Ζητώ συγγνώμη από τώρα για το μέγεθος. Προσπάθησα πολύ να μην σας πρήξω περισσότερο.
Η Κίρκη λοιπόν βρέθηκε στη Λαμία στο μουσικό σχολείο.
Ήταν παρατημένη για αρκετούς μήνες καθώς ο οδυσσεας, να λοιπόν γιατί τη βγάλαμε Κίρκη, ο αδελφός της γυναίκας μου, την έβλεπε εκεί και δεν ήξερε αν είναι μόνη της χωρίς αφεντικό, αν είχε φύγει από κάπου, η αν το σπίτι της ήταν εκεί κοντά.
Απλά παρατηρούσε και περίμενε πρώτα να σιγουρευτεί και μετά να πράξει.
Στο σχολείο τα παιδιά είχαν ανάμεικτες συμπεριφορές. Άλλα της δίνανε να φάει σάντουιτς από το κιλικίο άλλα την φοβόντουσαν, άλλα τη χάιδευαν και άλλα την κλωτσούσαν.
Σίγουρα την κλωτσούσαν όμως κάποιοι γέροι που πήγαιναν τα απογεύματα εκεί για παραδοσιακούς χορούς και η Κίρκη έμπαινε μέσα στον κύκλο για να παίξει και οι παπάρες την έδιωχναν με κλωτσιές και φωνές.
Ο Οδυσσέας της έδινε φαγητό κάθε μέρα τον τελευταίο μήνα, κονσέρβες, γάλα και τέτοια, μην ξέροντας τι να κάνει ακριβώς μόνο και μόνο για να φάει μια που στο σκυλί είχε αρχίσει πια να φαίνονται τα κόκκαλα του.
Ήταν γεμάτη τσιμπούρια και ψύλλους και ήταν πολύ επικίνδυνο πια η Κίρκη να αρρωστήσει.
Πήγαινε κάθε βράδυ να τη δει κι έφευγε από μετά τις 2. Την χάιδευε και παίζανε.
Της κρατούσε συντροφιά για να μην νιώθει μόνη της μιας και η Κίρκη ήταν σίγουρα από σπίτι λόγο της συμπεριφοράς της.
Μετά από πολλές συνεννοήσεις με κτηνιάτρους στη Λαμία και στην Αθήνα η Κίρκη έκανε αιματολογικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί μετά από μεγάλη αγωνία ότι δεν πάσχει από κάτι σοβαρό όπως καλααζάρ κλπ.
Τα τσιμπούρια είχαν κάνει τη ζωή της αφόρητη αν και το πιο δύσκολο που περνούσε ήταν η εγκατάλειψη.
Ένα φίλος, ο Βασίλης, που ήξερε από σκυλιά και τον ευχαριστούμε πάρα πολύ πήγε την Κίρκη στο σπίτι του μαζί με τον Οδυσσέα και την έκαναν μπάνιο. Επίσης της κούρεψαν και τον ποπό γιατί από το χώμα, τα κόπρανα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, λέω εγώ, ήταν σαν τον bob Marley.
Οι συνεννοήσεις ήταν πια καθημερινές και αποφασίσαμε να έρθει η Κίρκη στην Αθήνα, να κάνει όλες τις απαραίτητες εξετάσεις που ήταν πια πάρα πολλές, να κάνει τις θεραπείες της για ερλιχιωση, που κρατάνε ένα μήνα, και να κάνει όλα τα εμβόλια που χρειάζεται για αποκτήσει βιβλιάριο και να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι απόλυτα υγιής κι ευτυχισμένη.
Στα μέσα Μάη λοιπόν η Κίρκη ήρθε στο σπίτι μας για μια εβδομάδα φιλοξενούμενη. Και λέω φιλοξενούμενη γιατί θα έπαιρνε φάρμακα για μια εβδομάδα και μετά θα μετακόμιζε στο σπίτι της κοπέλας του που έχει 2 στρέμματα αυλή και το σκυλί θα ήταν σίγουρα καλύτερα εκεί μιας και το δικό μας είναι μόνο 75τμ.
