Καλησπέρα,
εδω και και κάμποσο καιρό κάνω μπανιστήρι στο φόρουμ σας, σήμερα έκανα και εγγραφή.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορίας της Bianca. Ο κύριος λόγος που το γράφω είναι επειδή έχω την ανάγκη, αφού αυτή με επισκέπτεται συχνά πυκνά στα όνειρά μου.
Πάντα μου άρεσαν τα σκυλιά, σαν παιδί πάντα παρακαλούσα τους γονείς μου να πάρουμε ενα. Σε ηλικία 11-12 ετών μετακομίσαμε σε σπίτι με μια μέτρια αυλή αλλά πολλές αλάνες γύρω γύρω. Πλέον δεν είχαν δικαιολογία να μου αρνούνται. Και σε μένα και στον πατέρα μου άρεσαν οι δυναμικές ράτσες με τις μαγουλάρες. Θέλαμε ένα ρωμαλέο σκύλο αλλά και πολύ παιχνιδιάρη. Ο πατέρας ήθελε bullmastif, εγώ μπόξερ. Και εκεί είχαμε καταλήξει μετά την αγορά 3 βιβλίων που είχε γενικές πληροφορίες για ράτσες και τα χαρακτηριστικά τους. Δεν υπήρχε τότε internet να πληροφορηθούμε. Δεν ξέραμε καν οτι υπήρχαν εκτροφεία. Ξέραμε μόνο τα σκυλάκια στις βιτρίνες των pet shop. Βullmastif δεν βρίσκαμε, άρα πέρασε το δικό μου. Στις 23 Δεκέμβρη του 1997, απογευματινή ώρα με πήρε ο πατέρας μου και πήγαμε σε ενα pet shop πλησίον της πλατείας Ομονοίας. Μου δείχνει στην βιτρίνα ενα ψυχουλάκι χωρίς ουρά, ενα μαύρο τιγρέ θηλυκό μποξεράκι. Αν θυμάμαι δάκρυσα απο χαρά. Ημουν κολλημένος στο τζάμι και το κοίταζα οταν μου είπε, έδωσα προκαταβολή χθες, είναι δικό μας. Το κουτάβι ηταν 3 μηνών. Κάπως αδύνατο και φοβισμένο. Απο τη μια ένοιωθα οτι το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα και θα αποκτήσω τον σκύλαρο που ήθελα, αλλά απο την άλλη μέσα μου ένοιωθα λύπηση για το πως ήταν. Μύριζε και άσχημα καθώς είχε πάνω του και λίγα κόπρανα. Πήραμε ένα λουράκι και μια αλυσιδίτσα καθώς και ένα κρεβατάκι και φύγαμε.
Εγω σε κείνη την ηλικία είχα άπλετο χρόνο και φυσικά ήμουν όλη την ώρα με το σκυλί. Και γω και η μικρή μου αδερφή. Στην αρχή ηταν δύσκολα, λέρωνε όπου να ναι. Ηταν πολύ στρεσαρισμένο και πολλές φορές φοβισμένο. Του πήρε περίπου ένα μήνα να εγκλιματιστεί. 4 μηνών πλέον το σκυλί έπαιζε ακατάπαυστα, όλο μου το χαρτζιλίκι πήγαινε στα μπαλάκια και στα παιχνίδια της Bianca τα οποία κομμάτιαζε μετά απο μερικές ημέρες. Είχε καταπληκτικό χαρακτήρα, ηταν έξυπνη και την εκπαίδευσα μόνος μου. Χωρίς ξύλο και χωρίς λιχουδιές, μόνο με ενα μπαλάκι και αρκετή υπομονή. Έμαθε να κάθεται κάτω, οχι να ξαπλώνει (δεν ξέρω που χρησιμεύει αυτή η εντολή και δεν ασχολήθηκα) έμαθε να περιμένει οταν της λέω για να περάσει ο κόσμος ή κάποιο αυτοκίνητο (πολύ σπάνια την έβγαζα με λουρί), ποτέ δεν με παράκουσε και δεν έμπλεκε σε σκυλοκαυγάδες. Και τετ α τετ να ερχόταν με σκύλο με κοίταγε λοξά και περίμενε να της πώ : παίξε ή έλα δω. Το μόνο πρόβλημα ηταν οταν φεύγαμε για σχολείο και έμενε μόνη της. Δεν είχε αφήσει τίποτα όρθιο στην αυλή. Μας έλεγαν οι γείτονες οτι σκούζει και είναι νευρική οταν λείπαμε. Μετά κάναμε την βλακεία να την αφήσουμε μέσα στο σπίτι μια φορά. Πήραμε 2 νέους καναπέδες και δεν το ξανακάναμε.
