Με αφορμή μια (πανέμορφη) φώτο που (ξανα)είδα στο φουμπου και τα σχόλια από κάτω, ήθελα να ρωτήσω γνώμες και εμπειρίες σχετικά με τη διάθεση των σκυλογονιών να αφήνουν το σκύλο τους να τους γλύψει.
Μερικές αναφέρονται και εδώ, αλλά επειδή αφορά μάλλον περισσότερο το αν φιλάμε εμείς το σκύλο μας, ήθελα να ρωτήσω το αντίστροφο.
Με ένα μικρό ψάξιμο στο ίντερνετ βρήκα σε όλες τις πρώτες πηγές αναφορές σχετικά με την αντιβακτηριδιακή δράση του σάλιου των σκύλων (και των γατιών) αλλά και τους σχετικούς κινδύνους, θα παραθέσω το σχετικό ιστορικό και μυθικό κομμάτι από τη wikipedia (από όπου και ο τίτλος) που βρήκα ενδιαφέρον λόγω της μακροβιότητας της πεποίθησης περί ευεργετικής δράσης του σάλιου του σκύλου (και άλλων ζώων):
<<Έχουν αναφερθεί θεραπευτικές ιδιότητες για το σάλιο του σκύλου επί των ανθρώπων σε πολλές κουλτούρες. Ένα γαλλικό ρητό λέει [SUP][/SUP] "Langue de chien, langue de médecin", δηλαδή η γλώσσα του σκύλου είναι γλώσσα γιατρού, ενώ μια Λατινική φράση σε ένα κείμενο του 13ου αιώνα λέει "Lingua canis dum lingit vulnus curat", δηλαδή "η γλώσσα ενός σκύλου όταν γλύφει μια πληγή τη θεραπεύει. Στην αρχαία Ελλάδα, σκυλιά στο ναό του Ασκληπιού εκπαιδεύονταν να γλύφουν ασθενείς, καθώς επίσης εφαρμοζόταν σάλιο φιδιού πάνω στις πληγές. Έχει αναφερθεί ότι ο άγιος Roch την εποχή του μεσαίωνα θεραπεύτηκε από μια λοίμωξη με πληγές από το γλύψιμο ενός σκύλου. Η Ασσύρια βασίλισσα Σεμιραμις φέρεται να προσπάθησε να αναστήσει τον Αρμένιο βασιλιά Αρα βάζοντας το θεό-σκύλο Αραλεζ να του γλύψει τις πληγές. Στα Highlands της Σκωτίας το 19ο αιώνα θεωρούνταν ότι το γλύψιμο του σκύλου ήταν αποτελεσματικό στη θεραπεία πληγών {σ.σ. μεταφραστή: wounds and sores, είναι διαφορετικά στην αγγλική γλώσσα αλλά νομίζω στα Ελληνικά δεν υπάρχει ακριβής αντιστοιχία για το sores. Επίσης πόσο πλάκα θα είχε να βάζανε κάτι τέτοιο στο παραμύθι του Χαιλάντερ
}. Στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο, οι πληγές του Λαζάρου γλύφθηκαν από σκυλιά, αν και δεν αναφέρθηκε κάτι για θεραπευτική τους δράση.>>
Στο ίδιο άρθρο αναφέρονται και λίγες μοντέρνες πρακτικές εφαρμογής σάλιου του σκύλου για θεραπεία πληγών, καθώς και οι κίνδυνοι και συγκεκριμένα μεμονωμένα περιστατικά που άνθρωποι νόσησαν κατόπιν γλυψίματος σκύλου και γάτας, κατά πλειοψηφία παρατηρώ από το βακτήριο Pasteurella.
Kαι τώρα, στα η{υ}μέτερα. Θα σας πω τη δικιά μου άποψη και πώς δημιουργήθηκε και ελπίζω να μοιραστείτε τις δικές σας γνώμες και εμπειρίες.
