Χωρίς να είμαι ο πλέον ειδικός, θα πω την άποψή μου με βάση κυρίως τις γνώσεις μου από βιβλία της φυλής και των τεριε γενικότερα.
Ο υπερτυπισμός όπως τον αντιλαμβάνομαι αφορά κυρίως εργασιακές φυλές ή φυλές που δημιουργήθηκαν για κάποια εργασία. Η εκτροφή βασίζονταν σε σκύλους που ήταν καλοί στην εργασία τους, είχαν αντοχές και είχαν και τα τυπικά χαρακτηριστικά της φυλής τους.
Τα γιόρκι αν και τεριε, από τότε που άρχισε να γίνεται γνωστή η φυλή και κυρίως από την πρώτη διατύπωση του προτύπου και μετά (1886), δεν εκτρέφονταν για κάποια εργασία, άσχετα αν είχαν την δυνατότητα να είναι άριστοι κυνηγοί. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τους βαθμούς που δίνονταν για τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους. Δίνονταν περισσότερη έμφαση στο τρίχωμα (μάκρος, χρώμα, υφή) παρά στο σώμα και την ανατομία του σκύλου.
Αντίθετα στις μέρες μας βλέπω πως παρόλο που η συνολική εικόνα είναι αυτή που μετράει, το τρίχωμα είναι το κερασάκι στην τούρτα, συνοδεύοντας ένα καλοφτιαγμένο και λειτουργικό σώμα που είναι το ζητούμενο. Με απλά λόγια δεν θα ξεχωρίσει σκύλος αν έχει κακή ανατομία, όσο άριστο τρίχωμα και να έχει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει απαξιωθεί το τρίχωμα και η ποιότητά του. Αν για παράδειγμα έχεις 2 σκύλους με υπέροχο κορμί, θα ξεχωρίσεις αυτόν που έχει ΚΑΙ το ιδανικό τρίχωμα.
Συνεπώς κατά τη γνώμη μου μπορώ να πω πως όχι μόνο δεν υπάρχει υπερτυπισμός στη συγκεκριμενη φυλή, αλλά έχουν βελτιωθεί και αρκετά χαρακτηριστικά της που παραβλέπονταν όταν δημιουργήθηκε.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης, γιατί συνήθως όταν δίνεις έμφαση σε κάτι και θες να το βελτιώσεις, χαλάς κάτι άλλο ή το αφήνεις στην τύχη του. Κάτι αντίστοιχο έγινε με τα αμερικάνικης - καναδικής εκτροφής γιόρκι που παρά τις εκπληκτικές πλάτες τους και το τρελό ταμπεραμέντο και παρουσία τους στους στίβους, άφησαν στη μοίρα του το χρώμα. Ευτυχως υπήρχε η ισορροπία από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που κάπως έσωσε την κατάσταση και αυτή τη στιγμή μπορείς να δεις εκπληκτικά πλάσματα και από τη μία και από την άλλη πλευρά.
Οσον αφορά το προσδόκιμο ζωής, ο μέσος όρος είναι τα 14-15 χρόνια. Γνωρίζω δε περιπτώσεις σκύλων που έζησαν και μέχρι τα 19 τους.
Ο υπερτυπισμός όπως τον αντιλαμβάνομαι αφορά κυρίως εργασιακές φυλές ή φυλές που δημιουργήθηκαν για κάποια εργασία. Η εκτροφή βασίζονταν σε σκύλους που ήταν καλοί στην εργασία τους, είχαν αντοχές και είχαν και τα τυπικά χαρακτηριστικά της φυλής τους.
Τα γιόρκι αν και τεριε, από τότε που άρχισε να γίνεται γνωστή η φυλή και κυρίως από την πρώτη διατύπωση του προτύπου και μετά (1886), δεν εκτρέφονταν για κάποια εργασία, άσχετα αν είχαν την δυνατότητα να είναι άριστοι κυνηγοί. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τους βαθμούς που δίνονταν για τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους. Δίνονταν περισσότερη έμφαση στο τρίχωμα (μάκρος, χρώμα, υφή) παρά στο σώμα και την ανατομία του σκύλου.
Αντίθετα στις μέρες μας βλέπω πως παρόλο που η συνολική εικόνα είναι αυτή που μετράει, το τρίχωμα είναι το κερασάκι στην τούρτα, συνοδεύοντας ένα καλοφτιαγμένο και λειτουργικό σώμα που είναι το ζητούμενο. Με απλά λόγια δεν θα ξεχωρίσει σκύλος αν έχει κακή ανατομία, όσο άριστο τρίχωμα και να έχει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει απαξιωθεί το τρίχωμα και η ποιότητά του. Αν για παράδειγμα έχεις 2 σκύλους με υπέροχο κορμί, θα ξεχωρίσεις αυτόν που έχει ΚΑΙ το ιδανικό τρίχωμα.
Συνεπώς κατά τη γνώμη μου μπορώ να πω πως όχι μόνο δεν υπάρχει υπερτυπισμός στη συγκεκριμενη φυλή, αλλά έχουν βελτιωθεί και αρκετά χαρακτηριστικά της που παραβλέπονταν όταν δημιουργήθηκε.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πάντα περιθώρια βελτίωσης, γιατί συνήθως όταν δίνεις έμφαση σε κάτι και θες να το βελτιώσεις, χαλάς κάτι άλλο ή το αφήνεις στην τύχη του. Κάτι αντίστοιχο έγινε με τα αμερικάνικης - καναδικής εκτροφής γιόρκι που παρά τις εκπληκτικές πλάτες τους και το τρελό ταμπεραμέντο και παρουσία τους στους στίβους, άφησαν στη μοίρα του το χρώμα. Ευτυχως υπήρχε η ισορροπία από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που κάπως έσωσε την κατάσταση και αυτή τη στιγμή μπορείς να δεις εκπληκτικά πλάσματα και από τη μία και από την άλλη πλευρά.
Οσον αφορά το προσδόκιμο ζωής, ο μέσος όρος είναι τα 14-15 χρόνια. Γνωρίζω δε περιπτώσεις σκύλων που έζησαν και μέχρι τα 19 τους.