Ολη μέρα τρέχαμε και παίζαμε, της πέταγα το μπαλάκι πίσω απο εμπόδια για να την αναγκάζω να κάνει μεγάλα άλματα και να θαυμάζω την αλτικότητά της. Σε ηλικία ενός έτους περίπου συναντηθήκαμε με ενα αρσενικό μπόξερ στο δρόμο. Αν εξαιρέσουμε το ύψος, η δικιά μου τον έτρωγε λάχανο σε μύες. Μου το λεγε και η κτηνίατρος, δεν θυμάται άλλο σκυλί με τέτοιους μύες στα πίσω πόδια και τόσο δυνατό θώρακα. Σαν εμφάνιση ήταν ένα τυπικό μπόξερ πάντως, και το κεφάλι και το στήσιμο και όλα. Απο υγεία οχι και τόσο καλά, αλλεργίες είχαμε μπόλικες, στο αρνί, στα τσιμπουροκολάρα, σε φυτά, περάσαμε σταφυλόκοκκο, ωτίτιδες...
Στα 2 της αποφάσισα να την ζευγαρώσω γιατί έτσι έπρεπε πριν την στειρώσω απ ότι μου λέγανε. Και ξεκίνησα να βρω γαμπρό με την παραδοσιακή μέθοδο την 90s, το περπάτημα και κοίταγμα στις αυλές. Πολλές ώρες περπάτημα και 300 δρχ στην τσέπη για να παίρνω μπουκαλάκια νερό να ξεδιψάει. Περίπου 7 χλμ μακριά απο το σπίτι μου βρήκα εναν ωραίο. Οχι πολύ γυμνασμένο σαν την δικιά μου, αλλά με ωραίο δυνατό κεφάλι και ψηλά πόδια. Είχε και λευκό θώρακα και παπουτσάκια αυτός, σκεφτόμουν θα βγούν ωραία κουτάβια. Χτυπάω κουδούνι και μετά τις απαραίτητες συστάσεις και κάμποσες χιλιάδες φορές που είχα πάει εκεί για να παίζουν, έφεραν το σκύλο σπίτι μου και τα κράτησα για 3 ημέρες οταν η δικιά μου ηταν στις μέρες της. Καλά η χαρά του να έχω αυτό το ζευγάρι σπίτι μου δεν περιγράφεται. Αυτός παρόμοια ηλικία, κάπως μπουνταλάς δεν έβρισκε στόχο. Τεσπά έγινε η δουλειά και περίμενα. Το σκυλί έγινε μπαλόνι, η κτηνίατρος με την μέθοδο της ψηλάφησης μου λεγε για 7-8 κουτάβια. Παρακολουθούσα στενά το σκυλί ώσπου μια μέρα ηταν πολύ νευρική. Λέω ήρθε η ώρα και κρύφτηκα να μην με βλέπει και αγχώνεται. Την ακούω που έσκουξε δυνατά και πετάγομαι μεσα στο σπιτάκι της. Είχε βγάλει ενα κουνέλι μεσα σε μια μεμβράνη. Το οποίο μισοκρεμότανε απο το πουλάκι