Φανταστείτε λοιπόν να κατεβαίνεις στο σταθμό του Αιγάλεω και κάθε μέρα να είναι στην πλατεία λυτό και μόνο του ένα αρσενικό Ακίτα...
Να περνάς με τον σκύλο σου (στο λουρί) και να έχεις να αντιμετωπίσεις ένα αρσενικό Ακίτα ανεξέλεγκτο που δεν νομίζω να κάθετε ακούνητο άγαλμα 8-10 ώρες.
Ο σκύλος αυτός να διασχίζει μόνος δρόμους, να τρώει από τους περαστικούς και τους μαγαζάτορες, να "σημαδεύει" όπου επιθυμεί και να θεωρεί χώρο του μια δημόσια πλατεία με σταθμό τρένου (μετρό στο παράδειγμα μας)...
Άραγε τι θα λέγαμε για αυτή την περίπτωση; Ποια θα ήταν τα σχόλια μας για αυτόν τον ιδιοκτήτη σκύλου που δεν μπορεί και δεν θέλει να περιορίσει τον σκύλο του;
Μας παρουσιάζεται ένα απίστευτο δέσιμο και μια απίστευτη σχέση και ο τύπος (Ρίτσαρντ Γκιρ) δεν είχε καταφέρει να μάθει στο σκύλο ούτε το μπαλάκι να φέρνει!
Τεράστια αγάπη, αλλά στα παλιά του τα παπούτσια που ο σκύλος "βολόδερνε" όλη μέρα ανεξέλεγκτα και σίγα μη τον ένοιαζε ο κόσμος και οι άλλοι άνθρωποι (και σκύλοι).
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά... Πεθαίνει ο ανεπρόκοπος και τον σκύλο δεν σκέφτεται ούτε ένας να τον υιοθετήσει και να ασχοληθεί μαζί του ουσιαστικά, παρά τον αφήνουν αδέσποτο, να περιμένει στην πλατεία χειμώνες και καλοκαίρια μέχρι που πεθαίνει. Δηλαδή, τόση αγάπη, υπευθυνότητα και φιλοζωία δεν έχουμε ξαναδεί!
Μάλλον κάτι δεν κατάλαβα (και) από αυτήν την ταινία...
Υ.Γ. Δεν θα αναλύσω και δεν θα αναφέρω καν άλλες λεπτομέρειες, ανακρίβειες και μύθους που αυτές οι ταινίες "Disney type" πλάθουν, αναπαράγουν και συντηρούν... και πόσο κακό κάνουν σε διάφορα επίπεδα.
Τις βλέπω πάντως... Όπως ο περαστικός που δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από το ατύχημα...