Δεν τρώει τίποτα! Βοήθεια please...
- Thread starter fotovasil
- Ημερομηνία δημιουργίας
Καλό ταξίδι στον μικρούλη σου...κάνε κουράγιο Είμαστε όλοι για σένα ότι χρειαστείς Ξέρω ότι δεν περιγράφεται ο πόνος όταν χάνεις ένα τετράποδο σύντροφο, είτε είναι 2 χρονών , είτε 14...
Δυστυχώς, ο καρκίνος, τα τελευταία χρόνια θερίζει τα σκυλιά είτε είναι από pet shop, είτε από εκτροφείς...
Γαμώτο, δεν πρέπει να συμβαίνουν αυτά...δεν πρέπει
Δυστυχώς, ο καρκίνος, τα τελευταία χρόνια θερίζει τα σκυλιά είτε είναι από pet shop, είτε από εκτροφείς...
Γαμώτο, δεν πρέπει να συμβαίνουν αυτά...δεν πρέπει
Πριν απο περιπου ενα χρόνο εχασα τον "μικρό" της οικογενειας και πιστεψε με ολοι εδω μεσα καταλαβαινουμε πως εισαι....καλο ταξίδι στο μικρό σου και να ξερεις οτι θα ειναι παντα εκει....διπλα σου....ειναι ο σκύλος σου...ο συντροφος σου....Καλη δυναμη!
Φανταζομαι οτι εγινε ευθανασια γιατι δεν υπηρχε γυρισμος και η συνεχεια θα ηταν τραγικα επωδυνα για τον μικρο.
Στην ιδια φαση βρεθηκα και εγω περυσι,βεβαια εγω "την χορτασα" γιατι την ειχα 13 χρονια αλλα και παλι..οσο βλεπεις το σκυλο σου ορθιο ειναι δυσκολο να την παρεις την αποφαση.
Δε ξερεις ποσο πολυ σε καταλαβαινω λυπαμαι πραγματικα πολυ!
Τουλαχιστον σκεψου οτι οσο τον ειχες του προσφερες οτι καλυτερο!Τωρα οχι αλλα αργοτερα η σκεψη αυτη θα σε κανει να νιωθεις λιγο καλυτερα.
Στην ιδια φαση βρεθηκα και εγω περυσι,βεβαια εγω "την χορτασα" γιατι την ειχα 13 χρονια αλλα και παλι..οσο βλεπεις το σκυλο σου ορθιο ειναι δυσκολο να την παρεις την αποφαση.
Δε ξερεις ποσο πολυ σε καταλαβαινω λυπαμαι πραγματικα πολυ!
Τουλαχιστον σκεψου οτι οσο τον ειχες του προσφερες οτι καλυτερο!Τωρα οχι αλλα αργοτερα η σκεψη αυτη θα σε κανει να νιωθεις λιγο καλυτερα.
Χθες το απόγευμα κάναμε υπέρηχο κοιλίας στη Κίρκη (12 ετών) μετά από 1 μήνα περίπου σχετικής ανορεξίας. Επιλεκτικής αν θέλετε.. Οι εξετάσεις αίματος είχαν δείξει - ίσως - ερλιχίωση , αλλά μετά από αντιβίωση κλπ , δεν είδαμε βελτίωση. Ο υπέρηχος λοιπόν έδειξε καρκίνο σε σπλήνα και συκώτι και αιμορραγικό ασκίτη στην κοιλιά.
Όπως καταλαβαίνεται μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Σήμερα είχαμε προγραμματίσει ευθανασία, αλλά έγιναν όλα τόσο γρήγορα που παραλίγο να πεθάνω εγώ. Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι θα χάσω το σκυλί που με συντρόφευε 12 χρόνια μετά από καταστάσεις που αν κάτσω να εξιστορήσω θα κλαίμε όλοι μαζί με μαύρο δάκρυ.. Ο γιατρός λοιπόν μου πρότεινε - αφού είδε ότι θα έβαζε εμένα στον πάγκο κατά πάσα πιθανότητα - να το αναβάλουμε , για να το χωνέψουμε όσο γίνεται. Μας έδωσε ponstan σιρόπι και πρότεινε να κάνουμε τα πάντα στο σκυλί, εννοώντας σουβλάκια, κοψίδια, παγωτά, ότι να' ναι - αφού έτσι και αλλιώς δεν μιλάμε για περισσότερο από 2 εβδομάδες που θα μπορέσει να συνεχίσει , ενώ δεν απέκλεισε να υπάρχει επιδείνωση και μέσα στο τριήμερο.
