Το μπερδεύεις με τις χρυσόμυγες (ή αλλιώς "κατσουφράδες" όπως τους λέμε στο νησί). Υπήρξε από τις αγαπημένες μας ασχολίες σαν παιδί (και είμαι του '76). Σας πληροφορώ πως το δέσιμο της κλωστής δεν ήταν απλό. Ήθελε "τέχνη"!
Τα τζιτσικια είχαν άλλον άχαρο προορισμό... Αφαιρούσαμε τα φτερά και τα "στήναμε" σε αγώνες δρόμου. Τις περίφημες "τζιτζικοδρομίες"!
Ζητώ συγνώμη για το off-topic...
χαχαχ η Αχαΐα είχε τα τζιτζίκια και τους χρυσομπουρμπουλες!
Στέλλα, όση αυτοκριτική και αν κάνεις, ειναι δεδομένο οτι κάποια πράγματα δεν θα τα σκεφτείς να επιρριψεις ευθύνες στον εαυτό σου. Όταν λες για "ατιθασο" σκυλο, που ειναι καθαρά φυσιολογικός στις αντιδράσεις του, ηχει πολύ ασχημα γιατι ρίχνεις τις ευθύνες σε εκείνον.
Οπότε είναι δεδομένη η κριτική.... από εκει και πέρα μην κολλάς στο πώς νιώθεις εσύ για την κριτική, αλλά στο τι μπορείς να αποκομισεις και να μάθεις από την κριτική αυτή:
1. ότι το σκυλι δεν φταίει για την απειθαρχία μιας και δεν του εθεσες ποτε όρια
2. οτι το σκυλι ειναι εξόριστο σε μια αυλή χωρις επαφή και ερεθισματα
3. οτι το σκυλι ειναι -απαράδεκτα κατ΄εμε- δεμένο
4. οτι το σκυλι δεν βγαίνει βολτα γιατι όπως λες τραβάει
5. οτι το σκυλι φτάνει 4 ετων με ελλειπη κοινωνικοποιηση, χωρίς επι της ουσίας αγέλη να ανηκει (τεράστιο προβλημα για ενα φύσει αγελαίο ζώο) και χωρίς ορια.
Αρα εχεις ενα 'παιδι" που δεν ξέρει πώς να τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων, στη μοναξιά που νιώθει.
Όλα αυτά θα είχαν ξεπεραστεί αν είχες ήδη παει σε εκπαιδευτη, αν είχες βάλει το σκυλο μέσα (και προσωπικά ποτε δεν καταλαβα το "κανει το σπιτι ρημαδιο για αυτο τον εχω έξω". Ο σκυλος όπου και αν ειναι θα τα κάνει ρημαδιο χωρις επιβλεψη και ορια)
Ξαναδιαβασε λοιπόν ό,τι σου γράψαμε και μη στεκεσαι στην κριτική, αλλά στις συμβουλες!