανά δώσω..,έχει βαθύτερο νόημα..,χτίζει σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα σε σκυλί ιδιοκτητη..

Η διαδικασία του να καταλάβει ότι θα ξανά γυρίσεις θα κρατήσει πολύ καιρό και πάντα κάπου μέσα του θα το έχει στο νου του..
Μην ξεχνάς ότι τα σκυλιά δεν ξεχνάνε ποτε..


Οταν πήγαινα τον μικρό βόλτα μου είχε αγριευτεί με γιαγιάδες..,με ανθρωπους που κρατάνε ομπρέλα και καρότσι..
Με περίεργες φάτσες..

Οσο αποκτούσε εμπιστοσύνη σε εμενα..
Τόσο ηρεμούσε ο ίδιος..
Σιγα σιγα η βόλτα μας έγινε παιχνίδι και διασκέδαση..
Η πρώτη μου κίνηση ήταν να τον πάω σε καμπινγκ όπου εκεί ήρθε σε επαφή με πολύ κόσμο και πολλά σκυλάκια..
Εγινε η τέλεια κοινωνικοποίηση..
Οταν γυρίσαμε μετά από δυο εβδομάδες το πρόβλημα τουαλέτας είχε
λυθεί..
και η βόλτα μας ήταν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της χαράς μας ,όχι μονο να κάνουμε την τουαλέτα μας ,αλλα και να δούμε σκυλάκια και ανθρωπους..!!

Οταν κάποια στιγμή έκανε εμετό και χρειαστήκαμε βοήθεια εγώ ήμουν διπλα του..,νόμιζε ότι έκανε κάτι κακό..
Χαϊδεύοντας το κεφαλάκι του(όταν αισθάνονται άσχημα από αρρώστια χαϊδεύοντας τα στο κεφάλι νιώθουν ασφάλεια τα ήρεμεις και σε περιπτωσεις κρίσης, ηρεμώντας τα ,μπορεί να είναι ανασταλτικά μιας κατάστασης μοιραίας..,το έχω
κάνει πολλές φορες σε άλλη περίπτωση..)
Ετσι μετά ,κάθε φορα που είχε κάτι ,ήξερε ότι δεν είναι μονος του και αν μη τι άλλο αυτοί οι ανθρωποι δεν θα τον κλοτσήσουνε ποτε..και δεν θα του φερθουνε άσχημα..

Μέρα με την μέρα η εμπιστοσύνη μεγάλωνε..
Γιατί πάντα γυρίζαμε σπίτι τελικά..
Γιατί πάντα ήμουνα στο πλευρό του όταν με χρειαστεί..
Γιατί τα σκυλιά έχουν διαίσθηση και νιώθουν την αγάπη..

Εδώ δεν είχα να κάνω με μια κακομαθημένη προσωπικότητα ,αλλα με ένα πλάσμα που έπρεπε να το πείσεις να σε εμπιστευτεί για να πάρει την αγάπη σου και να δει τον κόσμο με άλλο μάτι..

Ξεπεράσαμε στον δρόμο τα δαιμόνια πηγαίνοντας καθημερινά έξω από σούπερ μαρκετ και πολύ συχναστες περιοχές..
Είδαμε μωρά και γερους..
Παίξαμε με παιδάκια και σκυλάκια..
Παίζουμε καθημερινά με αυτά..
Μένουμε κάθε μέρα μονος μας..
Και περιμενουμε με χαρα το αφεντικο μας να γυρισει..
και ξέρουμε ότι το σήμερα και το αύριο αν μη τι άλλο δεν θα μοιάζει ποτε ξανά σαν το χτες..

 

[Billy]

Την μία σκυλίτσα μου, την είχα υιοθετήσει από από ένα ζευγάρι αλλοδαπών, οι οποίοι ήθελαν να την ξεφορτωθούν και προσπαθούσαν μάλιστα να μου την πουλήσουν.
Ήταν σε άθλια κατάσταση (μόλυνση στα μάτια, έλειπε το μισό της τρίχωμα, σκελετωμένη).
Την πρώτη βδομάδα που την πήρα στο σπίτι κρύφτηκε σε μία γωνία και δεν ήθελε ούτε να φάει. (μιλάμε για μεγαλόσωμο σκυλί, 3 χρονών).
Κάθε φορά που τη πλησίαζα κατέβαζε το κεφάλι, νόμιζε ότι θα την δείρω. να μην μιλήσω για όταν την πλησίαζε ο φίλος μου...κατουριώταν.
Ξεκίνησε να τρώει όταν τυχαία, γυρίζοντας από ψώνια μια μέρα άφησα το ψωμί (μέσα στην σακούλα), πάνω στο τραπέζι. Όσπου να γυρίσω από την τουαλέτα, το είχε αρπάξει, και το έτρωγε (προφανώς αυτοί την τάιζαν μόνο ψωμί).
Όταν πλησίασα για να μαζέψω τα ψίχουλα και τα κομμάτια της σακούλας, άρχισε να κλαίει (νόμιζε πως θα την δείρω).
Έτσι σιγά σιγά ανακατεύοντας το ψωμί με το φαγητό της ξεκίνησε να τρώει φυσιολογικά.
Καθόμουν πολλές ώρες μαζί της. Με τον καιρό με εμπιστεύτηκε και σταμάτησε να βάζει την ουρά από κάτω, όταν ήμουν δίπλα της. Δεθήκαμε πάρα πολύ. Όμως συνέχιζε να τρέμει τους ξένους και ειδικά τους άντρες.
Όταν έλειπα για πρακτική (την είχα αφήσει σε έναν φίλο που τον γνώριζε), αρνούταν να φάει.
Εκτίμησε την προσπάθεια και την αγάπη μου και έγινε ίσως και το πιο καλό σε χαρακτήρα σκυλί που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα.
Άλλαξε η συμπεριφορά της και σταμάτησε να φοβάται, όταν χρειάστηκε να μείνω μόνη μου για μεγάλο διάστημα.
Τότε αυτή αποφάσισε πως πρέπει να γίνει "ο προστάτης του σπιτιού". Γαύγιζε στους ξένους, είχε την ουρά πάνταψηλά και δεν δίστασε να ορμήσει σε άντρα που μου επιτέθηκε.