Και να'μαστε! Ο Φοίβος κι εγώ, Μαρία το όνομά μου, είπαμε να σας επισκεφθούμε αρχικά αλλά ''κολλήσαμε'' και κάναμε εγγραφή στο forum, γιατί μας αρέσει να διαβάζουμε και να ακούμε πολλές απόψεις σκυλογονέων, να ανταλλάσσουμε πληροφορίες σχετικά με καλές ή/και κακές εμπειρίες από τη ζωή μας με τα τετράποδα μέλη της οικογένειάς μας και όχι μόνο.
Πριν σας μιλήσω για το Φοίβο, θα αναφέρω ότι είχα την τύχη να μεγαλώσω, μαζί με την οικογένειά μου, άλλα δύο υπέροχα και αξιαγάπητα ημίαιμα σκυλάκια, τα οποία δυστυχώς έχουν αποβιώσει. Τη θηλυκιά μου, την απέκτησα στις αρχές της δεκαετίας του '90 και τον αρσενικό μου στα τέλη αυτής. Τα πήραμε από οικογένειες, οπότε μεγάλωσαν μαζί μας από πολύ μικρά. Και με τα δύο ζήσαμε απίστευτες στιγμές, διακοπές μαζί, βόλτες, παιχνίδι. Παντού μαζί! Κι ομολογώ ότι, εκτός ίσως από μια φορά που κάποια ''κυρία'' ενοχλήθηκε που περνούσαμε απλά από το σπίτι της, τόσα χρόνια δεν είχα αντιμετωπίσει προβλήματα είτε σε βόλτες είτε σε πάρκα ή οπουδήποτε αλλού. Εξάλλου, δεν υπήρχε αυτός ο υπερπληθυσμός κατοικιδίων και υπήρχε λιγότερη υστερία από κάποιους που δεν αγαπούν τα ζώα. Με τα σκυλιά μου, όλη η οικογένεια κι εγώ φροντίζαμε να είμαστε καθαροί και να αποφεύγουμε κατά το δυνατόν τις 'κακοτοπιές'. Το κορίτσι μου πέθανε από καρκίνο στα 14 της και το αγόρι μου πέθανε από διάφορες επιπλοκές -λόγω γήρατος- στα 15 του.
Ο Φοίβος ήλθε στην οικογένεια περίπου ένα χρόνο μετά το χαμό του γεράκου μου. Μεγάλωνε σε ένα κτήμα, κάπου στην Αγία Μαρίνα, μαζί με ένα από τα αδελφάκια του. Προορίζονταν από την οικογένεια που τα είχε πάρει για φύλακες, αλλά ουδέποτε είχαν κάνει κίνηση οι άνθρωποι να τα αγριέψουν ή να τα εκπαιδεύσουν ως τέτοιους. Οι άνθρωποι, όμως, λόγω ηλικίας, αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να τα φέρουν βόλτα κι έτσι αποφάσισαν να τα δώσουν μαζί και τα δύο ή ένα-ένα. Εμείς θεωρήσαμε συνετό να πάρουμε το ένα, καθώς ήδη ήταν και πιο μεγάλος σε μέγεθος από τα άλλα δύο που είχαμε μεγαλώσει -μεσαίου μεγέθους-, ενώ ο μικρός μας τώρα είναι μεγαλόσωμος. Ο μικρούλης -ημίαιμο border collie-, εφτά μηνών όταν τον πήραμε εμείς, δεν ήξερε τίποτα από πρόγραμμα τουαλέτας, φαγητού, βόλτας κλπ κλπ. Δεν ήθελε ούτε καν το περιλαίμιο και λουρί.
Μαθαίνει όμως γρήγορα, ομολογώ και πλέον αρχίζει και ξεπερνάει και κάποιες φοβίες που είχε, όπως π.χ: φοβόταν στην αρχή τα υπόγεια, τα κάγκελα και τα φρεάτια. Δεν ήθελε να περνάει από γέφυρες και έδειχνε τάσεις υψοφοβίας. Έχει κάνει, εννοείται, βασική εκπαίδευση και συνεχίζουμε με μεγάλη όρεξη να μάθουμε πολλά ακόμη πράγματα! Και βόλτες...αααχχ, πολλές βόλτες να είναι καλά, για να εκτονώνεται και να κοινωνικοποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο!
Έχω μεγάλη χαρά που μου δόθηκε ξανά η ευκαιρία να μεγαλώσω κι άλλο σκυλί και να μοιραστώ μαζί του στιγμές που όποιος δεν έχει σκύλο δεν μπορεί να τις καταλάβει. Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα περισσότερα σκυλιά -και γενικά- ζώα δεν θα υπέφεραν από ανεύθυνους ιδιοκτήτες, κακούς ανθρώπους γενικά και θα ήταν όλα πιο ήρεμα. Τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια συμβαίνουν πολλά παράλογα, γι'αυτό πρέπει όλοι να προσέχουμε τα ζώα μας και να δίνουμε το καλό παράδειγμα και ως ιδιοκτήτες σκύλων αλλά και ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Να είστε όλοι καλά!