Παρακαλάω να εμφανιστεί κάποια λύση σαν από θαύμα, ή οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει το σκυλί μου να έχει την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής έστω και για δύο εβδομάδες. Παρακαλώ αν έχετε οποιαδήποτε εμπειρία, γνώση, γιατρό να μου προτείνεται - θα είμαι ευγνώμον. Συγνώμη αν σας βάρυνα, αλλά είμαι σίγουρος ότι με καταλαβαίνεται.
Όπως καταλαβαίνεται μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Σήμερα είχαμε προγραμματίσει ευθανασία, αλλά έγιναν όλα τόσο γρήγορα που παραλίγο να πεθάνω εγώ. Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι θα χάσω το σκυλί που με συντρόφευε 12 χρόνια μετά από καταστάσεις που αν κάτσω να εξιστορήσω θα κλαίμε όλοι μαζί με μαύρο δάκρυ.. Ο γιατρός λοιπόν μου πρότεινε - αφού είδε ότι θα έβαζε εμένα στον πάγκο κατά πάσα πιθανότητα - να το αναβάλουμε , για να το χωνέψουμε όσο γίνεται. Μας έδωσε ponstan σιρόπι και πρότεινε να κάνουμε τα πάντα στο σκυλί, εννοώντας σουβλάκια, κοψίδια, παγωτά, ότι να' ναι - αφού έτσι και αλλιώς δεν μιλάμε για περισσότερο από 2 εβδομάδες που θα μπορέσει να συνεχίσει , ενώ δεν απέκλεισε να υπάρχει επιδείνωση και μέσα στο τριήμερο.
Παρακαλάω να εμφανιστεί κάποια λύση σαν από θαύμα, ή οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει το σκυλί μου να έχει την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής έστω και για δύο εβδομάδες. Παρακαλώ αν έχετε οποιαδήποτε εμπειρία, γνώση, γιατρό να μου προτείνεται - θα είμαι ευγνώμον. Συγνώμη αν σας βάρυνα, αλλά είμαι σίγουρος ότι με καταλαβαίνεται.
Tουλάχιστον ξέρεις... Η λίζα μου έφυγε από καρδιά αναπάντεχα, είχε πέσει η απόδοσή της βέβαια, αλλά είχε όρεξη για ζωή όσο ένα κουτάβι...
Το μόνο που μετανιώνω ήταν ότι δεν ήμουν κοντά της εκείνη την ώρα (ήμουν Γερμανία), ήταν η λώρα κ οι γονείς μου.
Οπότε το μόνο που μπορώ να σου προτείνω, είναι να περάσετε, κάνοντας πράγματα, το χρόνο που έχετε μαζί
(ό,τι χρειαστείς, μου λες...)
Κουράγιο ρε συ Πανούλη.
Βρε Παναγιώτη, τι μπορεί να σου πει κανείς...
Κουράγιο και μην μπερδεύεις το μυαλό σου με "αν" και "ίσως" και "μπορεί"
Πέρασε όσο περισσότερο μπορείς, τις τελευταίες μέρες με το φιλαράκι σου.
Εχεις ήδη κάνει ότι ήταν δυνατόν. Μην βασανίζεσαι παραπάνω. Γιατρό έχουμε όλοι μας να σου προτείνουμε, κάποιον που εμπιστευόμαστε. Αν νομίζεις οτι κάτι τέτοιο θα σε ανακουφίσει, όλοι είμαστε πρόθυμοι. Πες το και θα γίνει.
Κουράγιο και μην μπερδεύεις το μυαλό σου με "αν" και "ίσως" και "μπορεί"
Πέρασε όσο περισσότερο μπορείς, τις τελευταίες μέρες με το φιλαράκι σου.
Εχεις ήδη κάνει ότι ήταν δυνατόν. Μην βασανίζεσαι παραπάνω. Γιατρό έχουμε όλοι μας να σου προτείνουμε, κάποιον που εμπιστευόμαστε. Αν νομίζεις οτι κάτι τέτοιο θα σε ανακουφίσει, όλοι είμαστε πρόθυμοι. Πες το και θα γίνει.
