Που πήγε η υπομονή βρε παιδιά;


Moussie

Well-Known Member
26 Δεκεμβρίου 2021
215
637
34
Τί κάνω 1.30πμ θα μου πείτε τώρα; Ελα ντε. Για άλλο λόγο μπήκα στο φόρουμ και επι τη ευκαιρία είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Διαβάζω συχνά γραφόμενα ανθρώπων - τόσο εδώ μέσα όσο και στα social media- στα οποία εύκολα βλέπει κανείς την απουσία υπομονής.

"Δοκίμασα το φίμωτρο και δεν πέτυχε"
"Μου κατουράει συνέχεια στο σπίτι, κουράστηκα!" λέγοντας για το 3 μηνών κουτάβι
"Θέλω να του κάνω εμβόλιο και είναι αντιδραστικός σε όλους τους κτηνιάτρους!Πλέον δεν μπορώ να τον διαχειριστώ"

Κι αναρωτιέμαι... που πήγε η υπομονή;
Εχουμε ένα πλάσμα ζωντανό στο σπίτι μας, με τις ανάγκεςτου, τα θέλω του, τις ιδιοτροπίες του (ναι, γιατί να έχεις μόνο εσύ δλδ; ) και αναμένουμε από εκείνο να λειτουργεί άψογα σε έναν κόσμο για τον οποίο τελικά δεν είναι φτιαγμένος.

Πώς να λειτουργήσει το φίμωτρο αν δεν το δούλεψες σταδιακά, δεν το συσχέτισες θετικά και δεν πήγες με τους ρυθμούς του σκύλου σου κ όχι τους δικούς σου; Κι ας είναι οι ρυθμοί του 5 φορές πιο αργοί από τον σκύλο του γείτονα!

Πώς να μην κατουράει μέσα αν δεν του έδειξες που θέλεις να κατουράει ενισχύοντας την επιθυμητή συμπεριφορά; Πώς να κατουράει εκεί που θες (μπαλκόνι ή στη βόλτα) αν δεν νιώθει ασφαλής; ΄Πωςθα αλλάξει αν εσύ δεν καταλάβεις ότι δεν νιώθει ασφαλής; Αν μέχρι τώρα δεν έχεις μάθει να τον διαβάζεις;

Πώς να μένει ήρεμος στον κτηνίατρο όταν την τελευταία φορά τον πόνεσε/τρόμαξε τόσο πολυ; Πώς να νιώσει ασφαλής αν κάθε φορά που πάτε εκεί, κάποιος τον πονάει; Εγώ στα 4 μου χτυπιόμουν σαν το ψάρι και έπαιζα ξύλο με τους δικούς μου οποτε με πηγαίναν για εμβόλιο... κ είμαι άνθρωπος, έτσι;


Παίρνουμε έναν σκύλο, λοιπόν, σπίτι μας αγνοώντας ουσιαστικά ό,τι συνιστά την ύπαρξή του. Τις ανάγκες της φυλής του, τις βιολογικές, τα συναισθήματά του, τα επίπεδα ανοχής του - ό,τι καθορίζει τον μοναδικό χαρακτήρα του. Γιατί; Γιατί έχουμε πάρει ένα καλούπι και θέλουμε να χωρέσει μέσα. Ό,τι κι αν συμβαίνει.

Το καλούπι μπορεί να είναι κοινωνικό γιατί "ένας σκύλος ΠΡΕΠΕΙ να είναι κοινωνικός" (αλήθεια εμείς όλοι είμαστε κοινωνικοί; ), μπορεί να είναι συγκριτικό γιατί "όλοι οι προηγούμενοι σκύλοι που είχα φέρονταν έτσι", μπορεί όμως να είναι και προσωπικό. Να ακουμπά σε δικές μου πεποιθήσεις για το πως πρέπει να είναι ο δικός ΜΟΥ σκύλος. Γιατί αν δεν είναι ντρέπομαι, θυμώνω, ματαιώνομαι. Κάπως σαν να είμαι εγώ υπεύθυνη για την συμπεριφορά του. Κάπως σαν οι αντιδράσεις του να καθορίζουν την αξία μου.

Κι εκεί γίνεται το party.

Ας θυμόμαστε λοιπόν, που και που ότι παρόλο που αυτά τα πλάσματα είναι ζώα, έχουν υπόσταση και μαζί τους δημιουργούμε μία σχέση. Κι αν μάθαμε στις άλλες σχέσεις της ζωής μας να επιρρίπτουμε ευθύνη και να πετάμε το μπαλάκι στον άλλον όταν θυμώνει μαζί μας απαντώντας του "Εσύ όμως δεν κάνεις αυτό κ εκείνο και το παράλλο", ας θυμόμαστε ότι στον σκύλο δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Κι ίσως είναι μία ευκαιρία (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ) να μάθουμε ότι στις σχέσεις δεν είμαστε μόνο εμείς. Τα δικά μας θέλω, οι δικές μας ανάγκες, τα δικά μας συναισθήματα. Ίσως επιτελους μάθουμε ότι υπάρχει και κάποιος άλλος απέναντι. Κάποιος που ακριβώς λόγω του ότι δεν είναι ένλογο ον δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει το 1ο βήμα για να αλλάξει η ποιότητα της σχέσης μας.

Κι ίσως - λέω τώρα...- αυτή η σχέση αποτελέσει το έδαφος, όχι μόνο για να μάθουμε να ακουμε, να κάνουμε υπομονή, να αποδεχόμαστε αλλά και να κάνουμε το 1ο βήμα προς την αλλαγή. Γιατί αλλάζοντας τη δική μου στάση, αλλάζω και την "απάντηση" της άλλης πλευράς κ έτσι αλλάζω τελικά τη δυναμική της σχέσης.

Κ από αφεντικό και σκύλος, γίνομαι κηδεμόνας και σκύλος, γίνομαι φροντιστής και σκύλος.
Από τη δυναμική εξουσίας περνάω στη δυναμική συνεργασίας, στη δυναμική επικοινωνίας, στη δυναμική σύνδεσης.

Κι αν μη τι άλλο, αυτά τα τρια συνιστούν μία σχέση.
Να η ευκαιρία σου, λοιπόν...
 


Στατιστικά Forum

Θέματα
33.095
Μηνύματα
895.467
Μέλη
19.910
Νεότερο μέλος
MochiandEmma