Ε..καλύτερα να μην το πει...δεν χρειάζεται να δίνουμε ιδέες
Εύχομαι τα καλύτερα στον φιλαράκο μας. Το βασικό είναι ότι είναι προστατευμένος σε σας μέχρι να δυναμώσει πάλι.
Δηλαδή φιλοξενείται κάπου ο σκυλάκος?
Φόρος τιμής στους αδέσποτους ήρωες
- Thread starter takisft
- Ημερομηνία δημιουργίας
Δηλαδή φιλοξενείται κάπου ο σκυλάκος?
ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ !
Την έλεγαν ΙΡΜΑ ...και σε λίγο κανείς δεν θα την θυμάται.
Βρέθηκε ουρανοκατέβατη, τρία χρόνια πριν, στην πιό κάτω γειτονιά. Άντε να είχε κι άλλον ένα στην πλάτη.
Ήμερη, τρυφερή, άκακη και γλυκιά. Ίσως γι’ αυτό να την βάφτισαν «Ίρμα»! Φιλική με όλους και κυρίως με τα παιδιά.
Οι γείτονες, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι», έκαναν τη μισή δουλειά. Την τάϊζαν, την πότιζαν, την στείρωσαν και την άφηναν να τριγυρίζει ανάμεσά τους, χωρίς κανείς να κάνει το βήμα παραπάνω. Το αποφασιστικό και σωτήριο.
Μπαινόβγαινε μόνο στις αυλές τους, στα σπίτια τους. Άκακη όπως ήταν τους αγαπούσε όλους, αλλά κάποιους πιό πολύ. Τους έδειχνε την εύνοιά της ακολουθώντας όταν πήγαιναν με τα πιτσιρίκια τους στη θάλασσα. Υπομονετικά σε κάποια σκιά, αρχοντικά καθισμένη στην ακροθαλασσιά, σαν κυρία σαλονιού, παρακολουθούσε και περίμενε να τελειώσουν το μπάνιο και να γυρίσουν, όλοι μαζί, πίσω. Όμως κανείς δεν τόλμησε το μεγάλο βήμα. Ν’ ανοίξει διάπλατα την καρδιά μαζί με την αυλόπορτά του. Να την κλείσει μέσα, να την υιοθετήσει, να την προστατέψει, να την ασφαλίσει. Η γνωστή ελληνική ανευθυνότητα κι ευθυνοφοβία. «Και μαζί και χώρια»!
Προχθές νύχτα, αργά προς το ξημέρωμα, ένας θόρυβος αυτοκινήτου έσπαγε τη σιγαλιά της κοιμισμένης γειτονιάς. Σταμάτησε μπροστά στην κουλουριασμένη Ίρμα, που κοιμόταν ανύποπτη στην άκρη του πεζοδρομίου, έξω από μιά αγαπημένη πόρτα.
Ο Χάρος κατέβηκε με τη μορφή άντρα. Η Ίρμα του κούνησε αγουροξυπνημένη την ουρά της. Τελευταία φορά που το έκανε, κοιτώντας τον με τα αγαθά της μάτια. Ένας πυροβολισμός, εξ επαφής, αντήχησε σαν κραυγή θανάτου, κάνοντας τους πιό λαγοκοιμισμένους να πεταχτούν στο πόδι. Σπινάρισμα τροχών και το αμάξι χάθηκε στο σκοτάδι. Στο ίδιο σκοτάδι που τύλιξε και τη ζωή της άδολης Ίρμας. Άδικα, αναίτια, βάρβαρα.
Το άψυχο κορμάκι της βρέθηκε με το πρόσωπο γεμάτο σκάγια και τα αθώα της μάτια ανοιχτά, να κοιτούν κατάματα τον κτηνώδη δολοφόνο της. Το «ΓΙΑΤΙ», πελώριο, βουβό, πονεμένο κι αναπάντητο, πλανιέται σε όλη την περιοχή. Ίσως μαζί με κάποιες τύψεις που εκτονώνονται καθυστερημένα σε ατελέσφορες και αλυσιτελείς κατάρες γιά τον φονιά. Κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι έργο με εντολή του Δημάρχου. Ενός ολοστρόγγυλου μηδενικού, που μην κάνοντας τίποτε σε ολόκληρη θητεία, αποφάσισε, τώρα που αυτή τελειώνει, να μιμηθεί τον Ηρόστρατο.