Εκεί θα έκανε και την πρώτη από τις τρεις θεραπείες με υγρό στη γούνα της για ν αρχίσουν να φεύγουν τα τσιμπούρια κλπ.
Η εβδομάδα αυτή ήταν απ τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Δεν είχα ποτέ ξανά επαφή με σκύλο και τα συναισθήματα έδιναν κι έπαιρναν. Απίστευτο.
Πήγαινα για δουλειά, είμαι καθηγητής ντραμς, και το μόνο που σκαφτόμουν ήταν πότε θα επιστρέψω στο σπίτι για να δω τη μουσούδα.
Η εβδομάδα πέρασε και η Κίρκη ένα Σάββατο πρωί έφυγε για το μεγάλο σπίτι.
Μόλις έφτασε άρχισε η κατάθλιψη της.
Έκλαιγε και ήταν καθισμένη κάτω από μια ελιά συνέχεια. Μόνο με τον Οδυσσέα έκανε απίστευτες χαρές και με την Μαρία, την γυναίκα μου. Εγώ δεν πήγα.
Η κοπέλα του Οδυσσέα είναι πολύ καλή και την αγάπησε πολύ, άλλα το σκυλί καταλαβαίνει πολύ περισσότερα τελικά από αυτά που μπορούμε να φανταστούμε. Καλός ο χώρος και τα στρέμματα αλλά η αγάπη και η φροντίδα δεν αλλάζει με τίποτα ότι και να λένε, γιατροί και μη.
Μετά από τρεις βασανιστικές μέρες και νύχτες τελικά η Κίρκη κέρδισε και επέστρεψε τελικά στα 75τμ και είναι ευτυχισμένη.
Όταν μπήκε στο σπίτι έκανε σαν τρελή. Γενικά κάναμε όλοι σαν τρελοί τώρα που το θυμάμαι. Είναι τόσο καλή και είναι τόσο ευτυχισμένη εδώ.
Είναι σαν να την είχαμε από πάντα. Έχουμε κάνει ταξίδι μαζί και δεν πιστεύω το πόσο προσαρμόζεται παντού.
Από δω και πέρα θ αρχίσω σίγουρα τις μαλακίες οπότε το κόβω εδώ.
Η θεραπεία της συνεχίζεται κανονικά. Είναι καθαρά και μόνο προληπτική. Δεν πάσχει από τίποτα. Όλες οι εξετάσεις είναι τέλειες.
Σε δεκαπέντε μέρες τελειώνει τα υπόλοιπα φάρμακα και τα εμβόλια. Το τρίχωμα της έχει επανέλθει σχεδόν τελείως.
Είναι πολύ υπάκουη, δεν κάνει ζημιές, εκτός από την υπέροχη ουρά της που δεν λέει να βάλει μυαλό και χτυπά να πάντα.
Να ξέρεται ότι σας ζηλεύω.
Ζηλεύω αυτά που έχετε ζήσει.
Το πόσο έχετε αγαπηθεί.
Το πόσο έχετε αγαπήσει.
Το πώς ορίζετε την ομορφιά.
Το πόσο όμορφοι φαίνεστε.
Πως ορίζετε την λύπη, την στενοχώρια,
την αγωνία, το βλέμμα, τον σεβασμό,
το άγγιγμα, τον θυμό, το κακό και το καλό, την καθαριότητα, το άρωμα και τη βρώμα,
τα πάθη σας, τα θέλω σας, τις ανάγκες σας,
τις διακοπές σας, την ξεκούραση,
την δουλειά σας, τις μέρες και τις νύχτες σας, τους φίλους σας, τους εχθρούς σας,
την αλήθεια, το ψέμα και την πραγματική αλήθεια,
την έλλειψη, τον εγωισμό, την απώλεια,
την επιστροφή, την φυγή, τον θάνατο.
Όλα είναι διαφορετικά σε σας και είμαι χαρούμενος, πολύ, που με είδα κι εμένα ανάμεσα σας.
Έχω έρθει κι εγώ.
Μην τους ακούτε ότι και να λένε. Ανήκουν αλλού και απλά είναι δυστυχισμένοι.
Ξέρουν τον δρόμο, αν θέλουν κι αν το καταλάβουν ποτέ.
