Ο σκυλος στην αρχαια Ελλαδα!
- Thread starter Viviana
- Ημερομηνία δημιουργίας
ωραιο..επισης καλη ειναι και η ιστορια του Ασκληπιου με τον σκυλο και την γιδα και τον ποιμενα και οτι το μωρο ελαμπε..και ο σκυλος ηταν φρουρος.. ο σκυλος συμβολιζει την πιστη,φιλια,αφοσιωση μεχρι αυτοθυσια..της αρετες της ιατρικης τεχνης..και των επικουρικων επαγγελματων..
επισης ο σκυλος ηταν και βοηθος.. πολλες φορες εγλειφαν τους ασθενεις..
επισης ο σκυλος ηταν και βοηθος.. πολλες φορες εγλειφαν τους ασθενεις..
Δεν αναφερει πουθενα αν οντως φερονταν σωστα στα σκυλια. Ο τροπος διατροφης τους δεν διαφερει απο το σημερινο πολυ. Αποφαγια του τραπεζιου. Επισης και τα σκυλια των κτηνοτροφων μετα απο σφαγη ζωου,τρωνε υπεροχους μεζεδες.
Ο ρολος των σκυλιων στην αρχαια Ελλαδα,σημαντικοτατος κ καθημερινος,αλλα δεν μαρτυρα κυνοφιλια. Κ σημερα αν ρωτησεις ολο τον κοσμο θα σου πει ποσο σημαντικος ειναι ο σκυλος στη ζωη μας,κτλ.Το οτι τα εχουν στο σπιτι,στον κηπο,στο κυνηγι,κτλ. Με ποιες συνθηκες ομως....
Ο ρολος των σκυλιων στην αρχαια Ελλαδα,σημαντικοτατος κ καθημερινος,αλλα δεν μαρτυρα κυνοφιλια. Κ σημερα αν ρωτησεις ολο τον κοσμο θα σου πει ποσο σημαντικος ειναι ο σκυλος στη ζωη μας,κτλ.Το οτι τα εχουν στο σπιτι,στον κηπο,στο κυνηγι,κτλ. Με ποιες συνθηκες ομως....
οταν υπαρχουν διασπαρτοι ταφοι,επιτυμβιες στηλες,και τοσες αλλες τοιχογραφιες,κεραμικα κτλ παιδιων η ενηλικων με σκελετο απο σκυλο στο πλαι.,η φιγουρες σε σκηνες παιχνιδιου-κυνηγιου κ.α. προφανως περνουσαν καλα..
σιγουρα θα υπηρχαν και <<κακοι>> ιδιοκτητες..
σιγουρα θα υπηρχαν και <<κακοι>> ιδιοκτητες..
Καλά τώρα..συγνώμη κιόλας αλλά στην αρχαία Ελλάδα τι ακριβώς θα τάιζαν τα σκυλιά; Μπαρφ ή Ακάνα; Με αποφάγια θα τα τάιζαν βέβαια. Εκτός κι αν εννοείς ότι συμφωνείς μ' αυτό και παρανόησα.
Το κείμενο του Dogs world κάνει μια μικρή αναφορά στον σκύλο του Οδυσσέα αλλά το ζήτημα είναι πόσο σημαντικός ήταν ο Όμηρος, τα έργα του ήταν για αιώνες η βάση της ελληνικής παιδείας και είχαν χαρακτηριστεί σαν "Βίβλος " των Ελλήνων. Ενα απόσπασμα από τον Όμηρο ήταν ο τρόπος για την ρύθμιση ενός ζήτηματος.
Εδώ βέβαια είναι σκυλοφόρουμ και το θέμα μας είναι κατά πόσο υπήρχε κυνοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα για αυτό θα σταθώ στην αναφορά του Άργου
"όμορφος σκύλος, μα άραγες νά 'ναι και γοργοπόδης
κοντά στην τόση του ομορφιά, για νά 'ναι δα από κείνους
που στα τραπέζια στολισμό τους έχουν οι αφεντάδες;"
Εδώ βέβαια είναι σκυλοφόρουμ και το θέμα μας είναι κατά πόσο υπήρχε κυνοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα για αυτό θα σταθώ στην αναφορά του Άργου
"όμορφος σκύλος, μα άραγες νά 'ναι και γοργοπόδης
κοντά στην τόση του ομορφιά, για νά 'ναι δα από κείνους
που στα τραπέζια στολισμό τους έχουν οι αφεντάδες;"
ραψωδια υ
τα προ της μνηστηροφονιας
σκυλιαζε μεσα του η καρδια.