Η Ίρμα θάφτηκε χθες. Με τα μάτια ανοιχτά κι απορημένα....
ORPHEAS
Από το pisostapalia
kalyterotera.gr
Πηγή: Την έλεγαν
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike
Την έλεγαν Ιρμα και πιστεύω ότι όλοι οι "εμείς" θα την κλειδώσουμε στη μνήμη μας!
Καλό σου ταξίδι, Ιρμα!
Υ.Γ. Μιά παρόμοια αγωνία έχω, κάθε μέρα, με τις αδέσποτες "γριούλες" μου...
Για τον εγκληματία που μπορεί να τον φέρει ο δρόμος του (μιάς και οι δικές μου, επιπλέον, κάνουν και φύλαξη στην περιοχή τους - με τον δικό τους, αστείο τρόπο, βέβαια)...
Και, ακόμα περισσότερο, για τον "εξ αμελείας εγκληματία" (που θα τρέχει με χίλια στο στενάκι μας, τα ξημερώματα) και αυτές έχουν αρχίσει να μην ακούνε τόσο καλά (και η μία να μη βλέπει καλά)...
Την έλεγαν ΙΡΜΑ ...και σε λίγο κανείς δεν θα την θυμάται.
Βρέθηκε ουρανοκατέβατη, τρία χρόνια πριν, στην πιό κάτω γειτονιά. Άντε να είχε κι άλλον ένα στην πλάτη.
Ήμερη, τρυφερή, άκακη και γλυκιά. Ίσως γι’ αυτό να την βάφτισαν «Ίρμα»! Φιλική με όλους και κυρίως με τα παιδιά.
Οι γείτονες, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι», έκαναν τη μισή δουλειά. Την τάϊζαν, την πότιζαν, την στείρωσαν και την άφηναν να τριγυρίζει ανάμεσά τους, χωρίς κανείς να κάνει το βήμα παραπάνω. Το αποφασιστικό και σωτήριο.
Μπαινόβγαινε μόνο στις αυλές τους, στα σπίτια τους. Άκακη όπως ήταν τους αγαπούσε όλους, αλλά κάποιους πιό πολύ. Τους έδειχνε την εύνοιά της ακολουθώντας όταν πήγαιναν με τα πιτσιρίκια τους στη θάλασσα. Υπομονετικά σε κάποια σκιά, αρχοντικά καθισμένη στην ακροθαλασσιά, σαν κυρία σαλονιού, παρακολουθούσε και περίμενε να τελειώσουν το μπάνιο και να γυρίσουν, όλοι μαζί, πίσω. Όμως κανείς δεν τόλμησε το μεγάλο βήμα. Ν’ ανοίξει διάπλατα την καρδιά μαζί με την αυλόπορτά του. Να την κλείσει μέσα, να την υιοθετήσει, να την προστατέψει, να την ασφαλίσει. Η γνωστή ελληνική ανευθυνότητα κι ευθυνοφοβία. «Και μαζί και χώρια»!
Προχθές νύχτα, αργά προς το ξημέρωμα, ένας θόρυβος αυτοκινήτου έσπαγε τη σιγαλιά της κοιμισμένης γειτονιάς. Σταμάτησε μπροστά στην κουλουριασμένη Ίρμα, που κοιμόταν ανύποπτη στην άκρη του πεζοδρομίου, έξω από μιά αγαπημένη πόρτα.
Ο Χάρος κατέβηκε με τη μορφή άντρα. Η Ίρμα του κούνησε αγουροξυπνημένη την ουρά της. Τελευταία φορά που το έκανε, κοιτώντας τον με τα αγαθά της μάτια. Ένας πυροβολισμός, εξ επαφής, αντήχησε σαν κραυγή θανάτου, κάνοντας τους πιό λαγοκοιμισμένους να πεταχτούν στο πόδι. Σπινάρισμα τροχών και το αμάξι χάθηκε στο σκοτάδι. Στο ίδιο σκοτάδι που τύλιξε και τη ζωή της άδολης Ίρμας. Άδικα, αναίτια, βάρβαρα.
