Κάποιος εγκατέλειψε, μου είπαν, στη γειτονιά μου ένα chow chow. Έμαθα μετά για ένα χάσκι. Και τα δύο πανάκριβα σκυλιά που αποκτήθηκαν το φθινόπωρο. Πώς άραγε αντέχουν τα τα αποχωρίζονται?
Μου 'ρθαν δάκρυα με το παρακάτω άρθρο από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Δημοσιεύτηκε το 2006, αλλά είναι πάντα επίκαιρο. Κυρίως τα καλοκαίρια:
Oι «φιλόζωοι» των Αθηνών
Δύο πράγματα προδίδουν ότι ήρθε ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών του λαού: αδειάζουν οι δρόμοι από ανθρώπους και γεμίζουν από... σκυλιά. Σκυλιά με πολύχρωμα λουράκια και Scalibor, αυτά τα λευκά περιλαίμια που διώχνουν τα τσιμπούρια, σκυλιά αμήχανα, που με δυσκολία γνωρίζουν πώς να περάσουν το δρόμο. Οι «φιλόζωοι» των Αθηνών, κατά τη διάρκεια της χρονιάς ψωνίζουν –όπως για τους εαυτούς τους– στολίδια και αξεσουάρ για τα φρεσκοαποκτημένα pet τους (sic) –συνήθως κάποιας ράτσας που έχουν χρυσοπληρώσει– και λίγο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές, όταν σφίγγουν τα πράγματα, τα εγκαταλείπουν μαζί με τα λουράκια τους στο δρόμο – τουλάχιστον δεν ζητούν τα δώρα τους πίσω...
Κάπως έτσι πρέπει να συνέβη και στον Ζιζού, το περιποιημένο κυνηγόσκυλο που συχνάζει πλέον στου Φιλοπάππου μαζί με καμιά 25αριά ακόμα νεόφερτους πρώην αριστοκράτες και –ένεκα διακοπών– νυν αδέσποτους. Με το κόκκινο λουράκι του –προφανώς για να κάνει αντίθεση με το γυαλιστερό μαύρο του τρίχωμα– πλησιάζει με ενθουσιασμό τα τυχερά σκυλιά με τα κανονικά αφεντικά που παρ’ ότι Αύγουστος συνεχίζουν να τα αγαπούν, κι όταν κάποιος από τους ιδιοκτήτες φωνάζει στο σκυλί του «κάτω», ο τελευταίος υπακούει επίσης και κάθεται επιζητώντας επιβράβευση για την καλή του εκπαίδευση.
Δεν ξέρω αν τον Ζιζού τον εγκατέλειψαν. Μπορεί και να τον έχασαν. Πάντως, τσιπάκι δεν έχει ούτε μεταλλική ταυτότητα πάνω στα πολυτελή λουράκια του και κανένας δεν τον έχει αναζητήσει στο Δήμο, όπου κατέφυγαν οι περίοικοι του Φιλοπάππου. Θα μου πείτε, εδώ παρατάνε μωρά, τα σκυλιά μάς κάνουν εντύπωση; Εν μέρει θα συμφωνήσω μαζί σας. Σκεφτείτε όμως τη στιγμή που μεταφέρετε κάπου μακριά το σκυλί σας, αυτό που βγάζατε κάθε μέρα βόλτα, που χοροπήδαγε από τη χαρά του όταν γυρίζατε από τη δουλειά, που έχωνε τη μουσούδα του κάτω από το χέρι σας για να το χαϊδέψετε. Και το αφήνετε εκεί, ξέροντας πως είναι για πάντα, να σας κοιτάζει με απορία και τρόμο την ώρα που απομακρύνεστε, να κλαψουρίζει διστακτικά γιατί ούτε το ίδιο δεν φαντάζεται τι πάτε να κάνετε. Και γυρνάτε στο σπίτι σας και συνεχίζετε τη ζωή σας σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να επιστρέψατε ένα ελαττωματικό σκεύος κουζίνας.
