Επίσης, είθιστε νομίζω, η ελλιπής εκτόνωση, να τσινάει λίγο τα νεύρα.
Περαστικά, και σε σένα, και στον αποτέτοιο του Μουφ!
Φοβάμαι για το Μουφ :(
- Thread starter Sara
- Ημερομηνία δημιουργίας
Περαστικά, και σε σένα, και στον αποτέτοιο του Μουφ!
Κοιτάξτε, το Παντα-Παντα το περιμάζεψα απο εκει που το ειχαν μεσα στις βρωμιες και τις αηδιες. Ηταν υποβαρο, η γούνα του τοσο χαλια που το χάιδευες και σε τσιμπούσαν σαν βελόνες οι τριχες του υπομανδυα του. Ειχε σκουλήκια και bordetella. Τον πηρα, τον ξεβρωμισα, τον πηγα στον κτηνιατρο, πηρε σοβαρα φαρμακα, εκανε ολα του τα εμβολια, τον τάισα, πηρε βαρος και εφτασε στο φυσιολογικό, ενω η γούνα του εγινε σαν μετάξι. Στο σπιτι ζει, δυάρα δεν δινω διοτι μου άνοιξε και μενα μονοπάτι στον κηπο, για τον οποιο λογο τον πεταξε ο προηγούμενος ιδιοκτητης, κοιμαται στο κρεβατι μου και περναει καλα. Και δεν τον αφηνω ρέστο. Να ειναι ευγνώμων και να μην βαράει το ξένο Μουφ. Ειναι αχάριστος να δαγκώνει το Μουφ και να του βαράει νεύρο. Το οποιο Μουφ υποψη σας, τον φωνάζει παντα να ερθει να φαει αν δεν εχει γυρίσει απο τον κηπο. Στην αρχη τσινισε, αλλα ποτε δεν δάγκωσε.
Επομενως, το κερατο του το τράγιο του Παντα-Παντα.
Επομενως, το κερατο του το τράγιο του Παντα-Παντα.
Ε αφού ανεβαίνει να κλέψει για να φάει...υγιέστατος είναι, lol.
Για το ψυχολογικό δε μπορώ να πω πως δεν σε νιώθω, δεν μπορώ να διανοηθώ τη ζωή χωρίς τον Ρουμπενακο μου. Αφού όταν μου λεν πως γέρασε γιατί είναι 9 μου έρχεται να τους βρίσω. Ποιος γέρασε; Νιατο είναι στα καλύτερα του.
Όποτε από τη μια καταλαβαίνω τον τρόμο που σε πιάνει, από την άλλη είναι και ακόμη νωρίς για αυτές τις σκέψεις από τη στιγμή που και ιατρική παρακολούθηση υπάρχει και είμαστε και συνέχεια δίπλα τους.
Κάνε ότι χρειαστεί, εσυ ξέρεις πολύ καλύτερα, για να είναι η ζωή του ευκολότερη, στην ανάγκη προστάτεψε τον με τον τρόπο σου από τον μικρό. Ο μικρός σίγουρα είναι ανερχόμενος. Βάλτου όρια. Πάντα με καλό τρόπο.
Αφήστε τα και εδω γινονται πραματα. Ενας μεταπτυχιακός φοιτητης μου που μενει στη γειτονια μου, μου ειπε σημερα για την αύξηση της εγκληματικότητας στο χωριο. Σπάνε αυτοκίνητα, κλέβουν, κλπ. Και καλα, εγω που ειμαι τακτική κα εχω τακτοποιημένο γκαραζ, αρα μεσα εκει φυλάω το αυτοκινητο και το κλειδώνω. Αλλα κατι χειροτερο γινεται. Υπαρχει υποψία οτι κάποιοι απάγουν σκυλους και γατες, κυριως αν βγουν εξω κα τους εξαφανίζουν. Οποτε τωρα ο κήπος απαγορευεται για το Μουφ κα το Παντα-Παντα. Κανουν την ανάγκη τους κα ερχονται κατευθειαν μεσα με το που τους δείχνω μια μπανάνα. Βόλτες στο εξης μονο στο παρκο που ειναι μακρυα. Ο φοιτητης μου ηταν εξαλλος και απειλούσε θεούς και δαίμονες για το τι θα γινει αν ερθει κανεις απο το σπιτι του. Και καταλαβαίνετε βεβαια τι εννοει, όντας μαλιστα Αμερικανός. Οποτε απο αυριο λεω να εγκαταστήσει κάμερες κα φώτα ασφαλειας στο σπιτι.
