Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για τα σκυλιά τους. Άνθρωποι που τα λατρεύουν σαν μέλη της οικογένειάς τους. Κι όταν αυτά αρρωσταίνουν, είναι δίπλα τους, να τα καλμάρουν, να τα χαϊδέψουν, να τα φροντίσουν. Στις δυστυχίες φαίνονται οι χαρακτήρες. Στις δυστυχίες φαίνεται και το δέσιμο του σκύλου με τον ιδιοκτήτη του - το γονιό του.
Συγκλονίζομαι όταν βλέπω άρρωστα σκυλάκια με ανθρώπους δίπλα τους που πονούν μαζί τους. Όσοι από σας έχετε ζήσει την αρρώστια και το θάνατο του συντρόφου σας, έχετε υποφέρει δίπλα του, έχετε προσευχηθεί στον όποιο θεό σας, έχετε σταθεί δυνατοί για να 'ναι εκείνος ευτυχής, για να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε για κείνον με συγκλονίζετε. Είστε ήρωες με μεγάλες καρδιές που χωρούν μέσα τους το "ζώο"... το "γεμάτο μικρόβια", το "κυνηγετικό εργαλείο, το "φύλακα και σωματοφύλακα", το "παιχνίδι των παιδιών", το "βρωμόσκυλο"...
Χθες είδα ορισμένους στο κτηνιατρείο.
Έναν παππούλη. Ο σκύλος του, ένα γέρικο ημίαιμο έχει καρκίνο. Είχε εγχειριστεί αλλά έκανε μετάσταση. Περπατούσαν αργά οι δυο τους μαζί. Ο παππούλης είχε τα μάτια χαμηλωμένα στο σκύλο και ο σκύλος το βλέμμα μπροστά... ανέκφραστο. Όταν ο κυριούλης του χάιδεψε το λαιμό, το σκυλί κούνησε την ουρά και τον κοίταξε γλυκά. Αυτό ήταν ένα ευτυχισμένο σκυλάκι.
Μια μεσήλικη γυναίκα κι ένα δεκάχρονο γκριφονάκι. Το σκυλί πήγε να μυρίσει τον δικό μου και τον κράτησε η "μαμά" του. "Πρόσεχε. Θα πέσεις"...
Είχε πάθει εγκεφαλικό και παραπατούσε. Νοσηλευόταν μέρες στο γιατρό. Η ιδιοκτήτριά του πηγαίνει κάθε μέρα και το βγάζει "βόλτα". Κάνουν μερικά βήματα προσεκτικά, προσεκτικά στην αυλίτσα του ιατρείου. Ο μικρός χαζεύει τις γάτες, κι εκείνη τον μικρό. "Ευτυχώς είναι καλά" μου είπε. "Τον λατρεύω!".
Μέσα ένα νέο παιδί με ένα σαρπέι αδύνατο πολύ, συνδεδεμένο με ορό. Έχει πρόβλημα με τα νεφρά του έμαθα. Το έπαθε από ουρολοίμωξη. Μόνο τεσσάρων ετών το σκυλάκι. Ο νεαρός περίμενε στην καρέκλα κι ο σκυλάκος στα πόδια του. Επί μια ώρα τουλάχιστον ο άνθρωπος ήταν σκυμμένος πάνω απ' το σκύλο και τον χαϊδολογούσε και του έλεγε γλυκόλογα γιατί "τι να κάνουμε? Αρρωστήσαμε. Θα το περάσουμε μαζί".
Μέσα στο ιατρείο, επάνω στο "κρεβάτι νοσηλείας" ένα ημίαιμο δαλματίας με ίκτερο. Μια κοπέλα στην καρέκλα δίπλα τον κρατούσε αγκαλιά και έκλαιγε. Έκλαιγε κι ο σκύλος μαζί.
Η κοπέλα σηκώθηκε και τη θέση της σε καρέκλα και αγκαλιά πήρε μια κυρία. "Δε θα αναστατωθεί που έφυγε η μαμά του?" τη ρώτησα.
"Έχει δύο μαμάδες" μου είπε και μίλησε στο σκύλο μετά:
"έλα... κάνε λίγη υπομονή! Θα ξεκιτρινίσουμε και θα πάμε σπίτι!". Ενθουσιασμός στη φωνή της. Ο σκύλος ζωήρεψε. Άρχισε να κουνάει ουρά. Δεν ήξερε ότι είναι άρρωστος και αν το ένιωθε τι πείραζε?
Η αγκαλιά, η τρυφερή φωνή, τα χάδια, η φροντίδα του ιδιοκτήτη είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή του σκύλου. Εϊναι η ζωή του, τα πάντα του. Δεν ξέρει τι είναι αρρώστια και θάνατος. Το χάδι απαλύνει τον πόνο, η φροντίδα μας, η έννοια μας δίνει ώθηση στις ουρίτσες που ξεκινούν πάλι, υπό συνθήκες δύσκολες, το τρελό τους κούνημα...