της. Με κοίταζε σαστισμένη, φρίκαρε η σκύλα. Παίρνω σιγά σιγά το κουνέλι και σκίζω το σακούλι και του φυσάω μεσα στο στόμα, της το έδωσα και αυτή άρχισε σιγά σιγά να το γλύφει. Μετά απο μερικά δευτερόλεπτά αυτό άρχισε να κουνιέται. Το πρώτο γεννήθηκε 13:30 το μεσημέρι και το τελευταίο στις 19:00. Σύνολο είχαμε 8 εκ των οποίων 3 αρσενικά και 5 θηλυκά. Μάλιστα το 4ο κ το 5ο ηταν δίδυμα, ολόιδια, μέχρι και που τα έδωσα δεν μπόρεσα να βρω εστω μια διαφορά. Το πρώτο, το 3ο και το τελευταίο κουτάβι ηταν αρσενικά. Το πρώτο ηταν πολύ μεγαλύτερο απο τα άλλα ενώ το τελευταίο αποδείχθηκε πως ηταν πολύ μαλακιστήρι. Ολο δάγκωνε τα υπόλοιπα, δεν ηθελε να τρώει με τα άλλα κλπ. Πέντε ημέρες μετά τη γέννα το Μπιανκάκι έβγαλε ενα μεγάλο όγκο ανάμεσα στις θηλές της. Την πήγα στην γιατρό όπου το έσκισε και έβγαλε πύον και αίμα. Της έδωσε φάρμακα και πλεόν τα κουταβίνια δεν μπορούσαν να θηλάσουν. Πήρα αρκετά κουτιά σκόνη, 3 μπιμπερό και γύριζα σπίτι. Εκανα γάλα και τα ταίζα εγώ, ένα προς ένα, κάθες μέρα 3 φορές τη μέρα. Μετά άρμεγα τη Μπιάνκα για να μην πετρώσει το γάλα όπως μου χε πεί η γιατρός.
Οταν πήγαν 1,5 μηνών άρχισα να τα χαρίζω στους φίλους που τα είχα τάξει. Όλοι οι φιλόζωοι γνωστοί μου θέλανε ένα κουτάβι απο αυτό το αγαπητό σκυλί τη Bianca. Το τελευταίο τον τσαντίλα τον έδωσα στο συμμαθητή μου τον Θανάση ο οποίος έμενε 2 τετράγωνα απο το σπίτι μου. Απο τα 8 κουτάβια, τα 3 ευτύχισαν και μακροημέρεψαν. Τα άλλα 5 δυστηχώς (και ντρέπομαι που το λέω) αλλά τελικά δεν πήγαν σε σπίτι οπου δεν τα πρόσεχαν και πολύ. Ενα το πάτησε αμάξι, άλλο το χάσανε... κρίμα γιατί ήθελα να την πηγαίνω να τα βλέπει. Μεγάλωναν τα κουτάβια, αλλά μπόξερ δεν γινόντουσαν. Το μόνο που είχαν απο μπόξερ ηταν τα χρώματα. Άλλο είχε μακριά μουσούδα, άλλο σώμα τύπου πιτ μπουλ, άλλο είχε προγναθισμό... μην τα πολυλογώ, όσο τα βλεπα να μεγαλώνουν απορούσα.