Να είστε όλοι και πάντα καλά…
Η Κίρκη λοιπόν βρέθηκε στη Λαμία στο μουσικό σχολείο.
Ήταν παρατημένη για αρκετούς μήνες καθώς ο οδυσσεας, να λοιπόν γιατί τη βγάλαμε Κίρκη, ο αδελφός της γυναίκας μου, την έβλεπε εκεί και δεν ήξερε αν είναι μόνη της χωρίς αφεντικό, αν είχε φύγει από κάπου, η αν το σπίτι της ήταν εκεί κοντά.
Απλά παρατηρούσε και περίμενε πρώτα να σιγουρευτεί και μετά να πράξει.
Στο σχολείο τα παιδιά είχαν ανάμεικτες συμπεριφορές. Άλλα της δίνανε να φάει σάντουιτς από το κιλικίο άλλα την φοβόντουσαν, άλλα τη χάιδευαν και άλλα την κλωτσούσαν.
Σίγουρα την κλωτσούσαν όμως κάποιοι γέροι που πήγαιναν τα απογεύματα εκεί για παραδοσιακούς χορούς και η Κίρκη έμπαινε μέσα στον κύκλο για να παίξει και οι παπάρες την έδιωχναν με κλωτσιές και φωνές.
Ο Οδυσσέας της έδινε φαγητό κάθε μέρα τον τελευταίο μήνα, κονσέρβες, γάλα και τέτοια, μην ξέροντας τι να κάνει ακριβώς μόνο και μόνο για να φάει μια που στο σκυλί είχε αρχίσει πια να φαίνονται τα κόκκαλα του.
Ήταν γεμάτη τσιμπούρια και ψύλλους και ήταν πολύ επικίνδυνο πια η Κίρκη να αρρωστήσει.
Πήγαινε κάθε βράδυ να τη δει κι έφευγε από μετά τις 2. Την χάιδευε και παίζανε.
Της κρατούσε συντροφιά για να μην νιώθει μόνη της μιας και η Κίρκη ήταν σίγουρα από σπίτι λόγο της συμπεριφοράς της.
Μετά από πολλές συνεννοήσεις με κτηνιάτρους στη Λαμία και στην Αθήνα η Κίρκη έκανε αιματολογικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί μετά από μεγάλη αγωνία ότι δεν πάσχει από κάτι σοβαρό όπως καλααζάρ κλπ.
Τα τσιμπούρια είχαν κάνει τη ζωή της αφόρητη αν και το πιο δύσκολο που περνούσε ήταν η εγκατάλειψη.
Ένα φίλος, ο Βασίλης, που ήξερε από σκυλιά και τον ευχαριστούμε πάρα πολύ πήγε την Κίρκη στο σπίτι του μαζί με τον Οδυσσέα και την έκαναν μπάνιο. Επίσης της κούρεψαν και τον ποπό γιατί από το χώμα, τα κόπρανα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, λέω εγώ, ήταν σαν τον bob Marley.
Οι συνεννοήσεις ήταν πια καθημερινές και αποφασίσαμε να έρθει η Κίρκη στην Αθήνα, να κάνει όλες τις απαραίτητες εξετάσεις που ήταν πια πάρα πολλές, να κάνει τις θεραπείες της για ερλιχιωση, που κρατάνε ένα μήνα, και να κάνει όλα τα εμβόλια που χρειάζεται για αποκτήσει βιβλιάριο και να είμαστε σίγουροι ότι θα είναι απόλυτα υγιής κι ευτυχισμένη.
Στα μέσα Μάη λοιπόν η Κίρκη ήρθε στο σπίτι μας για μια εβδομάδα φιλοξενούμενη. Και λέω φιλοξενούμενη γιατί θα έπαιρνε φάρμακα για μια εβδομάδα και μετά θα μετακόμιζε στο σπίτι της κοπέλας του που έχει 2 στρέμματα αυλή και το σκυλί θα ήταν σίγουρα καλύτερα εκεί μιας και το δικό μας είναι μόνο 75τμ.
Εκεί θα έκανε και την πρώτη από τις τρεις θεραπείες με υγρό στη γούνα της για ν αρχίσουν να φεύγουν τα τσιμπούρια κλπ.
