Τα σκυλιά του πολέμου

[DjSoukis]

Ο δεκανέας των πεζοναυτών Χοσέ Αρμέντα κάθεται στη σκηνή του, στο Αφγανιστάν, τη νύχτα πριν από το ατύχημα του. Αστειεύεται με τους συμπολεμιστές του, Μαλρούνι και Μπέρι, ενώ ταυτόχρονα ταΐζει και ποτίζει το γερμανικό ποιμενικό σκύλο του, Ζένιτ. Έπειτα βγάζει τον Ζένιτ έξω για να τον εκπαιδεύσει στο χαμηλό, απόκοσμο φως της ερήμου.

Είναι οι πιο ευτυχισμένες τους στιγμές. Ο Χοσέ λέει στον Ζένιτ να καθίσει και εκείνος υπακούει. Ύστερα ο Χοσέ απομακρύνεται κάπου 50 μ. και κρύβει ένα πλαστικό παιχνίδι δίπλα σε έναν πλίνθινο τοίχο, αφού πρώτα το καλύπτει με λάσπη. Μόλις ακούει τη διαταγή, ο Ζένιτ ορμά μπροστά και ψάχνει δεξιά και αριστερά. Οι φωνητικές εντολές του εκπαιδευτή ακολουθούνται από τις ακριβείς αντιδράσεις του σκύλου, που έχει πάντα τον ίδιο στόχο στο μυαλό του: να βρει το παιχνίδι. Την επόμενη μέρα, στην περιπολία, ο στόχος δεν θα είναι ο εντοπισμός ενός παιχνιδιού, αλλά μιας αυτοσχέδιας εκρηκτικής συσκευής, πιο γνωστής ως IED, ενός από τα πιο τρομακτικά και αποτελεσματικά όπλα των Ταλιμπάν ενάντια στα αμερικανικά στρατεύματα. Και, φυσικά, κανένας σκύλος δεν ανακαλύπτει πάντα όλες τις βόμβες.

Τους τρεις τελευταίους μήνες ο Χοσέ υπηρετεί στη Βάση Περιπολιών Αλκατράζ, στην άκρη της πόλης Σανγκίν της επαρχίας Χέλμαντ, και δεν έχει βρει καμία συσκευή IED. Παρά την αισιοδοξία του, η έλλειψη ευρημάτων αρχίζει να τον εκνευρίζει, σχεδόν όσο και η ζέστη (37°C), που γίνεται εντονότερη εξαιτίας του στρατιωτικού εξοπλισμού βάρους 35 κιλών.

Ο δεκανέας των πεζοναυτών Τζον Ντόλιζολ με τον Τσαζ (Cchaz). Οι σκύλοι που μεγαλώνουν στην βάση της αεροπορίας Λάκλαντ στο Τέξας, παίρνουν ονόματα που αρχίζουν με διπλό γράμμα.

Τον Αύγουστο του 2011η αποστολή του στρατού στη Σανγκίν είναι να προστατέψει το φράγμα Κατζάκι ύψους 97,5 μ. ώστε να μην το ανατινάξουν οι Ταλιμπάν και πλημμυρίσει η κοιλάδα Χέλμαντ. Οι πεζοναύτες του 3ου Τάγματος Αναγνώρισης, σε ομάδες των 12 περίπου στρατιωτών, προχωρούν μέσα στις εχθρικές γραμμές και εντοπίζουν θύλακες μαχητών Ταλιμπάν. Ο Χοσέ και ο Ζένιτ συνοδεύουν σχεδόν κάθε αποστολή. Κάθε φορά που ο Χοσέ και ο σκύλος φεύγουν από τη βάση, προχωρούν μπροστά από το υπόλοιπο απόσπασμα μαζί με έναν άλλο πεζοναύτη που κρατά έναν ανιχνευτή μετάλλων. Οι τρεις τους αποτελούν τους πρώτους στόχους των Ταλιμπάν έτσι καθώς ο σκύλος χτενίζει την περιοχή προσπαθώντας να εντοπίσει τη μυρωδιά κάποιας νιτρικής ένωσης, που μάλλον υποδηλώνει την παρουσία θαμμένης συσκευής IED.

Αυτή η περιοχή είναι πολύ επικίνδυνη. Η Σανγκίν είναι διάσπαρτη με IED και γεμάτη εχθρούς κρυμμένους πίσω .από τους χοντρούς πλίνθινους τοίχους. Εδώ τα βρετανικά στρατεύματα, πριν αποσυρθούν εντελώς από την πόλη το 2010, έχασαν πάνω από 100 στρατιώτες. Από τότε σε τούτη την περιοχή έχουν χάσει τη ζωή τους και έχουν τραυματιστεί σοβαρά πολλοί Αμερικανοί.

Ο εκπαιδευτής του σκύλου προσπαθεί να μη σκέφτεται καθόλου τον κίνδυνο που παραμονεύει κατά την αναζήτηση εκρηκτικών. Μερικές φορές η έκρηξή τους ακούγεται μέχρι τη βάση, έτσι όπως πατά πάνω τους κάποια κατσίκα ή ένας ανυποψίαστος χωρικός. Όταν τυχαίνει να τραυματιστεί κάποιο παιδί, οι αλλόφρονες κάτοικοι το πηγαίνουν τρέχοντας στο Αλκατράζ, αναζητώντας ιατρική βοήθεια. Πρόσφατα μάλιστα δύο συνάδελφοι εκπαιδευτές της ομάδας του Χοσέ, οι Τζέρεμι και Τζάσκο, τραυματίστηκαν άσχημα και έχασαν τα πόδια τους. Ο Χοσέ προτιμά να πεθάνει παρά να χάσει ένα άκρο ή κάποιο ζωτικό μέλος του σώματος του. Για να αποφεύγει τέτοιες σκέψεις, εδώ και δύο χρόνια κάνει αυτό που γνωρίζει καλά: εκπαιδεύει το σκύλο του και επικεντρώνεται στη δουλειά του. Τα υπόλοιπα τα αφήνει στην τύχη.

