Το μόνο που μπορώ να συνεισφέρω στη συζήτηση είναι η δική μου εμπειρία που είναι αμερικάνικη, απ' ό,τι όμως ακούω για τα ελληνικά δεδομένα από διάφορους, θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα.
Προσωπικά πάντοτε ήθελα να έχω Αυστραλέζο Ποιμενικό και δεν υπήρχε περίπτωση να τον πάρω από εκτροφέα διότι υπάρχουν άπειρα αδέσποτα και ήθελα να κάνω ένα καλό. Από οικονομικής απόψεως είναι επίσης και η καλύτερη λύση αν δε θέλει κανείς να ξοδέψει πολλά, αφού ένας Αυστραλέζος μπορεί να κοστίσει από 1000 μέχρι 5000 δολλάρια, ίσως και παραπάνω έχω δει τιμές μέχρι και 25.000 δολλάρια!). Εξαρτάται πάντοτε από τον εκτροφέα και το pedigree του. Επιπλέον δεν ήθελα να πάρω κουτάβι διότι δεν είχα καμιά πείρα να το μεγαλώσω και να το παρακολουθήσω σωστά και εξάλλου είχα μόλις μετακομίσει σε καινούριο μέρος, καινούρια δουλειά και ήμουν πάρα πολύ απασχολημένη. Το ενήλικο ζώο το βγάζω μεν έξω τρεις φορές τη μέρα, αλλά είναι πολύ πιο ανεξάρτητο από το πολύ μικρό, λερώνει λιγότερο και μπορώ να εμπιστευτώ το συγκεκριμένο μόνο του ξαμολυτό στο σπίτι. Ως τώρα δε μου έχει κάνει σοβαρές ζημιές γενικώς και σίγουρα καμιά μέσα στο σπίτι (π.χ. να σπάσει πράγματα ή να μασουλήσει έπιπλα).
Με τα παραπάνω θέλω να πω ότι θα πρέπει να σκεφτεί κανείς καλά τον τρόπο ζωής του και το πώς θα μπορούσε να συμπεριλάβει σ' αυτόν ένα σκύλο. Επιπλέον είναι καλό να ξέρει κανείς εάν μια συγκεκριμένη φυλή ταιριάζει στην προσωπικότητα και το χαρακτήρα του, τις συνήθειές του, τον τρόπο ζωής του. Και τέλος, είναι πολύ σημαντικό να ξέρει εάν ένα συγκεκριμένο ζώο του ταιριάζει και να μη διαλέξει με βάση το πόσο γλυκούλι είναι. Μια και μιλούσαμε πρόσφατα για το Cesar Millan, έχει βγάλει ένα εξαιρετικό βίντεο που λέγεται People Training for Dogs και το οποίο ξεκινά με το πώς διαλέγουμε σκύλο. Οι σκύλοι δε που διαλέγουν οι ενδιαφερόμενοι πελάτες του είναι πάντα από καταφύγια και ποτέ από εκτροφέα διότι η εκπομπή απευθύνεται κυρίως σε άτομα με περιρισμένο προϋπολογισμό αν και όχι φτωχά διότι αλλιώς δε θα έπρεπε να πάρουν σκύλο. Εννοείται ότι οι εκτροφείς, τουλάχιστον στην Αμερική, αλλά φαντάζομαι και στην Ελλάδα, δέχονται να δώσουν ζώο κατόπιν αιτήσεως και περνάνε τους ενδιαφερόμενους απ' τα σαράντα κύματα προκειμένου να δουν αν κάποια από τις γέννες τους ταιριάζει στο συγκεκριμένο άτομο.
Τώρα στην Αμερική υπάρχουν πάρα πολλά παρατημένα καθαρόαιμα ζώα σε καταφύγια, οπότε το να βρω προσωπικά Αυστραλέζο ήταν πολύ εύκολο και μάλιστα απευθύνθηκα σε συγκεκριμένο σωστικό όμιλο για τη συγκεκριμένη φυλή. Για μαλτεζάκια δε και yorkshire υπάρχουν επίσης πολλές ευκαιρίες και παραθέτω ενδεικτικά τις παρακάτω:
http://www.petfinder.com/petnote/displaypet.cgi?petid=12115486
http://www.petfinder.com/petnote/displaypet.cgi?petid=13370779
http://www.petfinder.com/petnote/displaypet.cgi?petid=13422198
http://www.petfinder.com/petnote/displaypet.cgi?petid=13353856
http://www.petfinder.com/petnote/displaypet.cgi?petid=9855120
http://www.petfinder.com/petnote/displaypet.cgi?petid=12905129
Φυσικά και δεν μπορεί κανείς από Ελλάδα να πάρει σκυλί από αμερικανικό σωστικό όμιλο διότι δεν θα μπορεί ο όμιλος να παρακολουθεί την υιοθεσία και αν το σκυλί περνάει καλά, ούτε να ζητήσει καλές πληροφορίες για το άτομο που θα το πάρει.