πως,γυρω στ'απλερα της κουταβακια,γαβγιζει η σκυλα τον ξενο που δεν ξερει,ετοιμη να χυμηξει πανω του,
ομοια και εκεινος γαβγιζε,εβραζε ο θυμος του με την ξεδιαντροπια τους.
μετα λει για σκυλισιο πονο κτλ κτλ
απο τις παρομοιωσεις του Ομηρου βλεπεις οτι ειχαν καλη επαφη με τα ζωα.. και ξερουν απο πονο και χαρα σκυλου κτλ κτλ..
επισης ο Τηλεμαχος ειχε και δυο σκυλους ακολουθους..επιδειξη αριστοκρατιας,ανωτεροτητας,ευγενικης φυσεως,δυναμης,ωριμοτητας κτλ κτλ..
<<σορι που διαλεξα μεταφραση μαρωνιτη αλλα ειναι η πιο <<ρομαντικη>> και κανει για την περισταση..
Συμφωνώ, γι αυτό στάθηκα στον Όμηρο λόγω του κύρους που είχαν τα έργα του Ιλιάδα και Οδύσσεια και για να αναφέρονται εκεί σημαίνει ότι υπήρχε κυνοφιλία.
Τώρα το θέμα τι τρώγανε, τι να πώ? το θέμα είναι τι τρώμε εμείς τώρα και κατά προέκταση και τα σκυλιά, μπορεί τότε να τρώγανε αποφάγια κανένα κοψίδι που περίσσευε ή κριθάρι αλλά οι τροφές ήταν αγνές, σήμερα οι τροφές ανθρώπινες και σκυλίσιες είναι τίγκα στα χημικά και στα μεταλλαγμένα.
Τώρα το θέμα τι τρώγανε, τι να πώ? το θέμα είναι τι τρώμε εμείς τώρα και κατά προέκταση και τα σκυλιά, μπορεί τότε να τρώγανε αποφάγια κανένα κοψίδι που περίσσευε ή κριθάρι αλλά οι τροφές ήταν αγνές, σήμερα οι τροφές ανθρώπινες και σκυλίσιες είναι τίγκα στα χημικά και στα μεταλλαγμένα.
ενταξει εχω βρει και αρθρο οτι υπηρχαν και θυσιες σκυλων στη θεα μανια.. αλλα ειναι για Ρωμαιους !
και το χειροτερο ειναι οτι το αρθρο και καλα ειναι χριστιανικο, αλλα μπερδεψε την με την βουρτσα !
οποτε πηγα στο δικο μου λεξικο του αρχαιου κοσμου του γιαννη λαμψα και τι ειδα ?
οτι ως Magna Genita δεχοταν τη θυσια ενος σκυλου και ικετευαν να μην πεθανει κανεις απο την οικογενεια.. ειναι η ρωμαικη θεοτητα των νεκρων..η λαρα, λαρουντα, μουτα..
το μουτα ειναι και σε επιθετο..
και το χειροτερο ειναι οτι το αρθρο και καλα ειναι χριστιανικο, αλλα μπερδεψε την με την βουρτσα !
οποτε πηγα στο δικο μου λεξικο του αρχαιου κοσμου του γιαννη λαμψα και τι ειδα ?
οτι ως Magna Genita δεχοταν τη θυσια ενος σκυλου και ικετευαν να μην πεθανει κανεις απο την οικογενεια.. ειναι η ρωμαικη θεοτητα των νεκρων..η λαρα, λαρουντα, μουτα..
το μουτα ειναι και σε επιθετο..
Η φύση αποτέλεσε για του αρχαίους Έλληνες το πεδίο βάσης και εξέλιξης του ανθρώπου. Παρατήρησαν με ματιά και νου οξυδερκή, ότι μέσα σε αυτήν ο άνθρωπος πάλεψε με τα στοιχεία της φύσης, έπαθε πολλά, έμαθε από τα λάθη του και τέλος φιλοσόφησε την ίδια του την ύπαρξη, δίνοντας μεγάλη σημασία και ερμηνεύοντας τα θαυμαστά της δημιουργήματα που τον περιτριγυρίζουν. Έτσι, αναπτύχθηκε μια άλλη, ξεχωριστή σχέση με τα ζώα, που συμπληρώνουν, μαζί με τον άνθρωπο, τις φανερές μορφές έμψυχης εκδήλωσης της φύσης. Το ζώο που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των όντων,μετά τον άνθρωπο και έχει άμεση σχέση με την κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ο σκύλος.
