Φοβάμαι για το Μουφ :(

[Yorkaddict]

Σκύλος με αρθριτικά, έχει συνήθως μια πιο "άκαμπτη" στάση σώματος. Θα μπορούσε αυτό, να μεταφράζεται αυτόματα από τον άλλο σκύλο ως ένδειξη απειλής, επιθετικότητας, ξέρω 'γω? Ενστικτωδώς έστω. Βγάζει καθόλου νόημα?

Γιατί όχι; Έχει λογική.

είπαν και μια κουβέντα παραπάνω,

Αυτές οι κουβέντες είναι το μυστήριο.
Αυτό να φωτιζαμε και τι στον κόσμο...

@Estranged
Ναι, όπως το περιγράφεις κολλάει με αυτό που λέμε.
Κοινώς, δεν είναι ο Άρης αυτός που θέλει να "ανέβει" απλά οι παππούδες νοιώθουν ανασφάλεια που αναπόφευκτα οδηγεί σε προστριβές.

Πάντως ακόμα και στις παρατηρήσεις του Μπονανι, δεν φάνηκε πουθενά η "διεκδίκηση της εξουσίας". Ίσα ίσα που σχεδόν όλοι οι σκύλοι κάποια στιγμή βρίσκονταν να ηγούνται της" παρέας".

 

[vasgial]

Το περίεργο είναι όμως, και δεν ξέρω αν συμφωνείτε, πως αυτοί οι τσαμπουκάδες και τραμπουκισμοί από μέρους του νεότερου, γίνονται μόνο παρουσία ημών. Τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση έτσι γινόταν. Μόνες τους όταν ήταν δεν υπήρχε η παραμικρή κίνηση.

Πως μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Περιμένει κάτι από εμάς ο νεότερος εκείνη τη στιγμή; ενθάρρυνση; υποστήριξη; επιβράβευση; αναγνώριση;

Περίεργοι κώδικες και δεν ξέρω αν υπάρχει πρωτόκολλο ή κάθε περίπτωση είναι διαφορετική,

 

[Estranged]

Ναι, όντως.

 

[Sara]

Αμ αυτό είναι που φοβάμαι πιο πολύ. Το μεν Πάντα-Πάντα το διαολοστελνω όποτε θέλω και στην ανάγκη καταφεύγω στα μεγάλα μέσα, δηλαδή του δείχνω τη σκούπα και τον πιανει τεταρταιος. Το ζήτημα όμως είναι μήπως διαισθάνεται ότι πεθαίνει το Μουφ, στην οποία περίπτωση θα χρειαστώ ψυχίατρο. Γι’ αυτό και τον βούτηξα να τον πάω στον κτηνίατρο για φουλ τσεκάπ.

 

[d3ac0n]

Το Μουφ θα ζήσει αρκετά χρόνια ακόμα, καλοζωισμενο ειναι. Αυτό όμως @Sara δεν το κάνει αθάνατο.

Cherish the time you have

 

[Amaliaz]