Το άψυχο κορμάκι της βρέθηκε με το πρόσωπο γεμάτο σκάγια και τα αθώα της μάτια ανοιχτά, να κοιτούν κατάματα τον κτηνώδη δολοφόνο της. Το «ΓΙΑΤΙ», πελώριο, βουβό, πονεμένο κι αναπάντητο, πλανιέται σε όλη την περιοχή. Ίσως μαζί με κάποιες τύψεις που εκτονώνονται καθυστερημένα σε ατελέσφορες και αλυσιτελείς κατάρες γιά τον φονιά. Κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι έργο με εντολή του Δημάρχου. Ενός ολοστρόγγυλου μηδενικού, που μην κάνοντας τίποτε σε ολόκληρη θητεία, αποφάσισε, τώρα που αυτή τελειώνει, να μιμηθεί τον Ηρόστρατο.
Η Ίρμα θάφτηκε χθες. Με τα μάτια ανοιχτά κι απορημένα....
ORPHEAS
Από το pisostapalia
kalyterotera.gr
Πηγή: Την έλεγαν
Under Creative Commons License: Attribution Share Alike
Την έλεγαν Ιρμα και πιστεύω ότι όλοι οι "εμείς" θα την κλειδώσουμε στη μνήμη μας!
Καλό σου ταξίδι, Ιρμα!
Υ.Γ. Μιά παρόμοια αγωνία έχω, κάθε μέρα, με τις αδέσποτες "γριούλες" μου...
Για τον εγκληματία που μπορεί να τον φέρει ο δρόμος του (μιάς και οι δικές μου, επιπλέον, κάνουν και φύλαξη στην περιοχή τους - με τον δικό τους, αστείο τρόπο, βέβαια)...
Και, ακόμα περισσότερο, για τον "εξ αμελείας εγκληματία" (που θα τρέχει με χίλια στο στενάκι μας, τα ξημερώματα) και αυτές έχουν αρχίσει να μην ακούνε τόσο καλά (και η μία να μη βλέπει καλά)...
Ξέρεις τι αναρωτιέμαι καμμιά φορά, Βασίλη?
Αν έγιναν ΕΤΣΙ όλα αυτά...
Και με προβλημάτιζαν πάντα (από μικρό παιδί) οι αναφορές στο "Δήμαρχο", όπως και οι χαρακτηρισμοί... από ποιόν? Από τοπικό πολιτικό αντίπαλο? Και Δήμαρχος ποιάς (Καλικρατικής, πλέον) πόλης είναι?
Η περιοχή... γιατί δεν αναφέρεται?
Και το μόνο που απομένει είναι ότι "κάπως έτσι" έγινε... μιάς και (σου απαντάω, ταυτόχρονα, στο ρητορικό ερώτημά σου) ναι:
Ενας "άνθρωπος" (ακόμα και χωρίς τα εισαγωγικά) κρύβει πολλή κακία μέσα του!!!
Απλά, οι περισσότεροι κρατιόμαστε και δεν την εξωτερικευουμε...
Και το άλλο που απομένει είναι ότι έφυγε μιά ψυχή, καλύτερη από τις περισσότερες από τις δικές μας ψυχές...
Thanks, Takis!
Υ.Γ.1. Ξέρεις, όπως θα σου πουν "αρμοδιότεροι" κοινοί φίλοι μας... λέω, τώρα, εγώ... στην περιοχή "ευδοκιμούν" μπουμπούκια πάσης φύσεως...
Υ.Γ.2. Και ξέρω και την απάντησή σου: Γιατί, υπάρχει καμμία περιοχή που δεν ευδοκιμούν?
Πάντως (έστω κι αν ακούγεται "ρατσιστικό") αυτό είναι ένα σημαντικό θέμα, με τα "αγαπημένα" αδέσποτα της κάθε γειτονιάς... αυτά, δηλαδή, που έχουν "ονοματεπώνυμο"...
Προβληματίζεσαι πως ακριβώς να τα "διαχειρίζεσαι", ώστε να ελαχιστοποιείς και τις πιθανότητες να μπουν στο μάτι κάποιων...
Προβληματίζεσαι τι θα κάνεις, αν (και όταν) θα "φύγει" το ένα από αυτά...
Προβληματίζεσαι ακόμα και αν θα μετακομίσεις...
Προβληματίζεσαι πως ακριβώς να τα "διαχειρίζεσαι", ώστε να ελαχιστοποιείς και τις πιθανότητες να μπουν στο μάτι κάποιων...
Προβληματίζεσαι τι θα κάνεις, αν (και όταν) θα "φύγει" το ένα από αυτά...
Προβληματίζεσαι ακόμα και αν θα μετακομίσεις...
Η Ρουμπίνα, το αγαπημένο αδέσποτο της παλιάς μας πολυκατοικίας όταν μετακομίσαμε είχε πια ενσωματωθεί στην ζωή της πολυκατοικίας. Επειδή πηγαίναμε συχνά να την βλέπουμε είχε και το δικό της πια σπιτάκι στην πθλωτή. Όσο παράξενο και να ακούγεται, μετά από γέννες, μπόγια που την μάζεψε, συγκάτοικους που την μισούσαν και πολλές περιπέτειες έγινε το αγαπημένο τετράποδο όλων.
Είμαι περήφανη για τους γονείς μου που το κατάφεραν αυτό, και κόντρα στα στατιστικά η Ρουμπίνα έφυγε 17 ετών, πλήρης ημερών και αγάπης.
Είμαι περήφανη για τους γονείς μου που το κατάφεραν αυτό, και κόντρα στα στατιστικά η Ρουμπίνα έφυγε 17 ετών, πλήρης ημερών και αγάπης.
Με ένα, μπορεί και να τα καταφέρεις. Με τα πολλά είναι το πρόβλημα που δημιουργούν την αγέλη τους.
Εκεί θα υπάρξουν απώλειες, αυτό είναι σίγουρο. Τώρα, μέτρα μπορείς να πάρεις αλλά θα είναι ημίμετρα. Αν καρφωθεί στο μυαλό κάποιου να σπείρει τον θάνατο, δύσκολα τον σταματάς.
Είπαμε, το πιο ατιμώρητο έγκλημα είναι αν και τώρα τελευταία υπάρχουν καλές ειδήσεις όλο και πιο συχνά
Εκεί θα υπάρξουν απώλειες, αυτό είναι σίγουρο. Τώρα, μέτρα μπορείς να πάρεις αλλά θα είναι ημίμετρα. Αν καρφωθεί στο μυαλό κάποιου να σπείρει τον θάνατο, δύσκολα τον σταματάς.
Είπαμε, το πιο ατιμώρητο έγκλημα είναι αν και τώρα τελευταία υπάρχουν καλές ειδήσεις όλο και πιο συχνά
Οντως πρέπει να είσαι περήφανη γι' αυτούς!
Εμείς, από την άλλη, αν μετακομίζαμε θα πηγαίναμε εκεί που ο "καθείς εφ ω ετάχθη" (και ο Κάσπερ, καταλαβαίνεις που έχει "ταχθεί" κανονικά - θέλει την άπλα του, τον κήπο του κλπ.)... άρα μακριά...
Και ποιός θα έμενε?
Η καλή γειτόνισά μας (ο Νο1 φύλακας άγγελός τους - ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει, κουρεύει, γιατρεύει), που, όμως, μένει σε άλλη πολυκατοικία... και η οποία, όλα αυτά τα χρόνια, τις έχει "κατευθύνει" να θεωρούν "σπίτι" τη δική μας πιλοτή, το δικό μας κήπο... γιατί? Γιατί, στη δική της πολυκατοικία υπάρχουν "ευρωσκεπτικιστές" που θα λέγαμε... ενώ στη δική μας, υπάρχουμε εμείς (για τους "ανθρώπους")... και υπάρχει ο Κάσπερ (για τους άλλους σκύλους - που θα "οραματιζόντουσαν" την κατάκτηση του χώρου αυτού)...
Εμείς, από την άλλη, αν μετακομίζαμε θα πηγαίναμε εκεί που ο "καθείς εφ ω ετάχθη" (και ο Κάσπερ, καταλαβαίνεις που έχει "ταχθεί" κανονικά - θέλει την άπλα του, τον κήπο του κλπ.)... άρα μακριά...
Και ποιός θα έμενε?