:-D :-D :-D :-D :-D
Συγκλονίζομαι όταν βλέπω άρρωστα σκυλάκια με ανθρώπους δίπλα τους που πονούν μαζί τους. Όσοι από σας έχετε ζήσει την αρρώστια και το θάνατο του συντρόφου σας, έχετε υποφέρει δίπλα του, έχετε προσευχηθεί στον όποιο θεό σας, έχετε σταθεί δυνατοί για να 'ναι εκείνος ευτυχής, για να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε για κείνον με συγκλονίζετε. Είστε ήρωες με μεγάλες καρδιές που χωρούν μέσα τους το "ζώο"... το "γεμάτο μικρόβια", το "κυνηγετικό εργαλείο, το "φύλακα και σωματοφύλακα", το "παιχνίδι των παιδιών", το "βρωμόσκυλο"...
Χθες είδα ορισμένους στο κτηνιατρείο.
Έναν παππούλη. Ο σκύλος του, ένα γέρικο ημίαιμο έχει καρκίνο. Είχε εγχειριστεί αλλά έκανε μετάσταση. Περπατούσαν αργά οι δυο τους μαζί. Ο παππούλης είχε τα μάτια χαμηλωμένα στο σκύλο και ο σκύλος το βλέμμα μπροστά... ανέκφραστο. Όταν ο κυριούλης του χάιδεψε το λαιμό, το σκυλί κούνησε την ουρά και τον κοίταξε γλυκά. Αυτό ήταν ένα ευτυχισμένο σκυλάκι.
Μια μεσήλικη γυναίκα κι ένα δεκάχρονο γκριφονάκι. Το σκυλί πήγε να μυρίσει τον δικό μου και τον κράτησε η "μαμά" του. "Πρόσεχε. Θα πέσεις"...
Είχε πάθει εγκεφαλικό και παραπατούσε. Νοσηλευόταν μέρες στο γιατρό. Η ιδιοκτήτριά του πηγαίνει κάθε μέρα και το βγάζει "βόλτα". Κάνουν μερικά βήματα προσεκτικά, προσεκτικά στην αυλίτσα του ιατρείου. Ο μικρός χαζεύει τις γάτες, κι εκείνη τον μικρό. "Ευτυχώς είναι καλά" μου είπε. "Τον λατρεύω!".
Μέσα ένα νέο παιδί με ένα σαρπέι αδύνατο πολύ, συνδεδεμένο με ορό. Έχει πρόβλημα με τα νεφρά του έμαθα. Το έπαθε από ουρολοίμωξη. Μόνο τεσσάρων ετών το σκυλάκι. Ο νεαρός περίμενε στην καρέκλα κι ο σκυλάκος στα πόδια του. Επί μια ώρα τουλάχιστον ο άνθρωπος ήταν σκυμμένος πάνω απ' το σκύλο και τον χαϊδολογούσε και του έλεγε γλυκόλογα γιατί "τι να κάνουμε? Αρρωστήσαμε. Θα το περάσουμε μαζί".
Μέσα στο ιατρείο, επάνω στο "κρεβάτι νοσηλείας" ένα ημίαιμο δαλματίας με ίκτερο. Μια κοπέλα στην καρέκλα δίπλα τον κρατούσε αγκαλιά και έκλαιγε. Έκλαιγε κι ο σκύλος μαζί.
Η κοπέλα σηκώθηκε και τη θέση της σε καρέκλα και αγκαλιά πήρε μια κυρία. "Δε θα αναστατωθεί που έφυγε η μαμά του?" τη ρώτησα.
"Έχει δύο μαμάδες" μου είπε και μίλησε στο σκύλο μετά:
"έλα... κάνε λίγη υπομονή! Θα ξεκιτρινίσουμε και θα πάμε σπίτι!". Ενθουσιασμός στη φωνή της. Ο σκύλος ζωήρεψε. Άρχισε να κουνάει ουρά. Δεν ήξερε ότι είναι άρρωστος και αν το ένιωθε τι πείραζε?
Η αγκαλιά, η τρυφερή φωνή, τα χάδια, η φροντίδα του ιδιοκτήτη είναι ό,τι πιο σημαντικό στη ζωή του σκύλου. Εϊναι η ζωή του, τα πάντα του. Δεν ξέρει τι είναι αρρώστια και θάνατος. Το χάδι απαλύνει τον πόνο, η φροντίδα μας, η έννοια μας δίνει ώθηση στις ουρίτσες που ξεκινούν πάλι, υπό συνθήκες δύσκολες, το τρελό τους κούνημα...
:-D :-D :-D :-D :-D
Last edited:
