Καλησπέρα σε όλους,
Η δική μου εμπειρία μου έχει διδάξει το εξής:
Α) Για αναπαραγωγή πρέπει να προορίζονται μόνο όσα απο τα καθαρόαιμα πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Όχι όλα. Και όταν λέω καθαρόαιμα εννοώ με πεντιγκρί, όχι σκέτα. Σε αυτή τη περίπτωση ζευγάρωμα θα γίνει μετά τους 18 μήνες (προσωπικά προτιμώ τους 24) και καλό είναι πριν τους 36.
Β) Όσα δεν προορίζονται για αναπαραγωγή, στείρωση.
Γ) Τα αδέσποτα ημίαιμα καλώς ή κακώς αναπαράγονται απο μόνα τους. Δεν χρειάζονται τη δική μας βοήθεια. Τα σπιτωμένα δεν υπάρχει κανένας λόγος. Δεν θα εκλείψει το είδος. Αν αύριο πεθάνουν όλοι οι άνθρωποι, τα σκυλιά θα διαιωνίσουν το είδος και σε κάποια χρόνια θα καταλήξουν σε 5-10 τύπους. Η επιβίωση του δυνατού. Νόμος της φύσης.
Δ) Από ότι ακούμε ή διαβάζουμε κρατάμε τα μισά, τα υπόλοιπα τα πετάμε. Απο αυτά που θα κρατήσουμε, φιλτράρουμε πάλι τα μισά. Αφού το κάνουμε δύο τρεις - φορές σημαίνει ότι αρχίσαμε να μαθαίνουμε.
Ο φίλος που άρχισε το topic καλά κάνει και ρωτάει. Μαθαίνει.
Απορία: όταν φεύγουν οι τοξίνες που πάνε; ελπίζω να μην ακούσω στα κουτάβια...
Τα 15-20 σκυλιά για δύο ανθρώπους είναι πολλά. Τα όρια μεταξύ φιλόζωου και συλλέκτη είναι λεπτά. Κι εγώ θέλω να έχω 10 μπόξερ, και όταν βλέπω κάποιο που χρειάζεται ανάγκη πάλι η καρδία μου ραγίζει. Ακόμα και αν είχα όμως τον κατάλληλο χώρο, εγω και η γυναίκα μου δεν θα μπορούσαμε να φροντίσουμε σωστά, πάνω απο 8-10 σκυλιά. Θα χρειαζόμασταν βοήθεια.
Και όταν η βοήθεια δεν αμοίβεται αργα ή γρήγορα γίνονται εκπτώσεις στη ποιότητα.
