Θέλω να προειδοποιήσω εξ αρχής ότι μερικά από τα οποία θα γράψω στην συνέχεια (δικαιολογημένα) θα εκνευρίσουν αρκετά μέλη.
Που λέτε, εγώ μπορώ να θεωρηθώ και γιαλαντζή ιδιοκτήτρια ενός γιαλατζή λυκόσκυλου. Το πρώτο γιαλατζή γιατί η μόνη σχέση αφεντικού-σκύλου (ας το πούμε έτσι) που έχω με την Ρόη (από το Καλιρρόη) είναι ότι το όνομα μου είναι γραμμένο στο βιβλιάριο της. Το δεύτερο γιαλατζή είναι γιατί την αγοράσαμε από ιστοσελίδα. Θα μου πείτε, δεν ξέραμε, δεν ρωτάγαμε; Όχι δεν ρωτήσαμε. Ήμασταν μια τριμελής οικογένεια όπου το 12χρονο ήθελε σκύλο, ο μπαμπάς ήθελε φύλακα, η μαμά ήθελε να την αφήσουμε στην ησυχία της γιατί ήξερε ότι αυτή θα το φροντίζει στο τέλος, και έτσι αποκτήσαμε την Ρόη πριν 10 χρόνια. Για να μην σας τα πολυλογώ, εγώ σαν έφηβη με έναν κουβά φροντιστήρια και καμία όρεξη να είμαι μονιμά στην αυλή όπου ήταν ο σκύλος ουσιαστικά δεν απέκτησα ποτέ κάποια στενή σχέση μαζί της, ο πατέρας μου γιατί θεωρούσε τους εκπαιδευτές πολυτέλεια (και την θέση του σκύλου στην αυλή) δεν απέκτησε πότε φύλακα και η μητέρα μου επωμίστηκε την φροντίδα του σκύλου.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι την παραλάβαμε από ΚΤΕΛ (δηλαδή, ποσό ανεγκέφαλος πρέπει να είσαι για να στείλεις – και να πάρεις – κουτάβι από Ουγγαρία μέχρι Θεσσαλονίκη με ΚΤΕΛ) σε ένα κλουβάκι χωρίς νερό και μέσα στα κόπρανα της. Το τι πέρασε το καημένο το σκυλί, το τι περνάει (-ούσε ) η μάνα της ούτε να το φανταστώ αν και πλέον δεν χεριάζετε γιατί το ξέρω.
Τώρα για να (μην σας μαυρίσω εντελώς την καρδιά. Η Ρόη περνάει τις μέρες της στην αυλή, δεμένη δυστυχώς, βγαίνει βόλτα τρείς φόρες την μέρα ανεξαιρέτως, τουλάχιστον μιάμιση με δύο ώρα την φόρα. Όχι ότι είναι αρκετή παρέα για σκύλο. Πάντως ένας ακόμα λόγος που ο σκύλος είναι στην αυλή είναι ύστερα από απαγορέψη γιατρού λόγο ύπαρξής ατόμου με ανοσοκαταστόλη (αν και απ’ όσα έχω διαβάσει μπαρούφα είναι και αυτό). Τους ζεστούς μήνες (αρχή άνοιξης, τέλη φθινοπώρου) είναι ελεύθερη στην αυλή με άτομο τις οικογένειας για τέσσερις ώρες μη συμπεριλαμβανομένου τις βόλτες. Φέτος κόλλησε και καλαζάρ, αλλά ξεκινήσαμε θεραπεία και μόνο λόγο των αρχικών μπορεί-να-είναι-και-συμπτώματα, και συνεχίζουμε με προληπτική χαπάκωση και εξετάσεις. Γενικά από άποψη υγείας και με δεδομένου από που πήραμε τον σκύλο μας βγήκε λαχείο.
Και τώρα πάμε στο κομμάτι που ίσως (ελπίζω) να σας πάρει λίγο από τον εκνευρισμό. Λίγο μέσω του φόρουμ, πολύ μέσω ερευνάς με αφορμή του φόρουμ και άλλων έχω καταλήξει στο ότι ο μελλοντικός σκύλος (γιατί η Ρόη είναι των γονιών μου και δεν μου την δίνουν για κανέναν λόγο) θα μένει μέσα στο σπίτι, θα κοιμάται στο crateτου, θα πάρουμε βοήθεια από εκπαιδευτή αν αυτό χρειαστεί, δεν θα είναι επουδενί εργαλείο αλλά σύντροφος ζωής, και θα προέρχεται είτε από φιλοζωική είτε από αναγνωρισμένο εκτροφέα. Και δεν θα φορέσει ποτέ, μα ποτέ, αλυσίδα.
Και τελικά έγραψα πολλά. Ως αναφορά στο τέλος θα πω ότι έχω αδυναμία στα ημιμακρύτριχα ημίαιμα μεσαίου μεγέθους και υψηλών ενεργειακών απαιτήσεων και θα ήθελα να περνάω ποιοτικό χρόνο με τον σκύλο μου, και δεν μου ξεκολλάει από το μυαλό η εκπαίδευση agility. Και με τραβάνε πάρα πολύ τα παρατημένα ενήλικα, δεν ξέρω γιατί, κακό πάντως δεν είναι.
Όσο για πολύ μελλοντικά σχέδια (15+ χρόνια) και αν το επιτρέψουν οι καταστάσεις θα ήθελα σαν μουρλή ένα υπερκινητικό, γατίσιο basenji.
