Η ιστορία των Staffordshire Bull Terriers

[belladoggy]

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΦΟΡΝΤΣΑΪΡ ΜΠΟΥΛ ΤΕΡΡΙΕΡΣ

Του George Urbanski
Μτφ: Α. Βαλτζόγλου

Στην αρχαιότητα οι Έλληνες είχαν μεγάλα επιθετικά σκυλιά, που προήλθαν πιθανότατα από την Ασία και είχαν ρίζες τους στο Θιβετιανό Μάστιφ. Τα σκυλιά αυτά μετανάστευσαν από την Ελλάδα στα Βρετανικά νησιά μέσω των Φοινίκων εμπόρων. Η εκτροφή αυτών των σκυλιών έδωσε μάστιφ παρόμοια μ’ αυτά που βλέπουμε σήμερα, τα οποία θεωρούνταν χρήσιμα σε περιόδους πολέμου. Κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα, όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες άρχισαν να εισβάλλουν στα Βρετανικά νησιά, είχαν να αντιμετωπίσουν αυτά τα γιγαντιαία σκυλιά μαζί με τις στρατιές των εχθρών τους. Οι Ρωμαίοι θαύμαζαν ατά τα γενναία σκυλιά και μετά την τετράχρονη παρουσία τους στα Βρετανικά νησιά, τα πήραν μαζί τους επιστρέφοντας στη Ρώμη. Εκεί, τα χρησιμοποιούσαν συνήθως για να διασκεδάζουν τα πλήθη στις αρένες. Τα μάστιφ αγωνίζονταν εναντίων άλλων σκυλιών, άγριων ζώων ή ακόμη και οπλισμένων μονομάχων. Μερικά από τα σκυλιά είχαν εκπαιδευτεί για μάχες και βρίσκονταν μαζί με τις Ρωμαϊκές λεγεώνες να παίρνουν μέρος σε εκστρατείες. Όποια σύνορα και να πέρναγαν οι Ρωμαίοι, τα σκυλιά ήταν εκεί. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί χάρτες των περιοχών αυτών συμπίπτουν με τις περιοχές εκτροφής αυτών των μεγάλων σκυλιών και προσεγγίζουν τις ίδιες περιοχές που είχαν κατακτήσει οι Ρωμαίοι.

Με τον καιρό, ποικίλες λειτουργίες των σκυλιών οδήγησαν τους ιδιοκτήτες σε επιλεγμένη εκτροφή, δημιουργώντας έτσι διαφορετικές ποικιλίες σκύλων που προήλθαν από τους ίδιους προγόνους. Μπορούμε να βρούμε αναφορές στην Αγγλο – Σαξονική λογοτεχνία του 16ου αιώνα.

Micky Sir - Ch Valglo Casanova At Crossguns

Το 1632, οι ορισμοί των διαφορετικών τύπων των σκύλων ήταν ήδη γνωστοί. Για παράδειγμα, «Alaunt» είχε καταγραφεί ότι ήταν σκύλος που βοηθούσε τους χασάπηδες και υπότασσε τα βόδια. Το «Bandage» ήταν σκύλος φύλακας που ήταν δεμένος σε αλυσίδα. Τέλος, το «Μπούλντογκ» ήταν σκύλος για κυνήγι ταύρου και για μάχες. Η προέλευση του τελευταίου δεν είναι γνωστή, ούτε τεκμηριωμένη.

Ο George R. Jesse, ένας διάσημος Άγγλος ιστορικός και κυνολόγος ισχυρίζεται ότι τα Μπούλντογκς δημιουργήθηκαν από την επιλεγμένη εκτροφή μάστιφ. Ο σκοπός αυτής της εκτροφής ήταν η ανάπτυξη ενός πιο ευκίνητου και μικρότερου σε μέγεθος τύπου σκύλου με μεγαλύτερα σαγόνια και υποχωρητικούς μύες. Σύμφωνα με τον Jesse, ο τύπος κεφαλιού αυτών των σκυλιών θα τους βοηθούσε να αναπνέουν καλύτερα καθώς έπιαναν τον ταύρο απ’ τη μύτη κατά τη διάρκεια της «μάχης». Σύμφωνα με άλλες πηγές, τα Μπούλντογκς προέκυψαν απ’ τη διασταύρωση δολοφονικών σκοτσέζικων σκυλιών του τύπου «Blu Paul» με τα εξίσου φρικιαστικά «Alaut» από την Ιρλανδία.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα Μπούλντογκς απέδειξαν ολοκληρωτικά την αξία τους γύρω στον 17ο αιώνα. Προφανώς δεν υπήρχαν εκθέσεις σκύλων τότε, ούτε και πρότυπα σκύλων. Είναι ευρέως γνωστό ότι αυτός ο τύπος σκυλιών θα ήταν εντελώς άγνωστος σήμερα. Όμως, η εμφάνιση των σκύλων που ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα μπορεί να είναι πολύ διαφορετική, όπως και το μέγεθός τους. Παρόλ’ αυτά, θα προσπαθήσω να περιγράψω τα χαρακτηριστικά του παλιού Μπούλντογκ. Ήταν ένα έξοχο αθλητικό σκυλί με εξαιρετική δύναμη, καλή ευκινησία και ταχύτητα.

