Ο Μάρκος μας, από την πρώτη μέρα που ήρθε στο σπίτι, έπινε υπερβολικά πολύ νερό, το οποίο και αντιστοίχως απέβαλλε υπερβολικά πολύ...if you know what i mean...
Πάααρα πολύ κατούρημα, συνεχώς και παντού και σπάνια εντός πάνας
Μιλάμε για πολύ χάλια νεύρα...τόσο πολύ σφουγγάρισμα δεν θυμάμαι να έχω κάνει ποτέ. Πέραν αυτού όμως, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ελεγα...ok...μικρούλης είναι, θα στρώσει κάποτε. Υπομονή
Μέχρι που άρχισε σε κάθε κατούρημα, να αφήνει και σταγονίτσες αίμα. Εκεί προβληματίστηκα και μια και είχε έρθει έτσι κι αλλιώς η ώρα μας, για τσεκ και εμβόλια, πήγαμε στον γιατρό μας. Κάναμε τις εξετάσεις μας, αιματολογικές, βιοχημικές, υπέρηχο, λείψη ούρων. Οοοοολο το σετ. Οι εξετάσεις του ήταν καλές. Καμμία ένδειξη νεφρικής ανεπάρκειας. Ευτυχώς. Το ειδικό βάρος των ούρων του όμως, ήταν 1003 [δεν ξέρω την μονάδα μέτρησης], την στιγμή που το ειδικό βάρος του νερού, είναι 1000. Ο πιτσιρής δηλαδή, έβγαζε σχεδόν νερό. Δύο τα σενάρια: ψυχογενής πολυδιψία/πολυουρία που προκαλείται από στρεσογόνες καταστάσεις...ο Μάρκος στρεσαρισμένος!!! ναι καλά...άλλο;
δεύτερο και πιθανότερο σενάριο λοιπόν, κεντρικός άποιος διαβήτης. Ο οποίος οφείλεται στην μειωμένη σύνθεση της αντιδιουρητικής ορμόνης, η οποία μπορεί να είναι πλήρης ή μερική. Είναι σπάνιος στην πράξη και οφείλεται σε βλάβες των κυττάρων του υποθαλάμου και της νευρουπόφυσης, που παράγουν την αντιδιουρητική ορμόνη. Επιλεκτική εκτροφή το αγόρι μου!!! Ακούτε καραγκιόζηδες, που ζευγαρώνετε ότι βρεθεί εύκαιρο μπροστά σας και κάποιοι έχουν το θράσος να μην το βρίσκουν και φάουλ και να μας θεωρούν γραφικούς που βρίζουμε και ξαναβρίζουμε και ξαναβρίζουμε...
Ο μικρούλης λοιπόν, πρέπει να πίνει όσο νερό, ζητάει ο οργανισμός του. Και μου έρχεται αμέσως στο μυαλό, η εικόνα του, παρατημένος στον δρόμο, να μην τον έχει μαζέψει κανείς, καλοκαίρι με ήδη υψηλές θερμοκρασίες, να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μια θάλασσα νεράκι, που τόσο έχει ανάγκη για να επιβιώσει
και ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη
Θα είχε ήδη χαιρετίσει τον μάταιο τούτο κόσμο, από βασανιστική αφυδάτωση.
Στον κεντρικό άποιο διαβήτη, δεν διαπιστώνονται παθολογικά ευρήματα, με εξαίρεση α) απώλεια σωματικού βάρους, επειδή τα ζώα με έντονη πολυδιψία δεν τρώνε πολύ [εμείς τέτοιο πρόβλημα δεν έχουμε] β) αφυδάτωση σε περίπτωση στέρησης νερού και γ) νευρολογικά συμπτώματα σε περιστατικά με νεοπλάσματα ή τραύμα στην υπόφυση και τον υποθάλαμο.
Επίσης, τα αποτελέσματα των αιματολογικών και βιοχημικών εξετάσεων στον ορό του αίματος, συνήθως είναι φυσιολογικά, όπως ήταν και του Μάρκου. Η μόνη σημαντική ένδειξη προς αυτή την κατεύθυνση, είναι το ειδικό βάρος των ούρων, που συνήθως κυμαίνεται μεταξύ 1000 και 1007.
Για να επιβεβαιωθεί λοιπόν η διάγνωση, υπάρχουν δύο τρόποι. Δοκιμή στέρησης νερού και δοκιμή ανταπόκρισης στην αντιδιουρητική ορμόνη, μέσω της λήψης οξεικής δεσμοπρεσσίνης. Οπερ και εγένετο, με την ελπίδα να μην υπάρξει ανταπόκριση, που θα σήμαινε μεγαλύτερη πιθανότητα για ψυχογενή πολυδιψία/πολυουρία, που ήταν και πιο επιθυμητή. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα ήταν άμεσα, με θεαματική μείωση της δίψας και του κατουρήματος, από τις πρώτες κιόλας ώρες, μετά την λήψη του φαρμάκου
Τρίτη μέρα σήμερα που έχει κατουρήσει φορές, μετρημένες στα δάχτυλα και πάντα εντός πάνας και δυστυχώς δεν μπορώ να χαρώ. Πιθανότατα λοιπόν, κεντρικός άποιος διαβήτης. Συνεχίζουμε το φάρμακο σε μειωμένη δόση και ελπίζοντας ότι θα μπορούμε να το βρούμε, γιατί ο γιατρός μας δυσκολεύτηκε πάρα πολύ λόγω γενικότερης έλλειψης και...βλέποντας και κάνοντας. Υπάρχει πάντα η ελπίδα, να είναι κάτι παροδικό και να διορθωθεί, όσο ο μπέμπης μεγαλώνει.
Θα δούμε...
Το μόνο σίγουρο, πως ότι χρειαστεί να γίνει, θα γίνει, χωρίς δεύτερη σκέψη. Εχω ήδη ξεκινήσει ενέργειες, να βρω τα παιδιά που έχουν υιοθετήσει τον αδερφό του, μήπως τυχόν αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, αλλά δεν πάει το μυαλό τους, ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο, εκτός από τυπική κουταβίσια παρενέργεια.
Αυτά τα νέα μας...:???:
