Έχω να γράψω καιρό… μπορεί ελάχιστοι να με θυμούνται.. νιώθω όμως τόσο έντονη την ανάγκη να γράψω αυτά που νιώθω που το βλέπω σαν εξομολόγηση.. σαν λύτρωση… και ίσως κάποιοι να μπορέσουν να με καταλάβουν.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να νιώσω τόσο πόνο όταν θα έφευγε αυτό το πλάσμα που για 10 και χρόνια με συντρόφευε κάθε μέρα της ζωής μου ή μάλλον δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έρθει αυτή η στιγμή. Ότι θα αντέξω και θα ζήσω αυτή τη στιγμή. Ίσως να θεωρούσα και δεδομένο ότι πάντα θα έχω το Λουμάκο μου, το σκυλάκι μου, το πρώτο μου παιδάκι, τον Βασιλιά μου…
Και όμως ήρθε… Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017, και ήταν τόσο όμορφη αυτή η μέρα ρε γαμώτο μια ανοιξιάτικη μέρα στην αρχή του χειμώνα ιδανική για μια βόλτα στα Ανάβρυτα ή για ένα μεγάλο ταξίδι…
Πάντα είχα την απορία για εκείνους που κάνουν ευθανασία στα σκυλιά τους πως μπορούν να πάρουν μια τέτοια απόφαση, πως είναι σίγουροι για αυτό. Σε μια συζήτηση που είχα κάποτε μου είπαν στο δείχνει ο σκύλος… το νιώθεις… στο λέει το βλέμμα του…
Αυτό μας έδειχνε και εμάς αυτό το γλυκό βλέμμα του τις τελευταίες τρεις μέρες… αυτά τα γλυκά καστανά ματάκια που με κοιτούσαν μέσα στα μάτια σαν να μου έλεγαν κουράστηκα Ματινάκι μου, δεν μπορώ άλλο να πονάω, δεν αντέχω άλλο να σέρνομαι … ήρθε η ώρα να φύγω….
Και έφυγε η καρδούλα μου… μέσα στην αγκαλιά μας, να μας δίνει φιλάκια, να μας κοιτάει με τόση αγάπη που ένιωθες ότι η καρδιά σου θα σταματήσει μαζί με τη δικιά του…
Μέσα μου νιώθω μια πληγή, μια πληγή ανοιχτή που με πονάει. Νιώθω ένα κομμάτι από την καρδιά μου να έχει σπάσει και να έχει φύγει μαζί του…
Ξέρω ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ξέρω πως σιγά σιγά όλος αυτός ο πόνος θα απαλύνει και στη θέση του θα έρθει η γλυκιά ανάμνηση… το κενό στην καρδιά μου όμως θα μείνει εκεί να μου θυμίζει πάντα τον Βασιλιά μου…
Ο Λουμάκος μας το τελευταίο χρόνο πάλευε να νικήσει και να ζήσει… Είχε διαγνωστεί αρχικά με οστεόσαρκωμα και τελικά με πολλαπλό μυέλωμα. Το πάλεψε και το παλέψαμε θέλω να πιστεύω μέχρι το τέλος με ότι μπορούσε να τον βοηθήσει , ειδική διατροφή, βιταμίνες ,συμπληρώματα, κορτιζόνη, κάνναβη, όπιο, χημειοθεραπεία… Ότι μπορούσε να βοηθήσει και να μειώσει τους πόνους που έφερνε η αρρώστια. Ταλαιπωρήθηκε πολύ, πόνεσε πολύ… τους τελευταίους 2 μήνες είχαν παραλύσει τα πίσω πόδια του και πάλι δεν παραιτήθηκε ούτε αυτός ούτε και εμείς, με το αναπηρικό καροτσάκι του έβγαινε όσο μπορούσε τις βόλτες του. Ξεκινήσαμε χημειοθεραπεία με την ελπίδα ότι έχουμε 95% πιθανότητες να δώσουμε μέλλον και ποιότητα ζωής σε αυτή την ψυχούλα που ήταν κομμάτι της οικογένειας μας… Δυστυχώς όμως πέσαμε σε αυτό το 5%.... Φαίνεται στον αγώνα του φαρμάκου και της αρρώστιας κέρδισε δυστυχώς ο δεύτερος ...Αυτό έδειξαν οι ακτινογραφίες εκείνο το μεσημέρι στο γιατρό… μας το έδειχνε ο Λουμάκος τρείς μέρες τώρα ότι είχε έρθει η ώρα…
Μπορεί να σας κούρασα, μπορεί να σας συγκίνησα, μπορεί κάποιους να μην τους άγγιξε καν όλη αυτή η κατάθεση ψυχής, όμως ένιωθα την ανάγκη να το κάνω.