 

[DjSoukis]

Στις 28 Αυγούστου, το πρωί, τα μέλη του 3ου Τάγματος Αναγνώρισης μαθαίνουν ότι οι Ταλιμπάν έχουν δραστηριοποιηθεί πάλι. Το Αλκατράζ βρίσκεται σε ένα ύψωμα μέσα σε χωράφια με καλαμπόκια, κοντά σε έναν ξεροπόταμο, και, σύμφωνα με τις πληροφορίες, η ξερή κοίτη είναι γεμάτη IED.

Έτσι, λοιπόν, για πρώτη φορά από τότε που έφτασε στο Αφγανιστάν, ο Χοσέ φορά τον εξοπλισμό ατομικής προστασίας, δηλαδή τα αντιθραυσματικά εσώρουχα από υλικό κέβλαρ για τον περιορισμό των τραυματισμών στα γεννητικά όργανα, και το κράνος με την κάμερα, ελπίζοντας να απαθανατίσει το πρώτο του εύρημα. Τέλος, βάζει στον Ζένιτ έναν ενδοφλέβιο ορό έγχυσης νερού σε σταγόνες για να μην αφυδατωθεί από τη ζέστη.

Η ομάδα ξεκινά στις δέκα το πρωί σε πολεμικό σχηματισμό και ο Χοσέ εκτιμά πως η θερμοκρασία έχει φτάσει τους 49°C. Οι πεζοναύτες κατεβαίνουν το λόφο προσεκτικά και, όταν πλησιάζουν στον Αυτοκινητόδρομο 611, ο Χοσέ νιώθει την αδρεναλίνη του να ανεβαίνει. Το στόμα του στεγνώνει καθώς προσπαθεί να κατευθύνει τον Ζένιτ. Η ομάδα διασχίζει τα χωράφια με τα καλαμπόκια για να αποφύγει το δρόμο, μέχρι να φτάσει στον ξεροπόταμο, που έχει βάθος 2,5 μ. και πλάτος 3 μ. και βρίσκεται παράλληλα στον αυτοκινητόδρομο. Ο Χοσέ καθοδηγεί τον Ζένιτ από τη μια όχθη μέχρι την άλλη, ενώ ο Μαλρούνι με τον ανιχνευτή μετάλλων φωνάζει: «Νομίζω πως κάτι βρήκα». Ο Χοσέ πλησιάζει, κοιτάζει το έξαρμα από αραιό χώμα, βλέπει ένα καλώδιο να προεξέχει και λέει χαμογελώντας στο συνάδελφο του: «Ναι». Ειδοποιούν τον αρχηγό της ομάδας. Ο Χοσέ προχωρά, εντοπίζει άλλο ένα εκρηκτικό και ενημερώνει την ομάδα. Πιστεύοντας πως έχει καταλάβει το σχέδιο των Ταλιμπάν, στέλνει τον Ζένιτ στην άλλη άκρη του ξεροπόταμου, όπου ο σκύλος ξαφνικά σταματά κουνώντας την ουρά του και αρχίζει να οσφραίνεται πολύ έντονα. Η αλλαγή στη συμπεριφορά του φανερώνει την ύπαρξη εκρηκτικής συσκευής IED.

Ο Χοσέ γνωρίζει πως αυτός πρέπει να παραμείνει ήρεμος και ο σκύλος συγκεντρωμένος στο στόχο του, αλλά νιώθει ενθουσιασμένος. Ειδοποιούν πάλι τον αρχηγό. Ο Χοσέ κατεβαίνει με τον Ζένιτ στον ξεροπόταμο μέσα στη θανατηφόρα ζέστη. Ο ήλιος καίει αφόρητα τους άντρες, που προχωρούν αργά σε σχηματισμό, πατώντας ο ένας στα χνάρια του άλλου και σημειώνοντας τα ασφαλή σημεία με κρέμα ξυρίσματος. Μέσα σε λίγη ώρα βρίσκουν τρεις ακόμη IED. Ο ξεροπόταμος είναι γεμάτος εκρηκτικά - αλλά πού είναι το επόμενο; Με αυτό το ερώτημα στο μυαλό του, ο Χοσέ συνειδητοποιεί ότι αυτός και ο Ζένιτ είναι υπεύθυνοι για την ανεύρεση των εκρηκτικών.

Ο αρχιλοχίας Τέρι Γιάνγκ και ο Γουέρο ψάχνουν για εκρηκτικά στο Κανταχάρ.

Ο Ζένιτ είναι ένας Γερμανικός Ποιμενικός βάρους 35 κιλών. Ανατράφηκε στην Ευρώπη από ένα συνεργάτη του αμερικανικού στρατού, που του έδωσε το παράξενο αυτό όνομα. Αρχικά ο Ζένιτ υποβλήθηκε σε μια σειρά ιατρικών εξετάσεων και ελέγχων ώστε να τον αγοράσει ο αμερικανικός στρατός. Αυτό έγινε αμέσως μετά τα πρώτα του γενέθλια και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο κυνοτροφείο της αεροπορικής βάσης Λάκλαντ στο Σαν Αντόνιο. Εκεί οι στρατιωτικοί σκύλοι πρώτα εκπαιδεύονται από την 341η Μοίρα Εκπαίδευσης «στην ενίσχυση της παρόρμησης, στην ανάπτυξη του γραπώματος και στην περιβαλλοντική και κοινωνική προσαρμογή», σύμφωνα με το Υπουργείο Άμυνας. Τις μέρες της εκπαίδευσης το πρόγραμμα είναι αυστηρό και τους σκύλους τούς λύνουν μόνο συγκεκριμένες ώρες για φαγητό, νερό και άσκηση. Στη διάρκεια της εκπαίδευσης οι πεζοναύτες αξιολογούν ποιος ρόλος ταιριάζει καλύτερα σε κάθε σκύλο: περιπολία, εντοπισμός ή ιχνηλασία. Αν και ο στρατός δεν αποκαλύπτει λεπτομέρειες για την εκπαίδευση των σκύλων, ο φάκελος του Ζένιτ αναφέρει ότι ο σκύλος έζησε 13 μήνες στα κυνοτροφεία του Λάκλαντ. Επειδή οι σκύλοι μπορούν να διατηρήσουν την προσοχή τους εστιασμένη μόνο για μικρά διαστήματα, η συνολική διάρκεια των μαθημάτων κάθε μέρα ήταν μία με δύο ώρες, ενώ κάθε μάθημα μερικές φορές διαρκούσε λίγα μόνο λεπτά. Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης ο Ζένιτ χαρακτηρίστηκε «σκύλος εντοπισμού εκρηκτικών και περιπολίας».

