επαναλαμβανω δεν σκεπτομαι σαν σκυλος και ο σκυλος δεν σκεπτεται σαν ανθρωπος...την αυτοκτονια στο σκυλο (και τα αλλα ζωα) δεν την βλεπω σαν πραξη συνειδητης επιλογης μεταξυ ζωης και θανατου με την ανθρωπινη εννοια, αλλα συμφωνα με τον ορισμο της αυτοκτονιας που ειναι κοινος σε ολα τα εμβια οντα και δεν προυποθετει την εννοιολογικη κατανοηση του θανατου...πραξη που ειναι καταστροφικη για το ιδιο συμφερον (και οδηγει στο θανατο) του οντος. Ειναι αυτοκτονια εκ του αποτελεσματος ακομα και αν δεν ειναι εκ προθεσεως.
Αλλα για να αποκλεισουμε τελειως την πιθανοτητα της προθεσης, θα πρεπει να κυτταξουμε πρωτα τι προκαλει την συμπεριφορα και σε ποια ζωα.
Αυτη η αυτοκαταστροφικη συμπεριφορα ειναι κοινη σε νοημονα ζωα οπως ο ανθρωπος, τα ανωτερα κητωδη (δελφινια, φαλαινες) καθως και ουρακοτανγκους, χιμπατζηδες & γοριλλες. Παρατηρειται και σε αλλα ειδη. Παρατηρουνται επισης και ακραιες συμπεριφορες αυτοτραυματισμου - αυτοακρωτηριασμου (αναλογες με συμπεριφορες της ανθρωπινης εφηβειας). Αυτη η παρατηρηση μας οδηγει να απορησουμε γιατι και πως το ενστικτο της αυτοσυντηρησης παρακαμπτεται οταν εχει προκληθει μεγαλο επιπεδο στρες (ή θλιψης...) απο την απωλεια συντροφου κλπ...Πιθανον η εξηγηση να ειναι ορμονικη, οταν πεφτει πολυ χαμηλα το επιπεδο της σεροτονινης (που προκαλει το συναισθημα της ευφοριας) αλλα εγω αναρωτιεμαι αν τελικα ολα ειναι αποκλειστικα μηχανιστικα στα ζωα ή μηπως εμεις ζηλοτυπα διεκδικουμε τις ανωτερες νοητικες λειτουργιες μονο για το ειδος μας...