Και καπως ετσι περνανε οι μερες στα σπιτια που εχουν πανω απο ενα σκυλο. Ομως με σκυλια που ζουν μαζι και αλληλεπιδρουν, οχι χωριμενα.
Σε μας μετα απο ενα διμηνο με φιμωτρα και ελεγχομενη επαφη , απεκτησαν μια ιεραρχια.
Δεν τσακωνοντουσαν ποτε οταν ηταν μονοι. Οταν ειμασταν εμεις παροντες υπηρχε παντα ενας λογος να τσακωθουν. Συνηθως το ξεκινουσε η Ηρα επειδη ο Ντιεγκο την ακουμπησε ή την ενοχλησε. Ομηρικοι καυγαδες μονο και μονο επειδη περασε διπλα της, τη μυρισε ή της πατησε το ποδι... Οσο περνουσε ο καιρος, αυτο γινοταν ολο και σπανιοτερα. Και βεβαια με μια φωνη καθοντουσαν και οι δυο παναγιτσες.
Οταν λειπαμε ειχαν απιστευτη ισορροπια. Μπορει να την καβαλαγε κιολας και αυτη να μην αντιδρουσε (ειχε τυχει να το δουμε και αυτο!). Η ακομα και να περναγε απο πανω της οταν φυλουσανε το χωρο και παλι εκεινη εκανε πισω. Επισης, οταν ερχοταν ο Ντ σε μας για αγαπες εκεινη παντα εμενε πισω και περιμενε τη σειρα της.
Οταν αρρωστησε ο Ντιεγκο, η Ηρα το εκμεταλλευτηκε. Ανεβηκε πολυ. Δε του χαριζοταν με τιποτα. Και μαλιστα επειδη τον τελευταιο μηνα τον ειχε του χεριου της, ενα βραδυ τον πηγε κλωτσοπατιναδα με δαγκωματα 20 μετρα... επειδη ειχε χασει το ενα του ματι και δε την ειδε και την πατησε. Ειχα στεναχωρηθει παρα πολυ τοτε και νευριασει ταυτοχρονα. Οποτε σε νιωθω. Ομως ηταν η φυσικη ροη.
Και δεν ενιωθε ανασφαλεια ο Ντ. Ειμαι σιγουρη γι αυτο. Δεν ειχε γινει πιο "ευαισθητος" και περιεργος. Γενικα αυτο το σκυλι μεχρι την τελευταια μερα που εφυγε ειχε πολυ καλο νευρικο συστημα. Η μονη μερα που διεκρινα φοβο και ανασφαλεια ηταν η μερα που πεθανε. Οσο και αν αυτο ακουγεται λιγο μεταφυσικο, ηταν η μονη μερα που ειχε ολες του τις τριχες στη ραχη σηκωμενες.

Το Μουφ ειναι μια χαρα και θα ζησει ακομα πολλα χρονια. Και το Παντα μια χαρα μου φαινεται. Εσυ απλα φροντισε να εχεις μια σταθερη- δικαιη θεση. Ο Α εισαι εσυ. Αυτο να θυμασαι.

 

[Sara]

Αυτή τη φάση την πέρασα κι εγω. Δηλαδή στην αρχή, το Μουφ κατέστησε σαφές ότι το Πάντα-Πάντα δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί κανένα απο τα τρία σκυλοκρεβατα του σπιτιού διότι ηταν δικά του. Μια φορα μάλιστα, είχε ξαπλαρει ο ίδιος πάνω στο ένα κρεβάτι ενώ δίπλα ηταν το Πάντα-Πάντα, το οποίο ηταν τρομοκρατημένο διότι κοντά στη μόνη έξοδο που του απέμενε ηταν η σκούπα. Το Μουφ κατάλαβε ότι ο μικρός ήθελε να φύγει και ο μόνος τρόπος ηταν να πατήσει πάνω στο κρεβάτι του, όποτε του έριχνε δολοφονικά βλέμματα. Ο μικρός δεν ήθελε να παρακούσει, αλλά φοβόταν τη σκούπα πιο πολύ και αναγκάστηκε να πατήσει. Το Μουφ έγινε μεν έξαλλο, αλλά του έβαλα μια φωνή και δεν έκανε τίποτα. Τώρα το Πάντα-Πάντα χρησιμοποιεί κανονικα αυτό το κρεβάτι, καμία φορά ακόμα κι αν το Μουφ είναι ήδη εκεί πάνω. Επίσης καμία φορά πάνε εναλλάξ. Σχετικά με τη σκούπα, το Μουφ κάθεται επιδεικτικά στο δρόμο της για να δείχνει στον αλλον ότι δεν υπάρχει λόγος να την φοβάται, ενίοτε δε του γαυγιζει να έρθει πίσω και να αφήσει τις μπουρδιτσες.

Παντως δεν θέλω να γίνονται καυγάδες. Και φυσικά δεν μου αρέσει να δαγκώνουν το Μουφ.