Το καλοκαίρι, ήμουν με κλουβάκι, με τέσσερα κουτάβια μέσα, να μυρίζουν έντονη κουταβοκατρουλίλα ανακατεμένη με δερματικά (δεν ξέρω αν μύρισε το κουτάβι με τα δερματικά διαφορετικά, να πω την αλήθεια). Φτάνω στην πιάτσα των ταξί και περιμένω διστακτικά παραπίσω να με δουν στο πηγαδάκι των ταξιτζίδων για να ρωτήσω "Ααααν..." Με βλέπουν και πριν προλάβω να ρωτήσω τίποτα, ξεκινάει με έναν από αυτούς ο παρακάτω διάλογος:
-Σκυλί ή γατί?
-Λέω 4, κουτάβια, και μυρίζουν κιόλας.
-Εντάξει, ψυχή έχουν κι αυτά, περάστε.
-Ευχαριστώ, αλλά σε ποιο? (Γιατί φαντάστηκα ότι θα μπω στον πρώτο που ΔΕΝ έχει πρόβλημα)
-Μα στο πρώτο φυσικά, δεν θα φάμε τη σειρα του συνάδελφου.
Αργότερα, στο γυρισμό από το κτηνιατρείο, με τα 3 στο κλουβί και το άλλο αγκαλιά τυλιγμένο σε πετσέτα και μπανιαρισμένο με tactic-το οποίο σίγουρα μύριζε έντονα, ξαναφτάνω σε άλλη πιάτσα. Καθώς πλησίαζα, και πριν κοντοσταθώ καν, ο πρώτος στη σειρά μου άνοιξε την πόρτα. Τον ρώτησα πως και τόση ανοχή με τα κατοικίδια κι η απάντηση του ήταν ότι πέραν του ότι υπάρχουν ΚΑΙ φιλόζωοι, που δεν είχαν ποτέ πρόβλημα, τώρα με την κρίση έχει μειωθεί τόσο η δουλειά τους που κι αυτοί που είχαν αναθεωρούν...