γεννηθηκα με ενα ελαττωμα, να ειμαι φιλοζωη στην ελλαδα.αντιμετωπιζω περιεργα βλεμματα..ντρεπομαι.
ντρεπομαι που συνοδευω ενα σκυλο, που παιζω μαζι του, που σκυβω και τον χαιδευω οταν εχει κρεμασει τη γλωσσιτσα του, που τον αφηνω να μου δινει φιλακια στο στομα. που του δινω τροφη, νερο, στεγη, ζεστασια, ΑΓΑΠΗ.
ομως δεν ξερουν οτι αυτος ο σκυλος με εκανε πιο υπευθυνη, πιο ευαισθητη απεναντι στο καθε τι που εχει ζωη, μου εμαθε τι σημαινει να δινεις χωρις να περιμενεις ανταλλαγμα- μου δινει χαρα μονο που υπαρχει, που με κοιταζει με τα υπεροχα ματακια του και κουναει τοσο πολυ την ουριτσα του που χανει την ισορροπια του.
δεν ενοχλησα ποτε κανεναν, δεν εκρινα ποτε κανεναν για το τι αγαπαει στη ζωη του, γιατι πρεπει να με κρινουν καταδικαζοντας με σε ενα σκληρο βλεμμα, με ενα κακεντρεχη ψιθυρο αποφευγοντας με στο δρομο ενω περπαταμε αμεριμνοι, ο τανκουλης και εγω.
με πληγωνει. το ξερω, ειναι αρετη να αγαπας, να σεβεσαι κατι αδυναμο, κατι κατωτερο για πολλους ον απο τον ανθρωπο. δεν το επελεξα, γεννηθηκα ετσι, η οικογενεια μου μου εμαθε ετσι. μακαρι να μην ημουν ετσι...
δεν θα εκλαιγα στην θεα ενος νεκρου ζωου στην ακρη του δρομου, δεν θα βουρκωνα καθε φορα που βλεπω ενα μοναχικο και ταλαιπωριμενο ζωακι... δεν θα μαζευα οποιο μικρο και αδυναμο πλασμα να του προσφερω οτι εχει δικαιωμα στη ζωη και μετα να το χανω, να ξεψυχα χωρις να μπορω να κανω κατι, χωρις να το αντεχω.
δεν θα υπεφερα.
γιατι ειναι κακο να αγαπας κατι περα απο τον ανθρωπο? γιατι παντα πρεπει να δινεις εξηγησεις?
ντρεπομαι που συνοδευω ενα σκυλο, που παιζω μαζι του, που σκυβω και τον χαιδευω οταν εχει κρεμασει τη γλωσσιτσα του, που τον αφηνω να μου δινει φιλακια στο στομα. που του δινω τροφη, νερο, στεγη, ζεστασια, ΑΓΑΠΗ.
ομως δεν ξερουν οτι αυτος ο σκυλος με εκανε πιο υπευθυνη, πιο ευαισθητη απεναντι στο καθε τι που εχει ζωη, μου εμαθε τι σημαινει να δινεις χωρις να περιμενεις ανταλλαγμα- μου δινει χαρα μονο που υπαρχει, που με κοιταζει με τα υπεροχα ματακια του και κουναει τοσο πολυ την ουριτσα του που χανει την ισορροπια του.
δεν ενοχλησα ποτε κανεναν, δεν εκρινα ποτε κανεναν για το τι αγαπαει στη ζωη του, γιατι πρεπει να με κρινουν καταδικαζοντας με σε ενα σκληρο βλεμμα, με ενα κακεντρεχη ψιθυρο αποφευγοντας με στο δρομο ενω περπαταμε αμεριμνοι, ο τανκουλης και εγω.
με πληγωνει. το ξερω, ειναι αρετη να αγαπας, να σεβεσαι κατι αδυναμο, κατι κατωτερο για πολλους ον απο τον ανθρωπο. δεν το επελεξα, γεννηθηκα ετσι, η οικογενεια μου μου εμαθε ετσι. μακαρι να μην ημουν ετσι...
δεν θα εκλαιγα στην θεα ενος νεκρου ζωου στην ακρη του δρομου, δεν θα βουρκωνα καθε φορα που βλεπω ενα μοναχικο και ταλαιπωριμενο ζωακι... δεν θα μαζευα οποιο μικρο και αδυναμο πλασμα να του προσφερω οτι εχει δικαιωμα στη ζωη και μετα να το χανω, να ξεψυχα χωρις να μπορω να κανω κατι, χωρις να το αντεχω.
δεν θα υπεφερα.
γιατι ειναι κακο να αγαπας κατι περα απο τον ανθρωπο? γιατι παντα πρεπει να δινεις εξηγησεις?