 

[DjSoukis]

Όταν όμως ο δίχρονος Ζένιτ τελικά συνάντησε τον Χοσέ στην Οκινάουα της Ιαπωνίας το 2010, χρειαζόταν ακόμη πολλή εκπαίδευση. Έχοντας αποτύχει να λάβει έγκριση για να χρησιμοποιήσει συστηματικά τον προηγούμενο σκύλο του, ο Χοσέ ήθελε πάρα πολύ να τα καταφέρει με τον Ζένιτ.

Δεν είναι όλοι οι στρατιωτικοί σκύλοι κατάλληλοι για συνθήκες πολέμου. Ορισμένοι δεν αντέχουν τη ζέστη ή εξαγριώνονται από τους ήχους των πυροβολισμών και των εκρήξεων, ακόμη και μετά την απευαισθητοποίησή τους στη διάρκεια της εκπαίδευσης. Κάποιοι είναι υπάκουοι, ενώ άλλοι τεμπέληδες ή πολύ παιχνιδιάρικοι. Κάθε σκύλος έχει το δικό του ιδιαίτερο, και πολλές φορές ιδιόμορφο, χαρακτήρα. Υπάρχουν μερικές ράτσες που γενικά τα πηγαίνουν καλύτερα από άλλες στο πεδίο της μάχης, όπως ο γερμανικός ποιμενικός, το Λαμπραντόρ, και ιδιαίτερα το Βελγικά Μαλινουά.

Ωστόσο, οι σκύλοι που αποδίδουν σε κάποιο συγκεκριμένο περιβάλλον μπορεί να μην είναι εξίσου αποτελεσματικοί σε άλλο. Η ιστορία δείχνει πως σε κάθε είδος μάχης ταιριάζει διαφορετική ράτσα και τακτική.

Ο αρχιλοχίας Τόμας Σάγκερ μεταφέρει την σωρό του Ντινομτ "Είναι σαν να χάνεις ένα σύντροφο σου"...

Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οι αντίπαλοι χρησιμοποίησαν δεκάδες χιλιάδες σκύλους ως αγγελιαφόρους, ενώ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αμερικανοί πεζοναύτες επιστράτευσαν τους σκύλους στα νησιά του Ειρηνικού για να ανακαλύψουν τις θέσεις των Γιαπωνέζων. Στο Βιετνάμ υπολογίζεται πως χρησιμοποιήθηκαν 4.000 σκύλοι για την καθοδήγηση των περιπόλων μέσα στη ζούγκλα, σώζοντας έτσι αναρίθμητες ζωές. Την περίοδο της μεγάλης έντασης των πολέμων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ο Αμερικανικός στρατός διέθετε μια μόνιμη δύναμη περίπου 2.500 εκπαιδευμένων σκύλων (MWD).

Αυτός ο πανάρχαιος δεσμός ανάμεσα στον άνθρωπο και στο σκύλο αποτελεί την ουσία της έλξης μας προς τα συγκεκριμένα ζώα: ο άνθρωπος εξαρτάται από τις ανώτερες αισθήσεις των ζώων, καθώς οι σκύλοι είναι μέχρι 100.000 φορές πιο ευαίσθητοι στις μυρωδιές. Οι στρατιωτικοί αντιμετωπίζουν την αποστολή τους με μεγάλη σοβαρότητα, σε αντίθεση με την απερίσκεπτη χαρά των σκύλων όταν κυνηγούν ή όταν παίζουν. Τέλος, ένα άλλο κοινό στοιχείο είναι η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωση του εκπαιδευτή και του σκύλου όταν διακινδυνεύουν τη ζωή τους.

Ο Ρόνι εξοικειώνεται στον ήχο των όπλων...

Σε γενικές γραμμές, η στρατιωτική γραφειοκρατία αντιμετωπίζει τους σκύλους σαν κομμάτι του εξοπλισμού, κάτι που ο Χοσέ κατάλαβε από την πρώτη στιγμή που είδε την υπηρεσιακή ονομασία του Ζένιτ -Ν103- τυπωμένη στο αφτί του. Μετά από κάθε εκπαιδευτικό κύκλο στην Οκινάουα, ο Χοσέ πάντα επέστρεφε τον Ζένιτ στο κυνοτροφείο του, όπως όριζε το πρωτόκολλο, και γνώριζε επίσης ότι ήταν σημαντικό να επιβληθεί στο σκύλο.

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι εκείνη τη μέρα του Αυγούστου του 2011 στο Αφγανιστάν, αν συνέβαινε κάτι, ο Χοσέ θα ακολουθούσε τη γνωστή υπηρεσιακή τακτική: Αν ο Ζένιτ πατούσε κάποια IED και σκοτωνόταν, ο Χοσέ ήταν σίγουρος ότι δεν θα στενοχωριόταν καθόλου. Η σχέση τους ήταν αυστηρά επαγγελματική και έπρεπε να παραμείνει έτσι. Σε περίπτωση που ο Ζένιτ χανόταν, ο Χοσέ θα ξεκινούσε πάλι από την αρχή με κάποιον άλλο σκύλο.