Πριν σας μιλήσω για το Φοίβο, θα αναφέρω ότι είχα την τύχη να μεγαλώσω, μαζί με την οικογένειά μου, άλλα δύο υπέροχα και αξιαγάπητα ημίαιμα σκυλάκια, τα οποία δυστυχώς έχουν αποβιώσει. Τη θηλυκιά μου, την απέκτησα στις αρχές της δεκαετίας του '90 και τον αρσενικό μου στα τέλη αυτής. Τα πήραμε από οικογένειες, οπότε μεγάλωσαν μαζί μας από πολύ μικρά. Και με τα δύο ζήσαμε απίστευτες στιγμές, διακοπές μαζί, βόλτες, παιχνίδι. Παντού μαζί! Κι ομολογώ ότι, εκτός ίσως από μια φορά που κάποια ''κυρία'' ενοχλήθηκε που περνούσαμε απλά από το σπίτι της, τόσα χρόνια δεν είχα αντιμετωπίσει προβλήματα είτε σε βόλτες είτε σε πάρκα ή οπουδήποτε αλλού. Εξάλλου, δεν υπήρχε αυτός ο υπερπληθυσμός κατοικιδίων και υπήρχε λιγότερη υστερία από κάποιους που δεν αγαπούν τα ζώα. Με τα σκυλιά μου, όλη η οικογένεια κι εγώ φροντίζαμε να είμαστε καθαροί και να αποφεύγουμε κατά το δυνατόν τις 'κακοτοπιές'. Το κορίτσι μου πέθανε από καρκίνο στα 14 της και το αγόρι μου πέθανε από διάφορες επιπλοκές -λόγω γήρατος- στα 15 του.
Ο Φοίβος ήλθε στην οικογένεια περίπου ένα χρόνο μετά το χαμό του γεράκου μου. Μεγάλωνε σε ένα κτήμα, κάπου στην Αγία Μαρίνα, μαζί με ένα από τα αδελφάκια του. Προορίζονταν από την οικογένεια που τα είχε πάρει για φύλακες, αλλά ουδέποτε είχαν κάνει κίνηση οι άνθρωποι να τα αγριέψουν ή να τα εκπαιδεύσουν ως τέτοιους. Οι άνθρωποι, όμως, λόγω ηλικίας, αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να τα φέρουν βόλτα κι έτσι αποφάσισαν να τα δώσουν μαζί και τα δύο ή ένα-ένα. Εμείς θεωρήσαμε συνετό να πάρουμε το ένα, καθώς ήδη ήταν και πιο μεγάλος σε μέγεθος από τα άλλα δύο που είχαμε μεγαλώσει -μεσαίου μεγέθους-, ενώ ο μικρός μας τώρα είναι μεγαλόσωμος. Ο μικρούλης -ημίαιμο border collie-, εφτά μηνών όταν τον πήραμε εμείς, δεν ήξερε τίποτα από πρόγραμμα τουαλέτας, φαγητού, βόλτας κλπ κλπ. Δεν ήθελε ούτε καν το περιλαίμιο και λουρί.
Μαθαίνει όμως γρήγορα, ομολογώ και πλέον αρχίζει και ξεπερνάει και κάποιες φοβίες που είχε, όπως π.χ: φοβόταν στην αρχή τα υπόγεια, τα κάγκελα και τα φρεάτια. Δεν ήθελε να περνάει από γέφυρες και έδειχνε τάσεις υψοφοβίας. Έχει κάνει, εννοείται, βασική εκπαίδευση και συνεχίζουμε με μεγάλη όρεξη να μάθουμε πολλά ακόμη πράγματα! Και βόλτες...αααχχ, πολλές βόλτες να είναι καλά, για να εκτονώνεται και να κοινωνικοποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο!
Έχω μεγάλη χαρά που μου δόθηκε ξανά η ευκαιρία να μεγαλώσω κι άλλο σκυλί και να μοιραστώ μαζί του στιγμές που όποιος δεν έχει σκύλο δεν μπορεί να τις καταλάβει. Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα περισσότερα σκυλιά -και γενικά- ζώα δεν θα υπέφεραν από ανεύθυνους ιδιοκτήτες, κακούς ανθρώπους γενικά και θα ήταν όλα πιο ήρεμα. Τα τελευταία, ιδιαίτερα, χρόνια συμβαίνουν πολλά παράλογα, γι'αυτό πρέπει όλοι να προσέχουμε τα ζώα μας και να δίνουμε το καλό παράδειγμα και ως ιδιοκτήτες σκύλων αλλά και ως ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Να είστε όλοι καλά!
