Να συστηθούμε κι εμείς...
- Thread starter mareco
- Ημερομηνία δημιουργίας
Εξι χρόνια πριν, μου έλεγαν...ε...μετά τα πέντε θα ηρεμήσει. Κάνε υπομονή 
Και από τότε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εξήμιση ολόκληρα χρόνια...νερό. Η μάλλον...φωτιά!
Ούτε έχω καταλάβει, πως πέρασε τόσος καιρός, ενώ συγχρόνως η σκυλοζωή μου, έκανε θεαματική κωλοτούμπα 180 μοιρών.
Ο γιούπης, απτόητος. Πάντα, το ίδιο αλητάκι. Μόνο που τώρα, έχει και φουλ αυτοπεποίθηση.
Είναι απίστευτα κούκλος, ατρόμητος, πεισματάρης, εκρηκτικός και πύρκαυλος μέχρι βλακείας κάποιες φορές. Δεν φοβάται -και δεν σέβεται- τίποτα. Στα "καλύτερά" του, πλέον.
Απασφαλίζεις και ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Η μάλλον...ξέρεις. Το απόλυτο τρισμπούρδελο με μαθηματική ακρίβεια. Μόλις το βλέμμα λοκάρει, υψωθεί το κεφάλι, κολλήσουν τα αφτιά πίσω και...πάρει τρεις σβούρες η ουράκλα, ξέρεις ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Γιούργια και ότι γίνει. Η λέξη και κυρίως η έννοια "υπακοή", μας είναι επιδεικτικά, άγνωστη
Εξήμιση χρόνια μετά, τον αγαπώ όσο ποτέ. Τον θαυμάζω και τον καμαρώνω, για όλα αυτά που είναι. Γι'αυτό το λαμπερό βλέμμα του, που πετάει σπίθες και εξακολουθεί να μου ανεβάζει την πίεση. Κι ας γινόμαστε μπίλιες, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που θα βγούμε έξω από το σπίτι. Συνήθως, και πριν ακόμη βγούμε. Από την εξώπορτα του σπιτιού μας κιόλας
Σε ένα άλλο σύμπαν, υπό άλλες φανταστικές συνθήκες, θα ήταν το δεύτερο σε σειρά αγόρι μου, που θα άξιζε να αναπαραχθεί. Για άλλους, τελείως διαφορετικούς λόγους, από το πρώτο. Εύχομαι, η ζωή του να συνεχίσει να είναι, τόσο θεαματική, μέχρι τα πολύ βαθιά του γεράματα κι ας κοντεύει να με καταντήσει, μόνιμο κάτοικο ΚΑΤ
Και από τότε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εξήμιση ολόκληρα χρόνια...νερό. Η μάλλον...φωτιά!
Ούτε έχω καταλάβει, πως πέρασε τόσος καιρός, ενώ συγχρόνως η σκυλοζωή μου, έκανε θεαματική κωλοτούμπα 180 μοιρών.
Ο γιούπης, απτόητος. Πάντα, το ίδιο αλητάκι. Μόνο που τώρα, έχει και φουλ αυτοπεποίθηση.
Είναι απίστευτα κούκλος, ατρόμητος, πεισματάρης, εκρηκτικός και πύρκαυλος μέχρι βλακείας κάποιες φορές. Δεν φοβάται -και δεν σέβεται- τίποτα. Στα "καλύτερά" του, πλέον.
Απασφαλίζεις και ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Η μάλλον...ξέρεις. Το απόλυτο τρισμπούρδελο με μαθηματική ακρίβεια. Μόλις το βλέμμα λοκάρει, υψωθεί το κεφάλι, κολλήσουν τα αφτιά πίσω και...πάρει τρεις σβούρες η ουράκλα, ξέρεις ότι δεν υπάρχει γυρισμός. Γιούργια και ότι γίνει. Η λέξη και κυρίως η έννοια "υπακοή", μας είναι επιδεικτικά, άγνωστη
Εξήμιση χρόνια μετά, τον αγαπώ όσο ποτέ. Τον θαυμάζω και τον καμαρώνω, για όλα αυτά που είναι. Γι'αυτό το λαμπερό βλέμμα του, που πετάει σπίθες και εξακολουθεί να μου ανεβάζει την πίεση. Κι ας γινόμαστε μπίλιες, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που θα βγούμε έξω από το σπίτι. Συνήθως, και πριν ακόμη βγούμε. Από την εξώπορτα του σπιτιού μας κιόλας
Σε ένα άλλο σύμπαν, υπό άλλες φανταστικές συνθήκες, θα ήταν το δεύτερο σε σειρά αγόρι μου, που θα άξιζε να αναπαραχθεί. Για άλλους, τελείως διαφορετικούς λόγους, από το πρώτο. Εύχομαι, η ζωή του να συνεχίσει να είναι, τόσο θεαματική, μέχρι τα πολύ βαθιά του γεράματα κι ας κοντεύει να με καταντήσει, μόνιμο κάτοικο ΚΑΤ
Διαβάζοντας την περιγραφή σου πιστεύω πως αυτός θα πρεπε να ήταν ο πρωταγωνιστής στην ταινία Μάρλεϊ και όχι το Λαμπραντόρ.
Εύχομαι να σε ταλαιπωρεί ακόμα περισσότερο για πολλά πολλά χρόνια.
Εύχομαι να σε ταλαιπωρεί ακόμα περισσότερο για πολλά πολλά χρόνια.
Κι εγώ το εύχομαι.
Να φτάσει τα χρόνια του Σώτου μου και να τα ξεπεράσει ο ρουμανοδιάολος
Να φτάσει τα χρόνια του Σώτου μου και να τα ξεπεράσει ο ρουμανοδιάολος
Για τις ερωτικες του διαθεσεις απεναντι σε μικρα αγορακια
Απέναντι ΚΑΙ σε μικρά αγοράκια θες να πεις!
Πόσο ανώμαλο, ακούγεται
Αυτό...εντάξει...stay tuned. Θα 'ρθει η ώρα του
Δεν ήταν γενεθλιακό το ποστάρισμα. Δεν κάνουμε τέτοια!
Ηταν ενημερωτικό, τύπου... "Τότε", "Τώρα" και "Εχει ακόμη ο Θεός"
Ηταν ενημερωτικό, τύπου... "Τότε", "Τώρα" και "Εχει ακόμη ο Θεός"
Κάποιον δεν έχεις συστήσει κυρία μου!
Περιμένω!
Περιμένω!
Επειδή...πολύ ησυχία τελευταία στο φόρουμ...
"Η μαμά μου λέει, ότι είμαι μεγάλος κόπανος και πρέπει να ζητήσω δημόσια συγγνώμη και να πω στο Δωρί, πόσο πολύ το αγαπάω. Η μαμά μου εννοείται, θα το πληρώσει πικρά μια μέρα, αυτό μου το ρεζιλίκι. Μάρκος ο γιούπης"
Εκτός από κόπανος όμως, είμαι και κούκλος
"Η μαμά μου λέει, ότι είμαι μεγάλος κόπανος και πρέπει να ζητήσω δημόσια συγγνώμη και να πω στο Δωρί, πόσο πολύ το αγαπάω. Η μαμά μου εννοείται, θα το πληρώσει πικρά μια μέρα, αυτό μου το ρεζιλίκι. Μάρκος ο γιούπης
" Εκτός από κόπανος όμως, είμαι και κούκλος
Το υφος του γατιου τα λεει ολα.
ΥΣ. παραξενευτηκα....που το γατι δεν ειναι μαυρο
ΥΣ. παραξενευτηκα....που το γατι δεν ειναι μαυρο
