Καλησπέρα σας,
Ονομάζομαι Σάντυ και τους τελευταίους 6 μήνες έχω στο σπίτι μου μαζί με τους γονείς μου ένα μαλτέζ αρσενικό, 5 ετών. Τον πήραμε τον Ιανουάριο προς το τέλος, από την θεία μου. Το σκυλί φαινόταν φοβισμένο, με έντονο τρέμουλο στα ξαφνικά εκεί που καθόταν και πολύ δειλό. Φοβόταν τις φωνές και κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι(ακόμη και όταν υπήρχε μία απλή λογομαχία και όχι καβγάς στο σπίτι), τις σκούπες και τις απότομες κινήσεις. Η θεία μου το είχε παραμελημένο χωρίς να βγαίνει ποτέ για βόλτα με αποτέλεσμα το σπίτι της να είναι γεμάτο κάτουρα και κόπρανα, όταν η ίδια έβγαινε το άφηνε μόνο του για πάνω από 5 ώρες ημερησίως, μέχρι να σκοτεινιάσει και χωρίς να αλλάξει φαγητό και νερό όλη τη διάρκεια της μέρας. Όταν θυμόταν να το ταΐσει, αυτό ήταν με γύρους χοιρινούς από σουβλατζίδικα με ντελίβερι. Το σκυλί δεν ήταν κοινωνικοποιημένο με άλλα σκυλιά και όταν το έβγαζα στις αρχές βόλτα, ούρλιαζε όταν πλησιάζαμε άλλα σκυλιά σε λίγα μέτρα. Ακόμη, γνωρίζω πως η θεία μου το άφηνε να κοιμάται σε κρεβάτι μαζί της ή μόνος του σε καναπέ και ότι το σκυλί είχε την τάση να γρυλλίζει .
Αυτά είναι όλα όσα ξέρω για την προηγούμενη ζωή του.
Η τωρινή του ζωή
Η τωρινή του ζωή διαφέρει πολύ από αυτή που είχε πριν. Τον φροντίζουμε, τον πλένουμε, τον αγαπάμε και σε καμία περίπτωση δεν τον κακομεταχειριζόμαστε με κανέναν τρόπο.
Ωστόσο, στην νέα του διαπαιδαγώγηση κάναμε το λάθος να το ανεβάζουμε στο λάθος να τον κανακεύουμε πολύ και να τον ανεβάζουμε στο κρεβάτι, να τον αφήνουμε κάτω από έπιπλα(γραφείο, κρεβάτι) και στον καναπέ.-Παρόλο που το σκυλί έχει κρεβατάκι για το ίδιο.
Πριν από 2 μήνες λοιπόν, το σκυλί άρχισε να δείχνει επιθετικότητα με γρύλισμα όποτε προσπαθούσαμε να το απομακρύνουμε από τους παραπάνω χώρους, μέχρι το σημείο όπου ο σκύλος δάγκωσε τη μητέρα μου. Απευθυνθήκαμε σε 2 κτηνιάτρους και μας είπαν πως το σκυλί όντας πιεσμένο από πριν, βρήκε σε εμάς που του φερόμαστε με στοργή, την ευκαιρία να βγάλει απωθημένα αλλά και να γίνει το Α της αγέλης.
Μας συνέστησαν να μην ανεχθούμε πλέον το γρύλισμα και όποτε συμβαίνει κάτι παρόμοιο, να τον απομακρύνουμε στο μπαλκόνι. Το κάναμε και πέτυχε.
Παρόλα αυτά, η μητέρα μου όσα και να πάθει δεν βάζει μυαλό. Τον ξαναανέβασε στο κρεβάτι «απλά για λίγο, για να το παίξει το ζωντανό», και το σκυλί άρχισε εκ νέου να γρυλίζει εμένα συνεχώς, τον πατέρα μου και να κατοχεύει πάλι χώρους που δεν του ανήκουν. Η μητέρα μου δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν αρχές και κανόνες στη σχέση μας με το σκύλο και συνεχίζει τα πράγματα που έκανε πριν.
Φοβάμαι πολύ πως έτσι όπως πάει, το σκυλί όταν θα έρθει ξανά η στιγμή που θα πρέπει να γίνει το οτιδήποτε που το σκυλί δεν θα θέλει εκείνη τη στιγμή, θα την δαγκώσει και θα της κόψει κανένα κομμάτι αυτή την φορά.
