Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι ενεργοποιούνται μόνο εάν νιώσουν αισθήματα τρόμου, φρίκης και αποτροπιασμού.
Η λύση δεν είναι να καθόμαστε στο σαλόνι μας, παρέα με τον αγαπημένο μας σκύλο, κλείνοντας τα μάτια και γυρίζοντας το κεφάλι στην κακοποίηση των υπόλοιπων ζώων.
Το να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αυτά δεν συμβαίνουν, δεν σημαίνει όντως ότι δεν γίνονται!
Για να γίνω ποιο σαφής παραθέτω ένα παραπλήσιο παράδειγμα.
Οι Ιάπωνες ψαράδες ανέκαθεν έσφαζαν δελφίνια και φάλαινες.
Οι οικολογικές οργανώσεις και ειδικότερα οι ακτιβιστές της Greenpeace προσπαθούσαν μάταια εδώ και χρόνια να τους σταματήσουν. Κανένα μέσω δεν κάλυπτε τις ενέργειες και τους αγώνες τους… Μέχρι που κυκλοφόρησε ένα παρόμοιο βιντεάκι, που αφορούσε την σφαγή αυτών των υπέροχων θηλαστικών, στο διαδίκτυο…
Μετά τον σάλο και τον παγκόσμιο αποτροπιασμό που προκάλεσε, προβλήθηκε από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι εικόνες που περιείχε το εν λόγω βίντεο ήταν πιο σκληρές και φρικαλέες από ότι θα μπορούσε και επινοήσει ο πιο άρρωστος και διεστραμμένος ανθρώπινος νους.
Ήταν όμως πραγματικότητα. Φρικτή σκληρή, απάνθρωπη, αλλά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, που ο περισσότερος κόσμος αγνοούσε ή έκανε ότι αγνοούσε!
Από τότε τα ΜΜΕ προβάλουν τις επιχειρήσεις την Greenpeace μέσα στα πρώτα θέματα των εξωτερικών ειδήσεων (θυμίζω την προσπάθεια εμβολισμού του Ιαπωνικού φαλαινοθηρικού στον νότιο Ειρηνικό).
Ο αγώνας συνεχίζεται βέβαια, αλλά με την συμμετοχή όλου του κόσμου. Μαζεύτηκαν εκατομμύρια υπογραφές και στάλθηκαν επιστολές διαμαρτυρίας, οι οποίες ήταν καταπέλτης, στον Πρωθυπουργό της Ιαπωνίας.
Το ίδιο ισχύει και με την σφαγή της φώκιας ή με την κακοποίηση των ζώων.
Όλοι υποψιάζονται πάνω - κάτω τι συμβαίνει... Το θέμα είναι όμως, ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ εάν δεν τους «κολλήσεις» στη μούρη τις ζωντανές εικόνες της φρίκης, κανείς δεν ενεργοποιείται!
Εάν λοιπόν αυτό το βιντεάκι δώσει την έστω και την παραμικρή αφορμή να σταματήσουν αυτές οι φρικαλεότητες, ΘΑ ΤΟ ΔΩ! Θα το δω και ας ξαναρρωστήσω!
