πραγματικά δε ξέρω αν κάνω σωστά που ξεκινώ να γράψω.. Ειδικά μετά από τόσο καιρό.
δεν είναι για αναζήτηση παρηγορου ώμου , ούτε για εκτόνωση δική μου. Είναι η συνέχεια της ιστορίας που είχα ξεκινήσει να γράφω εδώ... Η ιστορία έχει λυπημένο τέλος. Ο ΑΖΟΥΡ πάει. Και η ΑΣΜΑΡΟΥΛΑ το ίδιο. Η Ασμαρούλα σήμερα. Ο Αζούρ πριν από 10 μέρες. Και οι 2 μάλλον από φόλα. Ο Αζούρ, μέσα από τα κάγκελα της βεράντας του σπιτιού μου (που τον είχα βάλει μέσα για να τον προστατεύσω από την ΚΑΚΙΑ κ το μίσος Κ το Μένος κάποιων κτήνων . Η Ασμαρούλα έξω από το λεωφορείο που κοιμόταν τα τελευταία 2 χρόνια . Και που αν κ κωφή κ τρομερά δύσπιστη με τους ανθρώπους, είχε πλέον μάθει να τους εμπιστεύεται. Της το έμαθα και αυτό (σε μεγάλο βαθμό εγώ) .Καλύτερα να μην το είχα δείξει ΠΟΤΕ.
Και γω προσωπικά αισθάνομαι πέρα από τη βαθειά απώλεια(ειδικά του Αζούρ) που είναι απώλεια δικού μου ανθρώπου, μέσα πολύ βαθειά στην ψυχή μου και στην καρδιά μου, πέρα από την επιθυμία για εκδίκηση και έστω Θεία Δίκη, πέρααπό όλα αυτά, αισθάνομαι μια ΜΑΤΑΙΩΣΗ..Γυρνώντας από τα κουτάβια της Ασμαρούλας κ καθώς πήγαιναν κοντά της να την μυρίσουν, σκεφτόμουν αυτό: Πως γίνεται να αφιερώνεις τον εαυτό σου σε αγνά πλάσματα και να βλέπεις η αφιέρωση σου αυτή να ενσαρκώνεται στα πλάσματα αυτά που στην ανταποδίδουν στο μέγιστο και τελικά το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να τα ξαμολάς ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑ στα κτηνη της ζούγκλας που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία. Και να τα κατασπαράζει στο τέλος. Χωρίς να μπορέσεις να τα προστατεύσεις. Σκέφτομαι ι ότι αντί για καλό τελικά φροντίζοντας τα , τους έκανα κακό. Γιατί δεν μπόρεσαν να προστατευτούν. Γιατί κάποια κτήνη, θρασύδειλα, ανέραστα και φοβικά τα κομμάτιασαν μπαμπέσικα. Και να σας πω και το πιο ωραίο? Όταν την Τρίτη το πτωί έφευγα για τη δουλειά Ο Αζούρ γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν με είχε ξανακοιτάξει ΠΟΤΕ. Λες καιλυπόταν , λες και ήξερε ότι δεν θα τον ξαναδώ.....ΓΙΑΤΙ???? Γιατί ρε γμτ να συμβαίνουν αυτά???? Αφού δεν πείραζαν κανένα.. Και τώρα που είναι???? ΠΟυ στο καλό πάνε όταν φεύγουν από τα - σκ... της κοινωνίας μας??? γιατί να με αγκαταλείψουν έτσι?? Και το πιο φοβερό είναι ότι λες και ήξερε ότι δε θα ξαναειδωθούμε ποτέ, αλλά ήτανε σα να δέχτηκε τη μοίρα τουεπειδ΄ξ με εμπιστευόταν και με αγαπούσε...Γιατί ρε γμτ γιατί????/
δεν είναι για αναζήτηση παρηγορου ώμου , ούτε για εκτόνωση δική μου. Είναι η συνέχεια της ιστορίας που είχα ξεκινήσει να γράφω εδώ... Η ιστορία έχει λυπημένο τέλος. Ο ΑΖΟΥΡ πάει. Και η ΑΣΜΑΡΟΥΛΑ το ίδιο. Η Ασμαρούλα σήμερα. Ο Αζούρ πριν από 10 μέρες. Και οι 2 μάλλον από φόλα. Ο Αζούρ, μέσα από τα κάγκελα της βεράντας του σπιτιού μου (που τον είχα βάλει μέσα για να τον προστατεύσω από την ΚΑΚΙΑ κ το μίσος Κ το Μένος κάποιων κτήνων . Η Ασμαρούλα έξω από το λεωφορείο που κοιμόταν τα τελευταία 2 χρόνια . Και που αν κ κωφή κ τρομερά δύσπιστη με τους ανθρώπους, είχε πλέον μάθει να τους εμπιστεύεται. Της το έμαθα και αυτό (σε μεγάλο βαθμό εγώ) .Καλύτερα να μην το είχα δείξει ΠΟΤΕ.