Συγκρίνοντάς το με το σημερινό Αγγλικό Μπούλντογκ, τα δύο σκυλιά είχαν μόνο ένα πράγμα κοινό. Αυτό είναι (όπως λέει και ο Richard Stratton) το ότι ήταν και τα δύο σκυλιά. Απ’ όλες τις υπάρχουσες σήμερα φυλές, το παλιό Μπούλντογκ πιθανότατα μοιάζει περισσότερο με τα Αμερικάνικα Στάφφορντσαϊρ Τέρριερς με αυτιά κομμένα πολύ κοντά. Όμως το κεφάλι τους έμοιαζε περισσότερο με αυτό των Μπόξερ.

 

[belladoggy]

Η παράδοση του ταύρου – δολώματος «συλλήφθηκε» στην Αρχαία Ελλάδα και μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έφτασε στα Βρετανικά νησιά. Ένας θεός που λεγόταν Μίθρας λατρευόταν στην πόλη Μίνως της Κρήτης.

Τον παρομοιάζουν μ’ έναν νέο και πολεμοχαρή ταύρο με λευκό χρώμα. Πίστευαν πως αν νικούσαν το ζώο θα μεγάλωνε η γενναιότητα στις μελλοντικές μάχες. Η τελετή γινόταν με τη χρήση σκύλων. Με το πέρασμα των αιώνων το κυνήγι του ταύρου ήταν η αγαπημένη διασκέδαση όλων των τάξεων της αγγλικής κοινωνίας, όχι μόνο των φτωχών. Όταν το 1559 ο Γάλλος πρεσβευτής επισκέφτηκε την αυλή της βασίλισσας Ελισάβετ, τον διασκέδασαν μ’ ένα πλουσιοπάροχο δείπνο και με μια επίδειξη κυνηγιού ταύρου και αρκούδας. Τα αιματηρά έθιμα συνεχίστηκαν στις αυλές των Άγγλων βασιλιάδων και τους δύο επόμενους αιώνες και περισσότερο, με μια κορύφωση της δημοτικότητας που σημειώθηκε κατά την περίοδο της κυριαρχίας της βασίλισσας Άννας (1665 – 1714). Οι χαμηλότερες τάξεις θαύμαζαν εξίσου το κυνήγι του ταύρου, αλλά η ανάπτυξη του «αθλήματος» αυτού στις κατώτερες τάξεις ήταν πολύ αργή λόγω του υψηλού κόστους. Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα ένα άλλο είδος αιματηρής διασκέδασης γνώρισε ραγδαία δημοτικότητα – οι κυνομαχίες. Αντίθετα απ’ το κυνήγι του ταύρου, αυτό το «άθλημα» δεν ήταν ακριβό και δεν απαιτούσε πολύ χώρο. Το 1835, το Βρετανικό Κοινοβούλιο ψήφισε τον Ανθρώπινο Νόμο (Human Act), που απαγόρευε όλες τις αιματηρές διαδικασίες. Πολλοί λάτρεις του κυνηγιού του ταύρου προσπάθησαν να το συνεχίσουν μυστικά, χωρίς επιτυχία όμως, αφού δεν υπήρχε τρόπος να το κρατήσουν κρυφό. Έτσι, οι κυνομαχίες έγιναν ακόμη πιο δημοφιλείς. Όπως ανέφερα και πριν, το «άθλημα» δεν απαιτούσε πολύ χώρο και μετά το 1835 μπορούσε να διοργανωθεί παράνομα πολύ εύκολα. Για παράδειγμα, στα πίσω δωμάτια των μπαρ, των παμπ και στα υπόγεια. Σαν κληρονόμοι του κυνηγιού του ταύρου, υπήρχαν μεγάλοι αριθμοί σκύλων του τύπου του Μπούλντογκ.