Ο Χοσέ Αρμέντα έγινε σκληρός επειδή τίποτα στη ζωή δεν του χαρίστηκε. Η οικογένειά του ζούσε στο φτωχό ανατολικό Λος Αντζελες, όπου οι γονείς του συμμετείχαν σε συμμορίες και χώρισαν όταν εκείνος ήταν ακόμη μικρός. Η μητέρα του είχε Πορτορικάνικη καταγωγή και φρόντιζε τα παιδιά της όσο καλύτερα μπορούσε, ενώ ο πατέρας του είχε μεξικάνικη καταγωγή και δεν βρισκόταν συχνά στο σπίτι. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάται ο Χοσέ είναι το δυστύχημα με το αυτοκίνητο, κατά το οποίο γλίτωσε εκείνος και σκοτώθηκε η μικρή του αδερφή. Ήταν πέντε ετών και εκείνη τεσσάρων. Συνήθως καθυστερούσαν να πληρώσουν το ενοίκιο και μερικές φορές η οικογένειά του μετακόμιζε ξαφνικά σε άλλο σπίτι και εκείνος σε άλλο σχολείο. Ήταν πάντα ο νεοφερμένος, ο ξένος. Στο γυμνάσιο ζούσε στο γκαράζ του, ακούγοντας σαν τρελός χέβι μέταλ, και έπαιζε τύμπανα σε ένα συγκρότημα. Είχε κουρέψει τα μαλλιά του σαν πανκ και φορούσε σκουλαρίκι στη μύτη. Στην πραγματικότητα, ο Χοσέ δεν ήταν ακραίος επαναστάτης. Έκανε σκασιαρχείο, έπινε μπίρα, κάπνιζε και έπαιζε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ήθελε να δραπετεύσει από το βίαιο κόσμο στον οποίο ζούσε, που ήταν γεμάτος αληθινούς και μελλοντικούς γκάνγκστερ, αδέσποτους πυροβολισμούς και εμπόριο ναρκωτικών. Εκείνος ήθελε εντελώς το αντίθετο: να γίνει πεζοναύτης.

 

[DjSoukis]

Κατατάχθηκε τον Ιούλιο του 2007, στα 18 του, και βρέθηκε στο στρατόπεδο Πέντλετον. Έχοντας μεγαλώσει χωρίς ρίζες και θρησκεία, αγάπησε αμέσως τις παραδόσεις και τις τελετουργίες του στρατού. Όταν ολοκλήρωσε τη βασική του εκ-παίδευση, επέλεξε να συνεχίσει στη στρατιωτική αστυνομία και τελικά μετατέθηκε στην Αμερικανική βάση της Οκινάουα. Επειδή ήταν από τους καλύτερους μαθητές στην τάξη του, είχε τη δυνατότητα να πάει στο Λάκλαντ και να γίνει εκπαιδευτής σκύλων.

Ο Χοσέ πάντα αγαπούσε τους σκύλους. Κατά την ταραχώδη παιδική του ηλικία οι σκύλοι αποτελούσαν μόνιμη παρέα του. Κατά καιρούς είχε ένα δαλματικό, ένα Πιτ Μπουλ και τον Μπάντιτ, μια διασταύρωση πεκινουά με τσόου-τσόου. Ο Χοσέ κατάλαβε όμως ότι ένας στρατιωτικός σκύλος είναι ένα όργανο που έπρεπε να μάθει να χρησιμοποιεί καλά, όπως ένας τεχνικός όφειλε να γνωρίζει τη χρήση του σόναρ σε ένα υποβρύχιο.

Η δουλειά τού άρεσε από την πρώτη στιγμή, αλλά τον συνεπήρε και ο υψηλός σκοπός της. Η ανακάλυψη μιας βόμβας στο πεδίο της μάχης θα μπορούσε να σώσει πολλές ζωές.

Η πρώτη εντύπωση του Χοσέ για τον Ζένιτ ήταν ότι επρόκειτο για ένα πολύ γλυκό και λίγο απείθαρχο κουτάβι, γεμάτο ενεργητικότητα. Ο Χοσέ είχε ήδη ένα σκύλο, ένα βελγικό Μαλινουά, αλλά ήθελε να δοκιμάσει έναν Γερμανικό Ποιμενικό και διάλεξε ο ίδιος τον Ζένιτ.

Ο Άιζακ με τον αρχιλοχία Κάρτραϊτ αναζητούν όπλα και εκρηκτικά.

Όταν ένας στρατιωτικός σκύλος έρχεται για πρώτη φορά στους πεζοναύτες, μαθαίνει να εντοπίζει εκρηκτικές συσκευές IED με μικρά βήματα. Αφού καταφέρει να υπακούει σε βασικές εντολές, διδάσκεται να διακρίνει μια σειρά από μυρωδιές που σχετίζονται με εκρηκτικά, όπως το νιτρικό αμμώνιο, που χρησιμοποιείται στις περισσότερες συσκευές IED στο Αφγανιστάν.

Έπειτα εξασκείται στο λεγόμενο «κυνήγι πουλιών», που επιτρέπει στον εκπαιδευτή να καθοδηγεί τις κινήσεις του από μια απόσταση. Αρχικά ο εκπαιδευτής λύνει το σκύλο και τον διατάζει να κινηθεί προς έναν κρυμμένο «εκτοξευτήρα πουλιών», έναν τηλεχειριζόμενο καταπέλτη οπλισμένο με ένα μπαλάκι του τένις. Η τήρηση των φωνητικών εντολών και των σινιάλων με τα χέρια είναι σημαντική και συχνά κοπιαστική. Οταν ο σκύλος πλησιάζει τον εκτοξευτήρα, ο εκπαιδευτής τον πυροδοτεί και το μπαλάκι πετάγεται με δύναμη στον αέρα. Ο σκύλος αρχίζει να το κυνηγά και το επιστρέφει στον εκπαιδευτή. Εκείνος επαινεί και χαϊδεύει το σκύλο.