Υπάρχουν δύο μύθοι που εξηγούν το λόγο που ο σκύλος αποτελεί εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πιο πιστό σύντροφο του ανθρώπου. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι λίγα είναι τα ζώα για τα οποία έχουν πλαστεί μύθοι από τους αρχαίους Έλληνες. Ο πρώτος μύθος, μας λέει πως ο κύν ήταν δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Για το λόγο αυτό, απολάμβανε μεγάλης εκτίμησης σε σημείο σχεδόν ισότητας με τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους αρχαίους Αιγυπτίους που είχαν μια πιο απόμακρη σχέση με τα ζώα (τα λάτρευαν μεν αλλά χωρίς να έχουν καθημερινή επαφή μαζί τους). Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε το σκύλο και τον δώρισε στην αδελφή του θεά Αρτέμιδα, προκειμένου να τη συνοδεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).
Επίσης, ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ο σκύλος είναι αποτέλεσμα αναπαραγωγής του Κέρβερου (του σκύλου που φύλαγε τον Άδη), την οποία επέτυχε ο Μολοσσός, ο εγγονός του Αχιλλέα. Για την ιστορία, τον Κέρβερο τον αιχμαλώτισε ο Ηρακλής και τον πήγε στον Ευρυσθέα, από τον οποίο τον έκλεψε ο Μολοσσός.
Όσο ήταν στην Πέλλα είχε μια θηλυκή σκυλίτσα (Μολοττικός κύων) και αργότερα στην Περσία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του κατά του Πέρση Δαρείου, αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός κύων) και μάλιστα έναντι αδρής αμοιβής, ονόματι Περίττα. Αργότερα, έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε εκεί.
(φώτο αριστερά: Ανάγλυφο που απεικονίζει την συνάντηση του Αλέξανδρου με τον Διογένη. Δεξιά απο το άλογο του Αλέξανδρου διακρίνεται ένας σκύλος, πιθανόν του ιδίου. - Μουσείο Λούβρου)
Mία απο τις σημαντικότερες ενδείξεις για αυτήν την σχέση αγάπης και συντροφιάς μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων με τους σκύλους, που διαρκεί πάνω απο 3.000 χρόνια, μας την δίνει ο πατέρας της Ελληνικής ιστορίας Όμηρος στην Οδύσσεια (ραψωδία ρ΄300-309), όπου περιγράφει το γνωστό και συγκινητικό περιστατικό του θανάτου του σκύλου του Οδυσσέα (ονόματι Άργος) τη στιγμή που αναγνωρίζει τον αφέντη του ντυμένο ζητιάνο, που γύρισε μετά από 10 έτη απουσίας.
Σχέση μοναδική. Συντροφικότητα που προκαλεί συγκίνηση. Ένα άλογο ον, ο κατάκοιτος σκύλος Άργος, παρ’ όλα τα χρόνια απουσίας του αφέντη του, μπόρεσε να τον αναγνωρίσει αφήνοντας σε εμάς, όπως και στον Οδυσσέα το δάκρυ να κυλήσει και να αγγίξει την καρδιά μας. Αβίαστα ερωτήματα έρχονται στο νου μας: Τι δέσιμο είχαν ο αφέντης με το σκύλο του, κάνοντας τον πολυταξιδεμένο και σκληρό από τις κακουχίες Οδυσσέα να δακρύσει; Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άλογο ον να δεθεί συγκινησιακά με ένα λογικό; Μήπως η επικοινωνία αυτή δηλώνει την ύπαρξη της ψυχής; Μήπως, ως άνθρωποι πρέπει να δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη ψυχή μας και στην επικοινωνία με τη φύση, στην οποία άλλως τε είμαστε συγκάτοικοι με τα άλλα ζώα;
Οι αρχαίοι Έλληνες αντιλήφθηκαν από πολύ νωρίς τη διαφορετική σχέση που έχει ο σκύλος με τον άνθρωπο. Σχέση φιλική, σχέση συνεργασίας. Σχέση πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνης, όπως επίσης και φιλοσοφικής συντροφιάς. Πριν από τον μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη, που άλλαξε τα δεδομένα της σκέψης πάνω σε βαθειά και αιώνια προβλήματα τη ανθρωπότητας, υπήρχαν οι λεγόμενοι κυνικοί φιλόσοφοι. Αυτοί, γύριζαν στους δρόμους των πόλεων και μιμούνταν τη ζωή των σκύλων. Ζούσαν σε πιθάρια ή σε βράχους προκειμένου να ταπεινωθούν και να φιλοσοφήσουν. Άλλως τε, μη ξεχνάμε την εικόνα που μας έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο Διογένη να περιφέρεται μέρα μεσημέρι στους δρόμους της Αθήνας κρατώντας φανάρι και έχοντας συντροφιά έναν σκύλο, αναζητώντας άνθρωπο, όπως έλεγε, υπονοώντας την ποιοτική έννοια της λέξης.