Η καλή γειτόνισά μας (ο Νο1 φύλακας άγγελός τους - ντύνει, στολίζει, νοικοκυρεύει, κουρεύει, γιατρεύει), που, όμως, μένει σε άλλη πολυκατοικία... και η οποία, όλα αυτά τα χρόνια, τις έχει "κατευθύνει" να θεωρούν "σπίτι" τη δική μας πιλοτή, το δικό μας κήπο... γιατί? Γιατί, στη δική της πολυκατοικία υπάρχουν "ευρωσκεπτικιστές" που θα λέγαμε... ενώ στη δική μας, υπάρχουμε εμείς (για τους "ανθρώπους")... και υπάρχει ο Κάσπερ (για τους άλλους σκύλους - που θα "οραματιζόντουσαν" την κατάκτηση του χώρου αυτού)...
[h=4]Τα ζώα (Πολέμης Ιωάννης)[/h]
Ποτέ δε θα πειράξω
τα ζώα τα καημένα,
μην τάχα σαν εμένα
κι εκείνα δεν πονούν;
Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δε θα τ' αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.
Ακόμα κι όταν βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με θάρρος σταθερό,
θα προσπαθώ με χάδια
τον πόνο τους να γιάνω
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.
τα ζώα τα καημένα,
μην τάχα σαν εμένα
κι εκείνα δεν πονούν;
Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δε θα τ' αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.
Ακόμα κι όταν βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με θάρρος σταθερό,
θα προσπαθώ με χάδια
τον πόνο τους να γιάνω
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.
Η Φλόξυ και η Τατού...
Σκέψεις...
Σκέψεις που έρχονται και με την ευκαιρία του "άλλου" θέματος που τρέχει χτες και σήμερα... σαφώς, πιο "πιασάρικου", πιο ιντριγκαδόρικου... αλλά, όχι μόνο με αυτή την ευκαιρία...
Αν δεν έχεις πολύ χρόνο, στη λιγοστή ώρα που σου απομένει, θα πας στα βασικά... σε αυτά που (εσύ) νιώθεις ότι σε κάνουν άνθρωπο...
Και, ίσως, έτσι δίνω και τη δική μου συμμετοχή στο "άλλο" θέμα... ίσως και όχι... δεν ξέρω...
Ετσι, λοιπόν, εγώ εδώ, στο ροζ συννεφάκι μου...
Σε συνέχεια του ακριβώς από πάνω post μου, για τους προβληματισμούς με τις γριούλες μου... άλλη μία παρατήρηση του φετεινού χειμώνα...
Καταρχήν, μου φαίνεται ότι μάλλον θα τον βγάλουν ΚΑΙ το φετεινό χειμώνα... λίγο ακόμα, αν αντέξουν σε αυτά τα κρύα, με τη βοήθεια των λίγων που ενδιαφερόμαστε...
Αλλά, ο φετεινός χειμώνας, νομίζω ότι αφήνει λίγο περισσότερο τα σημάδια του... άλλη μιά χρονιά... σκέφτομαι ότι εμείς ήρθαμε στη γειτονιά πριν 10 χρόνια ακριβώς και αυτές ήταν (πάνω κάτω) 5-6 χρονών... άρα 16 τώρα?
Λοιπόν, ποια είναι τα "σημάδια" που "διαβάζω"?
Η Τατού, ο φύλακας - άγγελος της παρέας (και γι' αυτό είχε φάει τις πιο πολλές κλωτσιές), πιο συνεσταλμένη τον τελευταίο χρόνο, πιο "μαζεμένη"... όταν πηγαίνουμε τη βραδυνή μας βόλτα, μας ακολουθεί πλέον μόνο σε ορισμένες διαδρομές, πιο ήσυχες, πιο γνωστές της, πιο σύντομες και, σαφώς, πιο σκοτεινές... όταν βλέπει ότι θα ακολουθήσουμε διαφορετική διαδρομή, μένει στη γωνία μας και περιμένει να επιστρέψουμε... και μας υποδέχεται πάντα, σαν να έχει να μας δει 20 χρόνια και ειδικά τη φιλενάδα της... σαν τη μάνα που βλέπει, επιτέλους, να επιστρέφει το παιδί της...