Εγώ άφηνα από παιδί τα (εμβολιασμένα) σκυλιά να με φιλάνε. Σε ανεμβολίαστα σκυλιά το αποφεύγω πλήρως. Σιχαίνομαι όμως τα γλωσσόφιλα (ο πατέρας μου έδινε γλωσσόφιλα με τον πρώτο μας σκύλο, καλά η γιαγιά μου μπορούσε να πεθάνει επί τόπου όταν τους έβλεπε) αλλά αν φάω κανά γλωσσόφιλο κατά λάθος δεν θα τρελαθώ από την αηδία, και δεν αφήνω ποτέ να μου φιλήσουν έστω το δαχτυλάκι αν δεν έχουν περάσει 5-10 λεπτά από την τελευταία φορά που έγλυψαν πιπί-πωπό και τόσο και παραπάνω που έχουν γυρίσει από τη βόλτα (γιατί κάτι θα έγλυψαν στο δρόμο δε μπορεί και το χειρότερο για μένα είναι τα ανθρωπο-μικρόβια που μπορεί να έχει έξω), με την απλοϊκή λογική "οκ, εσύ δεν αρρωσταίνεις με όλα αυτά τα βακτήρια που βάζεις στο στόμα σου, αλλά εγώ δεν έχω τον ίδιο οργανισμό, κάτσε να δράσουν οι αντιβακτηριδιακές ιδιότητες σε ότι φέρεις στο στόμα σου πρώτα και μετά τα ξαναλέμε".
Για την ακρίβεια όχι απλά άφηνα, αλλά σε πληγές το ζητούσα κιόλας. Γιατί? Κανά χρόνο πριν καν πάρουμε τον πρώτο μας σκύλο, ήμουνα 5-6 χρονών, είχαμε πάει καλοκαίρι διακοπές και νοικιάζαμε διαμέρισμα μέσα στο σπίτι μιας οικογένειας που είχε έναν υπέροχο σκύλο, πιο μεγάλο από μένα (ξέρετε, μεγάλο σπίτι, μεγάλη αυλή, πάνω η οικογένεια, κάτω το διαμέρισμα προς ενοικίαση, παρέα όλοι μαζί), πρώτη μου "στενή" επαφή με σκυλί. Εγώ λοιπόν πέρασα όλο το καλοκαίρι να κυνηγιέμαι και να παίζω με αυτό το σκύλο. Μια μέρα που κυνηγιόμασταν, ανέβαινα τα εξωτερικά σκαλιά του σπιτιού, πλάκες πέτρινες που κόβανε σαν ξυράφι. Τρώω τα μούτρα μου, ανοίγουν τα πόδια μου σαν τριαντάφυλλα, το αίμα να τρέχει ρυάκια. Μέχρι να με ακούσουν που έκλαιγα και να ρθουν να με μαζέψουνε, ο σκύλος με είχε δει, είχε γυρίσει και είχε γλύψει επιμελώς όλες μου τις πληγές. Όταν με μαζέψανε, έτρεχε λίγο αίμα πια και όταν πήγαν να μου τις απολυμάνουν δεν έτσουξε σχεδόν καθόλου (και οι εποχές τότε ήταν.. πρωτόγονες, betadine δεν είχε ή δεν ήταν διαδεδομένο, ιώδιο ή στη χειρότερη οινόπνευμα βάζαμε στις πληγές που έτσουζε θανάτου, τόσο που φοβόμουν να χτυπήσω πιο πολύ για να μη μου βάλουν ιώδιο).
Από τότε και στην υπόλοιπη παιδική-εφηβική ζωή μου, όποτε χτυπούσα έτρεχα στο σκύλο μου για γιατρειά (να προλάβω το ιώδιο! - ή έμπαινα στη θάλασσα, άλλο μαγικό γιατρικό μου, και τότε οι θάλασσες ήταν πολύ πιο καθαρές). Λάθος, σωστό, δεν ξέρω. Έχουν αλλάξει και οι εποχές, έχουν μεταλλαχτεί και τα μικρόβια, όντως. Αλλά όταν έχεις μάθει από μωρό όχι απλά να μη σιχαίνεσαι αλλά να έχεις "ευεργετηθεί" από το σάλιο του σκύλου δύσκολο να αλλάξεις γνώμη
Και τώρα εσείς. Ξέρω ότι πολλοί σιχαίνεστε εντελώς να σας φιλάνε οι σκύλοι σας και ξέρω ότι πολλοί ανταλλάσετε εώς και γλωσσόφιλα. Πώς, πού, πότε, γιατί?