Ο σκύλος λοιπόν, τιμήθηκε από όλους τους Έλληνες της αρχαίας εποχής, τοποθετώντας τον ακόμα και στο σύμπαν (αστερισμός του κυνός), εκφράζοντας έτσι την υπέρτατη αγάπη τους για το ζώο. Το γεγονός αυτό αν μη τι άλλο, δείχνει ότι ο σκύλος αποτελούσε μέρος της καθημερινότητας της ζωής τους. Η καθημερινότητα δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων και ο σκύλος παραμένει γύρω μας, δίπλα μας. Είναι ανάγκη να δούμε μέσα από την παρουσία του τη σταθερή κοινωνική σχέση του με τον άνθρωπο, καταδικάζοντας και αποτρέποντας την κακοποίησή τους από μερίδα συνανθρώπων μας.
Εξ’ άλλου, όσοι δεν το γνωρίζουν, ως και ο Μέγας Αλέξανδρος, που ενδιαφερόταν για μεγάλα και σημαντικά πράγματα, θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων. Κοιτάζοντας λοιπόν, στα μάτια ενός ποιμενικού ελληνικού Μολοττικού σκύλου (Hellenic Epir Molossus), μπορούμε να τρέξουμε πίσω στο χρόνο και να αισθανθούμε τη συντροφιά, όχι απλά ενός κύνα αλλά ενός αρχαίου «Έλληνα» φίλου και προστάτη της ζωής μας
Οι Έλληνες για να τιμωρήσουν την Εκάβη αποφάσισαν να τη λιθοβολήσουν. Ως προς τον θάνατό της υπάρχουν παραλλαγές, όλες όμως έχουν ως κοινό στοιχείο τη μεταμόρφωση σε σκύλο. Ο Ευριπίδης στην ομώνυμη τραγωδία του αναφέρει ότι η Εκάβη, αφού πρώτα είδε όλα τα παιδιά της νεκρά ή αρπαγμένα, μεταμορφώθηκε από τους θεούς, που τη λυπήθηκαν, σε σκυλί. Μία παραλλαγή λέει ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο όταν την κατεδίωξαν για εκδίκηση οι σύντροφοι του Πολυμήστορα. Τρίτη εκδοχή είναι ότι η Εκάβη μεταμορφώθηκε σε σκύλο μέσα στο πλοίο που την οδηγούσε δούλη στην Ελλάδα. Τέλος, στην εκδοχή του λιθοβολισμού, η Εκάβη λιθοβολήθηκε πράγματι από τους Έλληνες, που όμως όταν πήγαν να την τραβήξουν κάτω από τις πέτρες βρήκαν, αντί για το πτώμα της, ένα σκυλί με πύρινα μάτια. Φαίνεται ότι η Εκάβη λατρεύθηκε σαν θεά με ιερό ζώο το σκυλί.
;Άλλος ένα Ελληνικός μύθος της αρχαιότητας έκανε αναφορά σε μηχανικούς σκύλους που είχαν σταλεί να προστατέψουν το παλάτι του Αλκίνοου. Οι Θεοί ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον βασιλιά Αλκίνοο και μέσω της τέχνης του Ήφαιστου, του χάρισαν χρυσούς και ασημένιους, αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους για την προστασία του παλατιού του.
Συνεχίζεται ....