Η Φλόξυ, ο αρχηγός της παρέας, πιο διπλωμάτισα αλλά πιο θαρραλέα, μας ακολουθεί παντού! Μόνο που (από φέτος) δεν απομακρύνεται από κοντά μας, δεν κάνει τις τσαχπινιές της στους αγνώστους, δεν κυνηγάει καμιά γάτα για να σπάσει πλάκα, όπως παλιά... και αν απομακρυνθεί λιγάκι, γυρνάει και μας περιμένει... και στην επιστροφή, τον τελευταίο καιρό, ξαπλώνει για να ξαποστάσει από την κούραση... ποιά, η Φλόξυ που μέχρι πρόσφατα δεν έβαζε κώλο κάτω... και έχει ασπρίσει πιά... το κεφάλι και η μουσούδα της είναι σχεδόν κάτασπρα...
Εχει τεθεί κάποιες φορές το θέμα αλλαγής σπιτιού... και, συζητώντας με τη γυναίκα μου, παγώνουμε στη σκέψη: "η Φλόξυ και η Τατού... αν όχι εμείς, τότε ποιός?"...
Ναι, το πιο ισχυρό πράγμα που με κρατάει στη γειτονιά είναι ότι υπάρχουν οι γριούλες μου... όσο υπάρχουν, γιατί, όπως καταλάβατε, η ηλικία αρχίζει να μην κρύβεται...
Και σκέψεις... και άλλες σκέψεις του τύπου "αν η μία αποφασίσει ότι βαρέθηκε... και φύγει... τότε η άλλη τι θα γίνει?"... ή, μάλλον, ξέρουμε τι θα γίνει?
Και, μέχρι τότε... ξέρουν και οι δυό τους: Εγώ για τους "ανθρώπους"... και ο Κάσπερ για τους σκύλους...
Υ.Γ. Το μόνο αρνητικό είναι ότι ο Κάσπερ δεν ξέρει να βάζει (ή να βγάζει) τα εισαγωγικά στη λέξη "άνθρωπος" και θα προσπαθήσει (αδιακρίτως) με οργή να ρίξει κάτω οποιονδήποτε πλησιάσει και σκύψει πάνω από τις γριούλες, στα σκοτεινά, ακόμα και για να τις χαϊδέψει...
Σκέψεις...
Σκέψεις που έρχονται και με την ευκαιρία του "άλλου" θέματος που τρέχει χτες και σήμερα... σαφώς, πιο "πιασάρικου", πιο ιντριγκαδόρικου... αλλά, όχι μόνο με αυτή την ευκαιρία...
Αν δεν έχεις πολύ χρόνο, στη λιγοστή ώρα που σου απομένει, θα πας στα βασικά... σε αυτά που (εσύ) νιώθεις ότι σε κάνουν άνθρωπο...
Και, ίσως, έτσι δίνω και τη δική μου συμμετοχή στο "άλλο" θέμα... ίσως και όχι... δεν ξέρω...
Ετσι, λοιπόν, εγώ εδώ, στο ροζ συννεφάκι μου...
Σε συνέχεια του ακριβώς από πάνω post μου, για τους προβληματισμούς με τις γριούλες μου... άλλη μία παρατήρηση του φετεινού χειμώνα...
Καταρχήν, μου φαίνεται ότι μάλλον θα τον βγάλουν ΚΑΙ το φετεινό χειμώνα... λίγο ακόμα, αν αντέξουν σε αυτά τα κρύα, με τη βοήθεια των λίγων που ενδιαφερόμαστε...
Αλλά, ο φετεινός χειμώνας, νομίζω ότι αφήνει λίγο περισσότερο τα σημάδια του... άλλη μιά χρονιά... σκέφτομαι ότι εμείς ήρθαμε στη γειτονιά πριν 10 χρόνια ακριβώς και αυτές ήταν (πάνω κάτω) 5-6 χρονών... άρα 16 τώρα?
Λοιπόν, ποια είναι τα "σημάδια" που "διαβάζω"?
Η Τατού, ο φύλακας - άγγελος της παρέας (και γι' αυτό είχε φάει τις πιο πολλές κλωτσιές), πιο συνεσταλμένη τον τελευταίο χρόνο, πιο "μαζεμένη"... όταν πηγαίνουμε τη βραδυνή μας βόλτα, μας ακολουθεί πλέον μόνο σε ορισμένες διαδρομές, πιο ήσυχες, πιο γνωστές της, πιο σύντομες και, σαφώς, πιο σκοτεινές... όταν βλέπει ότι θα ακολουθήσουμε διαφορετική διαδρομή, μένει στη γωνία μας και περιμένει να επιστρέψουμε... και μας υποδέχεται πάντα, σαν να έχει να μας δει 20 χρόνια και ειδικά τη φιλενάδα της... σαν τη μάνα που βλέπει, επιτέλους, να επιστρέφει το παιδί της...
