Παρασκευάρα χθες, κάναμε την βόλτα μας με τον ψηλό και γυρίζαμε χαλαροί και ζεν προς το σπίτι. Και εκεί που πηγαίναμε τραγουδώντας αιμ μπλου ντα-μπα-ντι ντα-μπα-ντααα, νάσου μπροστά μας σε ένα οικόπεδο δύο γερμανικοί ποιμενικοί.
Δύο.
Που ο τσοπάνης βλέπει γερμανικούς ποιμενικούς και τους σιχαίνεται (μαζί με τα μαλινουά), μάλλον θυμάται ότι δεν μας έδωσαν ποτέ αποζημίωση για τον Β’ παγκόσμιο.
Λέω την κάτσαμε τη βάρκα, προσπαθώ να τραυλίσω το πατερ ημών, τίποτα.
Αρσενικό, θηλυκό πρέπει να ήταν αν κρίνω από τη διαφορά μεγέθους. Ο αρσενικός δυσπλασικός, ψιλοκούτσαινε, σκέφτομαι τώρα θα γίνει η μάχη των κουτσών χαιλάντερς. Ο αρσενικός ευτυχώς χάζευε σε κάτι σκουπιδοτενεκέδες παραπέρα.
Η θηλυκιά μας πλησιάζει, έρχεται σχεδόν μούρη με μούρη - καλό σκυλί, αλλά ο δικός μου (ίσως επειδή είχα αγχωθεί και εγώ), ξεκινάει τα «θα σου γ…», την σχετικά ήπια βερσιόν βέβαια, όχι την κανονική του. Πάνω εκεί τρώω και μια σούπα και γδέρνω γόνατα. Ο αρσενικός γπ πιο πέρα, ευτυχώς αρμένιζε.
Τελοσπάντων καταφέρνω να φύγουμε, πήγαμε κι ένα κομμάτι τρέχοντας μόλις εξαφανιστήκαμε απο το οπτικό πεδίο τους. Αφήνω τον Ορφέα σπίτι, παίρνω αυτοκίνητο και ξαναγυρνάω στο σημείο.
Τα σκυλιά αποδείχτηκε ότι ήταν καλά, χαζοχαρούμενα σαν να «βγήκαν εκδρομή». Παρόλα αυτά ήταν εκφοβιστικό θέαμα για αρκετούς. Περνούσαν κάτι παιδάκια που έκλαιγαν μόλις τα πλησίαζαν, μια γυναίκα με ένα κόκερ αγκαλιά, το κόκερ να χτυπιέται, ο γπ από κάτω του και αυτή να σκούζει μαζί με το κόκερ. Εγώ να κάνω τον τροχονόμο, να προσπαθώ να προσελκύσω σε ένα σημείο για να μην τα πατήσουν αυτοκίνητα, να φύγουν από το κόκερ και από τα παιδάκια.
Ευτυχώς σε λίγο ήρθε ο ιδιοκτήτης με το αυτοκίνητο. Εκεί δίπλα έμενε τελικώς, έφυγε λέει, ξέχασε να κλειδώσει την καγκελόπορτα και η θηλυκιά την ανοίγει.
Πάει το ζεν της Παρασκευής.