Παναγιώτη,
Θα προσπεράσω τις εκφράσεις λύπης (γιατί ξέρεις ότι έτσι νιώθω), όπως και θα προσπεράσω τις επικλήσεις στη θρησκεία (γιατί ξέρεις ότι, σήμερα πλέον, δεν γίνονται θαύματα)... Τέλος, δεν θα σου πω να είσαι "δυνατός", γιατί έχω καταλάβει ότι πρέπει να είσαι...
Και μόνο που έγραψες αυτό το post, με τον τρόπο που το έγραψες, δείχνει μεγάλη ψυχική δύναμη και αυτοεκτίμηση...
Θα σου πω μόνο, ότι συμπάσχω απόλυτα και, αν σε παρηγορεί λιγάκι αυτό, θα σου πω ότι πέρασα τα αντίστοιχα τα Χριστούγεννα του 2009, "εμείς" από νεφρική ανεπάρκεια... Παρότι, όπως ξέρεις, είμαι "πολυλογάς" στο γράψιμο, μου πήρε ένα χρόνο σχεδόν, για να μπορέσω να αντιμετωπίσω την ψυχή μου και να γράψω "εδώ μέσα" γι' αυτό...
Θα σου πω, επίσης, ότι σε θεωρώ ένα πολύ τυχερό άνθρωπο, που η Κίρκη έχει ζήσει μαζί σου, σε χαρές και λύπες, επί 12 χρόνια, όταν η δική μου Μόκα (ακόμα κουτάβι 18 μηνών) έχει προσδόκιμο ζωής 8-10 χρόνια, αν όλα πάνε καλά...
Πρέπει, λοιπόν, για όσο ζει, είτε αυτό θα είναι μερικές ώρες, είτε μερικές μέρες, εβδομάδες, ή μήνες (γιατί ...ποτέ δεν ξέρεις) να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τη σκέψη αυτή, του τυχερού ανθρώπου, του ανθρώπου που έχει πάρει χαρά... Και ένας άνθρωπος που αισθάνεται έτσι, τι κάνει? Εχει ένα πλατύ χαμόγελο!!!
Η Κίρκη "σε έχει γεννήσει" και, ανεξάρτητα από αυτό, τα σκυλιά διαισθάνονται καλύτερα απ' όλους τι συμβαίνει στον άνθρωπό τους... Γι' αυτό σου ζητάω, εκ μέρους της, το χαμόγελο αυτό...
Ναι κι εμείς είχαμε δώσει τα πάντα, κοψίδια, γλυκό, πάνω απ' όλα τον καπνιστό σολωμό που την τρέλλαινε, αλλά μόνο για μια μέρα, μιάς και δεν είχε πια νεφρά και το τέλος της θα ήταν πολύ οδυνηρό αν το κάναμε για περισσότερο χρόνο... Ναι, εκείνη την τελευταία μέρα, έζησε σα βασίλισσα, κουρασμένη βασίλισσα...
Η Κίρκη, πιθανόν να έχει αυτές τις μέρες μπροστά της, ας είναι οι πιο "κακομαθημένες" μέρες της ζωής της, ας ζήσει με τρελή χαρά μη ξέροντας τι θαύμα είναι αυτό που της συμβαίνει... Και, κυρίως, ας ζήσει μέσα στην αγκαλιά σας, στα χάδια και, πάνω απ' όλα, στο χαμόγελό σας...
Υ.Γ.1. Αυτό που αναβλήθηκε σήμερα, κάποια στιγμή θα πρέπει, δυστυχώς, να το περάσεις... Οσο προετοιμάζεσαι και "παίζεις το έργο" στο μυαλό σου, να λείπεις από το σπίτι, να είσαι μόνος... Μετά, να κλείνεις διακόπτη (platz!) και να "φοράς" το χαμόγελο...
Υ.Γ.2. Τυχαία, σήμερα έχω κανονίσει να περάσω από το γιατρό μου. Θα τον ρωτήσω κι αυτόν...
Υ.Γ.3. Η βόλτα της αρέσει ακόμα, ή δεν γουστάρει πια? Εμένα, το ορόσημο της απόφασής μου ήταν αυτό: Τη μέρα που δεν θέλησε πια να βγει βόλτα, που περπατήσαμε 30 μέτρα και γύρισε κοιτάζοντας προς το σπίτι "της", πήρα την απόφαση και κανόνισα να έρθει ο γιατρός στο σπίτι της, την επόμενη...