Η τελευταία εικόνα από το σκυλάκι μου ήταν τα γλυκά ματάκια του κολλημένα στα δικά μας γεμάτα τόση αγάπη, η ζεστή γλωσσίτσα του στο πρόσωπό μου και η ανασούλα του να μυρίζει σουβλάκια που τόσο πολύ του άρεσαν…
Η τελευταία εικόνα που θέλω να πιστεύω ότι έχει το σκυλάκι μας είναι να το έχουμε αγκαλιά, να το χαϊδεύουμε, να το φιλάμε, να το μυρίζουμε και να του λέμε πόσο πολύ το αγαπάμε…
Αυτό που θέλω να κρατήσετε απ όλο αυτό, όσοι καταφέρατε να φτάσετε μέχρι εδώ και δεν κουραστήκατε, είναι να τα προσέχετε τα σκυλάκια σας, να τα φροντίζετε και να τα αγαπάτε, να τους το λέτε και να τους το δείχνετε, γιατί αυτά πιστέψτε με μέχρι το τέλος μόνο αγάπη έχουν να δώσουν. Και η τελευταία τους ματιά είναι γεμάτη μόνο με αγάπη και την τελευταία τους ανάσα την κρατούν για να σας δώσουν το τελευταίο φιλί….
Ο χρόνος περνάει γρήγορα και αυτό που θεωρούμε σήμερα δεδομένο, αύριο μπορεί να γίνει μια γλυκιά ανάμνηση…
Αντίο Βασιλιά μου…
Ματίνα
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να νιώσω τόσο πόνο όταν θα έφευγε αυτό το πλάσμα που για 10 και χρόνια με συντρόφευε κάθε μέρα της ζωής μου ή μάλλον δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έρθει αυτή η στιγμή. Ότι θα αντέξω και θα ζήσω αυτή τη στιγμή. Ίσως να θεωρούσα και δεδομένο ότι πάντα θα έχω το Λουμάκο μου, το σκυλάκι μου, το πρώτο μου παιδάκι, τον Βασιλιά μου…
Και όμως ήρθε… Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017, και ήταν τόσο όμορφη αυτή η μέρα ρε γαμώτο μια ανοιξιάτικη μέρα στην αρχή του χειμώνα ιδανική για μια βόλτα στα Ανάβρυτα ή για ένα μεγάλο ταξίδι…
Πάντα είχα την απορία για εκείνους που κάνουν ευθανασία στα σκυλιά τους πως μπορούν να πάρουν μια τέτοια απόφαση, πως είναι σίγουροι για αυτό. Σε μια συζήτηση που είχα κάποτε μου είπαν στο δείχνει ο σκύλος… το νιώθεις… στο λέει το βλέμμα του…
Αυτό μας έδειχνε και εμάς αυτό το γλυκό βλέμμα του τις τελευταίες τρεις μέρες… αυτά τα γλυκά καστανά ματάκια που με κοιτούσαν μέσα στα μάτια σαν να μου έλεγαν κουράστηκα Ματινάκι μου, δεν μπορώ άλλο να πονάω, δεν αντέχω άλλο να σέρνομαι … ήρθε η ώρα να φύγω….