-- Και το δικό μου το σκυλάκι και ο αρσενικός ηταν απο pet shop, το pedigree ηταν άγνωστη λέξη, τα κουτάβια τα έδωσα λίγο μικρά γιατί άρχιζαν τα σχολεία και δεν θα μπορούσα να τα ταΐζω πλέον--
Έπειτα απο 2 μήνες το σκυλάκι δεν ηταν καλά, δεν ειχε όρεξη για παιχνίδια, δεν έτρωγε πολύ... πήγα στην γιατρό και μου πε κάτι σοβαρό έχει το σκυλί. Ηταν να πεθάνει, (επειδή πάνε χρόνια και δεν θυμάμαι ακριβώς νομίζω η αιτία του κακού ηταν οτι με την γέννα δεν άδειασε αυτά που έπρεπε να αδειάσει και έμειναν μέσα της και σάπιζαν). Κάναμε ενα δυνατό χειρουργείο, και την πήρα σπίτι. Στο κρεβάτι μου δίπλα την είχα, πάλι δεν έτρωγε, πάλι δεν έκανε χαρές, με το ζόρι κούναγε την ουρίτσα της. Μας πήρε κανα μήνα να επανέλθει αλλά τα καταφέραμε. Οσο και αν συνεχίσαμε τη γυμναστική και το τρέξιμο, τα άλματα κλπ το κορμί της ποτέ δεν επανήλθε, τα βυζιά της κρέμονταν, αν το ήξερα δεν θα την έβαζα ποτέ. Ο κούταβος του Θανάση μεγάλωσε και παίζανε παρέα. ηταν ένα πολύ πολύ άγριο και δύσκολο σκυλί. Τράβαγε το λουρί υπερβολικά, πολλές φορές νομίζω χωρίς λόγο, απλά επειδή μπορούσε να το κάνει. Δεν άφηνε άνθρωπο ή άλλο ζώο να τον πλησιάσει. Μόνο τη Bianca και μένα. Και η Bianca τον μάλωνε πολύ συχνά. Αν την καβάλαγε λύσσαγε.
Μετά απο 12 πανέμορφα χρόνια η Bianca μας, γιαγιούλα ποια, πάθαινε κρίσεις επιληψίας. Την είδα ξαφνικά να κοπανιέται και να βγάζει αφρούς. Αμέσως πήρα γάλα και ξύδι, νόμιζα ηταν κάποια φόλα, την πήγα στα χέρια στη γιατρό και της έκανε ενέσεις ινσουλίνης. Εκεί το ένα της ματάκι έγινε μπλέ, μάλλον ανέβηκε απότομα το σάχαρο της (έτσι είπε η γιατρός). Πάθαινε αυτές τις κρίσεις μέρα παρά μέρα για περίπου 10 ημέρες. Χτυπιόταν τόσο δυνατά που μάτωνε το στόμα της και η γλώσσα της. Προσπαθούσα με όλη μου τη δύναμη να την κρατώ ακίνητη για να μην τραυματίζεται και της φώναζα πολύ δυνατά να σταματήσει. Αλλά δεν με άκουγε, δεν με καταλάβαινε. Το σκυλί που μεγάλωσα όσο πιο καλά μπορούσα δεν με αναγνώριζε 3 ημέρες τώρα, αισθάνθηκα σαν προδομένος. Προσπαθούσα να της μιλάω μέρα νύχτα για να μην νοιώθει μόνη της καθώς και τα 2 της μάτια ηταν πλέον μπλέ. Φώναξα την κτηνίατρο το επόμενο πρωί να έρθει σπίτι να της κάνει την ένεση. Την είχα αγκαλιά για να με νοιώθει εκεί. Την έκανε αλλά δε έφευγε. Η καρδιά λέει ηταν πολύ δυνατή και έκανε και δεύτερη. Κανα δύο λεπτά μετά έφυγε.
Την έβαλα στο αμάξι, πήρα ενα φτυάρι και πήγα προς Σούνιο να την σκεπάσω. Εκεί γιατί της άρεσε η θάλασσα, την πήγαινα συχνά εκεί. Μάτωσαν τα χέρια μου, με το ζόρι έσκαψα έναν λάκκο βάθους 40 cm. Ηταν στην πλαγιά ενός λόφου και το χώμα πολύ σκληρό. Την σκέπασα μαζί με το μπαλάκι της. Έχουν περάσει 7 χρόνια αλλά δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου. Την λησμονώ.