Καθώς ο σκύλος βελτιώνεται, ο εκπαιδευτής αρχίζει να κρύβει στην περιοχή αντικείμενα εμποτισμένα με μυρωδιές όλων των ειδών εκρηκτικών υλικών. Μετακινώντας συνεχώς τον εκτοξευτήρα και διασκορπίζοντας τις μυρωδιές σε διάφορες αποστάσεις, ο σκύλος μαθαίνει να σαρώνει μεγάλες περιοχές και να ενημερώνει αμέσως τον εκπαιδευτή για οτιδήποτε μυρίζει σαν εκρηκτικό.

 

[DjSoukis]

Στην τελική φάση της εκπαίδευσης του σκύλου υπάρχουν μόνο οι μυρωδιές. Μόλις ο σκύλος εντοπίσει μια μυρωδιά, ο εκπαιδευτής τον φωνάξει να επιστρέψει και τον ανταμείβει με το πλαστικό παιχνίδι. Αυτή είναι ουσιαστικά η διαδικασία της εκπαίδευσης. Η αναζήτηση μιας IED γίνεται παιχνίδι - ο σκύλος εντοπίζει μια μυρωδιά και κερδίζει ένα πλαστικό παιχνίδι.

Ο Ζένιτ είχε κίνητρο στις αναζητήσεις του και ήταν άριστος συνεργάτης. Το φθινόπωρο του 2010 το ζευγάρι προωθήθηκε στο πεδίο της μάχης και στάλθηκε στο πεδίο δοκιμών Γιούμα για μια τελική περίοδο τριών εβδομάδων, όπου γίνεται ανασκόπηση όλης της εκπαίδευσης που θα χρειαστούν ο εκπαιδευτής και ο σκύλος στην πολεμική ζώνη, καθώς και μια τελική δοκιμή ετοιμότητας. Σε μια απομίμηση αφγανικού χωριού, ένας εκπαιδευτής με το σκύλο του πρέπει να ανακαλύψουν μια σύνθετη διάταξη συσκευών IED. Μερικές συσκευές έχουν εμποτιστεί με μυρωδιά για να τις βρει ο σκύλος. Άλλες δεν μυρίζουν τίποτε, παρά αφήνονται εκτεθειμένες για να τις εντοπίσει ο εκπαιδευτής. Αν καταφέρουν οι δυο τους να ανακαλύψουν πάνω από το 80% των συσκευών, το ζευγάρι παίρνει την τελική έγκριση για να μπει στο πεδίο της μάχης.

Ο Άιζακ και ο αρχιλοχίας Κάρτραϊτ χαλαρώνουν με λίγο παιχνίδι κατά την διάρκεια μιας αποστολής διακοπής τροφοδοσίας των Ταλιμπάν.

Μόλις ο Χοσέ και ο Ζένιτ ολοκλήρωσαν την εκπαίδευση στο πεδίο Γιούμα, μεταφέρθηκαν με μεταγωγικό αεροσκάφος στην κύρια βάση των πεζοναυτών στο Αφγανιστάν, στο στρατόπεδο Λέδερνεκ, αφού πρώτα στάθμευσαν για μία νύχτα στη Γερμανία. Από εκεί στάλθηκαν στο Αλκατράζ. Την προηγούμενη βρίσκονταν στο ψεύτικο Αφγανικό χωριό στην Αριζόνα και την επόμενη μέρα βρέθηκαν μόνοι τους σε ένα αληθινό χωριό της επαρχίας Χέλμαντ.

Έχουν περάσει τρείς μήνες. Τώρα βρίσκονται στον ξεροπόταμο έξω από τη Σανγκίν, περιτριγυρισμένοι από IED. Ο Μαλρούνι, ο Χοσέ και ο Ζένιτ ανακαλύπτουν συνεχώς εκρηκτικές συσκευές.

Ο Χοσέ πιστεύει πως έχει καταλάβει το σχέδιο διασποράς των εκρηκτικών συσκευών. Φαίνεται πως οι Ταλιμπάν έχουν θάψει τα εκρηκτικά στα σημεία πρόσβασης στον ξεροπόταμο, εκτιμώ εκτιμώντας πως οι Αμερικανοί στρατιώτες θα νιώθουν περισσότερο ασφαλείς όταν θα είναι κρυμμένοι στην κοίτη του ποταμού παρά εκτεθειμένοι σε ανοιχτό πεδίο. Όλα εξελίσσονται ταχύτατα τώρα. Παίρνει βαθιές ανάσες για να καταλαγιάσει τον ενθουσιασμό του και να διατηρήσει αυξημένη την προσοχή του.

 

[DjSoukis]

Η μύτη του σκύλου γενικά οσφραίνεται καλύτερα -ή γίνεται περισσότερο ευαίσθητη- σε συνθήκες δροσιάς και άπνοιας. Οι μυρωδιές εξατμίζονται ευκολότερα στις υψηλές θερμοκρασίες και ο άνεμος τις διασκορπίζει σε μεγάλη έκταση, καλύπτοντας έτσι την πηγή τους. Το καλό σε αυτές τις περιοχές είναι πως δεν πνέουν άνεμοι. Τώρα όμως είναι μεσημέρι, με πολλή ξηρασία και τόση ζέστη ώστε ο Χοσέ μπορεί να γευτεί το αλάτι του ιδρώτα του πάνω στα χείλη του.