Αυτο που καταλαβα ειναι οτι ο μεγαλος εκανε σωστα τη δουλεια του, εκανε το κουταβι σκυλο, του εμαθε τα κολπα...Αυτο γιατι οταν δεν θα ειναι σε θεση να προστατευτει μονος του ο νεος θα αναλαβει αυτο το ρολο. Οι επιδειξεις βιας που σου φαινονται παραλογες ειναι ακριβως αυτο, ο μεγαλος τον τεσταρει και ο μικρος του δειχνει οτι ειναι πλεον ετοιμος. Το μονο που πρεπει να κανεις ειναι να σιγουρευτεις οτι ο μικρος εξελισσεται σε ηγετη, οχι τυραννο, και πανω και απο τους δυο εισαι εσυ. Οπως αυτο που εγραψε η mareco παραπανω, δλ οτι τα χωριζει την ωρα του φαγητου ειναι ενας απλος πρακτικοτατος τροπος. Τα σκυλια θα τα βρουνε μεταξυ τους μη φοβασαι, δεν υπαρχει μισος αναμεσα τους μονο ενστικτα, λιγη πειθαρχια χρειαζονται μονο οταν ξεφευγουν απο τα ορια. Η γνωμη μου ειναι να επιτρεψεις η αρχηγια να ερθει στον μικρο ωστε να χαλαρωσει και ο μεγαλος απο το stress και την ευθυνη.
Οταν παίρνουμε έναν σκύλο, γνωρίζουμε πως οι πιθανότητες να πεθάνει πριν από εμάς είναι σχεδόν 100%. Το καλό είναι πως προς το παρόν το Μουφ δεν έχει τίποτα, εκτός από κάποια ψιλοαρθριτικά. Οπότε προσπάθησε να ησυχάσεις. Μια χαρά είναι ο σκύλος σου, για έναν σκύλο σχεδόν 12 χρονών. Μη βλέπεις το μέσο όρο ζωής της φυλής, κάποια σκυλιά ζουν πολύ περισσότερο, άλλα πολύ λιγότερο. Αν κάθεσαι και στεναχωριέσαι τώρα για το τι θα γίνει (που θα γίνει, το θέμα είναι πότε) πρώτον δεν αλλάζεις τίποτα, και δεύτερον χάνεις πολλά όμορφα πράγματα.
To Μουφ είναι ακόμα ο αρχηγός και το υπενθυμίζει στο μικρό σε κάθε ευκαιρία. Το Πάντα Πάντα, προσπαθεί σαν ενήλικας που έγινε, να κερδίσει το κάτι παραπάνω, αλλά σέβεται την απόφαση του Μουφ. Σιγά σιγά το Μουφ παραχωρεί "αρμοδιότητες και "διορθώνει" το μικρό όπου χρειάζεται.
Εγώ αυτό καταλαβαίνω με την πρωτοβουλία του Πάντα πάντα στο γαύγισμα σε ξένους, και το γρύλισμα του Μουφ στο φαγητό. Πιστεύω ότι από λάθος δάγκωσε πιο δυνατά το Πάντα Πάντα, και γι' αυτό δεν αντέδρασε το Μουφ. Τα βρίσκουν μεταξύ τους και το Μουφ σε σιγά σιγά θα βασίζεται στον μικρό.
Αυτά όχι από προσωπική εμπειρία, αλλά από το νήμα με τα αδέσποτα, και πως η αρχηγεία πήγαινε παρακάτω, όπως τα περιέγραφε ο χρήστης Τάκης. Φαντάζομαι και στα δεσποζόμενα ισχύει ότι και στα αδέσποτα στην ιεραρχία. Απλά ο Α είσαι εσύ.
Έκλαψα από τα γέλια για το "κέρατο το τράγιο"
Δεν μου λέτε, τη φάση που το Πάντα-Πάντα πάντοτε θεωρούσε ότι το κρεβάτι μου του ανήκει και προσπαθεί πάντα να μην αφήνει το Μουφ να ανεβαίνει, πώς την ερμηνεύετε; Αυτό συνήθως το κάνει όταν ζητάω εγω απο το Μουφ να ανεβεί, όποτε διάολοστέλνω το Πάντα-Πάντα, που παει να καβαλήσει το Μουφ, υποχωρεί στο επόμενο διαολοστάλσιμο και πάνε μετά τα δυο γλύφονται και μυρίζονται και είναι γενικώς μια αηδία και μισή. Αν το Μουφ αποφασίσει απο μόνο του να έρθει στο κρεβάτι μου, ο άλλος δεν τον ενοχλεί. Αλλά πάντα το Πάντα-Πάντα ζηλεύει τα χαδακια και μπαινει στη μέση να εισπράξει κι αυτός.
Για την ώρα το μπαλάκι ανήκει κυρίως στο Μουφ.
Για την ώρα το μπαλάκι ανήκει κυρίως στο Μουφ.
Την απάντηση την έγραψες μόνη σου. Απλά δεν το έχεις καταλάβει.