Μερικές αναφέρονται και εδώ, αλλά επειδή αφορά μάλλον περισσότερο το αν φιλάμε εμείς το σκύλο μας, ήθελα να ρωτήσω το αντίστροφο.
Με ένα μικρό ψάξιμο στο ίντερνετ βρήκα σε όλες τις πρώτες πηγές αναφορές σχετικά με την αντιβακτηριδιακή δράση του σάλιου των σκύλων (και των γατιών) αλλά και τους σχετικούς κινδύνους, θα παραθέσω το σχετικό ιστορικό και μυθικό κομμάτι από τη wikipedia (από όπου και ο τίτλος) που βρήκα ενδιαφέρον λόγω της μακροβιότητας της πεποίθησης περί ευεργετικής δράσης του σάλιου του σκύλου (και άλλων ζώων):
<<Έχουν αναφερθεί θεραπευτικές ιδιότητες για το σάλιο του σκύλου επί των ανθρώπων σε πολλές κουλτούρες. Ένα γαλλικό ρητό λέει [SUP][/SUP] "Langue de chien, langue de médecin", δηλαδή η γλώσσα του σκύλου είναι γλώσσα γιατρού, ενώ μια Λατινική φράση σε ένα κείμενο του 13ου αιώνα λέει "Lingua canis dum lingit vulnus curat", δηλαδή "η γλώσσα ενός σκύλου όταν γλύφει μια πληγή τη θεραπεύει. Στην αρχαία Ελλάδα, σκυλιά στο ναό του Ασκληπιού εκπαιδεύονταν να γλύφουν ασθενείς, καθώς επίσης εφαρμοζόταν σάλιο φιδιού πάνω στις πληγές. Έχει αναφερθεί ότι ο άγιος Roch την εποχή του μεσαίωνα θεραπεύτηκε από μια λοίμωξη με πληγές από το γλύψιμο ενός σκύλου. Η Ασσύρια βασίλισσα Σεμιραμις φέρεται να προσπάθησε να αναστήσει τον Αρμένιο βασιλιά Αρα βάζοντας το θεό-σκύλο Αραλεζ να του γλύψει τις πληγές. Στα Highlands της Σκωτίας το 19ο αιώνα θεωρούνταν ότι το γλύψιμο του σκύλου ήταν αποτελεσματικό στη θεραπεία πληγών {σ.σ. μεταφραστή: wounds and sores, είναι διαφορετικά στην αγγλική γλώσσα αλλά νομίζω στα Ελληνικά δεν υπάρχει ακριβής αντιστοιχία για το sores. Επίσης πόσο πλάκα θα είχε να βάζανε κάτι τέτοιο στο παραμύθι του Χαιλάντερ
}. Στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο, οι πληγές του Λαζάρου γλύφθηκαν από σκυλιά, αν και δεν αναφέρθηκε κάτι για θεραπευτική τους δράση.>>Στο ίδιο άρθρο αναφέρονται και λίγες μοντέρνες πρακτικές εφαρμογής σάλιου του σκύλου για θεραπεία πληγών, καθώς και οι κίνδυνοι και συγκεκριμένα μεμονωμένα περιστατικά που άνθρωποι νόσησαν κατόπιν γλυψίματος σκύλου και γάτας, κατά πλειοψηφία παρατηρώ από το βακτήριο Pasteurella.
Kαι τώρα, στα η{υ}μέτερα. Θα σας πω τη δικιά μου άποψη και πώς δημιουργήθηκε και ελπίζω να μοιραστείτε τις δικές σας γνώμες και εμπειρίες.
