Γεια σας!
Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ, αν και το παρακολουθώ κοντά στους έξι μήνες τώρα.
Λίγα πράγματα για εμένα. Το πρώτο μου σκυλί ήταν ένα ημίαιμο Χάσκυ. Μου χάρισε 15 υπέροχα χρόνια συμβίωσης, πριν κοιμηθεί πριν από δύο χρόνια περίπου. Πραγματικά πιστεύω οτι ήταν το σκυλί με τον καλύτερο χαρακτήρα σε όλον τον κόσμο.
Όταν ήταν τριών χρονών πήρα και ένα κουτάβι λαμπραντόρ από τον δρόμο. Δεν ήθελα δεύτερο σκυλί, αλλά το κουτάβι είχε σοβαρά γαστρεντερικά προβλήματα(του έβγαινε το έντερο κάθε φορά που πήγαινε τουαλέτα) και χρειαζόταν κάποιον να το φροντίσει. Δυστυχώς πέθανε πριν κλείσει τον ένα χρόνο, πριν καταφέρουμε με μία καταπληκτική κτηνίατρο να τον δυναμώσουμε αρκετά για να αντέξει την εγχείρηση.
Τον τελευταίο χρόνο αποφασίσαμε με τον φίλο μου να πάρουμε έναν σκύλο. Μετά από πολλές συζητήσεις καταλήξαμε στον γερμανικό ποιμενικό και αρχίσαμε να μαζεύουμε χρήματα για να αγοράσουμε ένα κουτάβι από εκτροφείο.
Πριν είκοσι μέρες ήρθε για επίσκεψη η μαμά μου φέρνοντας μαζί της ένα κουτάβι 3,5 μηνών δώρο για μένα, αγορασμένο από ιδιώτη, λέγοντας μου οτι είναι λίγο φοβισμένο επειδή τον δάγκωσε σκύλος πριν από μισό μήνα. Έγινε ένας καυγάς με την μαμά μου και της είπα να τον πάει πίσω όταν φύγει, τηλεφώνησε στον κύριο αυτόν και κανόνισε να τον επιστρέψει.
Το απόγευμα που πήγα από τον κτηνίατρο για να πάρω κανά 2 κιλά κροκέτες να του δίνω ώσπου να φύγουνε, μου είπε οτι ο σκύλος πάσχει από ραχίτιδα που προκλήθηκε από λάθος διατροφή και οτι θα χρειαστεί αρκετή φροντίδα(και χρήματα) για να στρώσει. Μπορεί να μην επανέλθει στο 100% αλλά αν γίνει σωστή δουλειά δεν θα έχει μεγάλο πρόβλημα. Αμέσως θυμήθηκα το λαμπραντόρ και έκλαιγα μέχρι το βράδυ.
Επίσης το κουτάβι ήταν πολύ φοβικό με τους άλλους σκύλους στο κτηνιατρείο, έβαζε την ουρά κάτω από τα σκέλια και σε κανα δυό γρύλισε κιόλας.
Με όλα αυτά αποφάσισα να τον κρατήσω και να τον βοηθήσω όσο μπορώ. Το ξέρω ίσως να μην πήρα την καλύτερη απόφαση, αλλά στην σκέψη να τον πάρει κάποιος άλλος που να μην είχε την θέληση να του προσφέρει αυτά που χρειάζεται με έπιαναν τα κλάματα.
Αύριο θα τον πάω στο γιατρό για εμβόλιο και για να δούμε κατά πόσο ανταποκρίνεται στην θεραπεία.
Συγνώμη που σας κούρασα με το μεγάλο μήνυμα μου.
Ορίστε και μια φωτογραφία του Lupus.
Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ, αν και το παρακολουθώ κοντά στους έξι μήνες τώρα.
Λίγα πράγματα για εμένα. Το πρώτο μου σκυλί ήταν ένα ημίαιμο Χάσκυ. Μου χάρισε 15 υπέροχα χρόνια συμβίωσης, πριν κοιμηθεί πριν από δύο χρόνια περίπου. Πραγματικά πιστεύω οτι ήταν το σκυλί με τον καλύτερο χαρακτήρα σε όλον τον κόσμο.
Όταν ήταν τριών χρονών πήρα και ένα κουτάβι λαμπραντόρ από τον δρόμο. Δεν ήθελα δεύτερο σκυλί, αλλά το κουτάβι είχε σοβαρά γαστρεντερικά προβλήματα(του έβγαινε το έντερο κάθε φορά που πήγαινε τουαλέτα) και χρειαζόταν κάποιον να το φροντίσει. Δυστυχώς πέθανε πριν κλείσει τον ένα χρόνο, πριν καταφέρουμε με μία καταπληκτική κτηνίατρο να τον δυναμώσουμε αρκετά για να αντέξει την εγχείρηση.
Τον τελευταίο χρόνο αποφασίσαμε με τον φίλο μου να πάρουμε έναν σκύλο. Μετά από πολλές συζητήσεις καταλήξαμε στον γερμανικό ποιμενικό και αρχίσαμε να μαζεύουμε χρήματα για να αγοράσουμε ένα κουτάβι από εκτροφείο.
Πριν είκοσι μέρες ήρθε για επίσκεψη η μαμά μου φέρνοντας μαζί της ένα κουτάβι 3,5 μηνών δώρο για μένα, αγορασμένο από ιδιώτη, λέγοντας μου οτι είναι λίγο φοβισμένο επειδή τον δάγκωσε σκύλος πριν από μισό μήνα. Έγινε ένας καυγάς με την μαμά μου και της είπα να τον πάει πίσω όταν φύγει, τηλεφώνησε στον κύριο αυτόν και κανόνισε να τον επιστρέψει.
Το απόγευμα που πήγα από τον κτηνίατρο για να πάρω κανά 2 κιλά κροκέτες να του δίνω ώσπου να φύγουνε, μου είπε οτι ο σκύλος πάσχει από ραχίτιδα που προκλήθηκε από λάθος διατροφή και οτι θα χρειαστεί αρκετή φροντίδα(και χρήματα) για να στρώσει. Μπορεί να μην επανέλθει στο 100% αλλά αν γίνει σωστή δουλειά δεν θα έχει μεγάλο πρόβλημα. Αμέσως θυμήθηκα το λαμπραντόρ και έκλαιγα μέχρι το βράδυ.
Επίσης το κουτάβι ήταν πολύ φοβικό με τους άλλους σκύλους στο κτηνιατρείο, έβαζε την ουρά κάτω από τα σκέλια και σε κανα δυό γρύλισε κιόλας.
Με όλα αυτά αποφάσισα να τον κρατήσω και να τον βοηθήσω όσο μπορώ. Το ξέρω ίσως να μην πήρα την καλύτερη απόφαση, αλλά στην σκέψη να τον πάρει κάποιος άλλος που να μην είχε την θέληση να του προσφέρει αυτά που χρειάζεται με έπιαναν τα κλάματα.
Αύριο θα τον πάω στο γιατρό για εμβόλιο και για να δούμε κατά πόσο ανταποκρίνεται στην θεραπεία.
Συγνώμη που σας κούρασα με το μεγάλο μήνυμα μου.
Ορίστε και μια φωτογραφία του Lupus.