Αντιγράφω:
Αν το Μουφ αποφασίσει απο μόνο του να έρθει στο κρεβάτι μου, ο άλλος δεν τον ενοχλεί.
Αν ο νυν αρχηγός αποφασίσει, γράφει στα μουφ του τον μικρό, ο οποίος καταφεύγει στη ζήλια, αλλά δεν τολμά να επιβάλλει στο Μουφ να κατέβει.
Επίσης:
Αυτό συνήθως το κάνει όταν ζητάω εγω απο το Μουφ να ανεβεί,
και
Αλλά πάντα το Πάντα-Πάντα ζηλεύει τα χαδακια και μπαινει στη μέση να εισπράξει κι αυτός.
Άρα από τη μικρή μου εμπειρία ερμηνεύω:
Όταν είναι οι δυό τους όταν το Μουφ αποφασίσει να δώσει εντολές και να ασχοληθεί, το Πάντα- Πάντα εκτελεί πάραυτα και επιτόπου. Αν το Μουφ είναι αδιάφορος, ο μικρός κάνει τα δικά του.
Και: όταν είσαι εσύ μπροστά, ζητά από σένα τον Α, ότι του αναλογεί, παραμερίζοντας το ΜΟΥΦ, ΑΦΟΎ ΑΡΧΗΓΟΎ ΠΑΡΌΝΤΟΣ, δηλαδή ΕΣΥ με τη παρουσία σου, εσύ αποφασίζεις και δίνεις εντολές και στο Μουφ και σε αυτόν.
Υγιέστατη αντίδραση τη βρίσκω.
Last edited:
Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά ακόμα ερευνώνται. Ξέρουμε πάρα πολύ λίγα για τον οικόσιτο σκύλο σαν είδος και δυστυχώς όλα όσα θεωρούμε για τους σκύλους, τα έχουμε συμπεράνει παρατηρώντας τον λύκο. Και μάλιστα την παλαιότερη και ανασκευασμένη θεώρηση για τον λύκο (βλέπε Mech). Τα τελευταία χρόνια (δεκαετίες) έχουμε αρχίσει να παρατηρούμε τον σκύλο, την κοινωνική του δομή και τις αντιδράσεις του. Είτε απέναντι στο είδος του, είτε απέναντι στον άνθρωπο.
Παλαιότερα είχα αναφερθεί στην έρευνα του Μπονάνι με τα σκυλιά της Αλιτάλια, τώρα πρόσφατα ανακάλυψα μια άλλη μελέτη που είχε γίνει πριν πολλά χρόνια και ονομάζεται The Tuscanni Dog Project... Υπάρχουν και δεκάδες άλλες.
Eχουμε ακόμα δρόμο.
Από αυτά που μέχρι τώρα ανακαλύπτουμε είναι οτι ο σκύλος, δεν είναι καθαρά αγελαίο ζώο με την έννοια της αγέλης που μαζεύεται για να κυνηγήσει. Πλησιάζει περισσότερο σε "κοινωνικό" ζώο που επιλέγει την συντροφικότητα κυρίως των ανθρώπων για το φαγητό και τα υπολείμματά του.
Οι άλλοι σκύλοι δε, αποτελούν ένα είδος ασφάλειας ώστε να επιβιώσουν. Μαζί θα βρουν που θα φάνε, μαζί θα αντιμετωπίσουν όποιον κίνδυνο παρουσιαστεί και αν δουν πως ένας ή περισσότεροι σκύλοι δεν τους αφήνουν να μοιραστούν, την κάνουν και βρίσκουν άλλα σκυλιά. Συνήθως (κρίνοντας από τις παρατηρήσεις) οι τραμπούκοι και δεσποτικοί σκύλοι, απομονώνονται.
Οσον αφορά τα δεσποζόμενα - αδέσποτα, στην μία περίπτωση εμείς τα εξαναγκάζουμε σε μια συμβίωση, στην άλλη περίπτωση μόνα τους βρίσκουν τους σκύλους εκείνους που θα τους κάνουν να νοιώσουν ασφαλείς.
Από κει και πέρα, ο άνθρωπος είναι ξεκάθαρα διαφορετικό είδος από έναν σκύλο και εξορισμού είναι ο "Αλφα" που λέτε. ακριβώς επειδή αυτός ελέγχει τους πόρους.
Είναι τεράστια κουβέντα, που προφανώς δεν μπορεί να γίνει σε αυτό το νήμα.
Μια που σε βρήκα, και σχετικό με το θέμα, για την επιθετικότητα προς σκυλιά τρίτης ηλικίας έχουμε καμιά νεώτερη έρευνα;
Γιατί αυτό με την κυριαρχία είναι λίγο παράλογο.