Που λέτε, εγώ μπορώ να θεωρηθώ και γιαλαντζή ιδιοκτήτρια ενός γιαλατζή λυκόσκυλου. Το πρώτο γιαλατζή γιατί η μόνη σχέση αφεντικού-σκύλου (ας το πούμε έτσι) που έχω με την Ρόη (από το Καλιρρόη) είναι ότι το όνομα μου είναι γραμμένο στο βιβλιάριο της. Το δεύτερο γιαλατζή είναι γιατί την αγοράσαμε από ιστοσελίδα. Θα μου πείτε, δεν ξέραμε, δεν ρωτάγαμε; Όχι δεν ρωτήσαμε. Ήμασταν μια τριμελής οικογένεια όπου το 12χρονο ήθελε σκύλο, ο μπαμπάς ήθελε φύλακα, η μαμά ήθελε να την αφήσουμε στην ησυχία της γιατί ήξερε ότι αυτή θα το φροντίζει στο τέλος, και έτσι αποκτήσαμε την Ρόη πριν 10 χρόνια. Για να μην σας τα πολυλογώ, εγώ σαν έφηβη με έναν κουβά φροντιστήρια και καμία όρεξη να είμαι μονιμά στην αυλή όπου ήταν ο σκύλος ουσιαστικά δεν απέκτησα ποτέ κάποια στενή σχέση μαζί της, ο πατέρας μου γιατί θεωρούσε τους εκπαιδευτές πολυτέλεια (και την θέση του σκύλου στην αυλή) δεν απέκτησε πότε φύλακα και η μητέρα μου επωμίστηκε την φροντίδα του σκύλου.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι την παραλάβαμε από ΚΤΕΛ (δηλαδή, ποσό ανεγκέφαλος πρέπει να είσαι για να στείλεις – και να πάρεις – κουτάβι από Ουγγαρία μέχρι Θεσσαλονίκη με ΚΤΕΛ) σε ένα κλουβάκι χωρίς νερό και μέσα στα κόπρανα της. Το τι πέρασε το καημένο το σκυλί, το τι περνάει (-ούσε ) η μάνα της ούτε να το φανταστώ αν και πλέον δεν χεριάζετε γιατί το ξέρω.
Τώρα για να (μην σας μαυρίσω εντελώς την καρδιά. Η Ρόη περνάει τις μέρες της στην αυλή, δεμένη δυστυχώς, βγαίνει βόλτα τρείς φόρες την μέρα ανεξαιρέτως, τουλάχιστον μιάμιση με δύο ώρα την φόρα. Όχι ότι είναι αρκετή παρέα για σκύλο. Πάντως ένας ακόμα λόγος που ο σκύλος είναι στην αυλή είναι ύστερα από απαγορέψη γιατρού λόγο ύπαρξής ατόμου με ανοσοκαταστόλη (αν και απ’ όσα έχω διαβάσει μπαρούφα είναι και αυτό). Τους ζεστούς μήνες (αρχή άνοιξης, τέλη φθινοπώρου) είναι ελεύθερη στην αυλή με άτομο τις οικογένειας για τέσσερις ώρες μη συμπεριλαμβανομένου τις βόλτες. Φέτος κόλλησε και καλαζάρ, αλλά ξεκινήσαμε θεραπεία και μόνο λόγο των αρχικών μπορεί-να-είναι-και-συμπτώματα, και συνεχίζουμε με προληπτική χαπάκωση και εξετάσεις. Γενικά από άποψη υγείας και με δεδομένου από που πήραμε τον σκύλο μας βγήκε λαχείο.
Και τώρα πάμε στο κομμάτι που ίσως (ελπίζω) να σας πάρει λίγο από τον εκνευρισμό. Λίγο μέσω του φόρουμ, πολύ μέσω ερευνάς με αφορμή του φόρουμ και άλλων έχω καταλήξει στο ότι ο μελλοντικός σκύλος (γιατί η Ρόη είναι των γονιών μου και δεν μου την δίνουν για κανέναν λόγο) θα μένει μέσα στο σπίτι, θα κοιμάται στο crateτου, θα πάρουμε βοήθεια από εκπαιδευτή αν αυτό χρειαστεί, δεν θα είναι επουδενί εργαλείο αλλά σύντροφος ζωής, και θα προέρχεται είτε από φιλοζωική είτε από αναγνωρισμένο εκτροφέα. Και δεν θα φορέσει ποτέ, μα ποτέ, αλυσίδα.
Και τελικά έγραψα πολλά. Ως αναφορά στο τέλος θα πω ότι έχω αδυναμία στα ημιμακρύτριχα ημίαιμα μεσαίου μεγέθους και υψηλών ενεργειακών απαιτήσεων και θα ήθελα να περνάω ποιοτικό χρόνο με τον σκύλο μου, και δεν μου ξεκολλάει από το μυαλό η εκπαίδευση agility. Και με τραβάνε πάρα πολύ τα παρατημένα ενήλικα, δεν ξέρω γιατί, κακό πάντως δεν είναι.
Όσο για πολύ μελλοντικά σχέδια (15+ χρόνια) και αν το επιτρέψουν οι καταστάσεις θα ήθελα σαν μουρλή ένα υπερκινητικό, γατίσιο basenji.