Απ' ό,τι τώρα ακούω, και στην Ελλάδα υπάρχουν καταφύγια όπου έχει καταργηθεί το αδιαχώρητο. Επίσης ακούω ότι πάρα πολλοί ασυνείδητοι παρατάνε σκυλιά και εκεί και μάλιστα καθαρόαιμα. Επομένως θα ήταν καλό να κοιτάξει κανείς πρώτα τα καταφύγια. Δεν ξέρω εάν περιγράφουν την προσωπικότητα του σκυλιού ή αν ζητάνε μια μικρή δωρεά έτσι και τα πάρει κανείς, ούτε αν ζητάν πληροφορίες για τον ενδιαφερόμενο. Σε κάθε περίπτωση όμως, αν μελετήσει ο ενδιαφερόμενος το πράγμα καλά και είναι ρεαλιστής σχετικά με το τι σκύλος του πάει και ρωτήσει επιπλέον τους εθελοντές των καταφυγίων που σίγουρα ξέρουν από σκύλους, νομίζω ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Τώρα τσάμπα τελείως σκύλο δε νομίζω ότι πρέπει κανείς να πάρει και η μικρή δωρεά θα βοηθήσει πολύ το καταφύγιο. Εγώ πλήρωσα 200 δολλάρια για το Μουφ και μου το δώσανε πλήρως εμβολιασμένο, στειρωμένο (καλά, έτσι το βρήκανε, αλλά και να μην ήταν στειρωμένο θα το είχανε στειρώσει διότι έτσι λέει ο νόμος), με όλα του τα αιματολογικά και άλλα, σκυλόφαγο για δυο βδομάδες, κολλάρο, ταυτότητες, μικροτσίπ, βιβλιάριο, κλουβί, καθώς και τα φάρμακά του για τρεις μήνες (Interceptor και Frontline Plus). Επιπλέον μου εγγυηθήκανε το χαρακτήρα του, το ότι δεν είχε δαγκώσει κανέναν τους τέσσερεις μήνες που τον είχανε και μου δώσανε πολύ ακριβή περιγραφή της προσωπικότητας και των συνηθειών του (π.χ. ότι μπορώ να το αφήσω ξαμολυτό στο σπίτι και ότι μάλλον έχει μια τάση να τρώει τον άμπακο, οπότε να προσέχω). Θα έλεγα ότι τα 200 δολλάρια πιάσανε τόπο και με το παραπάνω. Μόνο η στείρωση, τα φάρμακα, ο κτηνίατρος και το κλουβί κοστίζουν πάνω από 200 δολλάρια σε έναν ιδιώτη, π.χ. μόλις έσκασα $352 για όλα τα αναμνηστικά εμβόλια και τις εξετάσεις και έξι μήνες Interceptor του νεανία και έπεται άλλο ένα εικοσάρι σε ένα μήνα για το αναμνηστικό του για Lyme's Disease.
Η ουσία του ζητήματος είναι ότι ένας σκύλος έχει φασαρίες και έξοδα που θα πρέπει κανείς να τα λάβει σοβαρά υπόψη του πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση. Προσωπικά βλέπω το σκύλο ως ευθύνη ανάλογη με το να έχει παιδί: τον πήρα, είμαι υπεύθυνη γι' αυτόν και δεν μπορώ να τον γυρίσω πίσω, αν και θεωρητικά έχω αυτή τη δυνατότητα τόσο για σκύλο, όσο και για παιδί (δηλαδή να τα δώσω προς υιοθεσία και αν ήμουν ασυνείδητη να τα πετάξω). Δέχομαι ότι μπορεί κανείς να μη θέλει να ξοδέψει 1000 ευρώ ή/και να θέλει να κάνει ένα καλό παίρνοντας ζώο από καταφύγιο. Όμως θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα έχει έξοδα και αν δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε αυτά, καλύτερα να αναβάλει την απόφαση μέχρι να μπορέσει να το αντέξει άνετα οικονομικά. Επίσης το να πάρει κανείς σκύλο απαιτεί πολλή σκέψη και γνώση ώστε να πάρει τον κατάλληλο. Το καταφύγιο λοιπόν είναι μια άριστη λύση, κυρίως αν δεν ενδιαφέρεται κανείς για pedigree και εκθέσεις και λοιπά συναφή.