Μήπως είναι "απομάκρυνση του αδύναμου"; Κάτι άλλο;
Συνηθως ο αδυναμος εγκαταλειπει και απο μονος του. Εγω παρατηρουσα τη Λαρα λιγο πριν τη χασουμε ειχε πεσει σωματικα, δεν ηταν ο σκυλος που ηταν, ειχε φτασει τα 15,5. Τις περισσοτερες φορες πηγαινε στο υπογειο και καθοταν μονη με τις ωρες πανω σε ενα καναπε, λες και ηθελε να απομονωθει, λες και δεν ηθελε να ειναι βαρος..... Η Ισις που ειναι τεσσερα χρονια μικροτερη παντα ηταν κατω απο τη Λαρα στην ιεραρχια και πολλες φορες εκανε κινησεις επιοβολης και αρκετες φορες ειχαμε εντονες συμπλοκες απο αυτα τα παιχνιδια κυριαρχιας.
Ολα αυτα βεβαιως μονο μπροστα μας. Οταν εμεις δεν ειμασταν παροντες η Ισις λες και ηξερε τη θεση της. Μεχρι το τελος οταν ηταν μονες δεν ειχε γινει το παραμικρο, η Λαρα ηταν ο αδιαμφισβητητος ηγετης, σε σημειο που μπορει η Ισις να ετρωγε και να πηγαινε η Λαρα στο πιατο της να παραμεριζε και να αφηνε τη Λαρα να φαει, οχι απο καλοσυνη γιατι ειναι κωλοσκυλο με πολυ εντονο τεμπεραμεντο, αλλα απο σεβασμο.
Ολα αυτα βεβαιως μονο μπροστα μας. Οταν εμεις δεν ειμασταν παροντες η Ισις λες και ηξερε τη θεση της. Μεχρι το τελος οταν ηταν μονες δεν ειχε γινει το παραμικρο, η Λαρα ηταν ο αδιαμφισβητητος ηγετης, σε σημειο που μπορει η Ισις να ετρωγε και να πηγαινε η Λαρα στο πιατο της να παραμεριζε και να αφηνε τη Λαρα να φαει, οχι απο καλοσυνη γιατι ειναι κωλοσκυλο με πολυ εντονο τεμπεραμεντο, αλλα απο σεβασμο.
Δεν το έχω ψάξει καθόλου αυτό το θέμα και δεν θυμάμαι κιόλας να έχω δει τέτοια αναφορά.
Πολλές φορές βασισμένοι σε μια θεωρία βλέπουμε και ερμηνεύουμε πράγματα που αν δεν είχαμε αυτή την θεωρία στο μυαλό μας ίσως το ερμηνεύαμε διαφορετικά. Κάτι παρεμφερές γίνεται και με την αυθυποβολή. Μπλέκεις σε έναν φαύλο κύκλο.
Οταν είχα τα 2 αδελφάκια και είχαν φτάσει σε διψήφιες ηλικίες, παρατηρούσα ψιλοτσαμπουκάδες που πριν δεν υπήρχαν. Για το φαγητό τους, για το που θα ξαπλώσουν, για τα χάδια... Περίεργη φάση.
Η πρώτη σκέψη (και βασισμένος στην επικρατούσα άποψη) ήταν πως ένας από τους 2 θέλει να "ανέβει ιεραρχικά". Τα άφησα λοιπόν να τα βρουν μοναχά τους, προσπάθησα από την πλευρά μου να είμαι δίκαιος, να χωρίσω τα τσανάκια τους που λένε (σε διαφορετικά μέρη το φαγητό τους κλπ) και να μην εντείνω τις διαφορές τους. Να μην τους δίνω εγώ αφορμή να τσακωθούν.
Παρατηρώντας πιο προσεκτικά και προσπαθώντας να ξεφύγω λίγο από την θεωρία, είδα πως το κοριτσάκι μου ήταν αυτό που αντιδρούσε, αυτή ξεκίναγε τους καβγάδες, αυτή ήταν που δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει το φαγητό της. Κάτι που δεν έκανε παλαιότερα. Η στάση του σώματος, η συμπεριφορά της γενικότερα, άλλαξε.
Η ακοή της είχε μειωθεί, η όρασή της επίσης και είχε και αρθριτικά...
Ο αρσενικός από την άλλη κρατιόταν πολύ καλύτερα.
Το συμπερασμα που έβγαλα (και ξαναλέω αποστασιοποιημένος από τις όποιες θεωρίες υπάρχουν) ήταν πως τα γηρατειά εξασθενούν έναν σκύλο και νοητικά αλλά και σωματικά - όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους, αλλά δυστυχώς πιο γρήγορα. Κάτι που επηρεάζει φυσικά και την αλληλεπίδραση με τα άλλα σκυλιά που ζει στον ίδιο χώρο.
Η ανασφάλεια είναι αυτή που οδηγεί σε τέτοιες συμπεριφορές, η ανασφάλεια είναι αυτή που κάνει έναν σκύλο να προστατέψει και να διεκδικήσει περισσότερο τους πόρους που θέλει.