Ο Ζένιτ ψάχνει στην απέναντι όχθη, ακολουθώντας τις εντολές του Χοσέ. Έχει τα αφτιά τεντωμένα, κάνει γρήγορα βήματα και είναι σε υπερδιέγερση. Αναζητά κάθε μυρωδιά που θα τον κάνει να κερδίσει το πλαστικό του παιχνίδι. Πού είναι όμως;

Ένα φαρδύ μονοπάτι οδηγεί από το χείλος του ξεροπόταμου μέχρι την κοίτη και ο Ζένιτ κινείται δίπλα του χωρίς καμία αλλαγή στη συμπεριφορά του. Ο Χοσέ τον ακολουθεί σε κάποια απόσταση, υπολογίζοντας τα βήματά του με μεγάλη ακρίβεια. Οι άντρες πίσω τους ακολουθούν από μακριά και σημαδεύουν τη διαδρομή του Χοσέ με κρέμα ξυρίσματος.

Στο ύψος του μονοπατιού αλλάζει κατεύθυνση και απομακρύνεται από την πατημένη διαδρομή, ανεβαίνοντας σε ένα μικρό ύψωμα. Κάνει ένα βήμα, ύστερα ένα δεύτερο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή το έδαφος υποχωρεί και ακούγεται ένας εκκωφαντικός ήχος.

Όταν ανοίγει τα μάτια του, βρίσκεται πεσμένος με την πλάτη στο χώμα. Το μόνο που βλέπει είναι ο ουρανός. Έχει εκσφενδονιστεί έξι μέτρα μακριά μέσα στον ξεροπόταμο. Ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει, αλλά δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Το στόμα του είναι γεμάτο χώμα και το σώμα του πονά φρικτά σαν να καίγεται. Δεν μπορεί να αναπνεύσει. Ο Μαλρούνι είναι ο πρώτος που τρέχει δίπλα του και αμέσως του ανοίγει το αλεξίσφαιρο γιλέκο. Ο Χοσέ επαναλαμβάνει συνεχώς: «Τα θαλάσσωσα. Έχω ακόμη τα πόδια μου;» και μετά: «Πού είναι ο Ζένιτ;» «Όλα είναι εντάξει, φίλε μου, είσαι μια χαρά» του απαντά ο συμπολεμιστής του.

Ο αρχισμηνίας Τζόναθαν Μπορζουά κόβει τα νύχια του Ούπι πριν την αποστολή.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδικασία που ακολουθείται όταν κάποιος την «πατάει» - έτσι λένε ένα τέτοιο τραυματισμό. Οι πεζοναύτες περικυκλώνουν την περιοχή και οι γιατροί βάζουν αιμοστατικό επίδεσμο στη μέση του Χοσέ για να σταματήσουν την αιμορραγία του. Κάποιος πεζοναύτης καλεί ένα ελικόπτερο και όλοι προσπαθούν να τον απομακρύνουν έγκαιρα, κάτι που κάνει πάντα ο στρατός για έναν πληγωμένο ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες επιβίωσης του.

Όμως, το πλησιέστερο ελικόπτερο αυτή τη στιγμή μεταφέρει κάποιον άλλο τραυματισμένο πεζοναύτη και θα χρειαστεί δύο ώρες μέχρι να έρθει. Ο Χοσέ έχει χάσει πολύ αίμα, αλλά διατηρεί τις αισθήσεις του και ρωτά πάλι για τον Ζένιτ. Ο σκύλος, ο οποίος αρχικά βρισκόταν έξι μέτρα μακριά από την έκρηξη, καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά. Τώρα
είναι δίπλα στον Χοσέ με τα αφτιά γερμένα πάνω στο κεφάλι του, που ακουμπά στα μπροστινά του πόδια. Παραμένει στην ίδια θέση όση ώρα οι πεζοναύτες προσπαθούν να σώσουν τον Χοσέ μέχρι να φτάσει το ελικόπτερο. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, ο εκπαιδευτής θα απομακρυνθεί από την περιοχή μαζί με το σκύλο.

 

[DjSoukis]

Ο Χοσέ θυμάται μια μακρινή λάμψη. Έπειτα θυμάται να γλιστρά μέσα της και να νιώθει απίστευτα κουρασμένος. Αυτό συνέβη στο ελικόπτερο. Θυμάται πως ο Ζένιτ ήταν κάπου κοντά. Σκεφτόταν τις τρεις μικρότερες αδερφές και τον αδερφό του (επειδή ο ίδιος ποτέ στη ζωή του δεν είχε πρότυπα, αναρωτιόταν ποια θα είναι τα δικά τους), την αρραβωνιαστικιά του (πώς θα μάθαινε και τέλος την αδερφή που έχασε (θα την ξανάβλεπε άραγε. Θυμάται να αποστρέφει τα μάτια του από το μακρινό φως, να προσπαθεί να αποφύγει να κοιμηθεί και να επιστρέφει πάλι στο σώμα του.

Όσα ακολούθησαν ήταν δύσκολα. Ξύπνησε στη Γερμανία και δέκα μέρες αργότερα στο νοσοκομείο Γουόλτερ Ριντ της Ουάσιγκτον. Έκανε 12 εγχειρήσεις και κατόπιν μεταφέρθηκε στο Ιατρικό Κέντρο του Ναυτικού στο Σαν Ντιέγκο. Του έκοψαν και τα δυο πόδια από τα γόνατα και κάτω. Για ένα μήνα κοιμόταν 20 ώρες τη μέρα. Ξύπνησε σφαδάζοντας και φωνάζοντας τον Ζένιτ. Τον πληροφόρησαν πως ο Ν103 δεν τον είχε συνοδέψει πίσω στις ΗΠΑ. Είχε δοθεί σε έναν άλλον εκπαιδευτή, πάλι σύμφωνα με το πρωτόκολλο.

«Ήμουν πολύ εξοργισμένος» λέει ο Χοσέ. «Και ζήλευα. Ποτέ δεν κατηγόρησα τον Ζένιτ για αυτό που συνέβη. Ήμασταν μια ομάδα. Αν κάποιος έκανε λάθος, αυτός ήμουν εγώ. Απλώς ήθελα το σκύλο μου».