Τελευταίο, θα ήθελα να προσθέσω πως η μητέρα μου αν και κάνει πως όλα είναι καλά, αν της πεις να κατεβάσει μαλακά και ήρεμα το σκύλο από το κρεβάτι ή να τον πάρει στα χέρια της από το χώλ μέχρι το μπάνιο για να τον πλύνουμε, δεν το κάνει γιατί λέει πως θέλει να πάει ο σκύλος μόνος του. Είναι ξεκάθαρο πως τον φοβάται να τον πιάσει και κάνει τα πάντα για ένα γλείψιμο και την παρέα του, αγνοώντας πόσο λάθος είναι όλα αυτά.
Τέλος, το σκυλί δεν έχει μάθει να μην μας δαγκώνει παιχνιδιάρικα στο παιχνίδι-πράγμα που μου είπαν πως έπρεπε να έχει σταματήσει μετά την ενηλικίωση του σκύλου- και δεν γνωρίζει πώς να περπατάει με το αφεντικό του.(τρέχει μπροστά και μας τραβάει, μας γαβγίζει για να σηκωθούμε εάν καθόμαστε κάπου ήρεμα για ένα καφέ, δεν περιμένει να περάσουν όλα τα μέλη της οικογένειας από την πόρτα, αλλά τρέχει πάντα πρώτος).
Έχω σιχαθεί πια τη συμβίωση με το σκύλο αυτό. Δεν αισθάνομαι καλά ούτε με τη μητέρα μου ούτε με το σκύλο-δυνάστη του σπιτιού. Περίμενα κάτι διαφορετικό από τη σχέση ανθρώπου –σκύλου και όχι έναν αγώνα κυριαρχίας ή μία συνεχόμενη συγκράτηση των χαδιών μου μήπως και του δώσω «αέρα».
Σας παρακαλώ, πως θα απαλλαγώ από όλα αυτά τα προβλήματα που με βρήκαν.(δεν λέω μας γιατί η μάνα μου στον κόσμο της)
Ονομάζομαι Σάντυ και τους τελευταίους 6 μήνες έχω στο σπίτι μου μαζί με τους γονείς μου ένα μαλτέζ αρσενικό, 5 ετών. Τον πήραμε τον Ιανουάριο προς το τέλος, από την θεία μου. Το σκυλί φαινόταν φοβισμένο, με έντονο τρέμουλο στα ξαφνικά εκεί που καθόταν και πολύ δειλό. Φοβόταν τις φωνές και κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι(ακόμη και όταν υπήρχε μία απλή λογομαχία και όχι καβγάς στο σπίτι), τις σκούπες και τις απότομες κινήσεις. Η θεία μου το είχε παραμελημένο χωρίς να βγαίνει ποτέ για βόλτα με αποτέλεσμα το σπίτι της να είναι γεμάτο κάτουρα και κόπρανα, όταν η ίδια έβγαινε το άφηνε μόνο του για πάνω από 5 ώρες ημερησίως, μέχρι να σκοτεινιάσει και χωρίς να αλλάξει φαγητό και νερό όλη τη διάρκεια της μέρας. Όταν θυμόταν να το ταΐσει, αυτό ήταν με γύρους χοιρινούς από σουβλατζίδικα με ντελίβερι. Το σκυλί δεν ήταν κοινωνικοποιημένο με άλλα σκυλιά και όταν το έβγαζα στις αρχές βόλτα, ούρλιαζε όταν πλησιάζαμε άλλα σκυλιά σε λίγα μέτρα. Ακόμη, γνωρίζω πως η θεία μου το άφηνε να κοιμάται σε κρεβάτι μαζί της ή μόνος του σε καναπέ και ότι το σκυλί είχε την τάση να γρυλλίζει .
Αυτά είναι όλα όσα ξέρω για την προηγούμενη ζωή του.
Η τωρινή του ζωή
Η τωρινή του ζωή διαφέρει πολύ από αυτή που είχε πριν. Τον φροντίζουμε, τον πλένουμε, τον αγαπάμε και σε καμία περίπτωση δεν τον κακομεταχειριζόμαστε με κανέναν τρόπο.
Ωστόσο, στην νέα του διαπαιδαγώγηση κάναμε το λάθος να το ανεβάζουμε στο λάθος να τον κανακεύουμε πολύ και να τον ανεβάζουμε στο κρεβάτι, να τον αφήνουμε κάτω από έπιπλα(γραφείο, κρεβάτι) και στον καναπέ.-Παρόλο που το σκυλί έχει κρεβατάκι για το ίδιο.
Πριν από 2 μήνες λοιπόν, το σκυλί άρχισε να δείχνει επιθετικότητα με γρύλισμα όποτε προσπαθούσαμε να το απομακρύνουμε από τους παραπάνω χώρους, μέχρι το σημείο όπου ο σκύλος δάγκωσε τη μητέρα μου. Απευθυνθήκαμε σε 2 κτηνιάτρους και μας είπαν πως το σκυλί όντας πιεσμένο από πριν, βρήκε σε εμάς που του φερόμαστε με στοργή, την ευκαιρία να βγάλει απωθημένα αλλά και να γίνει το Α της αγέλης.
Μας συνέστησαν να μην ανεχθούμε πλέον το γρύλισμα και όποτε συμβαίνει κάτι παρόμοιο, να τον απομακρύνουμε στο μπαλκόνι. Το κάναμε και πέτυχε.
Παρόλα αυτά, η μητέρα μου όσα και να πάθει δεν βάζει μυαλό. Τον ξαναανέβασε στο κρεβάτι «απλά για λίγο, για να το παίξει το ζωντανό», και το σκυλί άρχισε εκ νέου να γρυλίζει εμένα συνεχώς, τον πατέρα μου και να κατοχεύει πάλι χώρους που δεν του ανήκουν. Η μητέρα μου δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν αρχές και κανόνες στη σχέση μας με το σκύλο και συνεχίζει τα πράγματα που έκανε πριν.
Φοβάμαι πολύ πως έτσι όπως πάει, το σκυλί όταν θα έρθει ξανά η στιγμή που θα πρέπει να γίνει το οτιδήποτε που το σκυλί δεν θα θέλει εκείνη τη στιγμή, θα την δαγκώσει και θα της κόψει κανένα κομμάτι αυτή την φορά.
Τελευταίο, θα ήθελα να προσθέσω πως η μητέρα μου αν και κάνει πως όλα είναι καλά, αν της πεις να κατεβάσει μαλακά και ήρεμα το σκύλο από το κρεβάτι ή να τον πάρει στα χέρια της από το χώλ μέχρι το μπάνιο για να τον πλύνουμε, δεν το κάνει γιατί λέει πως θέλει να πάει ο σκύλος μόνος του. Είναι ξεκάθαρο πως τον φοβάται να τον πιάσει και κάνει τα πάντα για ένα γλείψιμο και την παρέα του, αγνοώντας πόσο λάθος είναι όλα αυτά.
Τέλος, το σκυλί δεν έχει μάθει να μην μας δαγκώνει παιχνιδιάρικα στο παιχνίδι-πράγμα που μου είπαν πως έπρεπε να έχει σταματήσει μετά την ενηλικίωση του σκύλου- και δεν γνωρίζει πώς να περπατάει με το αφεντικό του.(τρέχει μπροστά και μας τραβάει, μας γαβγίζει για να σηκωθούμε εάν καθόμαστε κάπου ήρεμα για ένα καφέ, δεν περιμένει να περάσουν όλα τα μέλη της οικογένειας από την πόρτα, αλλά τρέχει πάντα πρώτος).
Έχω σιχαθεί πια τη συμβίωση με το σκύλο αυτό. Δεν αισθάνομαι καλά ούτε με τη μητέρα μου ούτε με το σκύλο-δυνάστη του σπιτιού. Περίμενα κάτι διαφορετικό από τη σχέση ανθρώπου –σκύλου και όχι έναν αγώνα κυριαρχίας ή μία συνεχόμενη συγκράτηση των χαδιών μου μήπως και του δώσω «αέρα».
Σας παρακαλώ, πως θα απαλλαγώ από όλα αυτά τα προβλήματα που με βρήκαν.(δεν λέω μας γιατί η μάνα μου στον κόσμο της)