Στην προσπάθειά της να το κάνει, έκανε attack στον άλλον, ο οποίος φυσικά αντιδρούσε.
Εαν δεν "διάβαζα" το σώμα της και όλα τα σήματα που εξέπεμπε, θα ορκιζόμουν πως ο αρσενικός είναι αυτός που τα κάνει όλα. Κι όμως έκανα λάθος.
Και φυσικά, μπορεί και τώρα να κάνω λάθος, και να συνέβαινε κάτι εντελώς διαφορετικό - που δεν πάει καν το μυαλό μας.
Κάτσε, δεν κατάλαβα καλά. Φαινόταν ότι ο αρσενικός, ή γενικά ο νεαρότερος ή πιο καλοστεκούμενος τέλος πάντων, δημιουργούσε τους καυγάδες αλλά στην ουσία τους ξεκινούσε η πιο ηλικιωμένη/με τα περισσότερα προβλήματα, χωρίς να φαίνεται άμεσα, με subtle συμπεριφορές;
Αμ αυτό νόμιζα κι φύγω και κόντεψε να μου έρθει νταμπλάς.
Μια που σε βρήκα, και σχετικό με το θέμα, για την επιθετικότητα προς σκυλιά τρίτης ηλικίας έχουμε καμιά νεώτερη έρευνα;
Γιατί αυτό με την κυριαρχία είναι λίγο παράλογο.
Μήπως είναι "απομάκρυνση του αδύναμου"; Κάτι άλλο;
Και γιατί όχι? Στη δική μας περίπτωση τουλάχιστον, η σκύλα (ή, η Σκυλα, αλλά γίνομαι συναισθηματική τώρα), ήταν πάντα της λίγο μη-μου-άπτου. Για ελάχιστα σκυλιά τρελαινόταν να πλησιάσει, να κλαουνίσει, να παίξει. Τον νέο παίχτη, κυρίως τον ανεχόταν, για πολλά χρόνια. Και, όσο μεγάλωνε, γινόταν ελαφρώς πιο απότομη. Οι αντιδράσεις της πιο κοφτές όταν, φερ'ειπείν, την πλησίαζαν άλλα μπουνταλοσκυλιά να παίξουν στη βόλτα. Μα και άλλα, λιγότερο προφανή, διότι ήταν κυρίως, αθόρυβη. Ούτως ή άλλως, όπως το έζησα εγώ, όταν αρπαζόντουσαν, γινόταν στα κουτουρού, χωρίς προφανή λόγο. Και φαινομενικά, τη πρώτη κίνηση, ο παίχτης την έκανε. Προφανώς, μεταξύ τους, τα 'χανε συζητήσει, με ένα ελαφρύ σπρώξιμο από τον έναν, με μία άκαμπτη στάση σώματος από την άλλη, με ένα ελαφρά σηκωμένο κεφάλι τοποθετημένο, όλως τυχαίως, κοντά στη ράχη...
Σε κάθε περίπτωση, εγώ λέω πως δεν έχει σημασία, ποιος ξεκινάει το καυγά, δεν είναι η μία η καλή και αγαθή γριούλα και ο άλλος ο βδελυρός αυθάδης νέος, τουλάχιστον δεν συνέβη έτσι με εμάς. Σκυλιά ήταν, είπαν και μια κουβέντα παραπάνω, εκείνη τη περίοδο φιλοξενούσαμε κουτάβι, είχαν μειωθεί οι βόλτες, και ήταν τα νεύρα τσιτωμένα για όλους. Δεν έγινε κάτι. Στεναχωριέμαι, που εκείνη τη περίοδο επιλέξαμε, να πάρουμε μέρος στην διαμάχη, να μαλώσουμε τον έναν ή την άλλη, να λέμε "φταίει αυτός", "θα ταίσω την άλλη πρώτη να το δει", ενώ έπρεπε απλά να χωριστούν κάπως καλύτερα, να έχει και η θυληκιά έναν χώρο δικό της, να μπορώ να τη χαιδεύω χωρίς να τη ζμπρώχνει κανείς.
Να τολμήσω και γενικά, μια αναγωγή, που καθόλου σίγουρη δεν είμαι, ότι έχει βάση? Σκύλος με αρθριτικά, έχει συνήθως μια πιο "άκαμπτη" στάση σώματος. Θα μπορούσε αυτό, να μεταφράζεται αυτόματα από τον άλλο σκύλο ως ένδειξη απειλής, επιθετικότητας, ξέρω 'γω? Ενστικτωδώς έστω. Βγάζει καθόλου νόημα?
(Είμαι κρεβατωμένη με άδεια και γράφω πολλά)
Ακριβώς.
Νομίζω δηλαδή πως ο σκύλος που θεωρεί τον εαυτό του αδύναμο λόγω γήρατος ή οποιουδήποτε άλλου προβλήματος επηρεάζει τα αντανακλαστικα του, προκειμένου να διαφυλάξει τους πόρους που εκείνο θεωρει σημαντικούς, μετατρέπεται σε πιο ευερεθιστο σκύλο απέναντι σε σκύλους που μέχρι πρότινος συνυπηρχαν αρμονικά.
Η δε αντιδράση του αλλου σκύλου εξαρτάται από το κάθε άτομο και τον χαρακτήρα του.
Κάπως έτσι.
Παλιά οι λίγοι καυγάδες που γίνανε μεταξύ Μουφ και Παντα-Πάντα ηταν διότι το Μουφ, το οποίο προφανώς είχε επιτρέψει στο Πάντα-Πάντα να ανεβαίνει στο κρεβάτι μου και γενικώς να χρησιμοποιεί την κρεβατοκάμαρα μου, έμπαινε απο καιρό σε καιρό κοιτάζοντας άλλου και με την ουρά σηκωμένη. Το Πάντα-Πάντα γρυλλιζε, το Μουφ πλησίαζε, κάνανε κάποια κίνηση παραβγαίνοντας ο ένας τον αλλον και μετά πιάνονταν στο ξύλο. Το Μουφ απλώς γαυγιζε, το Παντα-Πάντα όμως τον βούταγε απο τ’ αυτιά απο καιρό σε καιρό. Ο εκπαιδευτής είπε να παίρνω μια μαξιλαρα και να τους επιτίθεμαι χώνοντας την ανάμεσα τους και όντως το κόβανε, αλλιώς όταν βουταγα το Μουφ, ο άλλος πήδαγε ψηλά να τον πιάσει, ενώ το Μουφ προσπαθούσε να μου ξεφύγει και να πάει πίσω στον καυγά. Η εξήγηση του εκπαιδευτή ηταν ότι το Μουφ προκαλούσε τον καυγά και ότι η ουρά κλπ. ηταν ο τρόπος του να λέει στον αλλον «αει σαλτα και γ*μήσου ρε» σηκώνοντας το μεσαίο δάχτυλο. Οι δε δυο τους συμπεριφέρονταν όπως δυο μεθυσμένοι στο μπαρ. Εμένα που τσίριζα στην αρχή με γράφανε κανονικα και το Πάντα-Πάντα είχε φτάσει να καταφέρει να γυρνάει τον αλλον ανάσκελα και να τον πατάει. Συνήθως τους χώριζα και τους έβριζα, την τελευταία φορά όμως, πήρα το Μουφ αγκαλιά και γύρισα την πλάτη στον αλλον, του οποίου τη μούρη είχε γδάρει με τα νύχια του το Μουφ και γενικώς τον αγνόησα και δεν τον χάιδευα. Απο τότε έπιασε το νόημα ο άλλος και έκοψε τις ανοησίες και δεν ξαναπιάστηκαν. Μια φορά που ξεκίνησαν το γρυλλισμα, βούτηξα τη μαξιλαρα και σταμάτησαν. Δυστυχώς είχα συγχυστεί πολύ και δεν σκέφτηκα να βουτηξω τη σκούπα που ξέρω ότι τρομάζει το Πάντα-Πάντα. Η μόνη φορά που επιτέθηκε λοιπόν στο Μουφ ηταν στο αυτοκίνητο για το πίσω κάθισμα, ενώ στο παρελθόν απλώς προσπαθούσε να τον καβαλήσει.
Δυστυχώς το Πάντα-Πάντα έμαθε στο Μουφ να είναι passive aggressive. Επειδή λοιπόν δεν πολυπιανει να με πιάσουν με το μαλακό να σηκωθώ το πρωί, κάνει δήθεν ο μικρός ότι άκουσε κατι και τρέχει προς την πόρτα, ενώ το Μουφ κοιτάζει στην αντίθετη κατεύθυνση και γαυγιζει σε μένα να σηκωθώ. Όταν νομίζουν και οι δυο ότι υπάρχει εισβολέας, πάνε και οι δυο κάτω. Με την πρώτη συμπεριφορά ασχολήθηκα σοβαρά και άρχισα να τους κλείνω έξω απο την κρεβατοκάμαρα μου για να σκάσουν και φυσικά αυτό το θεωρούν τρομερό, όποτε δεν το πολυκάνουν πλέον συχνά.