Η Κίμπερλι, μετά από αρκετές αποστολές, ζει πλέον με την νέα της οικογένεια στο Τέξας.

Ο εκπαιδευτής και ο σκύλος αποτελούσαν στρατιωτικό εξοπλισμό μέχρι τη στιγμή που ο ένας από τους δύο δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Πίσω στο Αφγανιστάν, ο Ζένιτ είχε επιστρέψει στο στρατόπεδο Λέδερνεκ, όπου υποβλήθηκε σε έλεγχο ετοιμότητας με κάποιον άλλο εκπαιδευτή και μετά συμμετείχε σε πάνω από 50 περιπολίες με διάφορες μονάδες. Βρήκε άλλη μια συσκευή IED.

Τους επόμενους μήνες ο Χοσέ παρέμεινε στο Σαν Ντιέγκο, περιμένοντας να κλείσουν οι τομές του, και στη συνέχεια ακολούθησε ειδικό πρόγραμμα ενίσχυσης του κορμού και των τμημάτων των ποδιών που του είχαν απομείνει. Προσάρμοσαν στα πόδια του προσωρινά προσθετικά άκρα χωρίς κλειδώσεις στα γόνατα. Στόχος ήταν να μάθει να ισορροπεί και να στέκεται, αλλά και να συνηθίσει την πίεση στα πόδια του. Αργότερα του τοποθέτησαν προσθετικά άκρα με κλειδώσεις ώστε να μάθει πάλι να περπατά.

Η σωματική αποκατάσταση είναι η μια πλευρά. Η ψυχολογική είναι ένα πολύ διαφορετικό θέμα. Η σύζυγος του, Ιλιάνα, με την οποία παντρεύτηκαν έξι μήνες μετά το ατύχημα, θυμάται μερικές πολύ δύσκολες μέρες: ο 24χρονος Χοσέ σε αναπηρικό καρότσι στο σπίτι, με κλειστές τις κουρτίνες, προσπαθούσε να συμβιβαστεί με τη νέα του ζωή. «Από σκληρός πολεμιστής έγινα ένας νέος σε αναπηρικό καρότσι» λέει ο Χοσέ. «Το μυαλό δεν μπορεί να το συνηθίσει εύκολα. Δεν ξέρω αν ποτέ τα καταφέρει».

Στο μεταξύ, ο Χοσέ ήθελε πολύ να πάρει πίσω τον Ζένιτ: «Ήταν σαν ασπίδα μου. Κάθε γρατσουνιά έχει την ιστορία της. Τίποτα δεν άξιζε χωρίς αυτόν». Ο Χοσέ δεν ήταν ο μόνος που ένιωθε αυτή την έλλειψη στη ζωή του. Κάποιοι τραυματισμένοι εκπαιδευτές είχαν καταφέρει να υιοθετήσουν τους σκύλους τους όταν πλέον ο στρατός δεν τους χρειαζόταν άλλο, ενώ άλλοι άρχιζαν να ζητούν τα ζώα τους έστω και αν εκείνα συμμετείχαν ακόμη σε αποστολές.

Δεν υπάρχει επίσημη πρόβλεψη στο στρατό για επανένωση των σκύλων με τους τραυματισμένους εκπαιδευτές τους και ορισμένοι από αυτούς θεωρούν το συγκεκριμένο γεγονός ακατανόητο και απογοητευτικό σε μια στιγμή της ζωής τους που χρειάζονται πνευματική διαύγεια. Στην περίπτωση του Χοσέ έπρεπε να γίνουν πολλά τηλεφωνήματα και υπήρχε πολλή γραφειοκρατία, που είχε ως αποτέλεσμα μια πολύμηνη βασανιστική αναμονή. Τελικά, ο Ζένιτ έφτασε στη βάση των πεζοναυτών στην Καλιφόρνια. Πέρασαν μερικοί ακόμη μήνες πριν ο Χοσέ με τη σύζυγο του, τον Ιούνιο του 2012, κάνουν το τρίωρο ταξίδι μέχρι τη βάση, αφού πρώτα οι πεζοναύτες είχαν εγκρίνει την υιοθεσία. Ο Χοσέ πλησίασε τον Ζένιτ με το αναπηρικό καρότσι και ο σκύλος τον πλημμύρισε με τα φιλιά του.

Η Τάρα και ο αρχισμηνίας Έρικ Σμιθ.

Έχει σκοτεινιάσει στο Σαν Ντιέγκο και ο Χοσέ κάθεται δίπλα στην πισίνα του σπιτιού του. Έχει βγάλει τα προσθετικά άκρα του και πίνει μπίρα, ενώ πετάει ένα μπαλάκι του τένις στον Ζένιτ. Ο Χοσέ τον καλομαθαίνει και του συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που δεν το έκανε ποτέ στο παρελθόν. Το σκούρο γυαλιστερό τρίχωμα του γερμανικού ποιμενικού αστράφτει στον ήλιο καθώς κυνηγά το μπαλάκι με χαρά και το επιστρέφει στον Χοσέ, που κάθε φορά τού λέει: «Μπράβο, αγόρι μου». Ο πόλεμος είναι πολύ μακριά, όμως είναι πάντα εδώ.

Για πάνω από ένα χρόνο έπειτα από εκείνη τη μέρα στον ξεροπόταμο ο Χοσέ προσπαθούσε να μάθει να περπατά με τα καινούργια του πόδια. Πήγαινε σε κέντρο αποκατάστασης πολλές φορές τη βδομάδα. «Ερχόταν πάντα αστειευόμενος και αισιόδοξος» επισημαίνει η φυσιοθεραπεύτριά του, Ντον Γκόλντινγκ «Τον άκουγα να δυναμώνει τη χαρούμενη μουσική του όταν έφευγε από την αίθουσα».

