Αύριο το μεσημέρι θα αποχαιρετήσω τον Τσουφάκο μου. Είχα την ελπίδα ότι θα μου έκανε το χατήρι και θα έφευγε μόνος του στον ύπνο του αλλά δυστυχώς με άφησε να πάρω εγώ την απόφαση για εκείνον..
Τις τελευταίες μέρες έχει σχεδόν πέσει τελείως...παρέλυσε το πίσω του πόδι και δεν μπορεί να κάνει παρά 3,4 βήματα πριν σωριαστεί. Τρώει και μετά κάνει εμετό και θεώρησα ότι ήρθε η στιγμή που έτρεμα εδώ και 1 χρόνο...Να τον αφήσω να φύγει.
Αύριο λοιπόν θα πάμε στην Αλεξία και εκεί θα τον αποχαιρετήσουμε. Αποφασίσαμε να γίνει εκεί...πρώτον γιατί δεν θέλω να πάμε σε ένα κρύο μεταλλικό κρεβάτι κτηνιάτρου...δεν του αξίζει. Και δεύτερον δεν θέλω να το κάνω σπίτι μου...Δεν νομίζω ότι θα αντέχω να ζω στο ίδιο σπίτι μετά...Εξάλλου θα θαφτεί δίπλα στον πατέρα του, τη μητέρα του και την αδελφή του...Σήμερα περνάω ένα από τα χειρότερα βράδυα της ζωής μου...αλλά ξέρω ότι δεν γινόταν να το καθυστερήσω άλλο. Αυτά.
Τις τελευταίες μέρες έχει σχεδόν πέσει τελείως...παρέλυσε το πίσω του πόδι και δεν μπορεί να κάνει παρά 3,4 βήματα πριν σωριαστεί. Τρώει και μετά κάνει εμετό και θεώρησα ότι ήρθε η στιγμή που έτρεμα εδώ και 1 χρόνο...Να τον αφήσω να φύγει.
Αύριο λοιπόν θα πάμε στην Αλεξία και εκεί θα τον αποχαιρετήσουμε. Αποφασίσαμε να γίνει εκεί...πρώτον γιατί δεν θέλω να πάμε σε ένα κρύο μεταλλικό κρεβάτι κτηνιάτρου...δεν του αξίζει. Και δεύτερον δεν θέλω να το κάνω σπίτι μου...Δεν νομίζω ότι θα αντέχω να ζω στο ίδιο σπίτι μετά...Εξάλλου θα θαφτεί δίπλα στον πατέρα του, τη μητέρα του και την αδελφή του...Σήμερα περνάω ένα από τα χειρότερα βράδυα της ζωής μου...αλλά ξέρω ότι δεν γινόταν να το καθυστερήσω άλλο. Αυτά.