Δυστυχώς το Πάντα-Πάντα έμαθε στο Μουφ να είναι passive aggressive. Επειδή λοιπόν δεν πολυπιανει να με πιάσουν με το μαλακό να σηκωθώ το πρωί, κάνει δήθεν ο μικρός ότι άκουσε κατι και τρέχει προς την πόρτα, ενώ το Μουφ κοιτάζει στην αντίθετη κατεύθυνση και γαυγιζει σε μένα να σηκωθώ. Όταν νομίζουν και οι δυο ότι υπάρχει εισβολέας, πάνε και οι δυο κάτω. Με την πρώτη συμπεριφορά ασχολήθηκα σοβαρά και άρχισα να τους κλείνω έξω απο την κρεβατοκάμαρα μου για να σκάσουν και φυσικά αυτό το θεωρούν τρομερό, όποτε δεν το πολυκάνουν πλέον συχνά.
Οι μουρλες στο σπίτι συνεχίζονται. Αγόρασα ενα κομμάτι cheesecake, καλά αμπαλαρισμένο. Πήγα μια στιγμή να φέρω μέσα στο γκαράζ τον κάδο των σκουπιδιών και όταν γύρισα, το Μουφ το είχε βρει ξετυλίξει και το μοιραζόταν με το Πάντα-Πάντα! Κανένα γρυλλισμα. Τρωγανε του καλού καιρού τα πουλάκια μου.
Εν τω μεταξύ, πήρα την αστυνομία να ρωτήσω τα καθέκαστα και μου είπαν ότι αυτό που έγινε ηταν ότι κάποιος άφησε το αυτοκίνητο του έξω ξεκλείδωτο, περάσανε κατι μαθητούδια, το ανοίξανε και του κλέψανε κατι ψιλά που είχε. Τα πιάσανε κιόλας. Για τους σκύλους και γάτες που σκοτωνουνε είναι, λέει, φήμες, διότι πήγανε και ρωτήσανε αυτούς που τα λένε, οι οποίοι τα ακούσανε απο άλλους, και καταγγελία δεν έγινε και κανεις δεν ξέρει συγκεκριμένα ζώα που να σκοτώθηκαν ή να απήχθησαν. Παντως εγω καλού-κακού, δεν βγάζω έξω τους Αυστραλεζους παρά μόνο προς νερού τους κλπ. Και θα βάλω οπωσδήποτε κάμερες. Το είπα στην αστυνομία που μου έδωσε και συγχαρητηρια διότι λατρεύουν τις κάμερες και τα συστήματά ασφαλείας.
Εν τω μεταξύ, πήρα την αστυνομία να ρωτήσω τα καθέκαστα και μου είπαν ότι αυτό που έγινε ηταν ότι κάποιος άφησε το αυτοκίνητο του έξω ξεκλείδωτο, περάσανε κατι μαθητούδια, το ανοίξανε και του κλέψανε κατι ψιλά που είχε. Τα πιάσανε κιόλας. Για τους σκύλους και γάτες που σκοτωνουνε είναι, λέει, φήμες, διότι πήγανε και ρωτήσανε αυτούς που τα λένε, οι οποίοι τα ακούσανε απο άλλους, και καταγγελία δεν έγινε και κανεις δεν ξέρει συγκεκριμένα ζώα που να σκοτώθηκαν ή να απήχθησαν. Παντως εγω καλού-κακού, δεν βγάζω έξω τους Αυστραλεζους παρά μόνο προς νερού τους κλπ. Και θα βάλω οπωσδήποτε κάμερες. Το είπα στην αστυνομία που μου έδωσε και συγχαρητηρια διότι λατρεύουν τις κάμερες και τα συστήματά ασφαλείας.
Ρε παιδιά (@SofiaEve, @Yorkaddict) δεν καταλαβαίνετε πόσο βγάζει νόημα τώρα αυτό που λέτε.
Ο Άρης άρχισε ξαφνικά - λένε οι δικοί μου δλδ "ξαφνικά" - να επιτίθεται το γέρο μας (που μας άφησε πέρσι). Είχε μεγάλη δυσκολία κινήσεων. Δεν τους παρακολούθησα πολύ να αλληλεπιδρούν, αλλά τον είδα τον Άρη να του ορμάει (πολύ) σε φάση που δεν κατάλαβα τι έγινε. Ο γέρος βέβαια έχει μια τάση να τρώει το φαϊ των άλλων και παίζει αν θυμάμαι καλά να ήταν σε τέτοια φάση. Απλά κι ο Άρης δεν κάνει ο μαλάκας διόρθωση. Μπαίνει στα κόκκινα και κάνει ντου...