Έχει μάθει να κάνει ιστιοπλοΐα και σκι και έχει πάει εκδρομές στο Κολοράντο και στην Αλάσκα. Εργάζεται ως συντονιστής περιπολιών στη στρατιωτική αστυνομία, από τις τέσσερις το πρωί μέχρι τη μία το μεσημέρι. Όταν επιστρέφει στο σπίτι του και στη γυναίκα του, που πρόσφατα έμεινε έγκυος, παίρνει τον Ζένιτ και πηγαίνουν στην παραλία. «Είναι ο ήσυχος σύντροφος μου» λέει ο Χοσέ. «Γεφυρώνει τρεις περιόδους της ζωής μου: αυτή πριν το Αφγανιστάν, αυτή όταν βρισκόμουν εκεί και αυτή μετά το Αφγανιστάν. Αστειεύομαι λέγοντας πως, όταν θα πεθάνει, θα τον βαλσαμώσω και θα τον βάλω δίπλα στο κρεβάτι μου. Ωστόσο, δεν μπορώ να το φανταστώ. Δεν ξέρω τι θα κάνω τότε».

Ο Χοσέ σηκώνει το χέρι του και πετάει το μπαλάκι, που διαγράφει μια τροχιά στο σκοτεινιασμένο ουρανό σαν μια μάταιη ελπίδα. Πριν προλάβει να αναπηδήσει δεύτερη φορά, ο Ζένιτ το έχει ήδη πιάσει στο στόμα του και το επιστρέφει τρέχοντας στο αφεντικό του.

http://ngm.nationalgeographic.com/2014/06/war-dogs/paterniti-text

 

[ghelly]

Απλά υπεροχο!!!
Και οταν εφτανα στο τελευταίο ποστ πριν αναρτηθει η συνέχεια, ήμουν "μα που ειναι το υπόλοιπο??"
Δεν ξερω τι αξιζει να με συγκινησει περισσότερο, η αφοσιωση του σκύλου, το δέσιμο με τον άνθρωπο, η "ανάγκη" του ανθρώπου να δεθεί και να ξαναβρεθεί με τον συντροφο του?

 

[ntoulis]

οκ,στο θεμα σκυλου ωραιες εικονες.. στο θεμα πολεμου και αμερικανοι στρατιωτες που εχουν σφαξει χιλιαδες κοσμο-παιδακια σε τοοοσες χωρες... ε οχι.. δεεεν

 

[ISKENDER]

Πολυ δυνατή αφήγηση σε συνεπαιρνει.

Αλλα και το πως καταφέρνει ο άνθρωπος να μπλέκει τον
καλήτερό του φίλο στις βρωμοδουλειές του.

 

[DjSoukis]

Σε αυτό το άρθρο περιγράφεται το παρασκήνιο και η ιστορία του σκύλου που ήταν στο εξώφυλλο του National Geographic, της Layka που έχει χάσει ένα πόδι από πυρά ΑΚ47.

Εξηγεί πόσο δύσκολο ήταν να πάρει το κοντινό που ήθελε, με την Layka με το στόμα κλειστό και περήφανη, όπως αξίζει σε έναν ήρωα πολέμου μια που το σκυλί ξεχειλίζει από ενέργεια και δεν μπορούσε να σταθεί ή να κρατήσει το στόμα κλειστό και συνεχώς βαριανάσαινε (φυσικά παίζει ρόλο και το άγχος ενός σκύλου που πρέπει να κάτσει ακίνητος σε έναν ξένο χώρο, με κόσμο, προβολείς, κλπ).



Την έβγαλαν για τρέξιμο, έπαιξαν με το μπαλάκι του τένις, κούναγαν κλειδιά προσπαθώντας και να την κουράσουν (δύσκολο....Ακόμα και με 3 πόδια) και να αποσπάσουν την προσοχή της.

http://proof.nationalgeographic.com...2014626layka&utm_campaign=Content&sf3455989=1

 

[stamatia]

Έτσι είναι ...στους πολέμους χάνουν τα μέλη τους είτε οι άνθρωποι είτε τα ζώα....κανένας δεν έχει επιλογή να μην χάσει τίποτα.

 

[ghelly]

Είμαι σκυλα που γελασα με το 2.19 του βιντεο?
όσο θλιβερό και αν ειναι το να χάσουν καποιο μέλος, πρέπει να διδαχθούμε από τα ζώα πώς η ζωή συνεχίζεται, με αμείωτη ταχύτητα!

 

[DjSoukis]

@ghelly

Εγώ έλεγα να σας πω να προσέξετε ειδικά το 2:15-2:19 γιατί έχει γέλιο...

Εμένα μου δημιουργούνται ανάμικτα συναισθήματα...Δε μου αρέσει που μπλέκουμε τον σκύλο σε όλες τις "βρωμοδουλειές" μας...αλλά αυτή είναι η μοίρα του σκύλου.

 

[ghelly]

@ghelly

Εγώ έλεγα να σας πω να προσέξετε ειδικά το 2:15-2:19 γιατί έχει γέλιο...

Εμένα μου δημιουργούνται ανάμικτα συναισθήματα...Δε μου αρέσει που μπλέκουμε τον σκύλο σε όλες τις "βρωμοδουλειές" μας...αλλά αυτή είναι η μοίρα του σκύλου.

αυτή ειναι η μοιρα των πάντων... όσων αντιμετωπίζουμε ως κατωτερης αξίας από την δική μας μεγαλειώδη -μη χ3σω- υπαρξη!

 

[aliki_s]

Είμαι σκυλα που γελασα με το 2.19 του βιντεο?

Όσο ειμαι και εγώ που επίσης γέλασα....

Αυτό που πρόσεξα επίσης... Φοράει βολτ??? ή ειναι η ιδέα μου? Τελος παντων ανούσιο ειναι...
Πολύ όμορφο θέμα..