ΥΓ. Στην φωτογραφία είναι 11 ετών
εδω και και κάμποσο καιρό κάνω μπανιστήρι στο φόρουμ σας, σήμερα έκανα και εγγραφή.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορίας της Bianca. Ο κύριος λόγος που το γράφω είναι επειδή έχω την ανάγκη, αφού αυτή με επισκέπτεται συχνά πυκνά στα όνειρά μου.
Πάντα μου άρεσαν τα σκυλιά, σαν παιδί πάντα παρακαλούσα τους γονείς μου να πάρουμε ενα. Σε ηλικία 11-12 ετών μετακομίσαμε σε σπίτι με μια μέτρια αυλή αλλά πολλές αλάνες γύρω γύρω. Πλέον δεν είχαν δικαιολογία να μου αρνούνται. Και σε μένα και στον πατέρα μου άρεσαν οι δυναμικές ράτσες με τις μαγουλάρες. Θέλαμε ένα ρωμαλέο σκύλο αλλά και πολύ παιχνιδιάρη. Ο πατέρας ήθελε bullmastif, εγώ μπόξερ. Και εκεί είχαμε καταλήξει μετά την αγορά 3 βιβλίων που είχε γενικές πληροφορίες για ράτσες και τα χαρακτηριστικά τους. Δεν υπήρχε τότε internet να πληροφορηθούμε. Δεν ξέραμε καν οτι υπήρχαν εκτροφεία. Ξέραμε μόνο τα σκυλάκια στις βιτρίνες των pet shop. Βullmastif δεν βρίσκαμε, άρα πέρασε το δικό μου. Στις 23 Δεκέμβρη του 1997, απογευματινή ώρα με πήρε ο πατέρας μου και πήγαμε σε ενα pet shop πλησίον της πλατείας Ομονοίας. Μου δείχνει στην βιτρίνα ενα ψυχουλάκι χωρίς ουρά, ενα μαύρο τιγρέ θηλυκό μποξεράκι. Αν θυμάμαι δάκρυσα απο χαρά. Ημουν κολλημένος στο τζάμι και το κοίταζα οταν μου είπε, έδωσα προκαταβολή χθες, είναι δικό μας. Το κουτάβι ηταν 3 μηνών. Κάπως αδύνατο και φοβισμένο. Απο τη μια ένοιωθα οτι το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα και θα αποκτήσω τον σκύλαρο που ήθελα, αλλά απο την άλλη μέσα μου ένοιωθα λύπηση για το πως ήταν. Μύριζε και άσχημα καθώς είχε πάνω του και λίγα κόπρανα. Πήραμε ένα λουράκι και μια αλυσιδίτσα καθώς και ένα κρεβατάκι και φύγαμε.
Εγω σε κείνη την ηλικία είχα άπλετο χρόνο και φυσικά ήμουν όλη την ώρα με το σκυλί. Και γω και η μικρή μου αδερφή. Στην αρχή ηταν δύσκολα, λέρωνε όπου να ναι. Ηταν πολύ στρεσαρισμένο και πολλές φορές φοβισμένο. Του πήρε περίπου ένα μήνα να εγκλιματιστεί. 4 μηνών πλέον το σκυλί έπαιζε ακατάπαυστα, όλο μου το χαρτζιλίκι πήγαινε στα μπαλάκια και στα παιχνίδια της Bianca τα οποία κομμάτιαζε μετά απο μερικές ημέρες. Είχε καταπληκτικό χαρακτήρα, ηταν έξυπνη και την εκπαίδευσα μόνος μου. Χωρίς ξύλο και χωρίς λιχουδιές, μόνο με ενα μπαλάκι και αρκετή υπομονή. Έμαθε να κάθεται κάτω, οχι να ξαπλώνει (δεν ξέρω που χρησιμεύει αυτή η εντολή και δεν ασχολήθηκα) έμαθε να περιμένει οταν της λέω για να περάσει ο κόσμος ή κάποιο αυτοκίνητο (πολύ σπάνια την έβγαζα με λουρί), ποτέ δεν με παράκουσε και δεν έμπλεκε σε σκυλοκαυγάδες. Και τετ α τετ να ερχόταν με σκύλο με κοίταγε λοξά και περίμενε να της πώ : παίξε ή έλα δω. Το μόνο πρόβλημα ηταν οταν φεύγαμε για σχολείο και έμενε μόνη της. Δεν είχε αφήσει τίποτα όρθιο στην αυλή. Μας έλεγαν οι γείτονες οτι σκούζει και είναι νευρική οταν λείπαμε. Μετά κάναμε την βλακεία να την αφήσουμε μέσα στο σπίτι μια φορά. Πήραμε 2 νέους καναπέδες και δεν το ξανακάναμε.