Η Φλόξυ, ο αρχηγός της παρέας, πιο διπλωμάτισα αλλά πιο θαρραλέα, μας ακολουθεί παντού! Μόνο που (από φέτος) δεν απομακρύνεται από κοντά μας, δεν κάνει τις τσαχπινιές της στους αγνώστους, δεν κυνηγάει καμιά γάτα για να σπάσει πλάκα, όπως παλιά... και αν απομακρυνθεί λιγάκι, γυρνάει και μας περιμένει... και στην επιστροφή, τον τελευταίο καιρό, ξαπλώνει για να ξαποστάσει από την κούραση... ποιά, η Φλόξυ που μέχρι πρόσφατα δεν έβαζε κώλο κάτω... και έχει ασπρίσει πιά... το κεφάλι και η μουσούδα της είναι σχεδόν κάτασπρα...
Εχει τεθεί κάποιες φορές το θέμα αλλαγής σπιτιού... και, συζητώντας με τη γυναίκα μου, παγώνουμε στη σκέψη: "η Φλόξυ και η Τατού... αν όχι εμείς, τότε ποιός?"...
Ναι, το πιο ισχυρό πράγμα που με κρατάει στη γειτονιά είναι ότι υπάρχουν οι γριούλες μου... όσο υπάρχουν, γιατί, όπως καταλάβατε, η ηλικία αρχίζει να μην κρύβεται...
Και σκέψεις... και άλλες σκέψεις του τύπου "αν η μία αποφασίσει ότι βαρέθηκε... και φύγει... τότε η άλλη τι θα γίνει?"... ή, μάλλον, ξέρουμε τι θα γίνει?
Και, μέχρι τότε... ξέρουν και οι δυό τους: Εγώ για τους "ανθρώπους"... και ο Κάσπερ για τους σκύλους...
Υ.Γ. Το μόνο αρνητικό είναι ότι ο Κάσπερ δεν ξέρει να βάζει (ή να βγάζει) τα εισαγωγικά στη λέξη "άνθρωπος" και θα προσπαθήσει (αδιακρίτως) με οργή να ρίξει κάτω οποιονδήποτε πλησιάσει και σκύψει πάνω από τις γριούλες, στα σκοτεινά, ακόμα και για να τις χαϊδέψει...
Last edited:
Παραπήραμε αέρα και η ζωή μας προσγειώνει...Ο Μαυρούλης ή Πατουσάκιας. Ώριμος, τα έχει τα χρονάκια του, με χαρακτηριστική την ακινησία του όταν κοιμάται (συνήθως στην είσοδο). Μάλιστα κάποιοι επισκέπτες μας έχου πει τρομαγμένοι ότι υπάρχει ένα πεθαμένο σκυλί στην είσοδο της πολυκατοικίας μας
Φιλικότατος και αυτός με τα παιδιά.
"Έφυγε" σήμερα το απόγευμα... το αγόρι μου, ο αρχηγός, ο δάσκαλος...
Καλό σου ταξίδι καρδία μου...
Τάκη,
Οταν είδα ότι έχεις γράψει εσύ σ' αυτό το θέμα, σφίχτηκα λιγάκι και προσπέρασα όλα τα υπόλοιπα...
Καλό ταξίδι στον Μαυρούλη... ήρθε, μεταξύ άλλων σκυλιών, για να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος...
Να τον θυμόμαστε με αγάπη και χαμόγελο...
Οταν είδα ότι έχεις γράψει εσύ σ' αυτό το θέμα, σφίχτηκα λιγάκι και προσπέρασα όλα τα υπόλοιπα...
Καλό ταξίδι στον Μαυρούλη... ήρθε, μεταξύ άλλων σκυλιών, για να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος...
Να τον θυμόμαστε με αγάπη και χαμόγελο...
Εκτός όλων των άλλων (εμπειριών, μαθημάτων και συναισθημάτων), ο Μαυρούλης με έκανε να καταλάβω πως συμπεριφέρεται ένας ισορροπημένος αρσενικός σκύλος ή αν θέλεις ένας σκύλος γενικότερα...