Νομίσαμε ότι απλά δεν τον χώνεψε ποτέ (τα πρώτα 3 χρόνια δεν είχε θέμα όμως). Αλλά τώρα από πέρσι άρχισε να κάνει κόλπα και στον άλλο μας σκύλο, τον οποίο τον λάτρευε. Ο άλλος όμως γέρασε πλέον και τα πόδια του τα πίσω τα χουν φτύσει τρελά και οι κινήσεις του έχουν αλλάξει πάρα πάρα πολύ. Συν ότι μια φορά που μαλώσανε μπροστά μου (πριν πεθάνει ο γηραιότερος, ακόμα lead), ήταν γιατί εκεί που πήγαινε να τους δώσει μεζέ η μάνα μου ο άλλος του κατάφερε του Άρη ένα χτύπημα με το δόντι στα μούτρα, έτσι όπως πήγαινε με το στόμα ανοιχτό προς το μεζέ, γιατί είναι ατσούμπαλος και όσο περνάν τα χρόνια ατσουμπαλεύει περισσότερο.
Και δε μιλάμε για κυριαρχίες, γιατί αυτός ο σκύλος (ο άλλος) ήταν πάντα ο Δ, Ε, Φ, Χ στο σπίτι (τα γατιά πάντα κερδίζαν). Μου λένε ότι όταν βγαίνουν οι δυό τους στην αυλή είναι μια χαρά happy together. Και μιλάμε ότι έχουν έρωτα, όταν είναι μαζί τους χωρίζουν πλέον μερικές ώρες τη μέρα για να ηρεμήσει ο Άρης (που στρεσάρεται εύκολα) και να ελαχιστοποιήσουν πιθανότητα συρράξεων. Ε όταν είμαστε μαζί στο χωριό και είναι έτσι χωρισμένοι, τους βλέπω να κάθονται σαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέττα και κλαίνε και γλύφονται πίσω από το (υποτυπώδες) διαχωριστικό. Ο δε άλλος χέστηκε, πραγματικά, που του ορμάει ο Άρης (εμείς φοβόμαστε, μην του πιάσει κανά λαιμό, μην τον ρίξει και του κάνει ζημιά στα πόδια, κτλ). Κάνει σαν τρελός για πάρτη του, οτι κι αν γίνει.
Ο Άρης άρχισε ξαφνικά - λένε οι δικοί μου δλδ "ξαφνικά" - να επιτίθεται το γέρο μας (που μας άφησε πέρσι). Είχε μεγάλη δυσκολία κινήσεων. Δεν τους παρακολούθησα πολύ να αλληλεπιδρούν, αλλά τον είδα τον Άρη να του ορμάει (πολύ) σε φάση που δεν κατάλαβα τι έγινε. Ο γέρος βέβαια έχει μια τάση να τρώει το φαϊ των άλλων και παίζει αν θυμάμαι καλά να ήταν σε τέτοια φάση. Απλά κι ο Άρης δεν κάνει ο μαλάκας διόρθωση. Μπαίνει στα κόκκινα και κάνει ντου...
Νομίσαμε ότι απλά δεν τον χώνεψε ποτέ (τα πρώτα 3 χρόνια δεν είχε θέμα όμως). Αλλά τώρα από πέρσι άρχισε να κάνει κόλπα και στον άλλο μας σκύλο, τον οποίο τον λάτρευε. Ο άλλος όμως γέρασε πλέον και τα πόδια του τα πίσω τα χουν φτύσει τρελά και οι κινήσεις του έχουν αλλάξει πάρα πάρα πολύ. Συν ότι μια φορά που μαλώσανε μπροστά μου (πριν πεθάνει ο γηραιότερος, ακόμα lead), ήταν γιατί εκεί που πήγαινε να τους δώσει μεζέ η μάνα μου ο άλλος του κατάφερε του Άρη ένα χτύπημα με το δόντι στα μούτρα, έτσι όπως πήγαινε με το στόμα ανοιχτό προς το μεζέ, γιατί είναι ατσούμπαλος και όσο περνάν τα χρόνια ατσουμπαλεύει περισσότερο.
Και δε μιλάμε για κυριαρχίες, γιατί αυτός ο σκύλος (ο άλλος) ήταν πάντα ο Δ, Ε, Φ, Χ στο σπίτι (τα γατιά πάντα κερδίζαν
). Μου λένε ότι όταν βγαίνουν οι δυό τους στην αυλή είναι μια χαρά happy together. Και μιλάμε ότι έχουν έρωτα, όταν είναι μαζί τους χωρίζουν πλέον μερικές ώρες τη μέρα για να ηρεμήσει ο Άρης (που στρεσάρεται εύκολα) και να ελαχιστοποιήσουν πιθανότητα συρράξεων. Ε όταν είμαστε μαζί στο χωριό και είναι έτσι χωρισμένοι, τους βλέπω να κάθονται σαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέττα και κλαίνε και γλύφονται πίσω από το (υποτυπώδες) διαχωριστικό. Ο δε άλλος χέστηκε, πραγματικά, που του ορμάει ο Άρης (εμείς φοβόμαστε, μην του πιάσει κανά λαιμό, μην τον ρίξει και του κάνει ζημιά στα πόδια, κτλ). Κάνει σαν τρελός για πάρτη του, οτι κι αν γίνει.