Ολη μέρα τρέχαμε και παίζαμε, της πέταγα το μπαλάκι πίσω απο εμπόδια για να την αναγκάζω να κάνει μεγάλα άλματα και να θαυμάζω την αλτικότητά της. Σε ηλικία ενός έτους περίπου συναντηθήκαμε με ενα αρσενικό μπόξερ στο δρόμο. Αν εξαιρέσουμε το ύψος, η δικιά μου τον έτρωγε λάχανο σε μύες. Μου το λεγε και η κτηνίατρος, δεν θυμάται άλλο σκυλί με τέτοιους μύες στα πίσω πόδια και τόσο δυνατό θώρακα. Σαν εμφάνιση ήταν ένα τυπικό μπόξερ πάντως, και το κεφάλι και το στήσιμο και όλα. Απο υγεία οχι και τόσο καλά, αλλεργίες είχαμε μπόλικες, στο αρνί, στα τσιμπουροκολάρα, σε φυτά, περάσαμε σταφυλόκοκκο, ωτίτιδες...
Στα 2 της αποφάσισα να την ζευγαρώσω γιατί έτσι έπρεπε πριν την στειρώσω απ ότι μου λέγανε. Και ξεκίνησα να βρω γαμπρό με την παραδοσιακή μέθοδο την 90s, το περπάτημα και κοίταγμα στις αυλές. Πολλές ώρες περπάτημα και 300 δρχ στην τσέπη για να παίρνω μπουκαλάκια νερό να ξεδιψάει. Περίπου 7 χλμ μακριά απο το σπίτι μου βρήκα εναν ωραίο. Οχι πολύ γυμνασμένο σαν την δικιά μου, αλλά με ωραίο δυνατό κεφάλι και ψηλά πόδια. Είχε και λευκό θώρακα και παπουτσάκια αυτός, σκεφτόμουν θα βγούν ωραία κουτάβια. Χτυπάω κουδούνι και μετά τις απαραίτητες συστάσεις και κάμποσες χιλιάδες φορές που είχα πάει εκεί για να παίζουν, έφεραν το σκύλο σπίτι μου και τα κράτησα για 3 ημέρες οταν η δικιά μου ηταν στις μέρες της. Καλά η χαρά του να έχω αυτό το ζευγάρι σπίτι μου δεν περιγράφεται. Αυτός παρόμοια ηλικία, κάπως μπουνταλάς δεν έβρισκε στόχο. Τεσπά έγινε η δουλειά και περίμενα. Το σκυλί έγινε μπαλόνι, η κτηνίατρος με την μέθοδο της ψηλάφησης μου λεγε για 7-8 κουτάβια. Παρακολουθούσα στενά το σκυλί ώσπου μια μέρα ηταν πολύ νευρική. Λέω ήρθε η ώρα και κρύφτηκα να μην με βλέπει και αγχώνεται. Την ακούω που έσκουξε δυνατά και πετάγομαι μεσα στο σπιτάκι της. Είχε βγάλει ενα κουνέλι μεσα σε μια μεμβράνη. Το οποίο μισοκρεμότανε απο το πουλάκι