Καλημέρα
@Tri !
Ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος, αλλά, όταν παίρνεις το σκύλο αγκαλιά σε τέτοια περίπτωση, του δίνεις το πλεονέκτημα της ασφάλειας στην αγκαλιά σου, κάτι που τον κάνει να νιώθει πιο "king of the world και πίσω και σας έφαγα ρεμάλια".
Αυτό το έκανε ο Αζόρ, μόλις τον πήρα. Τα γρυλίσματά του και τα air snaps (αν το λέω σωστά) έδωσαν και πήραν μέχρι να απομακρυνθούμε, ενώ συνήθως αρκείται σε λίγο γκρρρρ και το σταματάει.
Αλλά, ήταν δέκα και ήμουν μόνη με ένα 10κιλο άξεστο φασαριόζο. Δε το σκέφτηκα και πολύ μόλις άρχισαν να τρέχουν.
Ο ένας που νομίζω οτι μου τον δάγκωσε κιόλας, μας έχει στο μάτι εδώ και πολύυυυ καιρό. Με το που τον μυρίσει τον Αζόρ, μας παίρνει στο κατόπι.
Την τελευταία φορά που μας είδε, είχα τον Αζόρ ακόμα με ράμματα, φρεσκοχειρουργημένο και τον έτρεχα αγκαλιά 4 τετράγωνα, γιατί ξαμολύθηκαν από πίσω μας.


Τα συγκεκριμένα αδέσποτα ζούνε σε ένα στρατόπεδο, πίσω από το σπίτι μου και όταν κατεβαίνουν προς την πόλη, γίνεται ο κακός χαμός μεταξύ αρσενικών. (Κάποια από τις σκύλες της αγέλης σέρνει συνήθως).