[video=youtube;vnw_IvKPLD8]http://www.youtube.com/watch?v=vnw_IvKPLD8&feature=related[/video]

Αυτά τα άφοβα και δυνατά σκυλιά χρησιμοποιούνταν για κυνομαχίες στην αρχή. Ήταν γενναίοι μαχητές, αλλά η τεχνική τους στη μάχη ήταν σχετικά παθητική. Ήταν τέλεια για το κυνήγια του ταύρου αλλά λιγότερο αποτελεσματική στην πρόκληση άλλων σκύλων και απείχαν πολύ απ’ το να συναρπάζουν τους θεατές. Οι βασικές απαιτήσεις για αγωνιστικότητα, ευελιξία και ταχύτητα έπρεπε να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο. Για να επιτευχθεί αυτό, το μέγεθος των σκύλων έπρεπε να μειωθεί. Έτσι, η ανάγκη για έναν νέο τύπο σκύλου, τον σκυλίσιο μονομάχο, γεννήθηκε.

Τα μοναδικά σκυλιά που ήταν ικανά ν’ αυξήσουν την ταχύτητα και την ευελιξία των Μπούλντογκς ήταν τα τέρριερς εκείνης της εποχής. Ήταν πάντοτε ανεπτυγμένα σε δύο κατευθύνσεις. Η ανώτερη τάξη τα εξέτρεφε καθαρά για κυνηγετικούς σκοπούς κι αυτό είναι ιστορικά γνωστό. Όμως, στις αρχές του 19ου αιώνα, τα τέρριερς ήταν εξ’ ολοκλήρου σκυλιά των φτωχών. Οι κατώτερες τάξεις της Αγγλικής κοινωνίας είχαν ν’ αντιμετωπίσουν πολυάριθμα προβλήματα στην καθημερινή τους ζωή. Όμως, ένα από τα μεγαλύτερα γι’ αυτούς ήταν τα τρωκτικά, ιδιαίτερα οι αρουραίοι. Για να τους αντιμετωπίσουν, οι φτωχοί είχαν μια αξιόπιστη θεραπεία. Μικρά, επιδέξια, γρήγορα και ευέλικτα τα τέρριερς μπορούσαν να πιάσουν και να σκοτώσουν μόνα του, κυρίως ποντίκια και αρουραίους, αλλά επίσης μια αλεπού ή ένα γεράκι που προσπαθούσε να κλέψει το κοτόπουλο που ήταν το γεύμα τους. Επιπλέον, τα τέρριερς χρησιμοποιούνταν για να διασκεδάζουν τ’ αφεντικά τους και, μερικές φορές, να τους φέρνουν χρήματα.
Η πιο αγαπημένη διασκέδαση των κατώτερων τάξεων της Αγγλίας στο τέλος του 18ου αιώνα ήταν το κυνήγι ποντικών. Ένας αριθμός ποντικών και ένας σκύλος τοποθετούνταν μαζί σ’ έναν ειδικά προσαρμοσμένο λάκκο. Ο σκύλος έπρεπε να σκοτώσει το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ποντικών σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Το καλύτερο σκυλί του διαγωνισμού ανακηρύσσονταν νικητής κι ο ιδιοκτήτης του έπαιρνε ένα χρηματικό βραβείο.

 

[belladoggy]

Υπήρχαν δύο τύποι τέρριερ που ξεχώριζαν από τα υπόλοιπα και διέθεταν εξαιρετικές ικανότητες γι’ αυτόν τον διαγωνισμό. Ήταν το Black and Tan Terrier και το White English Terrier. Το πρώτο υπάρχει σήμερα σαν Μάντσεστερ Τέρριερ. Το δεύτερο εξαφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Έμοιαζε λίγο με το Μάντσεστερ Τέρριερ, αλλά το κεφάλι του ήταν φαρδύτερο και τα σαγόνια του πιο δυνατά.

Δεν γνωρίζουμε μέχρι σήμερα ποιος ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα να διασταυρώσει τα παραπάνω τέρριερς με τα μπούλντογκς. Ξέρουμε μόνο ότι έγινε στην περιοχή των ορυχείων τους Στάφφορντσαϊρ, στην κεντρική Αγγλία. Το αποτέλεσμα της διασταύρωσης ήταν σκύλοι που ονομάστηκαν «Μπούλ και Τέρριερ» και γρήγορα κέρδισαν το ενδιαφέρον όσων ενθουσιάζονταν με τις κυνομαχίες. Φαίνονταν να έχουν κληρονομήσει τα καλύτερα χαρακτηριστικά τόσο απ’ τα Μπούλντογκς όσο κι απ΄τα Τέρριερς. Ήταν μικρότερα, αλλά πιο εύκολα στο χειρισμό και φτηνότερα στη διατροφή τους από τα μπούλντογκς. Διατηρούσαν την ευκινησία των τέρριερς και τη δύναμη των μπουλντόγκ κι έτσι, παρά το μικρό τους μέγεθος, ήταν ικανά να νικήσουν πολύ μεγαλύτερα σε μέγεθος μπούλντογκς. Έχοντας την τυπική παλικαριά και το δυναμισμό στις κινήσεις, χρησιμοποιούνταν συχνά για το κυνήγι τρωκτικών με επιτυχή αποτέλεσμα.

Μικρόσωμοι σκύλοι τύπου «Μπούλ και Τέρριερ» κρατούν το ρεκόρ στο κυνήγι τρωκτικών ακόμη και σήμερα.
Η δημοτικότητα των σκύλων μεγάλωνε, και αγώνες μ’ αυτούς οργανώνονταν σχεδόν παντού. Βασικά, στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, δεν υπήρχε παμπ ή μπαρ στην Αγγλία που τουλάχιστον ένα απ’ τα πίσω δωμάτια να μην είχε μετατραπεί σε αρένα. Σταδιακά, η εικόνα αντρών να κουβαλούν σκυλιά παραμάσχαλα και κατευθύνονται στις παμπ τις βραδινές ώρες, έγινε συνηθισμένη στην περιοχή του Σταφφορντσαϊρ.

Παρά τη μαζική χρησιμοποίηση των αυθεντικών Μπούλντογκς για τις παραπάνω διασταυρώσεις, η δημοτικότητά τους άρχισε να φθίνει αφού δεν υπήρχε πλέον καμία δραστηριότητα γι’ αυτά. Αμέσως μετά, ο αριθμός τους μειώθηκε ραγδαία. Στα μέσα του 19ου αιώνα, το Πάγκ ήρθε στην Αγγλία από την Κίνα και έκανε λαμπρή «καριέρα» ως το αγαπημένο και «της μόδας» σκυλί της αριστοκρατίας. Για ν’ αυξήσουν το μέγεθός του, το διασταύρωσαν με τα Μπούλντογκ και το αποτέλεσμα ήταν το σημερινό Αγγλικό Μπούλντογκ. Διαφέρει από το αρχικό, αλλά κατάφερε να διατηρήσει το θρυλικό του θάρρος.

Επίσης, στη δεκαετία του 50, ο James Hinks δημιούργησε μια καινούργια φυλή, διασταυρώνοντας το «Μπούλ και Τέρριερ», το Δαλματίας και το Ισπανικό Πόιντερ. Η αυθεντική όψη των σκυλιών τα κατέστησαν ικανά να αναγνωριστούν πολύ γρήγορα και να καταγραφούν από τον Αγγλικό Κυνολογικό Όμιλο στη δεκαετία του ’80 με το όνομα Μπούλ Τέρριερς. Η γρήγορη αναγνώρισή τους, τα έσωσε από τη μαζική συμμετοχή τους στις κυνομαχίες. Παρόλ’ αυτά τα Μπούλ Τέρριερς έχουν μια δυνατή προδιάθεση γι’ αυτές.

[video=youtube;w61mR_JJi1Q]http://www.youtube.com/watch?v=w61mR_JJi1Q&feature=player_embedded[/video]

Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, υπήρξε μια σημαντική ανθρώπινη προσπάθεια που αποθάρρυνε τις κυνομαχίες και έσωσε τη ζωή πολλών απ’ αυτά τα πλάσματα. Σαν αποτέλεσμα τα «Μπούλ και Τέρριερ» έγιναν λιγότερο δημοφιλή. Προς το τέλος του 19ου αιώνα, η φυλή ήταν ήδη πολύ σπάνια. Σώθηκαν από την εξαφάνιση από τους ανθρακωρύχους της περιοχής του Στάφφορντσαϊρ, όπου συνέχισαν να ζουν. Για να τιμήσουν το γεγονός αυτό, η λέξη Σταφφορντσαϊρ συμπεριλήφθηκε στο όνομα της φυλής όταν αυτή αναγνωρίστηκε επίσημα από τον Κυνολογικό Όμιλο το 1935 ως Σταφφορντσαϊρ Μπούλ Τέρριερ. Οι λάτρεις της φυλής αντιμετώπισαν δυσκολίες στο να γίνει δεκτή αυτή η ονομασία. Ο Κυνολογικός Όμιλος συγκατατέθηκε στη διάσταση των απόψεων και δέχτηκε το «Μπούλ και Τέρριερ» ως ικανό μόνο για κυνομαχίες και όχι για συμμετοχή σε εκθέσεις.
Αυτό φαίνεται παράξενο αν σκεφτούμε τη σύγχρονη αναγνώριση των Μπούλ Τέρριερς.

