Τα ζώα δεν παύουν ποτέ να μας εκπλήσσουν! Είχα μείνει Μ@λ@κ@ς, όταν με τα ίδια μου τα μάτια διαπίστωσα την ιδιαίτερη σχέση, που έχει συνάψει φίλος μου με αδέσποτη γάτα. Δεν πρέπει να υποτιμούμε καθόλου την νοημοσύνη, αλλά και την προσωπικότητα του κάθε ζώου, ειδικά των αδέσποτων που οι εμπειρίες της ζωής τους, απαραίτητες για την επιβίωση, έχουν προάγει τρελά τη αντίληψή τους.
Ίσως είναι μια διαδικασία φυσικής επιλογής κι αυτή. Σε μια σκληρή και δύσκολη ανθρώπινη πραγματικότητα, είναι λογικό να επιβιώνουν και να αναπαράγονται τα εξυπνότερα αδέσποτα, με αποτέλεσμα ίσως να ανεβαίνει και ο δείκτης νοημοσύνης των πληθυσμών τους.
Ούτε σκύλος δεν καταλαβαίνει τόσο καλά όσο η Χαρίκλεια. Έτσι ονόμασε τη γάτα ο φίλος μου. Ήταν αδέσποτη, και επί της ουσίας εξακολουθεί να είναι. Έχουν εγκαταστήσει ένα ελαστικό καθεστώς.. «ημι-υιοθεσίας» θα το έλεγα. Απλά της παρέχει τροφή σε καθημερινή βάση, και στέγη για ύπνο μόνο τις βροχερές και τις πολύ κρύες νύχτες, κάτι που η γάτα φαίνεται να γνωρίζει και να αναγνωρίζει. Ξέρει πολύ καλά που της επιτρέπεται να περπατήσει και να καθίσει τις ώρες που είναι μέσα στο σπίτι, και δεν έχει ξεπεράσει ούτε μια φορά αυτά τα όρια. Είναι μια γάτα που φαίνεται να γνωρίζει ότι «η περιέργεια σκότωσε τη γάτα».
Είναι μια απίστευτα διακριτική παρουσία, και δεν παραλείπει να δείξει την αγάπη και την στοργή της όταν σε πάρει με καλό μάτι. Την τελευταία φορά, ένιωσα κάτι σαν γυαλόχαρτο να τρίβεται στο πόδι μου, και με έκπληξη διαπίστωσα ότι ήταν η γλώσσα της. Τότε ανακάλυψα κι εκείνες της σκληρές τριχούλες που έχουν οι γάτες στη γλώσσα τους για να λειτουργούν σαν βούρτσα όταν «καθαρίζονται», ή καθαρίζουν τα μικρά τους. Λοιπόν, η Χαρίκλεια με έκανε να αναθεωρήσω για της γάτες που δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα μέχρι πρότινος. Την εκτίμησα απίστευτα, καθόλου λιγότερο από ότι έναν άνθρωπο. Φανταστείτε, ότι όταν ο φίλος μου αναγκάζεται να φεύγει για μεγάλα χρονικά διαστήματα από το σπίτι του, ακόμα και μήνα, η Χαρίκλεια δεν αντιμετωπίζει το παραμικρό πρόβλημα. Επιβιώνει κανονικότατα και χωρίς την παραμικρή δυσκολία ή κακουχία. Προφανώς, το ξαναρίχνει στο κυνήγι, «παλιά μου τέχνη κόσκινο» σου λέει. Και μόλις πάλι θα επιστρέψει, θα τον περιμένει εκεί στην αυλή του να τον προϋπαντήσει.
Και όλα αυτά, τα άκουγα σαν παραμύθια της Χαλιμάς, μέχρι που τα είδα με τα μάτια μου! Επιπλέον, είναι πανέμορφη,και τίποτα στην εικόνα της δε μαρτυρά την παραμικρή κακουχία. Κάθε άλλο. Απίστευτη γούνα, και γραμμή. Θα έπερνα όρκο ότι δεν είναι μια γάτα του δρόμου!
