Μα φυσικά και χρειάζεται μέτρο σε όλα και να σκεφτεί κανείς λογικά χωρίς υστερίες και ηλίθιους ανταγωνισμούς όπως έχω δει να κάνουν εδώ (στο Αμέρικα δηλαδή) διάφορες κάργιες που μόνο που δε μαλλιοτραβιούνται μεταξύ τους για τους διαγωνισμούς τη στιγμή που τα σκυλιά τους προτιμούν να παίζουν μεταξύ τους παραπέρα και δεν τους καίγεται καρφάκι. Εφόσον παρακολουθεί το σκύλο γιατρός και ο σκύλος μπορεί, η άσκηση θα του κάνει φυσικά καλό. Όσο για τα αυχενικά, κι εκεί θα διαφωνήσω λίγο!!
Βλέπετε, δυστυχώς τα έχω τα άτιμα τα αυχενικά κι εγώ και επειδή είμαι υστερική Ελληνίδα μικροαστή κλπ. κλπ. πήγα και είδα τους καλύτερους ορθοπεδικούς. Όλοι τους συμφώνησαν (και λέει η σύγχρονη ιατρική) ότι όσο δε με ενοχλεί ο λαιμός μου να κάνω ό,τι μου καπνίσει. Απλώς έχουν βάλει κάποιες παραμέτρους και μου έχουν μάθει να "ακούω" τι μου λέει το σώμα μου. Έτσι ενώ στο παρελθόν απαγορευόταν η μοτοσικλέτα και το four-wheeling, το κολύμπι, το τρέξιμο και όλα αυτά, τώρα όλοι οι γιατροί ΚΑΙ των ανθρώπων ΚΑΙ των σκύλων λένε ότι αν κανείς γυμνάσει τους μύες του μέχρι αηδίας, τότε οι μύες αναλαμβάνουν να στηρίξουν το σκελετό που έτσι δε ζορίζεται. Θέλει βέβαια στην αρχή φυσιοθεραπεία και μετά τρελλή άσκηση. Έτσι λοιπόν κατέληξα από στραβολαιμιασμένη και με σκισμένο ώμο να γυμνάζω πρώτα τα lats, να τεντώνω τον αυχένα μου με τα βαρούλκα του γιατρού και εν συνεχεία να ρίχνω άγρια γυμναστική με την οποία: τον αυχένα μου ούτε τον νοιώθω να έχει τίποτα, ούτε φάρμακα παίρνω, ούτε έχει χειροτερέψει (λέει η μαγνητική τομογραφία). Από την άλλη: κάνω κολύμπι όλο το πρόγραμμα προεργασίας για τα επίλεκτα σώματα του αμερικανικού στρατού (δηλαδή των navy seals) και ΔΕΝ κάνω πλάκα, έχω τρέξει μέχρι αγώνα 10 χιλιομέτρων, πάω για τρίαθλο και προπονούμαι για ημιμαραθώνειο και στη συνέχεια μαραθώνειο. Στο γυμναστήριο δε σηκώνω τρελλά κιλά αν και ξεκίνησα από πολύ χαμηλά. Όμως ανέπτυξα με προσοχή το μυικό μου σύστημα, κυρίως πλάτη και αυχένα και χαμπάρι δεν παίρνουν τα κόκκαλα και οι δίσκοι. Τώρα βέβαια δεν θα πάω για πλάκα να πάρω μηχανάκι διότι ποτέ δε μ' άρεσε έτσι κι αλλιώς, προτιμώ το αυτοκίνητο καθόσο κότα.
Τα ίδια και το Μουφ: είναι απίστευτα μυώδες, δεν το παχαίνω, το βάζω να κάνει τα ποιμενικά τρεξίματά του, τα agility του και γενικώς, αφού του αρέσει και δε σέρνεται, είναι μια χαρούλα. Παίρνει όμως και τα φάρμακά του. Πάει και στο γιατρό και βγάζει ακτινογραφίες να δει πώς πάει.
Κοινώς, όπως το έθεσε και ο δικός μου γιατρός: δε βαριέσαι, μια φορά ζούμε. Αν προσέχουμε λίγο μπορούμε να το γλεντήσουμε αγρίως. Διότι πόσοι υγιείς άνθρωποι κάνουν στο κάτω-κάτω τα όσα κάνω εγώ και πόσοι υγιείς σκύλοι τα όσα κάνει το Μουφ? Αντίθετα, όσο προσέχουμε και καθόμαστε και κλαίμε τη μοίρα μας, τόσο χειρότερα αισθανόμαστε και σωματικά και πνευματικά.