Και γω προσωπικά αισθάνομαι πέρα από τη βαθειά απώλεια(ειδικά του Αζούρ) που είναι απώλεια δικού μου ανθρώπου, μέσα πολύ βαθειά στην ψυχή μου και στην καρδιά μου, πέρα από την επιθυμία για εκδίκηση και έστω Θεία Δίκη, πέρααπό όλα αυτά, αισθάνομαι μια ΜΑΤΑΙΩΣΗ..Γυρνώντας από τα κουτάβια της Ασμαρούλας κ καθώς πήγαιναν κοντά της να την μυρίσουν, σκεφτόμουν αυτό: Πως γίνεται να αφιερώνεις τον εαυτό σου σε αγνά πλάσματα και να βλέπεις η αφιέρωση σου αυτή να ενσαρκώνεται στα πλάσματα αυτά που στην ανταποδίδουν στο μέγιστο και τελικά το μόνο που έχεις καταφέρει είναι να τα ξαμολάς ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑ στα κτηνη της ζούγκλας που λέγεται ανθρώπινη κοινωνία. Και να τα κατασπαράζει στο τέλος. Χωρίς να μπορέσεις να τα προστατεύσεις. Σκέφτομαι ι ότι αντί για καλό τελικά φροντίζοντας τα , τους έκανα κακό. Γιατί δεν μπόρεσαν να προστατευτούν. Γιατί κάποια κτήνη, θρασύδειλα, ανέραστα και φοβικά τα κομμάτιασαν μπαμπέσικα. Και να σας πω και το πιο ωραίο? Όταν την Τρίτη το πτωί έφευγα για τη δουλειά Ο Αζούρ γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν με είχε ξανακοιτάξει ΠΟΤΕ. Λες καιλυπόταν , λες και ήξερε ότι δεν θα τον ξαναδώ.....ΓΙΑΤΙ???? Γιατί ρε γμτ να συμβαίνουν αυτά???? Αφού δεν πείραζαν κανένα.. Και τώρα που είναι???? ΠΟυ στο καλό πάνε όταν φεύγουν από τα - σκ... της κοινωνίας μας??? γιατί να με αγκαταλείψουν έτσι?? Και το πιο φοβερό είναι ότι λες και ήξερε ότι δε θα ξαναειδωθούμε ποτέ, αλλά ήτανε σα να δέχτηκε τη μοίρα τουεπειδ΄ξ με εμπιστευόταν και με αγαπούσε...Γιατί ρε γμτ γιατί????/
Λυπαμαι πολυ για οτι εγινε. Ελπιζω τουλαχιστον να πηγαν καπου πολυ καλυτερα απο εδω. Ποιος μπορει να τα κανει αυτα τα πραγματα ρε γαμωτο?????????????? Ευχομαι να νιωσεις συντομα καλυτερα.. συλλυπητήρια 