της. Με κοίταζε σαστισμένη, φρίκαρε η σκύλα. Παίρνω σιγά σιγά το κουνέλι και σκίζω το σακούλι και του φυσάω μεσα στο στόμα, της το έδωσα και αυτή άρχισε σιγά σιγά να το γλύφει. Μετά απο μερικά δευτερόλεπτά αυτό άρχισε να κουνιέται. Το πρώτο γεννήθηκε 13:30 το μεσημέρι και το τελευταίο στις 19:00. Σύνολο είχαμε 8 εκ των οποίων 3 αρσενικά και 5 θηλυκά. Μάλιστα το 4ο κ το 5ο ηταν δίδυμα, ολόιδια, μέχρι και που τα έδωσα δεν μπόρεσα να βρω εστω μια διαφορά. Το πρώτο, το 3ο και το τελευταίο κουτάβι ηταν αρσενικά. Το πρώτο ηταν πολύ μεγαλύτερο απο τα άλλα ενώ το τελευταίο αποδείχθηκε πως ηταν πολύ μαλακιστήρι. Ολο δάγκωνε τα υπόλοιπα, δεν ηθελε να τρώει με τα άλλα κλπ. Πέντε ημέρες μετά τη γέννα το Μπιανκάκι έβγαλε ενα μεγάλο όγκο ανάμεσα στις θηλές της. Την πήγα στην γιατρό όπου το έσκισε και έβγαλε πύον και αίμα. Της έδωσε φάρμακα και πλεόν τα κουταβίνια δεν μπορούσαν να θηλάσουν. Πήρα αρκετά κουτιά σκόνη, 3 μπιμπερό και γύριζα σπίτι. Εκανα γάλα και τα ταίζα εγώ, ένα προς ένα, κάθες μέρα 3 φορές τη μέρα. Μετά άρμεγα τη Μπιάνκα για να μην πετρώσει το γάλα όπως μου χε πεί η γιατρός.
Οταν πήγαν 1,5 μηνών άρχισα να τα χαρίζω στους φίλους που τα είχα τάξει. Όλοι οι φιλόζωοι γνωστοί μου θέλανε ένα κουτάβι απο αυτό το αγαπητό σκυλί τη Bianca. Το τελευταίο τον τσαντίλα τον έδωσα στο συμμαθητή μου τον Θανάση ο οποίος έμενε 2 τετράγωνα απο το σπίτι μου. Απο τα 8 κουτάβια, τα 3 ευτύχισαν και μακροημέρεψαν. Τα άλλα 5 δυστηχώς (και ντρέπομαι που το λέω) αλλά τελικά δεν πήγαν σε σπίτι οπου δεν τα πρόσεχαν και πολύ. Ενα το πάτησε αμάξι, άλλο το χάσανε... κρίμα γιατί ήθελα να την πηγαίνω να τα βλέπει. Μεγάλωναν τα κουτάβια, αλλά μπόξερ δεν γινόντουσαν. Το μόνο που είχαν απο μπόξερ ηταν τα χρώματα. Άλλο είχε μακριά μουσούδα, άλλο σώμα τύπου πιτ μπουλ, άλλο είχε προγναθισμό... μην τα πολυλογώ, όσο τα βλεπα να μεγαλώνουν απορούσα.