 

[belladoggy]

Ο καθηγητής Steve Stoue ήταν ένας από τους πρώτους λάτρεις της φυλής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Απέκτησε το πρώτο του Στάφφορντσαϊρ απ’ τον διάσημο Άγγλο εκτροφέα John F. Gordon, κατά την παραμονή του στην Αγγλία και το έφερε στην Αμερική το 1966. με τις προσπάθειες του καθηγητή και των υποστηρικτών του, η φυλή έγινε κάπως πιο δημοφιλής τα επόμενα χρόνια. Ήταν αξιοσημείωτο κατόρθωμα διότι άλλες παρόμοιες φυλές, ειδικά το Αμέρικαν Πιτ-Μπουλ Τέρριερ, ήταν ακόμη πολύ δημοφιλή στην Αμερική. Ο καθηγητής ίδρυσε επίσης και τον όμιλο των Στάφφορντσαϊρ Μπουλ Τέρριερς στην Αμερική, τον Ιανουάριο του 1967 στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. Ο Αμερικανικός Κυνολογικός Όμιλος συμπεριέλαβε τη φυλή στην ημίαιμη κατηγορία το 1972. τελικά, τα Στάφφορντσαϊρ αναγνωρίστηκαν εξ’ ολοκλήρου το 1975, αποκτώντας το δικαίωμα να εμφανίζονται σε εκθέσεις στην ομάδα των τέρρριερς.

Λαμβάνοντας υπόψη τη συμπεριφορά, το κουράγιο και το τεράστιο δέσιμο με τους ιδιοκτήτες τους, τα Στάφφορντσαϊρ Μπουλ Τέρριερς έγιναν μια από τις δημοφιλέστερες φυλές στην Αγγλία και την Αυστραλία.

Η δημοτικότητά τους σε άλλες χώρες τείνει να αυξηθεί. Το Στάφφορντσαϊρ Μπουλ Τέρριερ είναι το ιδανικό σκυλί για έναν γηρασκόμενο νεαρό που έχει περάσει τα τριάντα, με αδύναμους μύες, «αυξανόμενη» περιφέρεια και την επιθυμία να είναι αθλητικός τύπος, ο οποίος βρίσκει αυτή την ικανοποίηση στο σκύλο του.

Έναν τύπο σαν τον εαυτό μου…..[FONT=&quot]

JCh. Ninevah Blue Bomber

[/FONT]ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:[FONT=&quot]
[/FONT]Fleig Dieter, History of Fighting Dog
Gilmoor Danny, The Complete Staffordshire Bull Terrier
Gordon F. John, Staffordshire Bull Terrier
Nicolas Anna, Staffordshire Bull Terriers
Nicolas Anna, Staffordshire Terriers
O’Neil Jacqueline, The American Pit Bull Terrier
Pounds, V.H. & Lilian V. Raut, Staffordshire Bull Terriers
Stratton Richard F., The World of American Pit Bull Terriers
Stratton Richard F., This Is The American Pit Bull Terrier
[FONT=&quot]
[/FONT]

 

[Under]

respect

 

[ICE]

Θα ηθελα και εγω να σταθω σε 2 σημεια που αφορουν την φυλη μας, και τα θεωρω άξια επισημανσης.

Διαβαζοντας ΕΔΩ, ειναι εντυπωσιακες αυτες οι δυο δηλωσεις:

1. ''and it is the only breed to have the words 'totally reliable' in its breed standard. Furthermore, the Staffordshire Bull Terrier is one of only two breeds from over 190 recognized by the UK Kennel Club to have a mention of the breed's suitability with children.''' ( ειναι η μόνη φυλη, που εχει τις λεξεις <<Απόλυτα Αξιόπιστο>> στο προτυπο της.
Επιπλεον το Staffordshire Bull Terrier, ειναι η μια απο τις δυο μονο φυλες σε περισσοτερες απο 190 αναγνωρισμενες φυλες απο τον αγγλικο Κυνολογικο Ομιλο, στις οποιες γινεται αναφορα καταλληλοτητας της φυλης οσον αφορα τα παιδια.

2. ''bred for courage, tenacity and most important: total reliability and affinity with people and in particular children.'' (εκτρεφονται για το θαρρος, την υπομονη, και το πιο σημαντικο: συνολικη-πλήρη αξιοπιστια και δεσιμο με τους ανθρωπους, και ιδιαιτερα με τα παιδια.