Εγώ άφηνα από παιδί τα (εμβολιασμένα) σκυλιά να με φιλάνε. Σε ανεμβολίαστα σκυλιά το αποφεύγω πλήρως. Σιχαίνομαι όμως τα γλωσσόφιλα (ο πατέρας μου έδινε γλωσσόφιλα με τον πρώτο μας σκύλο, καλά η γιαγιά μου μπορούσε να πεθάνει επί τόπου όταν τους έβλεπε) αλλά αν φάω κανά γλωσσόφιλο κατά λάθος δεν θα τρελαθώ από την αηδία, και δεν αφήνω ποτέ να μου φιλήσουν έστω το δαχτυλάκι αν δεν έχουν περάσει 5-10 λεπτά από την τελευταία φορά που έγλυψαν πιπί-πωπό και τόσο και παραπάνω που έχουν γυρίσει από τη βόλτα (γιατί κάτι θα έγλυψαν στο δρόμο δε μπορεί και το χειρότερο για μένα είναι τα ανθρωπο-μικρόβια που μπορεί να έχει έξω), με την απλοϊκή λογική "οκ, εσύ δεν αρρωσταίνεις με όλα αυτά τα βακτήρια που βάζεις στο στόμα σου, αλλά εγώ δεν έχω τον ίδιο οργανισμό, κάτσε να δράσουν οι αντιβακτηριδιακές ιδιότητες σε ότι φέρεις στο στόμα σου πρώτα και μετά τα ξαναλέμε".
Για την ακρίβεια όχι απλά άφηνα, αλλά σε πληγές το ζητούσα κιόλας. Γιατί? Κανά χρόνο πριν καν πάρουμε τον πρώτο μας σκύλο, ήμουνα 5-6 χρονών, είχαμε πάει καλοκαίρι διακοπές και νοικιάζαμε διαμέρισμα μέσα στο σπίτι μιας οικογένειας που είχε έναν υπέροχο σκύλο, πιο μεγάλο από μένα
(ξέρετε, μεγάλο σπίτι, μεγάλη αυλή, πάνω η οικογένεια, κάτω το διαμέρισμα προς ενοικίαση, παρέα όλοι μαζί), πρώτη μου "στενή" επαφή με σκυλί. Εγώ λοιπόν πέρασα όλο το καλοκαίρι να κυνηγιέμαι και να παίζω με αυτό το σκύλο. Μια μέρα που κυνηγιόμασταν, ανέβαινα τα εξωτερικά σκαλιά του σπιτιού, πλάκες πέτρινες που κόβανε σαν ξυράφι. Τρώω τα μούτρα μου, ανοίγουν τα πόδια μου σαν τριαντάφυλλα, το αίμα να τρέχει ρυάκια. Μέχρι να με ακούσουν που έκλαιγα και να ρθουν να με μαζέψουνε, ο σκύλος με είχε δει, είχε γυρίσει και είχε γλύψει επιμελώς όλες μου τις πληγές. Όταν με μαζέψανε, έτρεχε λίγο αίμα πια και όταν πήγαν να μου τις απολυμάνουν δεν έτσουξε σχεδόν καθόλου (και οι εποχές τότε ήταν.. πρωτόγονες, betadine δεν είχε ή δεν ήταν διαδεδομένο, ιώδιο ή στη χειρότερη οινόπνευμα βάζαμε στις πληγές που έτσουζε θανάτου, τόσο που φοβόμουν να χτυπήσω πιο πολύ για να μη μου βάλουν ιώδιο). Από τότε και στην υπόλοιπη παιδική-εφηβική ζωή μου, όποτε χτυπούσα έτρεχα στο σκύλο μου για γιατρειά (να προλάβω το ιώδιο! - ή έμπαινα στη θάλασσα, άλλο μαγικό γιατρικό μου, και τότε οι θάλασσες ήταν πολύ πιο καθαρές). Λάθος, σωστό, δεν ξέρω. Έχουν αλλάξει και οι εποχές, έχουν μεταλλαχτεί και τα μικρόβια, όντως. Αλλά όταν έχεις μάθει από μωρό όχι απλά να μη σιχαίνεσαι αλλά να έχεις "ευεργετηθεί" από το σάλιο του σκύλου δύσκολο να αλλάξεις γνώμη
Και τώρα εσείς. Ξέρω ότι πολλοί σιχαίνεστε εντελώς να σας φιλάνε οι σκύλοι σας και ξέρω ότι πολλοί ανταλλάσετε εώς και γλωσσόφιλα. Πώς, πού, πότε, γιατί?