-- Και το δικό μου το σκυλάκι και ο αρσενικός ηταν απο pet shop, το pedigree ηταν άγνωστη λέξη, τα κουτάβια τα έδωσα λίγο μικρά γιατί άρχιζαν τα σχολεία και δεν θα μπορούσα να τα ταΐζω πλέον--
Έπειτα απο 2 μήνες το σκυλάκι δεν ηταν καλά, δεν ειχε όρεξη για παιχνίδια, δεν έτρωγε πολύ... πήγα στην γιατρό και μου πε κάτι σοβαρό έχει το σκυλί. Ηταν να πεθάνει, (επειδή πάνε χρόνια και δεν θυμάμαι ακριβώς νομίζω η αιτία του κακού ηταν οτι με την γέννα δεν άδειασε αυτά που έπρεπε να αδειάσει και έμειναν μέσα της και σάπιζαν). Κάναμε ενα δυνατό χειρουργείο, και την πήρα σπίτι. Στο κρεβάτι μου δίπλα την είχα, πάλι δεν έτρωγε, πάλι δεν έκανε χαρές, με το ζόρι κούναγε την ουρίτσα της. Μας πήρε κανα μήνα να επανέλθει αλλά τα καταφέραμε. Οσο και αν συνεχίσαμε τη γυμναστική και το τρέξιμο, τα άλματα κλπ το κορμί της ποτέ δεν επανήλθε, τα βυζιά της κρέμονταν, αν το ήξερα δεν θα την έβαζα ποτέ. Ο κούταβος του Θανάση μεγάλωσε και παίζανε παρέα. ηταν ένα πολύ πολύ άγριο και δύσκολο σκυλί. Τράβαγε το λουρί υπερβολικά, πολλές φορές νομίζω χωρίς λόγο, απλά επειδή μπορούσε να το κάνει. Δεν άφηνε άνθρωπο ή άλλο ζώο να τον πλησιάσει. Μόνο τη Bianca και μένα. Και η Bianca τον μάλωνε πολύ συχνά. Αν την καβάλαγε λύσσαγε.
Μετά απο 12 πανέμορφα χρόνια η Bianca μας, γιαγιούλα ποια, πάθαινε κρίσεις επιληψίας. Την είδα ξαφνικά να κοπανιέται και να βγάζει αφρούς. Αμέσως πήρα γάλα και ξύδι, νόμιζα ηταν κάποια φόλα, την πήγα στα χέρια στη γιατρό και της έκανε ενέσεις ινσουλίνης. Εκεί το ένα της ματάκι έγινε μπλέ, μάλλον ανέβηκε απότομα το σάχαρο της (έτσι είπε η γιατρός). Πάθαινε αυτές τις κρίσεις μέρα παρά μέρα για περίπου 10 ημέρες. Χτυπιόταν τόσο δυνατά που μάτωνε το στόμα της και η γλώσσα της. Προσπαθούσα με όλη μου τη δύναμη να την κρατώ ακίνητη για να μην τραυματίζεται και της φώναζα πολύ δυνατά να σταματήσει. Αλλά δεν με άκουγε, δεν με καταλάβαινε. Το σκυλί που μεγάλωσα όσο πιο καλά μπορούσα δεν με αναγνώριζε 3 ημέρες τώρα, αισθάνθηκα σαν προδομένος. Προσπαθούσα να της μιλάω μέρα νύχτα για να μην νοιώθει μόνη της καθώς και τα 2 της μάτια ηταν πλέον μπλέ. Φώναξα την κτηνίατρο το επόμενο πρωί να έρθει σπίτι να της κάνει την ένεση. Την είχα αγκαλιά για να με νοιώθει εκεί. Την έκανε αλλά δε έφευγε. Η καρδιά λέει ηταν πολύ δυνατή και έκανε και δεύτερη. Κανα δύο λεπτά μετά έφυγε.
Την έβαλα στο αμάξι, πήρα ενα φτυάρι και πήγα προς Σούνιο να την σκεπάσω. Εκεί γιατί της άρεσε η θάλασσα, την πήγαινα συχνά εκεί. Μάτωσαν τα χέρια μου, με το ζόρι έσκαψα έναν λάκκο βάθους 40 cm. Ηταν στην πλαγιά ενός λόφου και το χώμα πολύ σκληρό. Την σκέπασα μαζί με το μπαλάκι της. Έχουν περάσει 7 χρόνια αλλά δεν μπορώ να την βγάλω απο το μυαλό μου. Την λησμονώ.
ΥΓ. Στην φωτογραφία είναι 11 ετών