Και έφυγε η καρδούλα μου… μέσα στην αγκαλιά μας, να μας δίνει φιλάκια, να μας κοιτάει με τόση αγάπη που ένιωθες ότι η καρδιά σου θα σταματήσει μαζί με τη δικιά του…
Μέσα μου νιώθω μια πληγή, μια πληγή ανοιχτή που με πονάει. Νιώθω ένα κομμάτι από την καρδιά μου να έχει σπάσει και να έχει φύγει μαζί του…
Ξέρω ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ξέρω πως σιγά σιγά όλος αυτός ο πόνος θα απαλύνει και στη θέση του θα έρθει η γλυκιά ανάμνηση… το κενό στην καρδιά μου όμως θα μείνει εκεί να μου θυμίζει πάντα τον Βασιλιά μου…
Ο Λουμάκος μας το τελευταίο χρόνο πάλευε να νικήσει και να ζήσει… Είχε διαγνωστεί αρχικά με οστεόσαρκωμα και τελικά με πολλαπλό μυέλωμα. Το πάλεψε και το παλέψαμε θέλω να πιστεύω μέχρι το τέλος με ότι μπορούσε να τον βοηθήσει , ειδική διατροφή, βιταμίνες ,συμπληρώματα, κορτιζόνη, κάνναβη, όπιο, χημειοθεραπεία… Ότι μπορούσε να βοηθήσει και να μειώσει τους πόνους που έφερνε η αρρώστια. Ταλαιπωρήθηκε πολύ, πόνεσε πολύ… τους τελευταίους 2 μήνες είχαν παραλύσει τα πίσω πόδια του και πάλι δεν παραιτήθηκε ούτε αυτός ούτε και εμείς, με το αναπηρικό καροτσάκι του έβγαινε όσο μπορούσε τις βόλτες του. Ξεκινήσαμε χημειοθεραπεία με την ελπίδα ότι έχουμε 95% πιθανότητες να δώσουμε μέλλον και ποιότητα ζωής σε αυτή την ψυχούλα που ήταν κομμάτι της οικογένειας μας… Δυστυχώς όμως πέσαμε σε αυτό το 5%.... Φαίνεται στον αγώνα του φαρμάκου και της αρρώστιας κέρδισε δυστυχώς ο δεύτερος ...Αυτό έδειξαν οι ακτινογραφίες εκείνο το μεσημέρι στο γιατρό… μας το έδειχνε ο Λουμάκος τρείς μέρες τώρα ότι είχε έρθει η ώρα…
Μπορεί να σας κούρασα, μπορεί να σας συγκίνησα, μπορεί κάποιους να μην τους άγγιξε καν όλη αυτή η κατάθεση ψυχής, όμως ένιωθα την ανάγκη να το κάνω.
Η τελευταία εικόνα από το σκυλάκι μου ήταν τα γλυκά ματάκια του κολλημένα στα δικά μας γεμάτα τόση αγάπη, η ζεστή γλωσσίτσα του στο πρόσωπό μου και η ανασούλα του να μυρίζει σουβλάκια που τόσο πολύ του άρεσαν…
Η τελευταία εικόνα που θέλω να πιστεύω ότι έχει το σκυλάκι μας είναι να το έχουμε αγκαλιά, να το χαϊδεύουμε, να το φιλάμε, να το μυρίζουμε και να του λέμε πόσο πολύ το αγαπάμε…
Αυτό που θέλω να κρατήσετε απ όλο αυτό, όσοι καταφέρατε να φτάσετε μέχρι εδώ και δεν κουραστήκατε, είναι να τα προσέχετε τα σκυλάκια σας, να τα φροντίζετε και να τα αγαπάτε, να τους το λέτε και να τους το δείχνετε, γιατί αυτά πιστέψτε με μέχρι το τέλος μόνο αγάπη έχουν να δώσουν. Και η τελευταία τους ματιά είναι γεμάτη μόνο με αγάπη και την τελευταία τους ανάσα την κρατούν για να σας δώσουν το τελευταίο φιλί….
Ο χρόνος περνάει γρήγορα και αυτό που θεωρούμε σήμερα δεδομένο, αύριο μπορεί να γίνει μια γλυκιά ανάμνηση…
Αντίο Βασιλιά μου…
Ματίνα
