Βρίσκω προχτες τον αδερφό του Νόρρις μου καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά από το λημέρι του, σα να κοιμότανε φάνηκε, αλλά επειδή μου έκανε εντύπωση να κοιμάται εκεί σταμάτησα να δω. Το σκυλί δε μπορούσε να πάρει τα πόδια του, μύτη στεγνή και λαχάνισμα/δυσπνοια έντονη.
Τον φορτώνω στο αμάξι και τρέχω σαν την τρελή στο γιατρό (φοβήθηκα για φόλα).
Δεν παιρνάνε 10 λεπτά και με παίρνει μια μπόχα, άλλο πράγμα!!! "πωπω σκέφτομαι, τι πέθανε εδώ απ'έξω και βρωμοκοπάει έτσι ο τόπος" αλλά όσο πήγαινα τόσο αυξανόταν η μυρωδιά. Γυρνάω πίσω και βλέπω μέσα στο crate μαζί με τον Τσακ και κάτι άλλο....ΜΠΛΙΑΧ!!!!
Γατάκι ήτανε? κουνέλι? νυφίτσα? Πάντως κάτι που είχε πεθάνει από καιρό, είχε σκουληκιάσει και ο Τσακ αποφάσισε να το φάει. Και στη συνέχεια να το ξεράσει μέσα στο αμάξι μου, μαζί με τα σκουλήκια.
Το τι έλεγα όση ώρα μάζευα τα κομμάτια του πτώματος?? Κι όσο μάζευα τόσο ξέρναγε αυτός, ένα αυτί ακόμα, μερικά σκουλήκια, κόκαλα (σπονδυλικής στήλης πρέπει να ήταν) και κάτι κομμάτια απροσδιορίστου μορφής. ΤΙ ΜΠΟΧΑ ΘΕΕ ΜΟΥ, ούτε στον εχθρό μου πραγματικά.
Μέχρι τώρα τα σκήπτρα είχε ο Περικλής, που το βράδυ που τον πηγαίναμε στο αεροδρόμιο να παει στην ευχή της παναγίας, ξέρασε πάνω μου αχώνευτες σκυλο-σκατούλες....
Μπας και ησυχάσει η γυναίκα από τις βρωμερές καταστάσεις 