Η εβδομάδα αυτή ήταν απ τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Δεν είχα ποτέ ξανά επαφή με σκύλο και τα συναισθήματα έδιναν κι έπαιρναν. Απίστευτο.
Πήγαινα για δουλειά, είμαι καθηγητής ντραμς, και το μόνο που σκαφτόμουν ήταν πότε θα επιστρέψω στο σπίτι για να δω τη μουσούδα.
Η εβδομάδα πέρασε και η Κίρκη ένα Σάββατο πρωί έφυγε για το μεγάλο σπίτι.
Μόλις έφτασε άρχισε η κατάθλιψη της.
Έκλαιγε και ήταν καθισμένη κάτω από μια ελιά συνέχεια. Μόνο με τον Οδυσσέα έκανε απίστευτες χαρές και με την Μαρία, την γυναίκα μου. Εγώ δεν πήγα.
Η κοπέλα του Οδυσσέα είναι πολύ καλή και την αγάπησε πολύ, άλλα το σκυλί καταλαβαίνει πολύ περισσότερα τελικά από αυτά που μπορούμε να φανταστούμε. Καλός ο χώρος και τα στρέμματα αλλά η αγάπη και η φροντίδα δεν αλλάζει με τίποτα ότι και να λένε, γιατροί και μη.
Μετά από τρεις βασανιστικές μέρες και νύχτες τελικά η Κίρκη κέρδισε και επέστρεψε τελικά στα 75τμ και είναι ευτυχισμένη.
Όταν μπήκε στο σπίτι έκανε σαν τρελή. Γενικά κάναμε όλοι σαν τρελοί τώρα που το θυμάμαι. Είναι τόσο καλή και είναι τόσο ευτυχισμένη εδώ.
Είναι σαν να την είχαμε από πάντα. Έχουμε κάνει ταξίδι μαζί και δεν πιστεύω το πόσο προσαρμόζεται παντού.
Από δω και πέρα θ αρχίσω σίγουρα τις μαλακίες οπότε το κόβω εδώ.
Η θεραπεία της συνεχίζεται κανονικά. Είναι καθαρά και μόνο προληπτική. Δεν πάσχει από τίποτα. Όλες οι εξετάσεις είναι τέλειες.
Σε δεκαπέντε μέρες τελειώνει τα υπόλοιπα φάρμακα και τα εμβόλια. Το τρίχωμα της έχει επανέλθει σχεδόν τελείως.
Είναι πολύ υπάκουη, δεν κάνει ζημιές, εκτός από την υπέροχη ουρά της που δεν λέει να βάλει μυαλό και χτυπά να πάντα.
Να ξέρεται ότι σας ζηλεύω.
Ζηλεύω αυτά που έχετε ζήσει.
Το πόσο έχετε αγαπηθεί.
Το πόσο έχετε αγαπήσει.
Το πώς ορίζετε την ομορφιά.
Το πόσο όμορφοι φαίνεστε.
Πως ορίζετε την λύπη, την στενοχώρια,
την αγωνία, το βλέμμα, τον σεβασμό,
το άγγιγμα, τον θυμό, το κακό και το καλό, την καθαριότητα, το άρωμα και τη βρώμα,
τα πάθη σας, τα θέλω σας, τις ανάγκες σας,
τις διακοπές σας, την ξεκούραση,
την δουλειά σας, τις μέρες και τις νύχτες σας, τους φίλους σας, τους εχθρούς σας,
την αλήθεια, το ψέμα και την πραγματική αλήθεια,
την έλλειψη, τον εγωισμό, την απώλεια,
την επιστροφή, την φυγή, τον θάνατο.
Όλα είναι διαφορετικά σε σας και είμαι χαρούμενος, πολύ, που με είδα κι εμένα ανάμεσα σας.
Έχω έρθει κι εγώ.
Μην τους ακούτε ότι και να λένε. Ανήκουν αλλού και απλά είναι δυστυχισμένοι.
Ξέρουν τον δρόμο, αν θέλουν κι αν το καταλάβουν ποτέ.
Να είστε όλοι και πάντα καλά…
Μπράβο σας! Πολύ ωραία ιστορία με happy end!