Ο σκύλος που πέθανε από λύπη
Το συγκινητικό εύρημα ενός σκελετού στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη έρχεται να μας θυμίσει μύθους και μαρτυρίες για τη σχέση φιλίας ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες και σε ζώα που τους συντρόφευαν
Από τους αρχαιολόγους που έχουν μελετήσει τα ταφικά έθιμα των αρχαίων Ελλήνων λίγοι έχουν ασχοληθεί με αυτή την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου. Οπωσδήποτε όμως όσοι έτυχε να «πέσουν» επάνω σε ταφή ζώου, είτε μαζί είτε χώρια από το αφεντικό του, ανατρέχουν στις αρχαίες γραπτές μαρτυρίες και θυμούνται και τους σχετικούς μύθους. Αφορμή τώρα για αυτή την εισαγωγή και το σχετικό ρεπορτάζ υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή του Πανεπιστημίου Κρήτης με τον καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη. Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου που βρέθηκε δίπλα σε ένα πιθάρι που περιείχε τον σκελετό ενός αγοριού. Η γνωστή μας πια ανασκαφή της Ελεύθερνας είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια στο «Βήμα» με τον τίτλο «Δειροτομηθείς Σιδήρω» και ο αποκεφαλισμένος σκελετός που βρέθηκε στην πυρά είχε μεταφερθεί αργότερα στην έκθεση της Ελεύθερνας που διοργανώθηκε στο Κυκλαδικό Μουσείο. Αυτή τη φορά στην ίδια ανασκαφή ήρθε στο φως ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα.
Κοντά στον γνωστό και για το ανθρωπολογικό του υλικό τάφο Α1Κ1 όπου έχουν βρεθεί τα οστά πολλών αριστοκρατών πολεμιστών της Ελεύθερνας από το 900 ως το 680 π.Χ.,ο χώρος είχε μείνει ανέπαφος. Μιλάμε βέβαια για ένα πολύ μικρό κομμάτι γης όπου ήρθε τώρα στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.Οταν ανοίξαμετον πίθο διαπιστώσαμε ότι περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.Οταν όμως μετά θελήσαμε να διαμορφώσουμε τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαμε τον σκελετό του σκύλου.Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν έχουμε δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος.Ετσι η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του,πράγμα που ανήκει βέβαια στον χώρο των υποθέσεων καθώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ανασκαφικά.
Υπάρχουν όμως περιγραφές αυτού του είδους που έφθασαν στις μέρες μας από αρχαίους ιστορικούς» καταλήγει ο κ. Σταμπολίδης. Μια άλλη ταφή με σκελετούς σκύλων είχε βρει πριν από μερικά χρόνια στο Καβούσι της Ανατολικής Κρήτης η αρχαιολόγος Leslie Day και δημοσίευσε το εύρημά της στο Αmerican Journal of Αrchaeology, ενώ και η αρχαιολόγος κυρία Ελπίδα Σκέρλου εντόπισε πρόσφατα ταφή σκύλου στην Κω που ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Από την πλευρά των αρχαίων μαρτυριών τόσο ο Αιλιανός όσο και ο Πολυδεύκης στο Ονομαστικό του αναφέρουν παραδείγματα για ταφές σκύλων ή για σκύλους που ακολούθησαν το αφεντικό τους στον θάνατο αρνούμενοι τον αποχωρισμό. Μια άλλη μαρτυρία προέρχεται από τον Αιλιανό και αναφέρεται στον Εύπολη ο οποίος πέθανε στην Αίγινα και επάνω στον τάφο του πέθανε ο πιστός του σκύλος. Η θέση ονομάστηκε Κυνός Σήμα.
ΠΗΓΗ: Η ξεχωριστή σχέση των αρχαίων Ελλήνων με τον σκύλο | Ελληνικό Αρχείο
και οι Κυνος Κεφαλαι:τοποθεσια της Θεσσαλιας,
Κυνοσαργες:το μερος(εξω απο τα τειχη των Αθηνων) οπου ενας σκυλος πηρε το θυμα απο μια θυσια στον Ηρακλη και εκει οπου το αφησε εγινε γυμνασιο για τα νοθα παιδια της Αθηνας.. στο ιδιο πηγε και ο Θεμιστοκλης σαν νοθος,και στο ιδιο ιδρυσαν οι Κυνικοι τη σχολη τους
Κυνοσαργες:το μερος(εξω απο τα τειχη των Αθηνων) οπου ενας σκυλος πηρε το θυμα απο μια θυσια στον Ηρακλη και εκει οπου το αφησε εγινε γυμνασιο για τα νοθα παιδια της Αθηνας.. στο ιδιο πηγε και ο Θεμιστοκλης σαν νοθος,και στο ιδιο ιδρυσαν οι Κυνικοι τη σχολη τους