Θα προσπεράσω τις εκφράσεις λύπης (γιατί ξέρεις ότι έτσι νιώθω), όπως και θα προσπεράσω τις επικλήσεις στη θρησκεία (γιατί ξέρεις ότι, σήμερα πλέον, δεν γίνονται θαύματα)... Τέλος, δεν θα σου πω να είσαι "δυνατός", γιατί έχω καταλάβει ότι πρέπει να είσαι...
Και μόνο που έγραψες αυτό το post, με τον τρόπο που το έγραψες, δείχνει μεγάλη ψυχική δύναμη και αυτοεκτίμηση...
Θα σου πω μόνο, ότι συμπάσχω απόλυτα και, αν σε παρηγορεί λιγάκι αυτό, θα σου πω ότι πέρασα τα αντίστοιχα τα Χριστούγεννα του 2009, "εμείς" από νεφρική ανεπάρκεια... Παρότι, όπως ξέρεις, είμαι "πολυλογάς" στο γράψιμο, μου πήρε ένα χρόνο σχεδόν, για να μπορέσω να αντιμετωπίσω την ψυχή μου και να γράψω "εδώ μέσα" γι' αυτό...
Θα σου πω, επίσης, ότι σε θεωρώ ένα πολύ τυχερό άνθρωπο, που η Κίρκη έχει ζήσει μαζί σου, σε χαρές και λύπες, επί 12 χρόνια, όταν η δική μου Μόκα (ακόμα κουτάβι 18 μηνών) έχει προσδόκιμο ζωής 8-10 χρόνια, αν όλα πάνε καλά...
Πρέπει, λοιπόν, για όσο ζει, είτε αυτό θα είναι μερικές ώρες, είτε μερικές μέρες, εβδομάδες, ή μήνες (γιατί ...ποτέ δεν ξέρεις) να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τη σκέψη αυτή, του τυχερού ανθρώπου, του ανθρώπου που έχει πάρει χαρά... Και ένας άνθρωπος που αισθάνεται έτσι, τι κάνει? Εχει ένα πλατύ χαμόγελο!!!
Η Κίρκη "σε έχει γεννήσει" και, ανεξάρτητα από αυτό, τα σκυλιά διαισθάνονται καλύτερα απ' όλους τι συμβαίνει στον άνθρωπό τους... Γι' αυτό σου ζητάω, εκ μέρους της, το χαμόγελο αυτό...
Ναι κι εμείς είχαμε δώσει τα πάντα, κοψίδια, γλυκό, πάνω απ' όλα τον καπνιστό σολωμό που την τρέλλαινε, αλλά μόνο για μια μέρα, μιάς και δεν είχε πια νεφρά και το τέλος της θα ήταν πολύ οδυνηρό αν το κάναμε για περισσότερο χρόνο... Ναι, εκείνη την τελευταία μέρα, έζησε σα βασίλισσα, κουρασμένη βασίλισσα...
Η Κίρκη, πιθανόν να έχει αυτές τις μέρες μπροστά της, ας είναι οι πιο "κακομαθημένες" μέρες της ζωής της, ας ζήσει με τρελή χαρά μη ξέροντας τι θαύμα είναι αυτό που της συμβαίνει... Και, κυρίως, ας ζήσει μέσα στην αγκαλιά σας, στα χάδια και, πάνω απ' όλα, στο χαμόγελό σας...
Υ.Γ.1. Αυτό που αναβλήθηκε σήμερα, κάποια στιγμή θα πρέπει, δυστυχώς, να το περάσεις... Οσο προετοιμάζεσαι και "παίζεις το έργο" στο μυαλό σου, να λείπεις από το σπίτι, να είσαι μόνος... Μετά, να κλείνεις διακόπτη (platz!) και να "φοράς" το χαμόγελο...
Υ.Γ.2. Τυχαία, σήμερα έχω κανονίσει να περάσω από το γιατρό μου. Θα τον ρωτήσω κι αυτόν...
Υ.Γ.3. Η βόλτα της αρέσει ακόμα, ή δεν γουστάρει πια? Εμένα, το ορόσημο της απόφασής μου ήταν αυτό: Τη μέρα που δεν θέλησε πια να βγει βόλτα, που περπατήσαμε 30 μέτρα και γύρισε κοιτάζοντας προς το σπίτι "της", πήρα την απόφαση και κανόνισα να έρθει ο γιατρός στο σπίτι της, την επόμενη...