Μανίνα Ντάνου
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_2_20/08/2006_1285881
Μου 'ρθαν δάκρυα με το παρακάτω άρθρο από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Δημοσιεύτηκε το 2006, αλλά είναι πάντα επίκαιρο. Κυρίως τα καλοκαίρια:
Oι «φιλόζωοι» των Αθηνών
Δύο πράγματα προδίδουν ότι ήρθε ο Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών του λαού: αδειάζουν οι δρόμοι από ανθρώπους και γεμίζουν από... σκυλιά. Σκυλιά με πολύχρωμα λουράκια και Scalibor, αυτά τα λευκά περιλαίμια που διώχνουν τα τσιμπούρια, σκυλιά αμήχανα, που με δυσκολία γνωρίζουν πώς να περάσουν το δρόμο. Οι «φιλόζωοι» των Αθηνών, κατά τη διάρκεια της χρονιάς ψωνίζουν –όπως για τους εαυτούς τους– στολίδια και αξεσουάρ για τα φρεσκοαποκτημένα pet τους (sic) –συνήθως κάποιας ράτσας που έχουν χρυσοπληρώσει– και λίγο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές, όταν σφίγγουν τα πράγματα, τα εγκαταλείπουν μαζί με τα λουράκια τους στο δρόμο – τουλάχιστον δεν ζητούν τα δώρα τους πίσω...
Κάπως έτσι πρέπει να συνέβη και στον Ζιζού, το περιποιημένο κυνηγόσκυλο που συχνάζει πλέον στου Φιλοπάππου μαζί με καμιά 25αριά ακόμα νεόφερτους πρώην αριστοκράτες και –ένεκα διακοπών– νυν αδέσποτους. Με το κόκκινο λουράκι του –προφανώς για να κάνει αντίθεση με το γυαλιστερό μαύρο του τρίχωμα– πλησιάζει με ενθουσιασμό τα τυχερά σκυλιά με τα κανονικά αφεντικά που παρ’ ότι Αύγουστος συνεχίζουν να τα αγαπούν, κι όταν κάποιος από τους ιδιοκτήτες φωνάζει στο σκυλί του «κάτω», ο τελευταίος υπακούει επίσης και κάθεται επιζητώντας επιβράβευση για την καλή του εκπαίδευση.
Δεν ξέρω αν τον Ζιζού τον εγκατέλειψαν. Μπορεί και να τον έχασαν. Πάντως, τσιπάκι δεν έχει ούτε μεταλλική ταυτότητα πάνω στα πολυτελή λουράκια του και κανένας δεν τον έχει αναζητήσει στο Δήμο, όπου κατέφυγαν οι περίοικοι του Φιλοπάππου. Θα μου πείτε, εδώ παρατάνε μωρά, τα σκυλιά μάς κάνουν εντύπωση; Εν μέρει θα συμφωνήσω μαζί σας. Σκεφτείτε όμως τη στιγμή που μεταφέρετε κάπου μακριά το σκυλί σας, αυτό που βγάζατε κάθε μέρα βόλτα, που χοροπήδαγε από τη χαρά του όταν γυρίζατε από τη δουλειά, που έχωνε τη μουσούδα του κάτω από το χέρι σας για να το χαϊδέψετε. Και το αφήνετε εκεί, ξέροντας πως είναι για πάντα, να σας κοιτάζει με απορία και τρόμο την ώρα που απομακρύνεστε, να κλαψουρίζει διστακτικά γιατί ούτε το ίδιο δεν φαντάζεται τι πάτε να κάνετε. Και γυρνάτε στο σπίτι σας και συνεχίζετε τη ζωή σας σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να επιστρέψατε ένα ελαττωματικό σκεύος κουζίνας.
Μανίνα Ντάνου
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_2_20/08/2006_1285881
